Soms stippel je je leven uit, je weet precies hoe je het hebben wilt en je denkt dat je de juiste koers vaart. Maar opeens heeft het leven iets anders voor je in petto. Daar sta je dan, volkomen verbaasd, geen woorden die deze situatie kunnen beschrijven. Speelt het lot een spelletje met je?
Nieuwsgierig als je bent sta je best open voor een spel en je neemt een stap die richting op. Je tast het af en besluit erin te duiken met alle risico's van dien.
Grijpend naar die ene hand weet je dat je…

Emigreren?
Weet je zeker dat je dat wilt? Ik ben juist altijd jaloers op jou. Heerlijk in de stad, alles bij de hand, altijd wel wat leuks te doen. En dan praat je over emigreren? Naar ons dorp nog wel? Nou lieverd, ik vind het niet slim, maar wil je er best bij helpen. Het vereist wat aanpassingen hoor, dat kan ik je vast vertellen. De inburgeringswetten van een dorp liegen er niet om, maar ik zal je vast een beetje op weg helpen.
Zorg dat je direct gordijnen hebt zodra je je nieuwe huis…

Het is stil in huis, na 17 jaar gaf Moortje het op, ze stierf op mijn schoot. Ik heb haar begraven in mijn voortuin, wil even geen huisdier meer.
Een paar dagen later, nationale dierenasieldag, zo zielig al die katten in kooien. "Alleen even kijken", dacht ik, maar ik smolt bij de aanblik van een jonge witte kater, een kitten nog. Wierp mij door de tralies van zijn gevangenis klaaglijk miauwend zijn aaibaarheid voor de voeten. We zijn nu een paar maanden verder, het is echt een heerlijke kat…

Dit wordt geen noodkreet, maar een oproep. Al zou deze hartenkreet met gemak voor een noodkreet kunnen doorgaan. Arbeidsgehandicapten; helaas ben ik door een ernstige ziekte behorend tot die categorie. Niet als gevolg van de ziekte zelf, die heb ik overwonnen, maar als voortvloeisel van een bijna twee etmalen durend coma.
Met het operatief uitschakelen van de extra-hartspier was, is en blijft het fysieke probleem verholpen. De gevolgen van het coma zijn groter, daar mijn korte-termijn-geheugen…

Burgemeester Letizia Moratti van Milaan vindt dat het afgelopen moet zijn met al die broodmagere mannequins die de catwalk ontsieren. Ze overweegt zelfs een verbod. Ik kan het natuurlijk absoluut niet met haar eens zijn. Want een korte studie mijnerzijds bracht aan het licht dat magere modellen ontelbare voordelen bieden.
Een opsomming:
Besparing op materiaalkosten: magere modellen passen in kleine kledingstukken. Bij een tamelijk bekakt mantelpakje scheelt dat naar schatting al gauw een dikke…

Alsof het allemaal levensecht is. Wat een passie, hij gaat er helemaal in op, helaas voor hem is het maar een illusie. Het is maar een spel, maar wel door zijn eigen gouden handen bestuurd. Hij wint de wedstrijd, zelfs na een 3-1 achterstand weet hij te zorgen voor een overwinning. Fifa ’06, een heerlijk spel voor de zondagmiddag, het spel is aan het laden…
“Wat ben je lief”, zegt hij met een glimlach. Pfff wat houd ik dan van je jongen. Lief streelt hij langs mijn been. “Gezellig…

We lopen in de stad, het is erg warm en we gaan van winkel naar winkel. Vooral het overdekte gedeelte van het centrum bevalt ons erg goed, het is daar lekker koel.
Ik betrap mezelf erop dat ik eigenlijk wel bang ben dat we uitgepraat raken. Ik heb Elif dan ook al een hele tijd niet gesproken. Ik heb haar voor het laatst gezien op de dag dat ik met mijn opleiding ben gestopt. We stonden er allemaal vrij slecht voor maar zij wou nog vechten voor haar cijfers, ik had de moed al opgegeven bij de…

Ik zou zo graag willen dat er geen terroristen meer bestonden.
Geen verhalen waaraan je twijfelen moet en kan.
Gewoon beleefde en vriendelijke mensen, zou dat iets zijn wat nog kan?
Dan kom ik deze morgen geheel tegen de gewoonte in op een plek waar alles vredig en vriendelijk is.…

maar als er een toestand bestaat waarin de ziel voldoende evenwicht vindt om er geheel tot rust te komen en zichzelf te hervinden zonder zich het verleden te behoeven herinneren of vooruit te behoeven lopen op de toekomst, waarin de tijd niets voor haar betekent, waar het heden immer duurt zonder evenwel zijn eigen duur te markeren en zonder een spoor van opeenvolging te vertonen, waar geen enkel gevoel is van ontbering of genot, van vreugde of verdriet, van verlangen of vrees, enkel dat van…

Pijn.
Schrijnend is het.
Ik kom het niet te boven, al doe ik mijn best.
Hóe doe ik mijn best, en waar héb ik het over?…

De zoektocht duurt al zo lang, maar heb ik nu al gevonden?
Ik durf het niet te zeggen, ik vrees dat ik erg dichtbij ben maar het nog net niet heb bereikt. Drie maal in mijn leven heb ik ja gezegd, bij de Doop, Communie en het Vormsel. Maar ook heb ik eens nee gezegd, bij tegenspoed. Ik vroeg U zo hard om bewijs van Uw kracht, aanwezigheid en steun. Dat was niet eerlijk, het is een zaak van geven en krijgen. Ik gaf U in die tijd niet wat ik zou moeten doen, namelijk vertrouwen. Ik wantrouwde Uw…

Prins Thomas was nog maar vijftig jaren oud maar was erg ziek. Hij was als de dood voor de Dood. Wat de dominee hem ook vertelde over de Hemel, het leek hem onbetrouwbaar en onwerkelijk. Het ergst leek het hem te moeten stikken en langzaam en angstig te moeten sterven. Hij liet zich adviseren hoe er mee om te gaan door allerlei mensen die er verstand van hadden. Het lukte hen echter niet hem van de angst af te helpen. De prins lag te woelen in zijn bed en kon niet meer slapen. Hij was zo…

“Ik verzeker u,” sprak Pim Fortuyn, “ik word minister-president.” Ja. In de Hel. Maar die broer van Pim, Marten, is ook niet helemaal goed bij zijn hoofd. Ik neem u even mee terug naar die dag in het voorjaar van 2002. Marten Fortuyn zat in de tuin een broodje te eten. Bericht op de radio: Pim is vermoord. Marten stond op. Even het merkenbureau faxen.
Ken je dat? Een naam wordt een begrip, en handige jongens registreren dan snel die naam als merk. Marten heeft zich ook aan die truc…

Taalverloedering begint daar, wanneer taalgebruikers zich-bewust-niet interesseren voor verkeerd taalgebruik. "Je weet toch wat ik bedoel" is een veel gehoord excuus. Maar deze taalgebruikers snappen niet waar het om gaat.
Deze afnemende interesse voor de eigen taal is niet alleen zichtbaar onder middelbare scholieren, kinderen die zich in de belangrijkste fase van hun leven bevinden. Als dit wel het geval was geweest, zou dit probleem lang niet zo ernstig opgenomen hoeven worden. Immers, op de…

Iedereen heeft zijn leven op een bepaalde manier gepland. Middelbare school, universiteit, verliefd, verloofd, getrouwd, gezin. En hopelijk nog de carrière. Eindigend met pensioen en een vredige dood. Maar dat je eigenlijk niet weet of het ook zo gaat lopen, maakt het leven zo mooi en verassend. Veranderingen in je sociale netwerk; nieuwe vrienden, mensen overlijden, noem maar op. Maar ook de veranderingen in de wereld, hetgeen dat om je heen gebeurt, de maatschappij.
Leven bestaat bij de…

Ik had er zo naar uitgekeken.
Na een drukke week even heerlijk samen ergens uit eten.
We kozen voor de chinees en zagen tot onze vreugde dat er een lopend buffet werd gegeven. Met onze borden liepen we langs de overvolle schalen. We schepten van alles een beetje op.
De keurig gedekte tafel lokte ons. Het bestek glom. Een glaasje cola maakte de invulling van onze plannen compleet. Tenminste: zo leek het tot nu toe.…

‘Met veel ballen graag!’ klinkt het uit 20 monden tussen 12 en half 1 ’s middags in de eetzaal. Nee, soep zonder ballen is eigenlijk geen soep. Dus ach, wat haalt het uit, dan gooien we er toch nog een paar pondjes gehakt door iedere dag! Zij blij, dus wij ook blij. Zo gaat het en zo hoort het ook in het verpleeghuis.
Na zeven weken vakantiewerk heb je een hoop geleerd, verdiend en gelachen. Je ziet zo’n huis toch eens van de andere kant. Het beeld van zeurende oma’s die almaar…

25 jaar geleden. Als de dag van gisteren. Ik loop op het schoolplein van de kleuterklassen, een beetje onwennig nog. Net vier jaar geworden en klaar voor de basisschool. Ik wil een grote meid zijn, maar ik ben bang en onzeker. En dat wordt snel opgemerkt door de andere kinderen, vooral door één meisje. Ze knijpt me. Zo ook de volgende dag en de volgende. De ene keer harder dan de andere. Doodsbang ben ik voor haar. Het gaat zo ver, dat ik andere kinderen moet vragen voor mij een puzzel uit de…

Toen ik daar zo een tijdje gezeten had, keek ik op de klok: vier uur. Dat betekende dat het langzamerhand tijd werd om afscheid te nemen. Ik kuchte een paar keer nadrukkelijk en probeerde door het voortkabbelende gesprek heen te breken. Op een luidere toon dan ik eigenlijk gewild had riep ik: “Wie moat’n zometain weer vot!” En ik legde uit dat het hier weliswaar reuze gezellig was, maar dat mijn vrouw, die thuis was gebleven, samen met ons jongste kind op mijn terugkeer zat te…

Ik schrok op uit mijn overpeinzingen. We reden de oprijlaan van de vrijstaande eengezinswoning op waar mijn oom en tante woonden. Met piepende remmen kwam de Japanner tot stilstand.
Opgetogen werden we door het hoogbejaarde echtpaar verwelkomd: ze waren oprecht blij dat we hen met een bezoek vereerden. In feite waren ze na al die jaren nog geen spat veranderd. Hun loopjes waren wat langzamer en reumatischer geworden, maar hun blikken en gebaren straalden dezelfde sfeer van joviale gezelligheid…