Ik kijk op ze neer.
Twee kleine mannetjes, laarsjes aan, parapluutje stevig in de hand van de grootste van de twee. Hij heeft net aangebeld. Kon er net bij.
Trouwhartig kijken ze naar me op.
Dan overhandigt de oudste me een vel papier, keurig netjes opengevouwen. Ernstig, vragend.…

Zo vaak hebben we elkaar gedag gezegd, een welkom gevoel erbij gehad. Het was fijn je weer te zien, maar de weldaad van herkenning bleef uit. Het herbeleven bood soelaas omdat ik in je prachtige ogen mocht staren, maar relaties en werkverhoudingen zorgden voor de gepaste afstand. Fysiek contact kwam niet ter sprake. Geestelijk bleef ik drijven op verlegen wolken, prikkelden we elkaar met open vragen en onuitgesproken verwachtingen, net zo lang totdat ik me afvroeg waarom ik jou in mijn beleving…

De spaarpot van Yusuf zou een oplossing kunnen zijn, bedacht ik me ineens. Met bevende handen liep ik naar de spaarpot die onder zijn nachtkastje lag.
Het was mijn enige redding. Stelen? Ik zou dat anders nooit gedaan hebben. Maar in een noodsituatie als deze moest ik wel. Ik kreeg de spaarpot niet open en werd steeds zenuwachtiger. Verdorie!, mompelde ik. Hij moet open. Ik smeet het ding heel hard op de harde vloer in de keuken en een paar keer door de kamer. Maar nog ging de van hard…

Stiekem heb ik wel eens gedacht: had ik maar een gebroken been. Want dat is zichtbaar en dan hoef je niet zoveel uit te leggen. En dan krijg je waarschijnlijk ook wat meer hulp.

Welnu: ik ben van een ladder gevallen en goed ook. Met als resultaat een gebroken enkel, gebroken knie en een gebroken rib, plus een aantal indrukwekkende bloeduitstortingen. Ik stond op die ladder en voelde haarscherp: dit gaat fout. Instant stond het zweet me op de rug. Maar het was al te laat: de ladder glipte…

Een eenzame dans in een immense zaal.
Mensen staan maar wat te dansen en denken dat ze de tijd van hun leven hebben.. Maar was er iemand die wist wat er zich helemaal vooraan afspeelde? Buiten de organisator gerekend van dat alles, die zei dat het feestje wel al lang genoeg geduurd had, en dat het tijd was om de muziek stil te leggen en naar huis te gaan.. Neen, niemand had er oog voor.
Er is daar iets gebeurd. Buiten dat je twee mensen kon zien dansen in elkaars armen, de een misschien al…

Ik zie mezelf al bezig. Mijn dochter mag een filmpje kijken van twee uur en een kwartier. Na twee uur zet ik de tv uit! Ja, dat moet, want kinderen mogen niet meer dan twee uur per dag televisie kijken of achter de computer zitten. Dit alles omdat de peuters van tegenwoordig veel te dik zijn. Het is een van de vijftien gepubliceerde normen van het gezondheidsinstituut NIGZ voor opgroeien met een gezond gewicht. Over 6 jaar mogen er geen dikke peuters meer bij komen.
Wie heeft dit belachelijke…

‘Heb jij er zin in?’
‘Waar in?’
‘In vanavond. Dat feest van Truud en Bruut’.
‘Hou daar nou eens mee op’.…

(Tuschinski theater, 31-10-05)
Het licht werd zachter. Op het balkon kwam de hoogste gast binnen. Paul Witteman verscheen achter het spreekgestoelte. Ik had hem al zien zitten en zag nu zijn lege plek in de lounge. “Majesteit, excellentie, burgemeester…” De dagboek-ontmoeting tussen Anne en Joseph trok veel bekende en belangrijke gasten. Het oorlogsverleden blijft een actueel onderwerp, of er twintig, zestig of straks honderd jaar tussen de bevrijding en vandaag zit. Maar Witteman, die de…

Niemand kende haar eigenlijk. Echt niemand. Mensen dachten dat ze haar kenden maar ze deed zich anders voor als dat ze was.
Ze deed zich voor als iemand die ze maar met moeite kon zijn. Een aardig, lief, behulpzaam en trouw meisje.
Maar wat deed het er toe! Ze deed zich gewoon zo voor en iedereen dacht gewoon dat dit haar echte persoonlijkheid was.
Hoe dichter ze bij de waarheid kwam hoe meer ze zich ging gedragen als iemand wie ze niet kon zijn.…

Verschrikkelijk vond ik het, iemand in te moeten werken. Ik moest mijn plaatsje afstaan en zij ging mijn werk doen, zij nam mijn plekje binnen het bedrijf in. Ik voelde een vreemd soort jaloezie en onzekerheid. Stel nu dat ze het beter doet dan ik of dat ze haar aardiger zullen vinden. Belachelijk om dit te denken, want ik was toch zelf degene die dit alles heeft veroorzaakt. Dat heb je nu eenmaal als je zwanger wordt. Er komt een tijd dat het kindje er toch echt uit wil.
Toen mijn collega’s…

Twee kinderen op het strand, een jongen en een meisje. Beiden een jaar of zes. Vader en moeder liggen achter een kop koffie op het terras. De kinderen maken een kasteel in het zand.
Het zijn goede bouwers dus hebben ze onder het werken tijd over voor een luchthartig praatje.
Het meisje kijkt bedachtzaam naar een raampje dat ze net in de muur van het kasteel heeft aangebracht en vraagt aan de jongen of het eigenlijk niet meer op een deur lijkt.
De jongen bekijkt het raampje met kritische blik om…

Als kind leerde ik dat blank en gekleurd in het zuiden van Afrika niet samen door dezelfde deur konden gaan, er was een verschil tussen zitten en staan. Witte en zwarte stranden, alleen de haaien maalden niet om de kleur van ingewanden, de kaken vermaalden zonder onderscheid.
Inmiddels zo'n kleine vijftig jaar verder, men denkt niet meer zwart-wit.
Dacht ik, bezocht mijn ouders op hun laatste rustplaats, mijn moeder mocht eindelijk eens bovenop, pa kon daar echt geen bezwaar tegen maken. Zij…

Op haar was ik echt verliefd, talloze vlinders bevolkten in wolken mijn buik. Eigenlijk heette ze Jannigje, van het geslacht Van der Harst, Scheveningen in optima forma, ik was bang voor wat ik voelde.
Dancing Hans en Grietje, dating een schichtige hinde, zij wist net als ik wat komen kon, zij kwam niet en ik gooide op het verkeerde moment een glas bier om.
Sindsdien drink ik teveel. Jenny weet dat niet.

Je kan de televisie niet aanzetten of je ziet weer van die mensen die zich zonodig op moesten laten leuken door mister Schumacher himself.
Opleuken kan ik het eigenlijk niet eens noemen, het is eerder ‘afleuken’. Als Marijke Helwegen niet met haar plastic hoofd op tv is, dan is het Conny Breukhoven wel. Om over al die ‘make me (not) beautiful’ programma’s maar te zwijgen.
Afschuwelijk vind ik het, die strakgetrokken koppen. Bij het wegnemen van de rimpels hebben ze ook gelijk het…

Den Haag Centraal Station. Daar moet ik naar toe. Met m’n rot humeur. Het gezeur in m’n kop.
Snapt u wat van de wereld? Ik alleen in een sneltrein met ’n lekker bakkie koffie, twee toffe gecultiveerde vrouwen tegenover me. Met wel iets plats, zal ik maar zeggen. Vooral onbereikbaar toch. En dan eindbestemming Schwartzwalder Kirschtorte, altijd donkere bossen. Of de Genfersee. Montreux of Vevey. Oslo, Moskou, Peking als het maar doordendert.
Kortom.
De overstap is te Schiphol.…

Waarschuwing vooraf, dit stukske proza is doorspekt van beestachtigheden, plantaardig ingebed, maar in de eerste plaats totale onzin. En zo heb ik het het liefst, u weet niet waar u met mij aan toe bent, houden zo.
Recht de schouders, krom de rug, ik schrijf waanzin.
Geen gevleugelde wezens te zien, en toch staat ie daar, de vliegenzwam.
Soms vertrappeld, de paardenbloem, en toch geen ros in de buurt.…

Mensen zijn mensen, maar soms zie je er echt wel erg aardige tussen.
Natuurlijk is elk mens op zich bijzonder, maar zelf heb ik toch wel zo mijn voorkeuren voor bepaalde types.
We zouden het deze ochtend over de Ramadan hebben.
De Ramadan betekent een vasten, niet eten en drinken van zonsopgang tot zonsondergang.…

Als je in de vertrekhal van een vliegveld staat, liefst een echt groot vliegveld met veel vluchten die mensen over de hele wereld sturen, zie je allemaal gezichten met allerlei achtergronden. Ik ben daar één van. Na toch al heel wat keertjes in het zachte pluche van de economyclass geploft te zijn verbaas ik mij over niets meer. Dacht ik.
Zij verbaasde me wèl. Die onbestemde blik in haar ogen van een reiziger op weg naar huis. Chronisch melancholisch en verpletterend verveeld, sloegen haar…

Het is weer zover hoor en het staat met grote koppen in de krant. Er is weer zo’n vrouw die zich genaaid voelt door een man, terwijl hij met het deel van zijn lichaam dat daarvoor bedoeld is, niet eens in de buurt is geweest. Sterker nog, zíj naait hém!
Sinds Lubbers schijnt het weer in de mode te zijn om massaal mannen aan te klagen die een vingertje te ver hebben uitgestoken. Maar wie bepaalt eigenlijk wat ‘te ver’ is? Zelf werk ik in een mannenwereld en als ik voor iedere keer dat…

Rond half acht reed ik de Hamakerstraat in. Mijn moeder was na een valpartij hier in Verzorgingshuis Wilgenplas voor korte tijd opgenomen. Het had weinig gesneeuwd onderweg, maar de parkeerplaatsen waren glad. Via de hoofdingang liep ik naar het appartement van mijn moeder. Ze was net op de wc:
“Ik kom eraan!”
Haar kamer was nog wat kaal maar rook heerlijk naar hyacinten. We praatten wat en ik vertelde haar dat ik hier, toen ik hier vroeger werkte, nog wel eens televisie bleef kijken,…