ik kijk hem aan, mijn ogen vol passie vertellen hun diepste geheimen, verraden verlangens, die bij elke stap steeds verder naar boven drijven en zwijgzaam meedeinen op het ritme van mijn wellustige lichaam waar parels van zweet in schaduw schitteren
woorden verstommen, als muziek plotseling stopt voel ik zijn hand in de mijne, ik zwijg, geef me over, verdwaal in een web van hevige emotie
vermijd afkeurende blikken, en stap binnen in een schijnwerkelijkheid waar gevoel overheerst
gulzig omarm ik…

Het interesseert me momenteel werkelijk geen zier, dat de rest van de wereld zich druk lijkt te maken om de ophanging van Saddam of hoeveel vuurwerkslachtoffers er dit jaar weer zijn gevallen. Vriendinnen in crisis moeten nog een weekje wachten op troostende woorden en advies en Sonja Bakker heb ik even achter slot en grendel gezet.
Het is Wendy-time!
Normaal gesproken voel ik me knap ellendig in deze tijd van het jaar. Ik moet altijd een extra tandje bijzetten om niet in een winterdepressie te…

"BEKEN", brulde een man mij toe. "Wat bedoelt u?" vroeg ik bedeesd.
"Uw druggebruik", verduidelijkte de man. Hij leek weggelopen uit een Frans detective verhaal. Dikke pens, bretellen en zweet op het voorhoofd. De gezondheidsbrigade. De man had mijn zweem van glimlach bemerkt en reageerde alsof hij persoonlijk beledigd werd. "Verf, lang zul je niet meer lachen", siste hij vol opgekropte woede.
"Breng ze binnen."
Voor mij werd een vriendin binnengesleept waarmee ik enige jaren te voor een…

Het brein dient te worden mishandeld, dacht de obsessionele piekeraar. Het moet grondig verkracht en genomen worden, want in het lichaam is alleen maar ziekte. Het lichaam kauwt zichzelf en spuwt overbodige ziekte. De ziekte is die van de zelfvernietiging. De zelfvernietiging is het ornament van het lichaam. De enige ware bestemming van het zijn, want het uiteindelijke doel van het lichaam is de dood in haar zelfverworven ruïne, de muren voldoende ontvleesd om de geest toe te staan het gebinte…

De waanzin had toegeslagen. De mensen spraken allang niet meer. De gymnopedieën voor piano van Satie waren alomtegenwoordig. De mensen stonden voor hun ramen geplakt in absolute onwezenlijkheid. De wrakende eindigheid had zijn werk gedaan. De eindigheid had ook de genade in zich en belichaamde daarmee ook de oneindigheid. Zij was het alles en het niets en met haar visionaire krachten had ze de mensheid bevroren en haar voor de ramen gepostuleerd, echter hun geesten, hun gezamenlijke…

Mijn tante is een ijverig mens.
Een echte regulateur.
Ze kan niet zien dat het bij een ander niet zo is, zoals bij haar en doet er dan alles aan om daar verandering in aan te brengen.
Eigenlijk was ik ook een regulateur vroeger, wat ik afgeleerd heb door de omstandigheden waarin ik geleefd heb...…

‘Hollanders zijn rijk’ zoveel weet hij me wel te vertellen. Ik ontken, maar als ik naar de sloeberige armoede op de camping om me heen kijk moet ik eigenlijk bekennen.
Gelokt door het plaatje van caravans en tenten aan een mooi water ben ik hier terechtgekomen. Een bloedhete fietsdag afsluiten met een duik in zo’n meer.. Dat leek me wel wat. Maar nu: zal ik hier echt nog een nacht extra blijven?
Een ding, ik ben hier niet alleen. Binnen de kortste keren heb ik gezelschap van een…

“Rossy”, zo meldden wij ons bij de receptie van de camping aan het Italiaanse “Lago di Tracimeno” na een lange vermoeiende reis. De signorita achter de balie begon een heel verhaal in het Italiaans en natuurlijk begrepen we haar niet. Wij maakten ons verstaanbaar in het engels, waarbij de signorita verbaasd keek en vertelde dat zij “Rossy” een Italiaanse naam vond. “No”, zeiden wij, “We are real Dutch.” Echt Hollands. Wij kregen een plattegrondje van de camping met onze…

‘s Avonds kon Mus zijn energie ook wel kwijt. Hij liep als een bezetene met een vliegenmepper achter de muggen aan, hij ging zelfs in discussie met deze beestjes. “Kom maar op, ik sla jullie allemaal plat”. Maatje 38 vond dit nog al barbaars en had een andere oplossing voor dit probleem. Zij ontstak een citronellakaars, dat was muggenwerend vond zij. “Hou eens even op met die troep anders zal ik jou eens even weren, ik moet daar zo van hoesten”, riep Mus tijdens zijn jacht op het…

Ik ben makelaar in koffi, en woon op de Lauriergracht No 37. Het is mijn gewoonte niet, romans te schrijven, of zulke dingen, en het heeft dan ook lang geduurd, voor ik er toe overging een paar riem papier extra te bestellen, en het werk aan te vangen, dat gij, lieve lezer, zoëven in de hand hebt genomen, en dat ge lezen moet als ge makelaar in koffie zijt, of als ge wat anders zijt. Niet alleen dat ik nooit iets schreef wat naar een roman geleek, maar ik houd er zelfs niet van, iets…

We waren thuis met zeven kinderen. Ik was de oudste van de jongste drie. Eén van mijn mooiste herinneringen heb ik aan het Sinterklaasfeest. Ik weet nog dat we op blote voeten, ‘s morgens heel vroeg, de trap afgingen. Buiten nog hartstikke donker. Heel zachtjes de kamerdeur open... en dan rook je het al. Pepernoten, taai-taai terwijl de hele kamer vol pakjes lag... Altijd zeven stapeltjes. Ik wist meteen welke stapel van mij was. Als kind had je daar oog voor. Wat een feest... elk jaar…

In ons kantoortje aangekomen zag ik dat het rolluik voor het raam helemaal was neergelaten. Wanneer Andy hier gewoonlijk de kas op maakte na sluitingstijd van de zaak, wilde hij niet op z’n vingers gekeken kunnen worden maar ook niet claustrofobisch opgesloten zijn. Nu stond ik in een door T.L. verlicht kantoor met mijn voordeligste kant, m’n bovenbenen, voor het raam.
Ik hoopte vurig dat Joke van de kledingreparatiewinkel ’Verrassend Passend’ aan de overkant ook nu met haar neut voor…

‘U kunt daar gewoon met Euro’s afrekenen’, verzekerde de baliemedewerker van de bank ons.
‘Dat weet ik, maar wij willen met zo min mogelijk contant geld op reis’, antwoordde Andy, m’n man. Hij keek schichtig om zich heen en trok de portemonnee uit de binnenzak van zijn jack. Met een temperatuur van 32 graden zou een ieder z’n jasje thuis laten. Andy niet; hem kon je uittekenen in z’n jasje, dat z’n portemonnee moest dragen. Het leren etui leek meer op een ‘portepas’ met…

De radio is de pest voor mijn seksleven. Lig ik in bed met de radio aan, hoor ik in 'Met het oog op morgen' het geneuzel van bij voorbeeld Mieke van der Weij. Om een of andere reden word ik daar niet erg opgewonden van. Sterker nog, als ik al opgewonden was, is het dan wel gedaan met de pret. Is de tv wellicht een alternatief? Ik vrees van niet, want een onderzoek van Casema naar de invloed van televisie in de slaapkamer dient mij bepaald niet tot troost en inspiratie…
De meerderheid van…

of de Koffieveilingen
der Nederlandsche Handel-Maatschappij
Aan de diep vereerde nagedachtenis van
Everdine Huberte Baronesse van Wijnbergen…

1 En het geschiedde in diezelfde dagen, dat er een gebod uitging van de Keizer Augustus dat de gehele wereld beschreven zou worden.
2 Deze eerste beschrijving geschiedde, als Cyrenius over Syrië stadhouder was.
3 En zij gingen allen om beschreven te worden, een iegelijk naar zijn eigen stad.
4 En Jozef ging ook op van Galilea, uit de stad Nazareth, naar Judea, tot de stad Davids, die Bethlehem genaamd wordt, (omdat hij uit het huis en geslacht van David was);…

De rode papieren kerstklok, die op haar kamerdeur zit geplakt, hangt scheef. Ik moet erom lachen. Is dit toeval of heeft Bonnemama dit opzettelijk gedaan? Ik klop op de deur en doe hem open.
Daar zit ze, mijn grootmoeder, in haar glimmende zwarte jurk van crêpe de chene bedrukt met prachtige grijze rozen. Een echte ‘kerstjurk’. Haar zwarte lakschoenen aan de opgezwollen voeten. Het grijsblauwe gespoelde haar zit als een helm om haar hoofd, stijf van de haarlak. De rode blos op haar…

“Wist je dat? Wist je dat, toen je hem die pil gaf, dat hij nooit meer wakker zou worden?”
Nee, dat wist ik niet. Dat hij ernstig ziek was, dat wist ik. En dat hij dood zou gaan, die jonge sterke man, dat wist ik ook. Maar dat hij toen niet meer wakker zou worden, nee dat wist ik niet.
“Ik had zo graag nog afscheid van hem willen nemen, als ik het geweten had.”…

Een commentaar op dat wat je instuurt, geweldig, soms leer je en soms krijg je een pluim.
Vanmorgen?
Vanmorgen ook al weer zo'n prachtige gedachte van de dagelijkse gedachte:
“Kijk in mijn hart en zie wat ik voel”.…

Bijna half negen. ’s Morgens nog wel. Op mijn dagelijkse wandeling door de frisse natuur, waar walmende uitlaatgassen mijn bloed beter doen stromen, passeren mij kuddes huisvrouwen op de fiets. Kind voorop en kind achterop. De vrouwen ogen zonder uitzondering fris en fruitig. Wallen onder ogen raken nog net niet de naar beneden gerichte mondhoeken. Je kunt zo zien dat die vrouwen hier altijd van gedroomd hebben.
In het holst van de nacht kinderen naar school of op-en afgang brengen.
Op de…