Middag
Rupert liep een paar uur later in het park een middagwandeling te maken, toen hij een vrouw tegenkwam van zijn leeftijd die hij dacht vaag ergens van te kennen. "Hai Rupert", zei ze tegen hem. "Hoi, hoe gaat het?" vroeg hij. "Goed hoor, met jou ook?". "Beroerd", dacht Rupert, "ik voel me beroerd". "Perfect" zei hij, "jou zien maakt mijn dag weer goed". "Was dat nodig dan?" "Ja, mijn moeder beeldt zich weer eens in dat ze me niet kent, ik belde haar vandaag zoals afgesproken maar ze deed…

Mijn hart klopt in mijn keel. Ik voel vlinders in mijn buik. Bij de gedachte aan hem gaat mijn lijf tintelen en krijg ik geen hap meer door mijn keel. Ik moet even graven in mijn verleden om deze gevoelens te plaatsen. Het is namelijk een tijdje geleden, maar ik denk dat ik verliefd ben. Verliefd op Robbie.
Ik ken hem al veel langer hoor, maar ik heb hem nooit zo bekeken. Ik vond het maar een arrogant baasje. Niet eens zo knap, getatoeëerd van top tot teen, maar toch één die aan iedere…

‘Stop eens,’ zegt agent Walters tegen zijn collega Poeldijk.
‘Wrom zou ik,’ zegt de laatste geïrriteerd. ’t Is welletjes geweest, huistoe geblazen.’
‘Daar, in dat kerkhof…’
‘Daar liggen dooien.’…

Bepaalde voorwerpen maar ook sommige zintuiglijke waarnemingen kunnen de aanleiding zijn, dat op een bepaald moment het diep gelegen (en incidenteel ook bewust afgeschermde) deel van ons geheugen wordt geactiveerd en in trilling gebracht. Zo heb ik b.v., bijna 50 jaar geleden, met een mono cassetterecordertje het gebeier van de klokken van de evangelische kerk in de woonwijk van mijn geboortestad opgenomen. Nadat deze geluidsregistratie enkele decennia lang, niet beluisterd, verhuisde van rek…

Vanavond door een gelukkig toeval gekeken naar Youri Mulder en vooral Mart Smeets. Opnieuw eigenlijk, gisteren was er ook een toeval. Verder onbekend.
Youri is voetbalanalyst. Smeets niet. Zeker niet.
Bij de EO, waar geen voetballer naar kijkt, ging hij onlangs in de etalage.
Met zijn grote vrind Kees Jansma.…

Ik heb besloten niet meer te pretenderen. Ik ga de gaten niet meer dichten, al zou dat nog net wel kunnen, voortaan hanteer ik stoepkrijt in plaats van hartenkreet. Ik wil opener zijn dan de dichter die eenieder achter laat in vertwijfeling, ik wil concreter zijn dan het hartstochtelijke krijten. Ik lig hier, op een veld van gras, dat elders groener was, maar ik zie vliegtuigstrepen, gezagvoerders spelen boter, kaas en eieren op grote hoogte.
Daar kan ik echt niet bij komen, ik doe ook geen…

Ze betraden met een wankele tred het café. Het leek of ze op eieren liepen. Ze namen plaats op de barkrukken voor de tap. De grote, een man met een pokdalig gezicht en een kalende vetkuif, sloeg met zijn vuist op de bar, ten teken dat hij wilde bestellen. De kleine, een man met sporen van een alcoholistisch verleden in zijn gezicht, was maar één meter vijfenvijftig, droeg een rock & rollkostuum, en leek nog het meest op een gnoom uit een sprookjesboek van Grimm. Hij vulde de vuistslag van…

Wij kwamen in het door de zomer geteisterde bungalowpark. De hitte deed het bos veranderen in een paradijs voor kruipend en vliegend ongedierte. Vooral mijn lievelingsdier de wesp was uitermate goed vertegenwoordigd. Wij waren koud in onze bungalow, vroeger heette zo'n schraal stukje bouwwerk nog gewoon huisje, of mijn geel en zwart gestreepte vrienden vlogen mij blijmoedig tegemoet. Ze betuigden hun liefde voor mij nogal overvloedig. Zelfs bij het drinken van een biertje nestelden ze zich…

Het was die dag druk in het restaurant van Ter Meulen.
Waarschijnlijk door het weer. Niet te koud, niet te warm, kortom; ideaal winkelweer. Ik haalde aan de balie een kop koffie en een kroket. Naast mij zat een oudere heer. Zodra mijn achterwerk op de triplex stoel rustte, sprak hij me aan. 'Weet u meneer, ze zijn er niet meer'. 'Pardon', antwoordde ik hem. 'Die bandrecorders... of u moet weten waar je nog zo'n ouwerwetse Telefunken ken kopen. Een Grundig mag ook'. 'Misschien op de…

En daar sta je dan, met je armen over elkaar heen. Je kijkt me fel aan. Strak ook. Je ogen blijven me aanstaren. Een andere richting lijkt onmogelijk, niet gepast. Langzaam kom je dichterbij. Totdat je voor me staat. Je blijft me fel aan kijken. Strak. Onverwoestbaar. Je beweegt je zelf niet. Je blijft me aanstaren. Ik open mijn mond, en zeg slecht twee woorden: Ga weg. Je blijft me nog steeds strak aankijken. Je draait je half om. Jouw hoofd kijkt me nog steeds aan. Felle ogen. Vuurspugend. Ik…

Vandaag krijgt hij geen toetje. Helemaal geen extraatje trouwens.
Komt allemaal door die aardige mevrouw van het kledingwinkeltje om de hoek.
"Kom laat ik eens binnenlopen", dacht ik.
"Ik heb niks nodig, ik kijk alleen even". Volgens mij klinkt het gedecideerd genoeg. Logisch dat ze dat niet serieus neemt. Wat doe ik daar anders wél?…

Samen keken we in de spiegel. Hoe lang stonden we daar arm in arm in de badkamer?
Hooguit een minuut schat ik. Maar binnen die zestig seconden had ze haar statement wel gemaakt: “Kijk nou eens naar jezelf en zeg me wat je ziet!” En inderdaad, ik zag het niet. “Je hebt nog wel iets onder ogen te komen”, riep ze me vrolijk toe. En weer had ze gelijk; niet lang daarna zou ik een hoop onder ogen komen…
Ik zag hoe ze langzaam haar ideaalbeeld verloor in een spiegel die ze zichzelf eerlijk…

13-Juni-2006.
De bel gaat een paar keer. Ik verwacht niemand, want ik ben alleen thuis met mijn zus. Als ik de deur heb geopend zie ik een vriendelijke man met een gigantische bos bloemen in de hand. "Wow", denk ik, "is dat voor mij?". "Een bloemetje", zegt de man alleen en overhandigt mij de bos die verleidelijke geuren uitstoot. Een bloemetje noemt ie dat, maar goed, ik ben te nieuwsgierig om me daar druk over te maken. Nu eerst kijken voor wie die bos bestemd is en van welke minnares ik ze…

Vorig jaar zag ik hem voor het eerst, dit nectarzuigende insect, helicopterend rond de Rode Spoorbloem. D.w.z., een electrisch voortbewogen medemens, met wie ik min of meer bevriend was geraakt, had hem (of haar) messcherp gevangen in digitale megapixels. Terwijl ik vol ongeloof, een processierups is al niet aan mij besteed, de beelden bekeek, openbaarde het beestje zich in vol ornaat aan mij. En dat niet alleen, hij/zij had gezelschap van een identiek roterend schepsel. Werkelijk een uniek…

“Maar een man mag niet huilen, ook al heeft hij verdriet,” zong een Nederlandse smartlappenzanger in de jaren-70. Tot groot leedwezen van mijn buren breng ik dit fraaie lied zo nu en dan voor dag en dauw luidkeels ten gehore. Onder de douche. De hele straat wakker, en iedereen op tijd bij de baas. Mooi zo. Maar de Japanner heeft tegenwoordig een andere visie op dit onderwerp.
Bijzondere mensen, die Japanners. Onlangs was ik een paar dagen op pad met een filmploeg van de Japanse televisie.…

Nazomer, verleden jaar. Logboek zonder einde.
Vandaag even geen sex-stories.
Het zand heeft een vieze kleur, evenals het water. De vale gloed van de ondergaande zon kan er weinig aan veranderen. Alles is even afstotelijk hier. De lelijkheid zit diep geworteld. Zij parasiteert.
Het is doodtij. Een broeierige stilte hangt overal rondom ons. In de branding is nauwelijks golfslag. De maan heeft haar kracht verloren. De wind is dood. Stank heerst overal en verdicht de lucht. De hemel kleurt van…

Iemand vroeg me eens of ik niet een roman wilde schrijven, een roman over de beklemming, de eenzaamheid, de waanzin. Een autobiografie waarin ik de verveling in kaart zou brengen, de lusteloosheid in hoofdstukken zou opsplitsen, God in alinea’s zou delen, en zou uitweiden tot in detail over de genadeloosheid en de volstrekte willekeur van het woord, diens halsstarrigheid, diens immoraliteit.
Ik hoefde niet lang na te denken over de vraag, dat hoef ik doorgaans toch al niet. Eén ding was…

De hitte is verzengend. En ik krijg de lenzen van mijn veldkijker maar niet scherp gesteld. Een grote vlakte strekt zich voor me uit met plekken dor gras en zand en verderop een opgedroogde rivierbedding. Onder mijn voeten splijt de grond uiteen. De aarde is hier één grote mozaïek.
Voorbij de sidderende lucht rust een kudde olifanten. De beesten lijken uitgemergeld. Met jeeps en lieren met staalkabels hebben ze de slurven afgerukt. Met messen zijn de oren afgesneden en de slagtanden zijn…

Het koningskind doet met zijn schelle stem de duizend hoeren van Gomorra uit hun waterige graf herrijzen. De lichamen lopen door de branding, het zand als een bezinksel van paars en looi onder hun melaatse voeten.
Het beeld is grofkorrelig zwart-wit, strak uitgesneden, de gezichten van de doodzieke vrouwen net boven het kader gelaten: een zwartgallige optocht van hoofdloze vleesmassa’s met doorweekte, gescheurde lompen als kleding, jute en kurkstof als zakken over hun verschrompelde huid.
…

Ik loop naar de bushalte. Het is zonnig en ik voel me opgewekt maar rustig, zeg maar 'mellow'. Het is net of de hele aarde me in haar greep heeft. Maar meer als een zacht kussen. Op zulke momenten kan niks mij van dat gevoel afbrengen en kan ik me zelfs vermaken met andermans irritatie.
Als ik de bus instap herken ik de buschauffeur van een paar weken terug. Hij is aantrekkelijk en jong. In tegenstelling tot de meeste buschauffeurs is hij vrolijk. Hij lacht naar me en ik lach terug. Hij zegt me…