De geniale Peter

De dagen na mijn aanvaring met mijn hospita over mijn, volgens haar, povere dichtkunst kreeg ik spijt dat ik mijn gedichtenschrift had vernietigd. Ik had zoveel aandacht voor haar leven gehad, maar aandacht voor hetgeen waar ik me mee bezighield had ze niet. Dat kon ze niet opbrengen in haar haastige leven van glitter en roem. Ik begon er steeds meer over te denken om haar te verlaten.
Dit was geen gezonde liefde. Ik was afhankelijk van haar geworden, maar zij kon doen en laten wat ze wilde. In mijn psyche was het een wildernis. De magnetische aantrekkingskracht moest vernietigd worden. Ik had zin om heel erg dronken te worden.

Peter had me uitgenodigd voor een kaasfondue. Terwijl ik de stukjes stokbrood in de dampende gesmolten kaas doopte, raakten we aan de praat, de fles witte wijn raakte steeds verder leeg.

Plotseling floepte het eruit. Ik had mijn Hector Havermout schrift vernietigd. Die bitch van een hospita had gedaan alsof het kitsch was, hetgeen ik had geschreven. Peter begon te lachen, ik begreep niet waarom. “Ze is altijd jaloers op het talent van een ander.” Hij begon een lange anekdote over het verleden van mijn hospita. Hij had ook al het een en ander met haar mee gemaakt, en met Christiaan de beroemde kunstenaar en haar beste vriend.
We raakten beschonken en praatten onbeschaamd over onze ervaringen, maar ik begreep nog steeds niet waarom Peter er zo vrolijk onder bleef.

Plotseling liep Peter naar de grote houten kast die in de leefkamer stond. Hij pakte een stapel papieren van de bovenste plank. Kopieën van de bladzijden uit mijn gedichtenschrift. Hij had heimelijk alles uit mijn schrift gekopieerd.

Peter had een eigen soort van mensenkennis en hij kende Emma Petronella en mij al langer dan vandaag.

Peter dronken kopieë dronken kopieëren

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.7 met 3 stemmen 256