Platonische vriendschap

Lange tijd had ik gedacht dat ik het spoor bijster was, ik had neurotische klachten en zocht een uitweg in het uitgaansleven. Ik kwam daar dikwijls Peter tegen en dan wisselden we wat woorden uit om onze platonische vriendschap op peil te houden. Hij was zo'n beetje de enige die mijn warrige gedachten kon volgen. Ik begon me steeds vaker af te vragen wat hij van mijn gedichten vond, maar ik durfde het hem niet te vragen, met de nare ervaring met mijn hospita nog in mijn achterhoofd.
Peter was aan een nieuwe serie schilderijen begonnen, hij had zich laten inspireren door de dierenwereld. Het ware stille figuren, gestileerde dieren die in een gedachtewereld verzonken leken. Ze hadden een korzelige huid door de textuur van de verf. Er was veel zwart en donkerblauw in verwerkt. Het stond heel erg stil in de tijd, wat wel paste bij Peter die sinds dat hij was afgekickt van de coke veel rustiger was geworden.
Onze vriendschap gaf mij de energie om het voorlopig nog vol te houden met mijn hospita. Ik kon ook niet anders want als ik dat niet deed stond ik op straat.
Ik ging niet meer bij Peter op bezoek, de gesprekken liepen vlotter als we elkaar toevallig tegenkwamen, en dat was dikwijls want we kwamen in dezelfde kroegen.
Onze platonische vriendschap had voor mij een bijzondere betekenis gekregen. Er was eindelijk ook een wereld naast de lessen techniek, bodemkunde, bloementeelt, groenteteelt, natuurkunde, scheikunde, Nederlands, Engels, maatschappijleer en techniek.
In de krant las ik de laatste recensie over de tentoonstelling van het werk van Peter. Lovende woorden, maar hij bleef er heel bescheiden onder.
We hadden dikwijls aan een paar woorden genoeg.

vriendschap

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.7 met 3 stemmen 279