Het derde loket
Administratie bijhouden is niet echt mijn favoriete bezigheid, daar heb ik het volgende op gevonden: ik heb een map aangelegd ‘Nog te doen’. Dat geeft een opgeruimd gevoel totdat de map bijna uit elkaar barst. Dan geeft het weer rommel die nodig opgeruimd en uitgezocht moet worden. En daar gaat het meestal mis, ik krijg bijvoorbeeld een bericht van de belasting dat ik geld terug krijg, maar voor het zover is, moet ik eerst zelf een formulier opsturen liefst een…

Mevrouw Klinkenberg was mijn hospita. Zij was weduwe en haar man had een goeie baan bij de Post gehad, zo zei ze altijd.
Ik was op zoek naar een kamer omdat mijn ouders mij de deur hadden gewezen.
Hier kon ik niet om rouwen want ik had het ook met hen gehad.
Mevrouw Klinkenberg bood mij woonruimte op de tweede verdieping.…

Sommige mensen maken zich druk over van alles, zoals het verspreidingsgebied van de vuursalamander, de teloorgang van een ondersoort van de steenbreekfamilie of de habitat van de Indische olifant. Ze willen beschermen, vasthouden aan wat eens was maar nu dreigt te verglijden in de tijd.
Men gaat volkomen voorbij aan de evolutie en staat, soms van overheidswege gesubsidieerd, geparkeerd in een doodlopende straat, overtuigd van het ongelijk van de ander.
Grote creaturen in een begrensd nationaal…

Jij weet dat niet, wat allemaal gebeurt met en rond mij.
Dat komt omdat jij in de wereld van Daar bent, niet in de wereld van Hier.
Daar is: Dood.
Wat een vreemd woord met betrekking tot jou! Het hoort niet, het bestaat niet!…

Joost Ravoo is de PR-directeur van de Nederlandse Spoorwegen.
Zijn werk is dus de NS een positief imago te bezorgen. Dat is natuurlijk een bijna onmogelijke opgave. Veel treinen komen te laat, als overstappende reizigers op het perron arriveren rijdt hun aansluiting letterlijk voor hun neus weg enzovoort enzovoort. Dus heeft de NS een ernstig imagoprobleem. En daar moet Joost dus wat aan doen. Volgens hem zijn daarbij alle methodes toegestaan, tot omkoping aan toe.
Joost heeft twee grote…

Ik volg het journaal niet zo intensief meer.
Het maakt mij somber en ik wil mijn verworven rechten behouden.
Vroeger zeiden oudere mensen: “Vroeger was alles beter dan nu”.
Ik vond mijzelf tamelijk modern en zou dat nooit zeggen, want ik vind deze tijd toch wel heel bijzonder.…

Okee, ik zal het maar eerlijk opbiechten.
Het viel allemaal niet mee, want we moesten er een half uur van tevoren zijn en er stond al een enorme rij te wachten. Het schoot ook allemaal niet op en bovendien was het koud en het begon te miezeren, daar werd ik dus niet vrolijk van.
Ik had onmiddellijk spijt dat ik gekomen was, maar toen begon een aantal mensen met het opbouwen van een kraampje. Je wilt niet weten hoe interessant dat is, als je zelf niets te doen hebt, alleen maar staan en kijken.…

"Heb de zon in je hart…" - hier pauzeerde hij. We wisselden even een korte blik van verstandhouding. Ik knikte en stak mijn hand op ten teken dat ik zou gaan - … "en uien in je buik" ging hij verder, terwijl ik mij omdraaide en me losmaakte uit de rij omstanders. Kort daarop hoorde ik nog net een lachsalvo boven het omgevingslawaai uit - Het kan raar lopen in iemands leven…
In het jaar 1949 zag ik hem voor het eerst, op de thuisweg van school op het pleintje tussen ons hoofdpostkantoor…

”Zou ik wel of zou ik niet”; dit bedacht ik me toen ik van boodschappen doen de winkel uitliep.
Ik ging dus niet op visite bij mijn pleegvader.
Het gevolg was, dat ik een andere route naar huis nam en op een gegeven moment achter een vrouw aanliep die iets met haar been trok.
Ik liep een halve versnelling hoger en stond op het punt haar in te halen en zei: “Ik loop net een tikkie harder dan u”.…

De zuid-afrikaanse wijn, die gisteren nog als middel diende om mijn angsten te bedwingen, heeft mij vanmorgen gewekt met een misselijk gevoel. Zo begin ik mijn dag met paracetamol 500 mg en mijn vaste vitaminepillen. Doorgeslikt met een restje kaapse pracht.
Ik wilde een gedicht schrijven vanmorgen. Over de haat, over de frustratie. Ik wilde een gedicht schrijven over hoe dingen misgaan en hoe ik daar steeds minder vat op lijk te krijgen. Ik verloor mijn grip. De namen zijn vergeten al maar…

”Wat je zegt ben jezelf, met je kop door de helft.
Met je kop door de muur….”
Zo ging een versje dat wij als kinderen op het schoolplein gebruikten.
Hoe ouder ik word, hoe meer waarheid ik ga ontdekken in al die oude dingen.…

Ach, ze wilden zo graag een poes en riepen: Hè, mam, toe nou! Ah, waarom nou niet?
Nou, dat was voor mij helder en klaar, ik had geen zin in een klein vies katertje dat steeds maar overal op of tegenaan pieste. Nee, voor mij hoefde het helemaal niet!
Maar ja, zij waren met twee en verbazend vasthoudend. En op zekere dag, vermoedelijk in een vlaag van verstandsverbijstering, stemde ik toe!
Vooruit dan maar weer, maar geen kleine kater dit keer. We reden naar het asiel en onderweg werd overwogen…

De blanke toppen gloeien nog na, het duin glooit mij zachtjes, doch dwingend, naar het brede strand in laagtij, langzaam afkoelend zand streelt mijn voeten. Een late zon schildert de lucht, in vogelvlucht, aquamarijn naar vermiljoen en goudgerande grijsreeksen. De zee kabbelt fluoriserend en komt, golf na golf, oplichtend aan land, raakt het stille strand, laat mij woordenloos achter. Maar ik heb alle tijd, want de tijd is hier afwezig, mijn bestaan golft heen en weer, keer op keer, strandt…

Ieder bedrijf heeft een paar klanten waar het wat extra’s voor doet.
De kroeg op de hoek schenkt wat vaker een gratis biertje voor Kareltje die het nou eenmaal niet zo breed heeft, de boekwinkel geeft een krant aan de leestafel van het buurthuis en de bakker bewaart zo nu en dan een overgebleven halfje wit voor die oude mevrouw die altijd de eendjes voert. Klantenbinding, service, het sociale gezicht. Een goede zaak. Maar daar denkt de opper-vakkenvuller van de Albert Heijn in Soest anders…

Eindelijk…het WK zit er weer op.
Wekenlang heeft de tv niet anders laten zien dan voetbal. De kenners zullen het ongetwijfeld een goed toernooi hebben gevonden, maar ik kan het er helaas niet mee eens zijn. Want zeg nu eerlijk, wat was er nu werkelijk te halen voor de vrouwelijke voetbalfan?
Vooraf had ik goede hoop, maar die hoop zakte me al snel in de schoenen. Aantrekkelijk voetbal, voor zover een vrouw daar inzicht in heeft, was er alleen in de voorrondes te vinden, dus moest ik mijn…

Vrijheid van meningsuiting is een duur verworven goed in Nederland.
Ik besef dat ook ik me er aan moet en wil houden. Ondanks mijn "blauwe plekken" uit het verleden, veroorzaakt door fanatisme en verkeerde leerstellingen van mijn zeer "gelovige" ouders.
De moslimgroeperingen bijvoorbeeld protesteren fel tegen de Deense publikaties, dat mogen ze.
Maar toch is het een vreemde gang van zaken.…

‘Sporten’ raadde de jonge cardioloog me aan, ‘uw conditie is bedroevend’. Ik had de fietsproef slecht doorstaan. In amper twee minuten hield ik het voor bekeken. Mijn hart bijna ook.
‘Sporten, mevrouw’ gebood hij streng en hij hield me een lijstje voor: fitness, fietsen, stevig wandelen, joggen, zwemmen.
‘Ja maar, ik heb een grote tuin en ik tuinier intensief’, verdedigde ik me.
‘Tuinieren is geen sport. Het is een bezigheid. Je hart wordt er niet door aangezet om eens flink…

Tring ... triiiinnnggg ... ‘met de bondscoach ...’
‘Ja hallo Marco, met de goeroe, maar zeg jij maar Johan tegen mijn, want we hebbe toch allebei voor Ajax gespeeld, wij zijn echte 020-jongens. Marco jongen, ik wou je effe zeggen dat die vroege uitschakeling niet jouw schuld is. Hun van de pers zeggen dat wel, maar volgens mij is het dus gewoon die schuld van die Rita Verdonk. Logisch toch? Als zij die Kalou lekker had laten voetballen, dan had jij die duikelaar van een Robben eens wat…

Kent u die plaatjes nog van die Europarlementariërs die ’s ochtends even hun paraaf kwamen zetten, en daarna weer maakten dat ze wegkwamen? Zakkenvullers waren het, en volkomen terecht stak een storm van kritiek op. Maar dat gebeurt heus niet alleen in Brussel en Straatsburg. Ook in Den Haag is alles mogelijk. Want wij hebben Gonny van Oudenallen. Die heeft een variant op het proletarisch winkelen bedacht: proletarisch kamerlidmaatschap.
In mijn geliefde Amsterdam werd Gonny door het…

Ooit schreef ik korte verhaaltjes met een behoorlijke regelmaat op deze site totdat ene Trijntje haar wel zeer opdringende gedachten mij overspoelden.
Mijn zin om te schrijven verdween. Ik besloot gisteren toch weer te gaan schrijven.
Waarom en waarvoor dat zou ik niet weten, misschien om gedachten van anderen te kweken.
Denk na mensen, denk na.…