Uit het tweeluik rond W.F. Hermans van Max Pam op de Nederlandse omroeptelevisie is één fragment mij als heel gênant bijgebleven.
En wel dat met de heer Ed van Thijn, voormalig burgemeester van Amsterdam. Hij verdedigde ook nu nog de juistheid van de ban van Amsterdam van W.F.Hermans naar aanleiding van zijn contacten met en bezoek aan Zuid-Afrika. Heel pedant, met de door de Kees van Kooten ooit zo meesterlijk maar wat mij betreft afdoende, getypeerde dictie, sprak de erudiete ‘politiek…

“Mama, mama, ik wil een step voor mijn verjaardag!” Met haar ienietienie kleine vingertjes tikt ze in het boek. “Teze, mama”. Zaterdag wordt mijn kleine meid alweer 3 jaar. Als de dag van gisteren dat ze mijn lichaam verliet en het op een janken zette. En nu, tjonge wat wordt mijn kleine meisje alweer groot.
Er wordt tegenwoordig al zoveel verwacht van een driejarig prutsje. Op hun vijfde jaar moeten ze pas verplicht naar school, maar eigenlijk zouden ze willen dat je ze bij ruim twee…

- Het één houdt het andere in stand. Das toch niet zo gek?
Rennen, hollen, achter elkaar aan. Na verloop van tijd weet niemand meer ‘wat het doel ook alweer was’. Temporiseren is dan productiever dan blijven doorgaan.
- Ik had een vriend. Inmiddels uit het oog verloren, geen tijd meer denk ik. Hij was altijd bezig met schemaatjes, plannen voor de toekomst, hij praatte over ‘kei hard werken’ en was trots over de budgetten die hij mocht verbruiken. Ook voor mij had hij een rol in zijn…

Loop ik ’s middags op het Plein van Eén der Grote Troosten, te weten Cornelius. Peinzend over “ihavenolegshelpme’. Zo etaleert zich een begaafde schrijfster als emailadres. Sofie B., ik beklaag haar, wil helpen. Rolstoel duwen of zo. Lees ik haar stuk: heeft ze twee benen waar ze een oudere man hoorndol mee maakt. Zojuist gelezen. En die oudere man is sprekend mij maar dan met een ziekenfondsbrilletje. Ik word gek. Gemaakt.
Dus ga ik de grootgrutter in die op mijn kosten in de U.S.A.…

Het weer is opvallend zonnig voor de tijd van het jaar.
Een mens voelt zich als herboren bij deze weersomstandigheden.
Alsof je bent gaan emigreren naar een zonnig oord, waar het buiten altijd behaaglijk is..
Dat komt door dat warme gevoel dat er nu is, het lijkt alsof het voorjaar elk moment kan aanbreken.…

Eens in de zoveel tijd maak ik een ronde langs mijn collectie sportboeken.
Collectie is misschien een groot woord voor één Ikeak-kast met voetbal- en wielerboekjes, die het op de onderste plank dan ook nog eens af moeten leggen tegen studieboeken zoals An Historical Introduction to Western Constitutional Law (R.C. Van Caenegem, tweede druk, Cambridge University Press 2000), maar ik kan mij erg goed vermaken door mijn ogen langs de kaften te laten glijden. Ik neem de titels en de namen van de…

Wat is dat toch met mannen en lingerie? Vorige week kreeg ik van mijn man de stille hint, dat ik ‘mezelf’ nog maar eens moest verwennen met het kopen van nieuwe lingerie.
Hij zal het ongetwijfeld goed bedoeld hebben, maar lingerie kopen is bepaald geen verwennerij maar kwellerij en daarbij vind ik het ook nog eens pure geldverkwisting.
Maar goed, hij wil het graag, dus begeef ik mij op een maandagmorgen naar de stad. Waar is de tijd gebleven, dat ik mijn ondergoed gewoon bij de Hema kon…

Net een aardbeving is het, wanneer de volgeladen tractors en vrachtwagens 's avonds en 's nachts voorbij mijn huis komen razen. Ik hoor ze van ver al aankomen. Hou de glazen vast, haal de foto’s van de kast, want voor je het weet ligt alles op de grond. Het is weer bietentijd. Suikerbietentijd wel te verstaan.
Vanaf kinds af aan heb ik er al een gruwelijke hekel aan. Op mijn fietsje moest ik tien kilometer polderweg afleggen van huis naar school. Je wilt niet weten hoe het er in de polder uit…

Het was een drukkend warme, zwoele zaterdagmiddag. Freek van de bovenste verdieping, tweehoog in het flatgebouw, zat met zijn vrouw Annie onder een kleine parasol op het al even kleine balkon. Alles was bescheiden van afmeting. Het huis was één van de massaal in 1939 gebouwde huizen in die wijk van Rotterdam. Deze uitbreidingen waren bedoeld als woonruimte voor de nieuwe havenwerkers, die toen voornamelijk uit Brabant kwamen om zich hier tijdelijk of definitief te vestigen. Het waren de…

Ik stapte de bus op. Al vallend wierp ik mijzelf in het meest nabije zitje, tegenover een oude vent. Nonchalant sloeg ik m'n benen over elkaar en stopte muziek in m'n oren. Ik zonderde me af van de buitenwereld.

Niets zo rustgevend als luide rockmuziek, blazend in je oren.
Tim Vanhamel kan maar niet genoeg krijgen van seks, Mick Jagger niet van Angie en Jim morrison bejubelt het vrouwelijk schoon uit L.A.…

Het zou een leuke dag worden. Lekker een hapje eten in een gezellig restaurant, totdat mijn heerlijk, warm, gezellig gevoel werd vervangen door somberheid. Net toen ik mijn dag erdoor wilde laten verpesten, werden ik en de oude dame met de prei gered door een engel.
Het was maandag en manlief had een dagje vrij genomen. We wilden van de gelegenheid gebruik maken om er samen een leuke dag van te maken. Het weer werkte echter niet mee en we besloten dan maar een hapje te gaan eten in de stad. We…

We hangen hier al jaren rond. Universeler dan dit vind je niet in opiniepeilingen. We zíjn de statistiek en het Planbureau was door ons bedacht als we eerder geboren waren. Wie we zijn zie je vanzelf. En anders voel je het wel. Je voelt jezelf terwijl je kijkt. Hoe we zitten. Met onze evenzo geïnspireerde als arrogante uitstraling. We kleden ons casual. Tenzij we letterlijk acte de présence moeten geven. Dan staan we op een hellend vlak en kunnen we nog zingen als Syrenen of Walkuren. Of…

Ik voel me vandaag zo nutteloos. Overbodig. Weeral.
Dat gevoel overweldigt me de laatste tijd wel vaker. Uiterst deprimerend.
Ik vrees er voor dat het gevoel nog klopt ook, hoe zeer het me ook spijt.
Heb ik vandaag iets gedaan wat enig nut had? Heb ik ooit iets nuttigs gedaan? Ik denk dat ik wel vaker de illusie gehad heb, maar daar bleef het ook bij.…

Elke dag krijg ik een dagelijkse gedachte toegestuurd via de e-mail.
Vaak heb ik daar veel aan en is dat mijn overdenking voor die dag.
Deze morgen stond er in mijn e-mail: 'Het beste wat je soms kan overkomen is dat je wensen niet vervuld worden'.
Nog deze dag besefte ik dat dit een wel erg grote waarheid is.…

Zo sterk stond ze daar; fier en met een glimlach rond de mond, wel erg bleek ja. Aan de andere kant stond hij; donker, stoer, lang en slank en overzag de gemengde groep die de zaal binnenkwam. Er is geen gedragscode die zegt dat je perse moet huilen bij zo’,n situatie. De meeste familieleden, vrienden of collega’s konden hun emoties niet in de hand houden. Zodra ze het kleine blankhouten kistje in het oog kregen hoorde je een ingehouden adem waaruit een snik omhoog welde.
De aanblik was…

Ik daag u uit het met mij oneens te zijn, maar ik ervaar gevaar in politiek, religie, amusement en handelsgeest. In elk is fundamenteel een fout geslopen, in viervoud wil men mij overlopen, onverschrokken betrokken staat men zomaar aan mijn kant, want mijn ziel moet gewonnen worden.
Men vleit, bedreigt, amuseert mij, tussen de aanbiedingen door, winnen is het devies, maar ik voel mij steeds meer verloren in een wereld die niet meer de mijne is. Fenomenen, gebaseerd op niets, zo zonde dat ik de…

Zwarte humor....
‘Hier volgt een extra nieuwsbericht’.
Dat de auto-industrie wereldwijd rake klappen krijgt, is een algemeen gegeven. Opmerkelijk is wel de opflakkering van dit tanende economische onderdeel in ons buurland Frankrijk. Eén en ander zit daar overduidelijk in de lift. Ook daar stond de voorbije maanden de aanmaak van nieuwe wagens op een laag pitje. Er is nu een langzame kentering merkbaar. Economisten voorspellen een ware ‘boost’ en de cijfers van de laatste dagen laten…

Juni 2004
Bij Michael thuis hangen altijd slingers. Slingers met om de vijf centimeter punaises erin die kleine stukjes strookjes krant vasthouden. Want dat vindt Michael nou grappig, slingers, 365 dagen in het jaar.
In zijn rode pyjama en met een grote luier mag hij graag op de bank liggen al kijkend naar een, zelfopgenomen band van een klusprogramma. Plukkend aan de armen van mijn ouders, aait hij over zijn kussensloopje van, de door hem aanbeden, Winnie de Pooh. Als hij drinken wil, piept…

Ik geef het toe, ik heb vaak kort door de bocht uw grenzen opgezocht, maar nooit gevonden. Waarschijnlijk of misschien wel klaarblijkelijk zijn die er niet, speelt u de hoer en dansen de klanten naar uw pijpen. Geef de mensen wat ze verwachten, om smachten, ik kan dat dus niet. Ik ga voor de confrontatie, zuigen zonder condoom, geven zonder schroom, reageer soms in slow emotion, dan weer messcherp, het puntje van mijn tong zit te vaak in de klit. En dan kom ik er niet meer uit, wat wil de mens…

Ik kijk op ze neer.
Twee kleine mannetjes, laarsjes aan, parapluutje stevig in de hand van de grootste van de twee. Hij heeft net aangebeld. Kon er net bij.
Trouwhartig kijken ze naar me op.
Dan overhandigt de oudste me een vel papier, keurig netjes opengevouwen. Ernstig, vragend.…