zacht smaakt zij aan het begin, met het hare en het mijne. Waardoor de vervlogen gevoelens onze zachte lichamen transformeren tot het harde genootschap van de vervlogen uren. De uren met zachte gevoeligheid en soms een harde hand. Haar hand… Haar zoete fluwelen handen. Overal overheersen handen waardoor mijn spieren zich spannen, ontspannen. Tot ook mijn handen haar rug gekromd weergeven.
zalig worden wij er middenin, met kleverig huid. De vervlogen energie is ons lichamelijk onttrokken, maar…

Ik heb een fantastische bos bloemen gekregen.
De tweede al binnen een week.
Ik zit in mijn kamer en kijk er naar. Dan besluit ik het één en ander te veranderen.
De bossen bloemen zijn ietwat gekortwiekt en ze staan beiden in een andere vaas.…

'Klein Ulsda', las ik op een wit bordje dat al half was weggezakt in de berm van de B-weg. De bebouwing van dit gehucht bestond uit wat boerderijen en rijtjeshuizen aan weerszijden van het smalle, al vele malen opgelapte asfaltweggetje op luttele kilometers van de Duitse grens. De ruitewisser van de comfortabele Japanner veegde met brede, ritmische slagen het regenwater van de voorruit. Een donkergrijs wolkendek dat uit het westen naderde hield de belofte in van nog minstens een uur zware…

Miljoenen jaren had men het zonder gedaan en plotsklaps was het daar, dat vreemde geluid. Aanvankelijk zachtjes, dan aanzwellend, uiteindelijk luid en duidelijk en stilte, verbaasde stilte. Voor het eerst had een mens gezongen, al drong dat niet meteen door tot desbetreffend persoon, een Neanderthaler van het zuiverste water. Dat had je nog in die tijden, schoon water. Afijn, wat was er aan de hand? Manlief had de hele daglichte dag rondgelopen met zijn knots in de aanslag teneinde een…

Ja daar sta je dan. Maatje 42? Nee mevrouw, die hebben wij helaas niet meer. Bij de vraag naar maat 43 lachen ze je bijna uit. Nu zou je toch denken dat de hedendaagse maatschappij ingesteld is op deze steeds meer gangbare schoenmaat 42. In de praktijk valt het vies tegen.
Ze zijn er wel, maar dan moet je geen modern modelletje verwachten. Een elegante gezondheidsslipper, waar men in de huishouding op loopt. Zo’n eentje met 3 gespjes, hygiënisch wit of modieus donkerblauw. Die hebben ze nog…

Wat heeft de douche voor sommigen een nare smaak. Wanneer het washandje langs je naakte lichaam glijdt, is daar opeens het moment dat alles in het leven verandert. Een bultje dat je nog nooit eerder had opgemerkt heeft gevolgen die verstrekkend zijn. En nooit zal het weer anders worden. Angst en onzekerheid tekenen voortaan het leven.
Zeker is daar de hoop dat alles mee zal vallen. Maar niet eerder dan wanneer artsen hun oordeel na een diepgaand onderzoek geven. Dan is de uitslag definitief.…

Mochten huizen praten... dan werd ik nu dagelijks tientallen keren vriendelijk toegeroepen door woningen die voor een overgroot deel door mijn handen werden gebouwd. Door gebouwen die mijn ziel in zich meedragen en waar ik met véél liefde voor de stiel prachtige creaties tot leven bracht.
Steen na steen werd mij steeds weer de gunst verleend om dromen van toekomstige eigenaars waar te maken. Stille getuigen zijn het geworden, die ver na mijn dood nog altijd onvergankelijk zullen blijken om…

In het kraambed van mijn jongste zoon. Een heerlijk kereltje aan mijn borst. Een geweldig gevoel van geluk dat werd verscheurd door de woorden van zijn vader: "Als hij groot is ga ik bij je weg". …………
Twee jaar van angst en vrees. En daar ging hij. Niets, niemand kon hem tegenhouden. Hij deed wat hij zich had voorgenomen. Misschien eerder dan hij zich had voorgenomen. Hij vertrok naar een vrouw die als een hoerachtig mens de vader van dit jongetje voor zich opeiste.
Alleen bleef ik…

De baliemevrouw keek me aan en zuchtte diep: "Ah, Meneer Martens... U alwéér???" Er klonk een dreigend moedeloze ondertoon in haar stem. Ik knikte enthousiast: "Dit keer móeten ze goed zijn!" Ik overhandigde haar de pasfoto's voor mijn nieuwe paspoort. Ze wierp er een blik op en keek me daarna vernietigend aan: "U neemt me in de maling. Deze foto's kunnen dus écht niet, alwéér niet! En dit is al de zevende keer dat ik dat zeg. U kijkt niet eens recht in de camera!" Wanhopig hief ik de…

Het is zo vanzelfsprekend geworden...zo banaal bijna.
Een scheiding is zo ongeveer het allerergste wat iemand kan overkomen.
Tenminste, als je over gezond verstand beschikt.
Degene die hier licht overheen gaat en bijna als vanzelf in een andere relatie sukkelt, zal nooit het geluk vinden.…

Wetenschappelijk onderzoek is iets prachtigs. Eerder al besteedde ik aandacht aan een Brits onderzoek naar blote reclame-borden langs de weg: automobilisten bleken daar letterlijk van uit de koers te raken. Voor mijn eigen leven had dit onderzoek geen gevolgen, want ik rijd geen auto. Maar de uitkomst van een nieuw onderzoek van de Amerikaanse Harvard-Universiteit raakt mij zeer. De longen van mannen van middelbare leeftijd die zich vaak boos maken gaan met het verstrijken der jaren sneller…

Ik herinner me dat hij Doenkel Helse heet. Er kleeft iets duisters aan die naam, dat vond ik toen al. Niet ten onrechte; hij was de plaag van de buurt. Groot was hij, lomp van bewegen, losse handen, een enorme vent van wel zeven jaar. Wat hij op zijn kotsmisselijke, walgelijke, weerzinwekkende repertoire had staan, was niet gering: schoppen tegen je schenen. Stompen net onderaan je ruggengraat waar het zo gemeen zeer kon doen. Het ergste was, als je hem alleen trof: snel, sluw en glibberig…

Al een paar keer stuitte ik al zappend op het programma “Blik op de weg”.
Blik op de weg is een programma waarin een team van de politie de televisie misbruikt om hun ongebreidelde hang naar macht te etaleren.
Onbegrijpelijk dat een zender als de AVRO zich daarvoor leent.
Blik op de weg achtervolgt te hard rijdende auto’s en motors in een ANONIEME auto.…

Ergens had ik het al verwacht. Mij er zelfs op voorbereid. Toch bleef ik immer dat sprankeltje hoop houden, ook al omdat mijn omgeving ervan overtuigd was dat het wel zou meevallen. Niet dus!
En dat valt tegen.
Het verdict is er nu. Hard, meedogenloos, want er is geen zachte manier om te zeggen dat er jou maar een paar maanden meer resten. Dat jouw leven haar eindpunt met rasse schreden nadert en dit niet meer te stoppen valt. Het zijn voldongen feiten, onomkeerbaar. Helaas.…

Ambtenaren. Klerelijers! Zo, dat lucht op. Ik wil ze niet allemaal over één kam scheren hoor, maar typisch is het wel weer. Als ze nog maar dénken dat ze moeten werken, krijgen ze het al Spaans benauwd. En als je er dan nog iets over durft te zeggen, dan heb je de poppetjes helemaal aan het dansen. Nee, ik wil echt niemand op zijn teentjes trappen, ik leef er immers met een samen, maar oh oh oh wat kan ik op ze schieten momenteel.
Al een jaar zijn we inmiddels bezig om een stuk grond te…

Arme Joost. Het tij is gekeerd. Eerst ging Joost er vol bravoure tegenaan. Lastig journaille moest de mond gesnoerd, GeenStijl moest terug in zijn hok en de Forensenbond moest inbinden. Maar de NS houdt niet meer van hem, en heeft hem publiekelijk te kakken gezet. Een afsluitende terugblik.
Inderdaad, het begon wat weg te hebben van een feuilleton. Telkens weer aandacht voor de wonderbaarlijke uitspattingen van Joost. U weet wel: Joost die zich door zijn eigen vrouw liet nomineren voor de…

Een prachtig woord, beter dan verbrandingsrest is er niet, spoort aan tot niet begraven. Een leven dat eindigt, ellendig creperen vraagt derhalve om cremeren. Wil je het nog een beetje bij elkaar houden dan laat je jezelf opsluiten in een urn, maar verstrooid als ik ben zie ik mezelf liever terug op de eeuwige jachtvelden, eindelijk de ruimte ! Dat geeft mij de mogelijkheid om, na mijn dood, u van alle kanten te blijven lastig vallen, ik ben dan immers niet traceerbaar op, laten we zeggen,…

Uit onderzoek blijkt dat op scholen het pesten hand over hand toeneemt. Dat pesten vormt een zware belasting voor zowel de scholieren als het onderwijzend personeel, en dient dus met harde hand een halt te worden toegeroepen.
Schandalig. Ik heb het al druk zat met het terechtwijzen van geschifte kamerleden en ontspoorde treinbazen, en nu moet ik mij ook al genoodzaakt voelen om het woord te richten tot de onderwijswereld. Want de situatie is meer dan zorgwekkend. “Delen door een breuk is…

Ik heb een Turkse vriend; hij is erg lief en heel aanhankelijk en niet bij me weg te slaan. Zijn ogen zijn zo ontzettend mooi. Het ene als een diepblauw meer, he andere als het bruin van de bomen op de bergen. Zijn haar is zacht en kleurrijk.
Helaas kan hij zijn poten niet altijd thuishouden.
Morgen gebeurt het. Morgen gaat hij onder het mes. Morgen is hij niet meer zoals hij eerst was. Morgen is hij een je-weet-wel-kater!
Maar ik ben degene die zenuwachtig is.

Voor de zekerheid heb ik ze nog eens heel secuur geteld en het waren er negen, dat weet ik zeker. Dat aantal verbaasde mij in hoge mate, omdat ik toch een even aantal mocht verwachten. Maar meer nog bevreemdde het mij, dat geen één bij een andere paste. Zeer merkwaardig.
Nu had ik wel goede hoop dat het een volgende keer in orde zou komen, maar helaas nee… ze waren alleen en bleven alleen, de anderen waren spoorloos verdwenen.
Ach heel soms vind ik ze terug. Op de meest vreemde plaatsen:…