“De naam is me even ontschoten, maar ik herinner me U nog als de dag van gisteren meneer!”
Twee priemende ogen keken me aan. Enorme dikke wallen eronder maakten hem een vermoeid uitziende man. Ik liep haast tegen hem op met mijn nog lege winkelwagentje, bij een kopstelling met weer een nieuw product in mijn supermarkt, iets met voorgekookte rijst in plastic zakjes.
“Alleen 90 seconden in de magnetron en klaar!” “Voor 2 personen”, stond er bij.
Ik had het zakje nog omgedraaid en…

Het station dat in het halfdonker kleurde naar de naaktheid van het leven, enkel glas en de geur van sigarettenrook zetten mij onbewust aan het denken, nee denken was het niet, er kwam een moment van besef dat ik nooit had geweten wie ik was.
Plotseling doemde uit de nevel De Blauwe Engel op. Niet dat het een engel was, maar het was de trein waarop ik wachtte. Stoïcijns stapte ik in, ging zitten op het skaileren bankje en ging mijn besef vertalen met woorden. Ik schrok, ik wist dat ik anders…

Moeder heeft het goed verstaan, zij doet dan wel slechts dromen van haar grond en land en weent om Opa, en kent zij het verhaal dat hij op een kwade dag zomaar werd weggevoerd en samen met velen van zijn dorp werd opgesloten in het kampement, en hij samen met de dorpsgenoten sedertien nooit meer in levende lijve werden gezien.
De boom waaraan Oma, toen zij een jonge vrouw was aan vast gebonden werd nadat zij door de soldaten was misbruikt, staat er nog steeds, op die mooie plaats, waar…

De regen viel als zware kettingen uit het zwart van boven. Er was geen mens op straat. Enkel de katten keken met lichtgevende ogen vanonder geparkeerde auto’s vandaan; arglistig alsof ze elk moment als een schicht naar je gezicht konden springen om repen uit het vlees te krabben met een snelheid die zelfs een professionele bokser niet zou kunnen nadoen. Er zou een volle maan hebben geschenen als niet iemand een inktpot had leeggegoten in de lucht, tenminste zo leek het. Het was de zwartste…

Het oude vrouwtje in mijn hoofd, onder mijn beenderwitte binnenste, wacht geduldig de paradijselijke vooravonden af, om er te zijn voor mij, tot ik ouder word, later, veel later en ik haar vervoeg. Ze breit haar zuivere wachten tot knieverwarmers en kunstige kantwerkjes.
Echter, het bruisend breekbare wijfje, te trots om te brillen, vergist zich wel eens van draaddikte of naait zomaar geel aan oranje, met haar fysiek gevoel voor symmetrie, zonder onderscheid te zien. Het maakt haar niet uit,…

Half elf in de ochtend is het, en ik, Lydia, zit al in een kroeg.
Knap vroeg dus.
De lady-bartender is dik, oud.
Ze veegt hier en daar met een spuuglapje, op mij let ze niet.…

Hol klonken mijn stappen op de klinkers. Het was stil in de Lombardensteeg. De oude panden stonden heel gedegen in het gareel. Rooilijn bedacht ik.
Verderop daar was een kruising, liepen mensen. Zoals ze gezegd hadden in het atelier, daar was het koopzondag. Heel Nederland eens in de maand koopzondag. Alleen in Amsterdam elke week. Dagjeskopers, alles onder de frites de mayo en de vette zakjes. Vuilnis rond afvalbakken. Niet meer rustig langs de grachten lopen. Gemotoriseerde malloten. Ramen…

Soms vermoed ik dat reacties niet geplaatst worden.
Waarom?
Zijn die te kritisch van aard?
Te hatelijk van toon?…

Ik loop rillend van de kou over straat. De duisternis is overal, behalve daar waar de lantaarnpalen staan. Waar ik naar toe moet is niet ver weg meer, maar ik weet dat ik het misschien nooit zal bereiken. Mijn handen voelen stijf en ik probeer mijn vingers warm te houden. Terwijl ik ze warm probeer te krijgen hoor ik opeens een geluid achter me. Ik kijk om en zie vanuit mijn ooghoek iets lopen.
"Niet kijken", waren de woorden van de oude man. Ik probeer het niet te doen, maar mijn angst trekt…

Uitzonderlijke drukte , alle afdelingen , trappen.
in stalletjes , op trapoverloop , rechts voor mij ( kom van boven , links ). Sneldichter. Bijna aan voorbijgegaan , zo 'n menigte , soort opstopping . nieuwsgierig : dringen , botsen , wringen ( staat tegen ) . Bijna van aangezicht tot aangezicht , Sneldichter .
Etaleurs timmerden , schilderden kraampje , in open lucht allang vergaan .Proeven van sneldichters kunnen , blikvangers voor , grote rooie verfkaders.Sneldichter achter onooglijk…

Eric de accordeonist. Zoals een accordeonist eruit behoort te zien: ongeschoren, zeemanstrui, schor, door veel wolletjes geverfd. Hij zong eerst twee zeemansliederen. Prachtig mooi. Wij deinden en zongen mee. Ik maakte zowaar een dansje. Hij gaf me een boek en zei, hup Jos kies maar. Het was Vic v.d. Reijt - 'Nederlandse Liederen Uit De 20e Eeuw' .
Verbluffend, ik koos uiteraard eerst

'Mens, durf te leven…

Soms is het leven echt een feest, de zon schijnt met binnen handbereik de mand met rijpe geurende vruchten die het gemoed bedwelmen via sponzende zintuigen. De dag komt er aan en ik ook.
Een snelle goed doorkauwde boterham, jus d’orange, kopje lapsang souchong op de nuchtere maag, een verfrissende douche met een scheerbeurt tot in de poriepuntjes. Mevrouw u weet niet wat u mist. Gladde kin rijkelijk afgespoeld met ijskoud kraanvogelwater, een mens zou niet meer moeten willen.
De gedachte…

Het kost me altijd de grootst mogelijke moeite om niet in de lach te schieten als ik iemand in een uniform zie. Bij treinconducteurs, politiemensen en de portiers van het Rijksmuseum lukt me dat nog wel redelijk, maar als ik een militair zie, rol ik tegenwoordig bulderend van de lach over de grond. Waarom? De krijgsmacht heeft een extra generaal aangesteld. Speciaal voor de normen en waarden. Als het ware een soort Generaal Pardon…
Het was sowieso een mislukt etentje. Met een goede vriend had…

Is er leven na een scheiding?
Dat vroeg Paula zich vaak af. Ze was zo gelukkig met Martijn. Of gelukkig? Redelijk gelukkig althans. Samen bewoonden ze een riant huis in een rustig voorstadje. Martijn was hoofd van de basisschool daar. Geen geringe positie, hij had het druk met van alles en nog wat. Veel idee van wat hij daar precies deed behalve lesgeven en vergaderingen voorzitten had ze niet. Martijn was geen prater.
Toch voelde ze zich niet eenzaam; ze had haar vriendinnenclubje met wie ze…

Deze week las ik dat vrouwen veel vaker een ochtendhumeur hebben dan mannen en dat het wel zo’n vier uur aan kan houden. Daar is dan ook werkelijk onderzoek naar gedaan door middel van een enquête. Knappe man die deze uitslag heeft weten te bepalen hoor, want er is echt geen onderzoek voor nodig om te weten waar dat precies aan ligt.
Het begint eigenlijk al de avond daarvoor. Je gaat veel te laat naar bed, omdat je die film toch nog even af wilt kijken. In bed begint je kerel nog een beetje…

Natuurlijk, het zijn roerige tijden in de supermarktwereld. Een prijzenoorlog, een ontslaggolf, de firma Laurus op de fles…
En de strijd om de klant gaat onverminderd door. “Hoe stop ik die neerwaartse spiraal,” dacht Dirk. En opeens wist ‘ie het! Een sensationeel nieuw idee om de klant te plezieren. Maar ik heb zo mijn twijfels. Ik word weliswaar regelmatig voor creatief en ruimdenkend versleten, maar mijn tanden poetsen met een vibrator? Nee, dat gaat me te ver.
De oude Dirk, u weet…

Franz was eigenlijk nooit van plan geweest zo een mobiel telefoontje aan te schaffen. Het gevoel van ergens aanwezig kunnen zijn zonder teruggefloten te worden beviel hem wel. Maar twee maanden geleden kreeg hij er een van zijn vriendin Amber, voor zijn verjaardag.
‘Voor in geval van nood’ had ze hem gezegd. En sindsdien ging er geen moment voorbij zonder de aanwezigheid van de mogelijkheid tot rechtstreekse verbinding met de gehele wereld.
De kerkklokken sloegen twee maal. Franz…

Gek word ik ervan. Gek. Mijn vrouw weer eens. Met haar zoveelste briljante idee: een woning zoeken aan het water. Desgevraagd zegt ze onze flat beu te zijn.
‘Wat is er dan mis mee?’
‘Alles.’
‘Da’s veel.’…

‘Jonas, vanmiddag na school ga je even naar het ziekenhuis.’
‘Huh! Wat moet ik daar gaan doen?’, zegt Jonas terwijl hij een boterham met pindakaas naar binnenwerkt.
‘Op ziekenbezoek. Bij opa’, zegt de vrouw aan het andere eind van de tafel.
‘Maar mam. Ik heb toch helemaal geen opa!’, roept Jonas verbaasd.…

Richard was jarig, tien jaar werd hij vandaag, een mooie dag in september. De familie zou weldra komen en in zijn kaki outfit zag hij er stoer uit.
‘Hou je kleren wel schoon tot de familie komt?’ vroeg zijn moeder nog voor hij nog even buiten ging spelen.
Zijn vriendjes stonden al op het speelplein bij het klimrek, even verderop zat de fanfare op de rand van de zandbak te oefenen.
Van Richard had dat familiegedoe niet gehoeven. Hij was blij met zijn nieuwe fiets en straks werd er…