De bus volgde steeds de welbekende route (Von Weberstraat, Heikantlaan en verder): het parcours dat naar jou voerde, dat leidde naar je kleine huisje, in het voorjaar omringd door talloze krokussen en waar de "psychiatersfauteuil" voor me klaarstond.
Je weigerde mij je armen; je armen die ik "apenarmen" zou willen noemen en aan je borst mocht ik nooit rusten.
Nu bezoek ik de andere vriend die mij zijn schouder biedt......

Opa, op die oude foto zie ik je beeltenis (het nette pak met de pochet....). Als kind stond ik aan je graf en wenste je toe: "Rust zacht, lieve opa!"
De armoede die je kende, kon je nauwelijks dragen maar in je "rijke tijd" was je vrijgevig, tot verbazing en ontsteltenis van de goegemeente. Ze noemden je in de stad "koperslager Broeckx" en het domicilie van je gezin was aan de Oude Markt.
Op de foto is je dunne haar gescheiden en heb je kennelijk de dodelijke ziekte al onder de leden. Welke…

Zijn levenswerk en zijn levensdoel vormen zijn draaiorgel en de muziek die het voortbrengt: chansons als "Daar bij die molen". Rustig, kalm en gelaten zit hij naast het orgel, een strohoed op het hoofd. Al tachtig jaar,
Het orgel is bont en kleurig en versierd met onduidelijke gestalten van mensen en allerlei tierelantijnen
Hij heeft de filosofie en de literatuur niet bestudeerd; geen roman geschreven of zich geprofileerd in een van de vele beroepen of bezigheden die hoe dan ook voor mij de…

Na dertig jaar trouwe dienst gaf de lamp het op, althans deze ging aan en uit bij tussenpozen, wat mijn trouwe Ilonka ergerde en op de zenuwen werkte. Ik had de meneer ontboden die voor een nieuwe lamp met LED-verlichting zou zorgen en hij verscheen inderdaad volgens afspraak en monteerde fluks en opgewekt, staande op een trapje, de lamp aan het houten plafond. Meteen al verspreidde de LED-lamp een helder en weldadig wit schijnsel. En de oude TL-buizen, inderdaad ouderwets, gedateerd en uit de…

Altijd had hij tegenover me gezeten aan de vergadertafel, de mannelijke armen waarin ik best eens had willen rusten en die ik zou willen omschrijven als "apenarmen" voór zich uitgestrekt op de tafel. Hij was altijd betrokken en meelevend geweest tot de dag kwam waarop ik moest vernemen dat de dodelijke ziekte met de onheilspellende naam "slokdarmkanker" hem letterlijk "bij de strot had gevat". Bestralingen en chemokuren volgden. Nooit meer zou hij me komen halen met zijn meer dan luxueuze…

Ze klom de trappen op naar mijn appartement met een gigantische bos bloemen in de hand: bloemen in bonte kleuren, in wonderlijke gedaanten waarvan ik de namen niet ken en die hier nu staan te pronken in een doorzichtige glazen vaas.
Het boeket, voor mijn achtenzestigste verjaardag, leek de perfectie te symboliseren van haar analytisch vermogen, maar ik had Shelley willen citeren en vroeg me af of ze hem wel begreep:
"Sweet Is The Lore That Nature Brings, Our Meddling Intellect Disshapes The…

Mijn reis naar Rijssen (Overijssel) nam ongeveer twee uur in beslag. Via Nijmegen, Arnhem en Deventer, waar lage merkwaardig aandoende bouwsels het perron flankeren was mijn bestemming te bereiken. Onderweg flitsten de landschappen aan mijn ogen voorbij; de welige zomerweiden, op afstand de spitse ten hemel oprijzende kerktorens in Nijmegen en Arnhem, de beroemde brug in Nijmegen die de rivier de Waal trots overspant. En een enkele "voortvarende" boot op het woelige water......
Mijn nieuwe…

Sinds lang sierde een tekening van Haar, bedoeld als Kerstkaart, echter voorstellend Haarzelf, gekleed in haar gele, zijden trouwjurk en met een mandoline in de hand en gevleugeld als een engel, mogelijk haar prille huwelijksgeluk uit vergeten dagen symboliserend, mijn wand.
Toen uiteindelijk de zomer van mijn achtenzestigste levensjaar was aangebroken, vroeg ik Haar, die mij het dierbaarst is op deze aarde mij een nieuwe tekening van haar hand te verschaffen, bij voorkeur van een dier of van…

De man belde aan en trad aan mijn voordeur op de eerste verdieping en vroeg of ik hem herkende. "Natuurlijk herken ik je, Jan!" antwoordde ik. Hij bracht me cadeaus; geschenken van de ouders van de ongelukkige kinderen voor wie ik werk: een cadeaukaart van "Primera" en een elegante, chique en mooie fles Franse wijn met een trots opschrift op het etiket: "Sauvignon Blanc". Ik zal de fles nooit aanbreken maar bewaren als dierbaar attribuut, als bewijsstuk, als dankbetuiging nu mijn werk…

Daar waar ik verbannen ben, wil ik eens terugkeren.
Ik droomde van het vriendenhuis
In lang vervlogen tijd moest ik het voorgoed verlaten
In mijn droom waren velen genodigd in het huis; de collecties boeken…

Ja hoor, die heb ik wel een redelijke brede rug zo van: je kunt m’n rug op of: alles langs je rug af laten glijden, dat is ook best een mooie en toch, kost het me moeite om sommige zaken langs m’n rug zo naar beneden te laten glijden! Natuurlijk weet ik dat ‘t het beste is maar soms dan werkt dat dus niet en neem ik de dingen die ‘ eigenlijk langs m’n rug af moeten glijden ‘ de hele dag, overlopend in de avond en vervolgens de nacht mee naar bed. Nou is het bed een prima plek,…

Uit het vervallen boeket rijst nog een stengel op. Aan haar uiteinde draagt deze nog een lichtpaarse bloem. Ik ken haar naam niet. Is het de zwaardlelie die standhoudt?
Zo rees uit de rottenis, uit de modder, uit het moeras van het onheil, van mijn desastreuze maatschappelijke mislukking één kwaliteit op; mijn schrijversgave.
En zo probeer ik mijn pen sinds jaar en dag, slijp ik mijn zinnen aan de slijpsteen van mijn taalgevoel en zo overleef ik.....

De monsterlijke, satanisch aandoende gestalte van een bouwwerk dat eens diende tot tempel van literatuur, kunst en wetenschappen en waar ik vele voetstappen heb liggen, beheerst vandaag de dag het centrum van onze stad. Zwarte gaten als blinde, nietsziende ogen rijgen zich in de gevel aaneen. Een forse stalen hijskraan torent uit boven dit bouwwerk en zeer stoere, gehelmde heren rijden in haar binnenste dat is als een spookhuis af en aan in hun trucks
Een troost voor ons, Tilburgers, is dat de…

Daar staan op stakerige, houterige stelen, de rozen in die merkwaardige tuin aan het Westerpark. Zij dragen verschillende kleuren: roze, rood en geel, als waren zij de individuen die zij echter vanzelfsprekend niet zijn en nooit zullen zijn met ieder een eigen identiteit. Vaak ben ik de tuin gepasseerd en vaak sloeg ik de wondermooie bloemen gade als symboliseerden zij een andere, hemelse wereld, zo ver verwijderd van het alledaagse onheil, van het ongeluk, de saaiheid, de ziekten.....

Je wilt het niet kenbaar maken, de bewondering, omdat de gedichten zoveel betekenen, en ze niet van complimenten hield. En nu ze dood is lijken de woorden nog helderder en geplaatst, alsof je ze niet kunt ontwijken onder het droeve maanlicht van de nacht.
Je hebt urenlang in haar gedichten gedwaald op zoek naar een stem in het duister. En ze liet je niet verdwalen, steeds weer op dezelfde plek, waar het verdriet aan regendroppels is blijven hangen.
Het zou iets zijn van ik heb haar ook gekend,…

Het was druk in Zwembad Stappegoor. Vele gillende en schreeuwende kinderen vierden de onstuimige roes en opwinding van hun jeugd bot, verdrongen elkaar in het klotsende water en gooiden met de deuren van de kleedhokjes. Ik had mijn oude, vervallen lichaam met de lobben en kwabben; het lichaam dat ik ondanks alles zeer liefheb, aan het water toevertrouwd. Mijn trouwe vriendin D. vergezelde mij. Haar grijze, warrige haar krioelt ongeremd op haar schedel als een ongetemd gewas. Hoe het ook zij;…

Ik kan me voorstellen dat vele vrijgezellen de flatjes in de Nassaustraat bevolken en hij was ongetwijfeld een van hen. Vroeger signaleerde ik hem vaak. Hij droeg koddige, oubollige hoedjes en maakte reisjes naar Antwerpen en Brussel en keerde daarvan terug met CD's van Ella Fitzgerald die hij me trots toonde en dan maakten we een praatje. Zijn plaats bij de bushalte is sinds lange tijd leeg, vacant. Is zijn lichaam ontzield aangetroffen in de woning, in het flatje waarin hij lief en leed en…

De zomer is gekomen met milde temperaturen; men zou de atmosfeer en de stemming als mild en behaaglijk kunnen kenschetsen. De stad en haar terrassen ontvouwen zich voor wandelaars en bezoekers en ik ben een van hen. Het is goed toeven bij een kop Earl Grey-thee met twee cupjes koffiemelk, maar men is op het terras gearriveerd in tweetallen en een "dame op afstand" aan een tafeltje kan het niet laten wel uiterst "belangstellende" blikken in mijn richting te werpen.
Een vrouw alleen aan een…

Nee: we buigen niet voor mensen die het voorzien hebben op ons Nederlanders, we zetten geen stap opzij als het gaat om misdadige acties, we laten zien, haren op de tanden te hebben en verzetten ons eveneens met: hand en tand! Dat daar niet veel van terecht komt is duidelijk, want de tegenpartij is meedogenlozer, gevaarlijker en tot de tanden bewapend, terwijl we hier te maken hebben met discussies of de “ handhaving “ wel een stok zou mogen dragen, als de nood hoog is, spelen misdadige…

Ze was onderwijzeres geweest en had mij, haar oudste kleinkind, zozeer verwelkomd. Op die zwart-wit-foto uit 1953 zijn haar handen teder en liefdevol gevouwen om de baby die ik nog was.
Later onderwees ze me in de sommetjes waarmee ik kersjes en huisjes leerde optellen en in de eerste klas een voorsprong zou verwerven. Ze was mijn oma bij wie ik chocolademelk mocht drinken die ik omroerde met het poezenlepeltje; ze was mijn oma die me vermaande de kartonnen Zwarte Piet "secuur" uit te knippen…