Er zijn soms van die dagen dat je o zo verlangt naar de zon.
Maar ik had in mijn depressie, dat ik de zon niet eens wilde zien.
Van binnen voelde ik me koud en had nergens behoefte aan.
Ik kroop vaak in bed, moe of niet moe, maar meer uit een gevoel van veiligheid.…

13.
Mijn ouders hebben weinig aandacht voor mij, maar des te meer voor allerlei mensen in hun omgeving. Regelmatig en vooral ’s avonds in de weekends komen er veel mensen over de vloer. Dat zijn luidruchtige avonden met veel drank.
Als ik van het lawaai niet in slaap kan komen, ga ik wel eens boven aan de trap zitten luisteren. Dat kan ik ongezien doen, omdat er halverwege de trap een gordijn hangt tegen de tocht.
Mijn vader heeft meestal het hoogste woord. Ik hoor hem ook wel eens over mij…

12.
Met een zwaar gevoel fiets ik op een regenachtige ochtend, na een paar weken afwezigheid, weer naar de Havo-school. Ik heb natuurlijk heel veel gemist en moet dat inhalen. Dat betekent klasgenoten en docenten aanspreken. Dat durf ik niet.
Ik laat het erbij zitten en word steeds nerveuzer, meer en meer gespannen en kan me niet meer concentreren. Ik haal de ene onvoldoende na de andere. Langzaam verlies ik de grip en dat maakt me panisch.
Tijdens de kerstvakantie loopt de spanning zo hoog…

9 jaar was ik en vakantie betekende in elk geval niet vroeg opstaan, de zomers van de jaren '60 waren warm, heel warm en zo mochten we naar het zwembad. Jawel! Maar denk nou niet dat het een zwembad was wat je tegenwoordig ziet met enorme bogen die een soort van glijbaan voorstellen, denk ook niet aan duikplanken of wat dies meer zij.
Nee hoor, ons zwembad was om te beginnen drie kwartier lopen vanaf huis, wat je er graag voor over had (wisten wij veel) en het zwembad was een afgeschermde…

11.
Ik heb nooit een band met mijn vader gehad en nooit het gevoel gehad dat hij mijn vader was.
Hij was Meester en ik woonde toevallig bij hem in huis.
Als klein meisje deed ik nog wel eens halfslachtige pogingen tot contact, maar dat was maar van korte duur.…

10.
Na de herfstvakantie word ik ziek. Keelontsteking. Ik ben dan wel ziek en voel me niet lekker, maar even niet alle stress van school is ook wel fijn.
Als ik na twee weken weer naar school ga, word ik op de terugweg aangereden door een brommer. Niets ernstigs, alleen wat kneuzingen, blauwe plekken en een pijnlijke gezwollen knie. Door die knie kan ik niet goed lopen en niet fietsen, met als gevolg dat ik weer een paar dagen thuis blijf. De auto staat op de oprit, mijn moeder is thuis en…

9.
De eerste twaalf jaren van mijn leven zijn niet bepaald gelukkig en zorgeloos, maar echt moeizaam wordt het als ik een jaar of dertien, veertien ben.
Na de lagere school ga ik naar een scholengemeenschap in de stad en begin daar in een havo/vwo brugklas.
Op zich vind ik leren heel leuk. Ik ben leergierig en vind het interessant om over andere talen e.d. te leren.…

8.2.
Na de verschrikkelijke gebeurtenis in Berlijn word ik ziek (ziekte van Pfeiffer).
Ik ben enorm opgelucht als blijkt dat ik niet zwanger ben. Dat was mijn grootste angst. Ik had niet geweten wat ik dan had moeten doen.
Ik ben erg moe en lig veel in bed. Na een paar maanden ben ik weer zo ver opgeknapt dat ik weer naar school kan. Op school gaat het helemaal niet. Niets interesseert mij meer. Ik voel me angstig en depressief. Ik krijg last van paniekgevoelens en voel me nergens meer veilig.…

8.1.
Ik ben zestien jaar en zit in de vierde klas van de mavo. We gaan met school een week naar Berlijn en logeren daar in een jongerenhotel. Als we na een lange dag in de bus ’s avonds bij het hotel aankomen, blijkt er een probleem te zijn. Er zijn niet genoeg kamers vrij. Er wordt door de leerkrachten en de leiding van het hotel koortsachtig overlegd en besloten dat wij (vier meisjes) een kamer krijgen op de zesde verdieping. Alle andere leerlingen plus de leerkrachten worden verdeeld over…

7.
Ik ben veertien jaar en begin te stotteren. Ik heb moeite met woorden die beginnen met een d, t en p. Ik schaam me hier heel erg voor en probeer woorden die beginnen met die letters zo veel mogelijk te vermijden (wat natuurlijk niet altijd lukt). Mijn andere strategie is zo weinig mogelijk mijn mond open doen.
Een overhoring voor de klas of een spreekbeurt is voor mij een regelrechte ramp. Niet alleen door dat gestotter, maar ook omdat ik heel snel bloos en me daar erg ongemakkelijk bij…

Concrete hulp
Hans Mooi, snelsonnettendichter op www.gedichten.nl, heeft na zijn studie Spaans vrijwilligerswerk in Nicaragua gedaan om zo zijn Spaans te onderhouden. In Masaya kwam hij in contact met een schooltje voor straatkinderen.
De eerste keer dat hij het schooltje bezocht, trof hij als inventaris achttien stoeltjes en één schoolbord aan: meer niet! Dit schooltje is voor alles afhankelijk van buitenlandse fondsen.
Van vrienden en bekenden heeft Hans vorig jaar geld meegekregen om daar…

9 jaar en op een middag buitenspelend met de buur kinderen, "bordje tik" al dan niet met een bal, want dat spelletje kon je net zo goed met een stukje hout doen, maar dit maal met een balletje.
Er hangen bordjes naast de voordeur die voor ons flatbewoners aangaven welke nummers er in dat portiek huisden. En dat bordje was het mikpunt om bovengenoemd spelletje te spelen. Je probeerde het bordje met de bal te raken en als je dat voor elkaar kreeg mochten de andere kinderen gaan rennen, tot je de…

6.
Ik ben elf jaar en word door de tandarts doorverwezen naar de orthodontist. Mijn tanden groeien scheef en tandarts vindt het nodig dat ik een beugel krijg.
Bij de orthodontist worden foto’s gemaakt en moet ik gips happen. Het advies van de orthodontist is zo snel mogelijk een beugel. Na hooguit een jaar of twee zal ik dan een prachtige rij rechte tanden hebben. Hij zegt dat ik een mooi gezond gebit heb en dat het zonde is om niets aan die scheve tanden te doen.
Op een avond komt mijn vader…

Ik ben een jaar of negen en we krijgen een hamster. We noemen hem Poeleke. Om beurten mogen we voor hem zorgen, mijn broer, mijn zus en ik. Mijn vader leert ons hoe. Voer geven, water verversen, kooi schoonmaken, nieuw strooisel erin. Het beestje mag uit de kooi om mee te spelen en dat is feest, want hij is lief en zacht, en het is zó leuk hem door je handen te laten lopen, over je schouder, over je armen, over je benen en overal.
Maar we moeten wel goed in de gaten houden dat hij niet naar…

Aangenaam. Jan Palsbroek is de naam.
Mijn moeder was 46 en mijn vader 55 toen ik geboren werd. Ik was een nakomertje en mijn ouders hadden er niet meer op gerekend. Er waren mij al negen voor gegaan waarvan de jongste 12 was bij mijn geboorte. Dus dat was wel even schrikken voor ze.
Ik ben nu zelf 57 en mijn beide ouders en ook zeven van mijn broers en zussen zijn reeds overleden. Mijn jeugd was een mengeling van twee werelden. Thuis zat ik eigenlijk in een bejaardentehuis en op school leefde…

Als de dag van gisteren staat me nog voor de geest één van mijn eerste schooldagen, en dat is toch best wel eventjes geleden. Niet door mijn ouders weggebracht, maar door een oudere zus werd ik gedumpt bij de schooldeur: een immense deur die aan twee kanten openging, een soort van kerkdeur lijkt nu achteraf.
Die dag en die school evenals die entree hebben ervoor gezorgd dat ik jaren geen pret had in school, want ik moest er elke dag weer heen, op 5 jarige leeftijd en wat is nou 5 jaar?…

5.
Mijn vader was hoofd van een lagere school. Ik zat bij hem op school en in de zesde klas bij hem in de klas.
Tijdens mijn kindertijd noemde ik mijn vader “meester”. Andere kinderen noemden hem ook zo en ik had niet het gevoel dat ik in de ogen van mijn vader anders of meer was dan de andere kinderen. Integendeel. Ik was één van de kinderen en in mijn ogen het minst belangrijke kind. Ik vond het heel erg voor meester dat van alle kinderen op school het meest mislukte kind zijn kind…

4.
Ik ben een jaar of twaalf. Het is een kletsnatte, stormachtige dag in de zomer.
Ik zit in de voortent van de caravan te lezen met een slaapzak om mijn benen tegen de kou. Ik ben alleen, mijn ouders zijn vertrokken naar kennissen die op dezelfde camping staan, mijn zusje is bij een vriendinnetje.
Omdat het zo koud is, heb ik het gaskacheltje aangesloten en voor mijn benen gezet. Het tentdoek klappert door de harde wind.…

3.
Ik ben veertien jaar. Samen met mijn vier jaar jongere zusje Rosa en mijn ouders ben ik op een huwelijksfeest van mijn grootouders ergens in een zaaltje.
Er zijn veel mensen, er is een bandje, er wordt veel gedronken en gedanst. Mijn ouders zitten met andere (voor mij onbekende) mensen aan een tafeltje. Ze drinken, lachen en hebben zo te zien veel plezier.
Rosa en ik lopen een beetje rond. Wij zijn de enige kinderen in het gezelschap.…

Wist ik veel, Johnny zei: ik kan niet fietsen hoor, een buurjongen van het volkstuinencomplex waar mijn ouders indertijd een tuintje hadden. Het was warm, we zeurden om een ijsje, dat je natuurlijk niet kreeg, je kon een rabarber stengel nemen en dat deden we nog ook. Johnny zei, ik ga even fietsen en ik vroeg "mag ik achterop", had zelf geen fiets en als we naar de "tuin" moesten, waren we verplicht te lopen, drie kwartier heen, drie kwartier terug.
Maar je deed het, want je wist niet beter.…