Een bezoek aan mijn broer.......

Het lijkt dit jaar in maart al zomer te zijn. Een jonge vrouw, een kennis, vervoert me per auto naar de zwakzinnigeninrichting. De gebouwen, velden en bosschages liggen er stil bij, sereen. Daar is het hoofdgebouw, mij zozeer bekend uit de lange jaren dat ik hier nu al kom en dat er nog zal staan, lang na onze armzalige, tragische en wellicht verdoemde en vervloekte levens en daar zijn ook de paviljoens en het paviljoen waar mijn broer woont tussen andere mannen, allen op hoogst individuele, welhaast karakteristieke wijze getekend door het (nood)lot, door de doem, uitgevaardigd door een Onbekende, door de gesel en de zweepslag die hen zwakzinnig maakten.
Hoe snel zijn de lange jaren voorbijgegaan, hoe snel moesten wij ons ouderlijk huis verliezen en degenen die om mij en mijn broer heenstonden en de moeder, die haar zoon bezocht, de zwakzinnige zoon, mijn broer, de enige die nog leeft en die is achtergebleven in de inrichting? We drinken thee op het terras bij het paviljoen. een onvoorstelbaar mooi licht overspoelt de wereld en ergens in de verte zingt een vogel in een ongelooflijk groene, feeërieke boom, onwetend over noodlotsbestemmingen en verdoemde levens
Mijn broer bekijkt vol belangstelling de kleurige plaatjes in het album dat ik voor hem maakte en snoept naar hartenlust van de Afrikaanse chocolade, die hij, heel toepasselijk, wegens het merkje, "olifantchocolade" noemt en waarop hij zeer gebrand is. Hij is sinds kort te werk gesteld op een boerderij, waar hij pro forma houtblokken in een korf mag werpen, alsof het er de schijn van heeft dat hij een echte baan heeft. Hij heeft de intelligentie behouden van een kind van drie jaar. Een oudere man, een cliënt, ziet me aan voor zijn zus, die tot zijn verdriet vandaag niet gekomen is en kruipt aanhankelijk op schoot bij een verpleger en klampt zich aan hem vast. Men is hier alles gewend en ook ik sta nergens meer van te kijken. Als ik de terugtocht moet aanvaarden, trekt mijn broer zich terug in zijn vertrekken, een klein, kaal appartementje met alleen het hoogstnoodzakelijke erin. Het is maar de vraag hoe hij het ervaart, als hij bezig is met zijn armzalige en onnozele knutselwerk dat hij tegen de kale wanden aan moet kijken, het is maar de vraag hoe zijn moeder hem nog voor ogen staat, die hem eens nog bezocht in de rolstoel en hoe hij denkt aan mij, zijn enige zus, vooralsnog in leven.....

broer bezoek inricht bezoek inrichting

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 2.244