Een tros van okergele bladeren maakt nu al deel uit van de tot voor kort nog florissant groene kruin van de berkenboom aan mijn venster. De neervallende blaadjes dansen hun toverachtige dans. De herfst nadert en zoals de ouderdom het lichaam en de gezondheid aantast, tasten de geelheid en de dorheid de boom aan. De herfst treedt in, mijn favoriete…

Al lange tijd wachtte ik in de hal bij ons station, sinds jaar en dag overkoepeld door ons befaamde ¨kroepoekdak¨ tot de allerliefste volgens afspraak zou arriveren. In de hal staan houten banken en is het een va-et-vient van velen, gehaast op weg naar hun trein, dan wel terugkerend van een recente reis. En wonderlijk genoeg staat daar ook een…

De crematoria bevinden zich in overvloed in stad en land en ook in Rosmalen treft men een laag gebouw aan, genaamd Sparrenbos, waar het onlangs op een dag in september een va-et-vient was van vele bezoekers. De heren in kostuum, de dames voor de gelegenheid gekleed in een chique en passend ensemble, De almachtige dood had blijkbaar rondgewaard en…

Onze lieve, goede moeder, in wie geen kwaad huisde en die nog lange tijd in ons midden gebleven is, had een merkwaardige voorkeur. Als zij tijdens onze gezamenlijke wandelingen in de rijke en weelderige Brabantse natuur, die onze stad omringt, een struik bespeurde die de zwarte vruchten droeg die men de naam ¨bramen¨ heeft toegekend dan kon zij de onweerstaanbare…

Het boekje is nog altijd in mijn bezit. Het stamt uit de vijftiger jaren van de voorgaande eeuw en op de kaft vind je een illustratie in de stijl van die jaren. We schreven negentienzesenvijftig en in Hongarije was oproer. De tantes en ooms omringden mij zorgzaam en het boekwerkje getiteld ¨Barendje en het Hongaartje¨ was een geschenk van de tante…

En zo schonk Hij, degene die over mij waakte, mijn beschermer en weldoener, aan wiens zijde ik eens jong was, mij in lang vervlogen tijd eens de radio, zijn meest kostbare en dierbare bezit. Hij wilde zo graag en wenste zozeer dat ik, zijn favoriete en geliefde dochter, zou genieten van de muziek waarvan hijzelf zozeer hield en die hem dermate troostte…

Juist toen ik op Kerstavond, als mensen hun saamhorigheid vieren rond een Kerstboom uit het raam keek, zag ik mevrouw voortschuifelen door de restanten van de grijswitte sneeuw, die eerder de wereld overladen had, in het gezelschap van een poedel waarvan zij wel zielsveel moest houden. Zijn kameraad en mede-poedel die ik eerder gesignaleerd had, was…

Het vertrek is vervuld van de dichte damp van vele sigaretten. Voor veel slachtoffers en gedupeerden is het een vluchtplaats geworden, een toevluchtsoord te midden van de hel van het ziekenhuis. Mijn intens dappere vriendin rookt hier een damessigaartje. De ernstige ziekte is doorgedrongen tot in iedere porie, iedere cel van haar lichaam en ze heeft…

Naast ons, de meisjes van Broeckx, groeide nooit een jongen op.... Wij maakten niet van dichtbij kennis met zijn kinderspel, met zijn autootjes en vliegtuigjes en met al de spulletjes en de fantasieën waarvan een jonge jongen zozeer houdt en waarvan hij droomt... Onze moeder had het kinderspeelgoed van ons vierjarige broertje, dat uit huis geplaatst…

In de immense, langgerekte ziekenzaal met het hoge plafond (een zaal die tot de verbeelding sprak en die reminiscenties opriep aan zalen in ziekenhuizen, krankzinnigeninrichtingen en lazaretten) stonden de witte bedden als in slagorde opgesteld. Er weerklonk een lied dat over de hoofden schalde van de weerloze, onschuldige en zeer kwetsbare gedupeerden…

Als ik 's avonds niet kan slapen omdat de wereld zo onveilig is geworden, denk ik aan de tijden die gaan komen. Mijn leven is niet afgelopen na mijn dood, want mijn Redder leeft en heeft de dood overwonnen. Voordat het vrederijk aanbreekt moet het kwaad eerst worden uitgeroeid met wortel en al. Dan zal het duizend jaar vrede zijn waarin alle mensen…

Het Tilburgse Stadsstrand ligt op merkwaardige wijze verscholen achter de straten van de wijk Jeruzalem, mij uit mijn verre jeugd nog zozeer bekend. Het vormt een echt strand met kiezels en wit zand en ligstoelen en een boot, scheef op het land getrokken, van binnen bekleed met helblauwe houten planken. Is het hier een paradijs voor Old Hippies?…

Mijn fragiele, tengere vriendin, die de naam Dionne draagt, die het brood met mij deelt en die de lijnen van zorg en zorgelijkheid diep gegroefd heeft in haar gezicht, wilde de borstcrawl leren. Ik adviseerde haar het water te vertrouwen en er haar hoofd op te leggen en het erin te dompelen terwijl haar armen het in een boogvormige beweging zouden doorklieven…

Op de plaats waar sinds jaar en dag ¨Zorgcentrum Zuid" is verrezen en waar de kolos van het verpleeghuis - waarin mijn dierbare vader de laatste elf martelende en slopende maanden van zijn langgerekte sterfbed heeft moeten slijten en meemaken - verrijst, bevonden zich eens de stenen gebouwen van een jongensschool en van een meisjesschool opgetrokken…

Vaak passeer ik nog met de bus van ¨Arriva¨ het lage gebouw aan de Professor Cobbenhagenlaan waarvan ik het innerlijk zo goed gekend heb. Het is van een moderne architectuur en draagt de trotse naam ¨Maranatha" (¨De heer zal komen¨) tot op de huidige dag op zijn gevel. Zijn kamers en gebedsruimte zijn gegroepeerd rond een bescheiden binnenplaats met…

Ik had de rouwannonce, in feite tegen beter weten in, op het prikbord geprikt dat een prominente plaats innam in de ruimte die gefrequenteerd werd door de bezoekers van de eetclub. Ik had kunnen beseffen dat mijn zogenaamde ¨vrienden¨ dermate opgingen in hun ziekelijke en ziekmakende ego´s en eigenbelang dat het op de genoemde kaart vermelde heengaan…

Het zwarte water van het Wilhelminakanaal wordt overspannen door de oude draaibrug die nog altijd dienst doet. Het water draagt de lage schepen die in de verte aan rijnaken doen denken. Soms wappert de trotse driekleur aan hun boeg. Deze omgeving vormt mede het decor van mijn jeugd. Ook is het doktershuis er nog aan de Sint Josephstraat die naar…

Ze zaten steeds vóór me tijdens de vergadering. Ze wierpen me hun onpeilbare, duistere blikken toe tot het moment aanbrak, het onvermijdelijke, onherroepelijke tijdstip waarop ik vernemen moest dat ze niet langer te midden van de levenden verkeerden, dat hun wanhoopsdaad een feit was. Ik had hen nooit gekend of gepeild en heb nooit kunnen begrijpen…

Eens per jaar leg ik de weg af; ben ik gedwongen de weg af te leggen die ons door het jaar heen gescheiden houdt en wandel ik langs de chique huizenrij die de Ringbaan West flankeert en signaleer ik de stokrozen in de tuinen die hun kopjes als in rouw onder regendruppels laten hangen en de blauwe hortensia's en al de overige bloeiende planten en struiken…

Terwijl de wereld in brand staat als zelden voorheen in de mensengeschiedenis, bevindt Schaffhausen, zetel en vindplaats van de beroemde waterval, zich in vredige rust onder een heldere blauwe hemel. Daar vindt de Rijn haar hoogtepunt en apotheose en vanuit de hoogte beschouwd heerst er vrede tussen de chique, vaak kapitale bebouwing. Eens hoop…