Column Wordt Gevolgd
DE ONMACHT VAN DE TAAL
Ik houd van taal. De taal beschrijft de prachtigste dingen. De hele wereld komt tot je en zo praat je met andere mensen en jezelf. Gedachten zijn ook woorden. Woorden kunnen ook troost bieden of tot bezinning leiden zoals het woord god of hemel. Beeld werkt op een andere manier, ook dat is mooi. Misschien vind ik daarom wandelen in de bergen of de natuur zo mooi met praten erbij, dan leef ik echt, alles komt goed binnen in de hersenpan.
Maar o wee als…

"Deze dag hebben we ook nog in het grijs, mevrouw. We laten de zon dan achterwege, maar we geven de wolken een chique randje zwart.
Draperen een wazige voile over de velden.
Een grauwsluier, zegt u?
Nou nee hoor, het is maar hoe u het bekijkt!…

Toegegeven, ik heb niets met schaatsen maar toch vraag ik mij af wat zoveel mensen beweegt om op een paar ijzers op bevroren water rond te gaan toeren.
Helemaal te dol wordt het als gòlfers gaan schaatsen. Nee echt! Ik zie het vanuit de auto!
Rijdend langs een golfveld, in vakkringen “de golfaccommodatie” geheten, zie ik een meute Captains of Industry enige teambuilding bedrijven in de naastgelegen prutsloot. Precies de locatie waar elke zichzelf respecterende captain of industry kantoor…

Ik doe mijn ogen dicht en balanceer op het randje.
Ik voel mijn tenen van de grond af gaan en mijn hiel drukt op de grond. Een gevoel van angst komt in mij op en zo val ik naar achteren. Ik val op een lege donkere grond die alleen bedekt is met een laag stof. Het stof waait naast mij op en vormt een wolk om mijn gezicht. Ik staar naar boven, naar de wolk van stof. Waar zijn mijn vrienden gebleven? Waar was hij gebleven, die ene vriend van wie ik dacht dat hij mij zou opvangen? Ik rol mij om op…

Hij liet me zelfs zijn paspoort zien om maar te bewijzen dat hij echt eenenvijftig jaar oud was. Adrianus zag ik staan en zijn achternaam was bijna de voornaam van mijn vader. En inderdaad, hij was geboren in 1954. Het was hem niet aan te zien, veertig had ook gekund. Zo snel als hij zijn identiteitsbewijs tevoorschijn had gehaald, zo snel trok hij zijn hand weer terug. Adrianus - hij zal wel Aad heten of Adri - begon een gesprekje met mij op het perron in Nijmegen. Of die trein daar echt wel…

Ik kwam heel klein binnen, want ik dacht dat mijn melk niets te verbrokkelen had, ik heb er nu nog zelfs het zuur van. Ingetogen zond ik u mijn boodschap, verward indien afgewezen, opgetogen want "zomaar een netgedicht".
Voor mij een avontuur, kwetsbaar opgesteld, vaker vragend naar uw grens, ik was er nog maar net, dichtend en schofferend zocht ik toch de mens.
Ik vond verpletterend, woorden, beletterend, akkoorden, donker gekonker en licht in gedicht, maar vooral mezelf.

En ja hoor, hier gaan wij weer!
Geen verkiezingen, of er is één of andere smelter die zijn vet aan onze dioxines wil toevoegen. Zijn er varkens te bespeuren die grondig de pest aan dit alles hebben of kippen die zich grieperig gaan voelen.
‘Natuurlijk’ is anders, maar nu al kan je er donder op zeggen dat we regelrecht op een crisis afstevenen. Dat er gegarandeerd zaken in het honderd lopen. Doemscenario’s ten top.
Maar we mogen gerust zijn, alles zal weer onder controle zijn. Alle…

Niets verbaast mij meer.
Twee jaar geleden wist ik alleen hoe een pc er uitzag. En nu race ik plotseling naar een chatbox. Daar moet ik erg aan wennen, vooral aan het taalgebruik.
Als iemand vraagt :”Hoest ie”, dan krijg ik de neiging om te vragen? ”Wie hoest?’
Heb ik ook met sms berichten. Dan krijg ik ook van die merkwaardige teksten. Mijn dochter stuurde mij het volgende bericht: “Hi dad. Km ovr ur ths. Gt ht mt je?"…

Bij het betreden van de kroeg had de uitsmijter Nick om zijn identiteitsbewijs gevraagd, maar aangezien hij al zestien was vormde dit geen problemen. Claire had niks hoeven tonen, maar de uitsmijter had goedkeurend naar haar borsten geknikt. Nu stonden ze samen in een hoekje van de kroeg gedrukt – het had ze een hoop duw- en trekwerk gekost om het plekje te veroveren – en Nick vroeg Claire wat ze wilde drinken. ‘Geen wijn hoor, doe maar een glaasje water ofzo.’ Nick verdween weer in de…

Er zijn van die gebeurtenissen die je altijd bij zullen blijven.
Er gebeuren soms dingen waar je echt niet om hebt gevraagd, maar ze overkomen je doodleuk.
Zo vroeg mijn zus Elly me mee uit voor een dagtochtje. Elk jaar organiseert de personeelsvereniging van het bedrijf waar haar overleden echtgenoot heeft gewerkt een dag uit voor oud-medewerkers.
Mijn zus kende niet veel mensen dus mocht ik mee voor de gezelligheid. We werden geacht 13-05-98 om klokslag 8.30 uur op het Amstelstation in bus…

De komst van het bejaardentehuis ‘De Klapperwiek’ geeft een totaal nieuwe dimensie aan onze nieuwbouwwijk.
De Klapper grenst aan een grote visvijver, met prachtige hardhouten steiger.
Een ieder, maar vooral de bejaarde heren, maken hier dankbaar gebruik van.
Snel krijgt het een grote sociale functie.…

…De oude, gerimpelde rechterhand bewoog met een snelle repeterende beweging als de vleugel van een vlinder op en neer. De rechter onderarm schudde daardoor vanaf de pols tot aan de elleboog in een wat trager tempo. Klapwiekend greep de hand een Gillette scheermeshouder en bracht deze tot aan de met scheerschuim overdekte linkerwang. Zodra de messen ter hoogte van de bakkenbaard de huid beroerden bevroren vrijwel meteen alle ongecontroleerde bewegingen. Met strakke lange halen gleed het…

Een statige, lange, slanke man wordt door zijn familie op de afdeling gebracht.
Meneer was violist geweest en de familie vertelde over hem, alsof hij Italiaanse vioolbouwers, zoals Stradivari en Amatie, versteld had doen staan. Hij stemde feilloos de juiste klank en zijn vioolconcerten beroerden de diepste menselijke gevoelens.
Ja, de klanken die jij creëerde leken haast magie.
Nu leef jij in een verpleeghuis, dement en bijna blind.…

Vriendin Merel heeft haar cursus handleesknudde achter de rug en is nu naar een lezing Chakraspoelen. Ze belde net dat ze aansluitend heeft ingeschreven voor de cursus “kundalini-opwekking door het dynamisch activeren van opwaartse energie”.
Ik vroeg haar of ze daar batterijen bij nodig had. Duracell is een goed merk. Als je die gebruikt kan je de kundalini van de muur af schrapen. Doen ze bij de Hema al jaren. Die schrapen het van de muur af en stoppen het in hun worsten. Een hapje en je…

Zij zat voor het raam en staarde met lege ogen naar buiten. Af en toe kwam er iemand langs die even hallo zei of om haar mond die nog een tikje scheef stond af te vegen. Mary liet het zich gedwee welgevallen.
Hoe lang ze hier al was wist ze niet; haar geheugen liet haar in de steek sinds die dag dat ze viel in de badkamer, weer wakker had ze zichzelf hervonden in een hagelwit bed in een steriel ogende kamer, sprak ze moeizaam en haar heup deed verdraaid zeer.
In het begin kwamen de…

Ik lig op de bank, kijk t.v. en op het breedbeeld verschijnt een negerin,
met prachtig lichte ogen.
Schitterend! Wat een mooie aanblik.
Ze is waarschijnlijk gekozen voor deze rol, vanwege haar ogen,…

Vandaag heb ik de grote eer een edel mens te ontmoeten. Alhoewel klein van stuk, straalt hij, ja het is een hij, iets uit dat slechts weinig mensen is gegeven nl. wijsheid met de grote W.
Na jaren van proberen om een vraaggesprek te hebben met deze persoonlijkheid is het uiteindelijk , door bemiddeling van de majesteit, gelukt hem hier nu te treffen in het atrium, de binnenplaats van zijn sober optrekje.
Ik stel u voor de wereld-vermaarde wijsgeer, Rhami Geslotie uit India.…

’t Is weer eens zo ver: middernacht, maar slapen is er niet bij; ’n rotdag geweest vandaag op m’n werk. IJskast plunderen dus, op zoek naar bier. Drie flesjes staan er in, niet veel, maar misschien helpen ze mijn oproerige gedachten te temperen.
Ik pak een stripje, ontdop een flesje en nestel me op onze bank. Lekker rustig, ik voel me al kalm worden bij de gedachte aan mijn eerste slok.
In de verte rumoeren nog wat verlate feestgangers. Hun geherrie nadert, maar ik let er niet op.
Opeens…

Al tien jaar in de w.a.o., wat een ellende.
Verveling slaat toe en vervlakking doet zijn intrede.
Mijn vrouw en de jongens vinden dat ik wat meer uitdaging nodig heb.
Plotseling, een unieke kans om hier iets aan te veranderen!…

Tijdens het opruimen van de zolder kwam ik mijn schaatsen tegen.
Bij het vasthouden ervan, borrelden er allerlei jeugdherinneringen boven. Jeugdherinneringen ja, want zo lang is het al geleden dat wij hier schaatsbaar ijs hebben gehad. Vijftien jaar oud zijn ze, maar gloedjenieuw. Alhoewel het buiten vriest, stop ik mijn schaatsen maar weer onder in de doos. Ik geloof nooit dat het vriesweer door gaat zetten en ik lig er ook niet wakker van. In Friesland liggen ze er waarschijnlijk alweer…