tabblad: dagcolumn

Magnetisme van de Ziel

Ik denk dat mijn rare ‘unheimische gevoel’ indirect met Mesmer te maken heeft. En met zijn boek: le magnétisme animal.
De inleiding vertelt dat kleine Franz hier op Aarde aangeland is op 23 Mei 1734, vlak bij het Meer van Constance. Hij was een opmerkelijk en opmerkzaam mannetje, dat zich bewust was van zowel het uiterlijke leven dat zich om hem heen afspeelde, alsook, tegelijkertijd, van het innerlijke leven binnen zijn eigen lichaam. En, wat zijn toekomst als geleerde, onderzoeker en genezer bepaalde, hij observeerde het verband tussen die beide impressies.

Toen hij eens aanwezig was bij een dokter die een aderlating deed bij een patiënt, merkte hij dat zijn eigen bloed langzamer ging stromen als hij de patiënt naderde en sneller begon te stromen als hij ervan wegliep. Die gebeurtenis maakte zo’n diepe indruk op hem, dat zijn hele verdere leven in het teken kwam te staan van deze geheimzinnige krachtwerking, die hij dus ‘le Magnétisme Animal’ noemde. Animal niet persé in de betekenis van ‘dier’ of ‘dierlijk’, maar eerder bedoeld als ‘organisch’, ‘van het levende organisme’, als het woord ‘animus’ dat vaak vertaald wordt met ‘ziel’. Een kracht die lichamen op elkaar uitoefenen op het basisniveau van de bezielde materie.

Deze kracht ervaarde hij (ervoer?) als een soort magnetisme: een trekkende, trage, hangende, kleverige, de snelheid veranderende invloed. Achteraf bezien, in onze chronologische achteruitkijkspiegel, stond hij aan het begin van een grote vernieuwende stroming in de natuurlijke geneeskunde waarbij ziektes, malaises, maladieën, of (soms vage) gezondheidsproblemen werden behandeld door magnetiseurs.
Ze zijn er nog steeds, magnetiseurs, maar hun leven wordt steeds moeilijker gemaakt in deze tijd van irrationeel, buitenproportioneel rationalisme.

Dus ik denk dat dat bijna ondraaglijke, dreinende gevoel waarmee ik vandaag rondloop en probeer te functioneren, afkomstig is van een combinatie door mij (mijn animus) gevoelde magnetische krachten, van gebeurtenissen die zich buiten mij afspelen. Krachten die ik waarneem, die ik zelfs gedeeltelijk kan duiden, die veroorzaakt worden door wreedheden en misstanden, gewelddadigheden en dreigingen, onrechtvaardigheden en onmenselijkheden, die in het collectief van de mensheid resoneren, vibreren, synchroniseren, sympathiseren.

Franz Anton Mesmer was degene die de kennis over dit gevoelsnetwerk, dit uitgebreide, collectieve, menselijke membraan van conductiviteit, onderzocht, uitwerkte, ermee experimenteerde en patiënten trachtte te genezen door gebruik te maken van zwakke elektrische stroompjes, magneten en de eigen magnetische krachten van de handen.

We leven nu in een turbulent internationaal krachtenspel, en worden dag en nacht beïnvloed door wat zich in de wereld afspeelt; zoals Michael Jackson zong: we are the world, we are the people..
Datgene wat zich in de wereld afspeelt, speelt zich ook in ons af.
Er is geen ontkomen aan.

Wat is er aan te doen?
De eerste stap van de ‘oplossing’ ligt in het ons bewust zijn, het ons realiseren, van de feitelijkheden van ons bestaan als mensen, dat wil zeggen: accepteren dat gevoeligheid onlosmakelijk hoort bij menszijn.
De tweede stap ligt in het duiden en detecteren wat datgene wat we in de animus van onszelf opmerken, betekent. Waar het mee te maken heeft.
De derde stap is om een duidelijk standpunt in te nemen over waar je zelf staat, wat je eigen principiële opvatting erover is, en je handelen (spreken en doen) erop af te stemmen.

We kunnen niet onpartijdig blijven.
Zo zijn we niet gemaakt.

Dat lucht op..