De momenteel allerwegen zozeer gevreesde virussen hebben kennelijk nog altijd niet via de nauwe, fragiele schachten die mijn keel met mijn longen verbinden de laatstgenoemde organen bereikt die door een onbekende zijn opgehangen in de borstholte als het chassis van een auto....
Ik ben opnieuw langs het smalle, bochtige pad gegaan, op weg naar het Twee Steden Ziekenhuis maar heb rechtsomkeert gemaakt......
Er zijn excessen, maar het zijn de uitwassen van die andere longziekte, astma genaamd die…

Elke dag worden we op de hoogte gehouden van de stand van zaken omtrent de crisis: dat dit Corona betreft moge duidelijk zijn, dus die hoef ik niet te vermelden, tenslotte hoor je niks anders meer! In de ban van een moordlustig virus, onzichtbaar voor het blote oog, maar daarom des te gevaarlijker....
Elke dag weer een fors aantal doden, slechts......wat nou slechts? Elke dode is er eentje teveel! Echt wel. Elke overledene is er eentje die in dat aantal zit van de stand van zaken. De piek daalt…

Waar de wereld inmiddels sinds enige tijd mee wordt geconfronteerd, is nauwelijks meer menselijk te noemen. Covid-19, ofwel het coronavirus, springt van mens naar mens en van continent naar continent en op deze verschillende werelddelen van land naar land. Inderdaad wereldleider, beter mijns inziens is -lijder, want hersens heeft de huidige Amerikaanse president nauwelijks, inmiddels is ook de USA en met name op het moment van dit schrijven metropool New York buitenproportioneel getroffen. Ja,…

Tanka
Mensen zien filmen
en bewegende schermen.
Vroeger kon dit niet,…

Toen de roemruchte negentiende eeuw ten einde liep was de eveneens beroemde staatsman wiens naam Thorbecke was gekomen tot het ontwerp en de oprichting van een nieuw schooltype, de Hogere Burger School en hooggeleerde heren traden aan om de leiding te nemen over de wanordelijke klassen van rebelse Brabantse scholieren, uit de klei getrokken.
Op die oude foto in het herdenkingsboek van mijn school staan de heren afgebeeld, zij aan zij, broederlijk en collegiaal, met hun in mijn ogen kolderieke,…

In deze turbulente tijden schijnt de aloude menselijkheid te herleven die bezongen en verwoord werd in tal van aforismen en chansons en die verwaarloosd en ondergesneeuwd was door het heersende en dominante individualisme.
"Alle gebreken worden verzoend door de zuivere menselijkheid"
Zo is de hulpverlening als een paddenstoel uit de grond gerezen. "Say you, say me" was altijd al het adagium waaraan de mensheid diende te beantwoorden. Zoals in oorlogstijden schijnt nu de solidariteit op te leven…

De zo lieflijke witte tulpjes die ik geschonken kreeg wegens de momenteel allesoverheersende crisis sieren nu mijn zwarte vitrinekast die achter haar glazen deuren servies bevat en eveneens lieflijke en kunstzinnige siervoorwerpjes. Bij nadere beschouwing tonen de bloemen roze vlekjes op hun blaadjes en in hun innerlijk bevindt zich het gele stampertje en de fragiele meeldraden.
Gaandeweg buigen de stelen zich, de bloemblaadjes verwijden zich, de kelkjes openen zich verder; het verval zal snel…

In de behandelkamer mocht ik plaatsnemen in een fauteuil die daar als het ware speciaal voor mij was opgesteld tot de longarts zou verschijnen die breed zou glimlachen als een uitbundige en enthousiaste minnaar op de dag van de huwelijksvoltrekking. Om de een of andere onzinnige en mij onbekende traditie moest de eerste injectie juist door hem gegeven worden, terwijl in een later stadium ijverige en toegewijde verplegers die taak over zouden nemen en fluks en onvervaard de naald in het…

De felrode bussen passeren nog steeds op de snelweg naast mijn huis zoals al sinds jaar en dag en ik observeer ze vanuit mijn hooggelegen raam. Sinds kort zijn ze leeg, maar wegens het maatschappelijk belang voeren de chauffeurs onverminderd hun taak en diensten uit ten behoeve van de weinigen die er eventueel nog gebruik van maken.
Allerlei instanties en organisaties hebben nu razendsnel een alternatief tot stand gebracht voor de plotseling opgetreden gevoelens van leegte, eenzaamheid en…

Men kan ons alles afpakken, maar niet onze geest....
Urenlang lig ik op bed onder het dikke, donzige, sneeuwwitte dekbed en in een bonte werveling passeert een veelheid van gedachten,een veelheid van kleurige scènes en van koddige of desastreuze voorvallen uit een lang, voorbij leven.
Ik draai de kaleidoscoop om en om, de wonderbaarlijke lamp die als een lantaarn op een vuurtoren ronddraait en nu eens verlicht, dan weer verduistert. Veel is in schaduwen gehuld, veel treedt naar voren uit de…

In Tilburg West strekt zich te midden van de vooroorlogse huizen en de bloesembomen een water uit dat ik op Bevrijdingsdag dit jaar voor het eerst aanschouwde. Met onze voetstappen omcirkelden we deze plas op de genoemde feestdag en de sterfgevallen die mijn vriendin getroffen hebben, waren onderwerp van ons gesprek...
Haar gang is vertraagd na onze uitbundige excursies van vroeger jaren en ze zet nog slechts aarzelend en lusteloos de ene voet voor de andere. We moeten een toekomst in vol…

In de achterbuurt waar mijn vriendin nu een armzalig verdiepinkje gehuurd heeft duiden desolate en vervallen voordeuren van gezinnen die nu eenmaal moeten doormaken wat hun leed met zich meebrengt....
Ik doorkruis de Berkdijksestraat die de somberheid demonstreert die veel mensen in deze tijd beheerst ondanks welvaart, materie en liefde. Mijn oog valt op een merkwaardig pand en ik werp een blik naar binnen door de smerige ruiten.Is het het huis van een junkie of van een psychiatrisch…

Het zal voor velen onbegrijpelijk zijn, maar hoe weldadig is niet de saamhorigheid en het "regime" in mijn goede geboortestad Tilburg, nu, in het hart van de Corona-Crisis....! De door mij eens als zo hardvochtig en onmenselijk ervaren "welzijns"-organisatie komt momenteel aan de deur met gratis soep en maaltijden; mijn doorgaans norse en "anonieme" buurvrouw biedt aan boodschappen voor mij te doen en een vertegenwoordigster van een zorgorganisatie komt een boeketje lieflijke tulpjes bezorgen…

Mevrouw is gearriveerd op de Dagbehandeling Oncologie....De verpleger verzoekt haar zich uit te strekken op het bed. Het grijze haar van mevrouw is als een keizerskroon. Ze klemt haar tas, een onmisbaar attribuut van de ouderdom, tegen zich aan alsof deze haar enige bondgenoot is in duistere tijden.
De verpleger toont belangstelling. Nee, het valt niet mee in de aanleunwoning. De eenzaamheid is allesoverheersend en het puzzelen en de bingo geven geen voldoening meer. Zovelen zijn weggevallen…

Een nieuw licht overspoelt de wereld. De vogels zijn teruggekomen en zij nestelen in de bomen rond mijn huis.
Zo brak ook in het lang-vergeten jaar 1956 de Paastijd eens aan. Ik herinner mij hoe de lange Bosscheweg zich als een kosmopolitisch lint uitstrekte en hoe ik de bonte afwisseling van winkels waarnam met het halve, nog niet ontwikkelde bewustzijn van een meisje van vijf jaar. In mijn hand droeg ik een mandje, gevlochten uit stroken papier op het kinderdagverblijf, gevuld met eitjes van…

.....en dan observeerde ik je, als je paradeerde in het park te midden van je geloofsgenoten, zoals ik altijd in blinde adoratie naar je Griekse gestalte bleef staren....Onze liefde bleef al die jaren hopeloos, onmogelijk en onvervuld....
Het moest van jou de liefde blijven die vriendschap heet....Nu is er alleen nog je "Afrikaanse" portret van oude man en je zult je graf vinden aan de andere kant van de oceaan die ons voorgoed gescheiden houdt.....

Nietsontziende beestjes, niemandalletjes waar je niks van ziet met het blote oog, kleine moordlustige
monsters die het voorzien hebben op ons, de sterke mens.
Daar: waar een wapen, kogel, kanon, messen, echte zichtbare moordwerktuigen zijn,
is dit enorme monster niet het meest gevaarlijke qua grootte, nee hoor, juist niet.…

Ze kwam altijd al aan in mijn ouderlijk huis.... Zo zijn liefdevolle ouders: ze koesteren en verwelkomen de vrienden van hun kinderen, hoe mismaakt of misdeeld ze ook zijn.
Maar toen de vriendin er op een achterkamertje een eind aan wilde gaan maken, kwam mijn goede moeder wel in opstand....
Ik trof de vriendin van lange jaren nog wel eens in haar riante appartement. De zuignappen en de klauwen van de depressie strekten zich naar haar uit, levenslang, en de gigolo die zij moest betalen bracht…

De nacht valt na een van de dagen, getekend door crisisgevoelens.....
De slaap overvalt mij en in mijn droom zie ik mijn oude ouders, zo dierbaar, zo lang al niet meer te midden van de levenden...
Ach, als zij dit eens zouden hebben meegemaakt! Vader klemt een dikke sigaar tussen de lippen. We zullen samen op reis gaan, een reisje langs de Normandische kust. We zijn al bepakt en bezakt. De waanzin van de droom kent nu eenmaal haar absurde voorvallen en wendingen. Het is alsof er nooit iets…

Een nieuwe Lente doet ons huiveren om een virus, om een epidemie....
Kleine aanzetten van lieflijke blaadjes sieren al de takken aan mijn venster. Ze wiegen lichtjes in een briesje.
Een Licht vervult mijn kamer, een Lentelicht; het trekt grillige sporen over de wanden en over het plafond
(is het het Licht dat door de door mij zozeer vereerde Romantici, onder aanvoering van Novalis, zo verheerlijkt werd, dit in tegenstelling tot de harde, koude analyse van de Verlichtingsdenkers?…