Wat er nooit was, valt niet te missen! Een waarheid die er zijn mag en voor wie in ‘weelde’ leeft gaat die stelling ook nog op.
Je leeft goed, niets tekort en familiaal zit alles op rozen. Gewoon, het voelt prima en verlangt dan ook geen ‘extraatjes’. Je hebt geen rijkdom, hoeft ook niet! In het zorgeloze waarmee je door dit leven raast, is dat geen enkel gemis.
Toch zit niemand te wachten op de keerzijde van die ‘blinkende’ medaille, de kant waarop te lezen staat;‘ hier…

Lieveheersbeestjes zijn van die schattige kleine kevertjes
en tevens het symbool van zinloos geweld.
Laatst heb ik er eentje onder een microscoop bekeken,
terwijl hij net op dat moment een bladluis aan het verpulveren was.…

Ik kijk naar u..u leest dit en probeert te ontdekken,
Wordt dit iets of niets, lees ik door of raak ik al verveeld.
Het gaat over "U". Dus u bent er ineens helemaal bij.
Wat gaat Dreyfsandt zeggen, hoe kan hij weten waar ik(u) dus mee bezig ben.…

Joke was al vroeg op. Niemand van de grote mensen was nog wakker, zelfs tante Betsie nog niet. Zij en oom Henk logeerden bij hen. Joke vond het maar niks. Tante Betsie was zo druk altijd, en nu nog meer dan anders. 't Was of ze steeds om ma heenfladderde. Joke giechelde; tante Betsie was toch geen vogel?
Ze zat in de keuken, pakte haar melkkroesje en deed van Tik-Tik-Tik op de tafel. Dan kwam grote zus Jes aanrennen en stopte er stiekem lekkere chocomel in, veel lekkerder dan melk!
"Niks…

Den Haag 7-9-2005
Aan de directie van het School A
Alex Alexander
Beste Alex,…

Zie je daar.. dat meisje ineengedoken in het gras?
Ze huilde en de wolken deden met haar mee. Spelend met de grassprietjes en een spin bedenkt ze hoe het zou zijn als ze zich kon verschuilen in het groen.
Ze volgt het spinnetje bij haar voet dat zich een weg door het gras baant. Een spin die door de meeste mensen eng gevonden wordt, maar eigenlijk ook maar een angstig leven moet hebben, denkt zij.
Constant op z'n hoede moet zijn en hopen dat er niemand op hem zal gaan staan of dat er door…

Lieve dames en heren, ik stoor mij steeds vaker aan het obligate gedoe op deze site, politiek gezegd dichten jullie steeds netter, en daardoor komt de klad er in. Waarom schrijven in andermans/andermens verwachting, terwijl je eigenlijk wilt shockeren of hopeloos kwetsbaar zijn, reacties ontlokken door strofen van geluk en pijn. Deze site zou een uitdaging moeten zijn om jezelf te ontdekken, te ontwikkelen, terug te vinden in eenvoud, te lijden, te vrezen en lief te hebben.
Verrassing,…

De stad nestelt zich rond zeven heuvels. Ergens in zijn holte zetelt de macht.
De brede stroom kronkelt, weg van de gewijde bron, opborrelend uit een kleine vallei.
Ze slijpt het dal met het geduld van de druppel die de steen uitholt.
Ik vlucht voor de spits, een steile klim langs de trap die de flank bedwingt.…

Vandaag was ik weer eens te gast bij mijn psychiater. Als men aan een behandeling bij zo iemand begint is het de bedoeling dat men daar zijn hele leven mee door gaat. Genezing is nooit mogelijk maar een verdere groei van problemen zit er wel degelijk in. Hij wordt dus een beetje een tweede vaderfiguur die alles nog eens dunnetjes overdoet of nog wat meer frustaties
toevoegt. Niet dat ik een slechte vader had, neen, bij mij was de reden hem op te zoeken dat ik aan het Glijbaansyndroom leed.
Dit…

mijn veranderlijke gedachten/
stellen zelfs mijn kaleidoskoop/
voor een raadsel/
ben ik dan toch /…

Afgelopen avond werd weer eens, ongegeneerd, de machine in stelling gebracht, zestig schoten per minuut, een maand aan inspiratie in een uurtje verkracht. Trots ben ik daarop, dat bepaalde mensen moeite doen om mij onderuit te halen met een onvoldoende, het streelt mijn ego. Ik wil alleen maar gelezen worden, zoals eenieder die aandacht nastreeft, mijn meest gelezen inzending heeft de laagste waardering, ik zit daar niet mee. Ik vraag u nu om het volgende, ook al heeft u in uw hoofd de tien die…

Ik heb een gave…… Ik heb de gave om de dingen nét even anders te zeggen dan ik bedoel. Het vervelende is: ik heb dat zelf niet zo goed in de gaten; ik merk het vooral aan de reacties van anderen. In mijn ogen volkomen onschuldige opmerkingen leiden soms tot enorme huilbuien bij mijn gesprekspartners (“ja maar zó bedoelde ik het niet…”). En als ik een serieuze opmerking maak schieten mensen in mijn omgeving spontaan in de lach (“ja maar zo bedoél ik het niet…”).
Mijn probleem…

Ik, en met mij negenennegentig percent van wie hier schrijven, beseffen maar al te goed dat we nooit het status ‘Schrijver’ zullen verwerven. Ik bedoel, we schrijven wel, plaatsen het ook nog eens op (verschillende) sites, maar daar houdt het dan ook héél vaak op!
We weten het, maar het weerhoudt ons niet om te dromen dat wij ooit door een uitgever ‘ontdekt’ mogen worden. Dromen dat een eigen boek of bundel in tientallen winkels te koop ligt. Dat recettes ongekende proporties…

Het zou op een echtscheiding uitdraaien. Zoveel was zeker.
Verenigd sleepten wij ons naar de rechtbank om onze trouwe belofte te verbreken.
De rechter hield de hamer in een strakke greep.
Ik herinner me nog scherp dat stuntelig moment voor het altaar. De ring knelde, de zenuwen waren meester over onze stem. Het wankele geluk was aan onze kant. De priester vroeg niet meer dan een ‘ja, dat beloof ik’.…

mooie dame achter de bar, ik kan alles bij je kwijt, ik heb je zelfs vol op de mond gekust, afgelopen avond met weinig publiek zaten we samen kruk aan kruk elkaars gelijk te proeven, jij vond eindelijk geluk, lieve man, prachtig kind, mooie dame, ik dronk jouw drank zonder te snoeven, ik betaalde en jij rekende mij niet af, kuste je goedenacht en wel thuis, gekomen besef ik dat ik deze mooie dame lief heb, en zij weet dat ik haar moet laten gaan, want zij gaat in liefde.

Het is zondag 4 september 15.45 uur.
Zojuist heb ik bijna drie uur aaneen een dienst bijgewoond van de Afrikaanse rooms katholieke gemeenschap in Amsterdam. Geheel in het Engels, geen woord Nederlands. Ik kan u zeggen, een bijzondere ervaring. Behalve een assisterende blanke priester was ik de enige blanke.
Hoe kwam ik er?
De dag voor mijn verjaardag, zondag 14 augustus kwam ik in een Amsterdamse processie terecht. Ik wandelde in De Pijp, de bekende Amsterdamse 19e eeuwse wijk, met zo’n…

Men wil de Strategische reserves aanspreken! Wel, die van ons zijn al geruime tijd aangesproken en hun antwoord is vernietigend.
Waar zij het dan over ‘brandstofreserves’ hebben, geldt dit in ons geval voor het felbegeerde spaarboekje! Het is enkel nog bruikbaar als vodje papier om het haardvuur mee aan te steken. Dan nog wordt het dit jaar een héél klein vlammetje!
Het werkt verstikkend, je stookolietank vullen is een even grote kwelling aan het worden als het invullen van de…

Het is vrijdagavond en ik sta in het café. Ik voel me er totaal niet thuis. De mensen lijken zo ver weg en zo anders. Zij zegt dat ze even naar de wc gaat en en tikt glimlachend op mijn hand als ze wegloopt. Steunend op de wankele tafel wacht ik op haar.
Ik heb nog nooit zoiets gedaan en ik weet ook niet of ik het ga doen.
"In 75 % van de culturen die hebben bestaan hadden mannen meerdere vrouwen" stond er in mijn schoolboek. Ik vecht ertegen, een mini-oorlog die niemand merkt in de hoek…

Ik wil zo graag iemand aan de kaak stellen, maar niemand weet waar iemand woont. Ik schrijf en reageer, maar iemand heeft zich op tijd achter regeltjes verschoond, en niemand weet waar en waarom iemand troont.
Directe vraag, waar ben je bang voor, ik bedreig je niet, ik zing alleen af en toe een lied, snel of traag, daar ga ik geluidloos door.
Even serieus, waarom pak jij van mij emoties af die ik aan iedereen gaf, is misschien jouw onvolkomenheid mijn straf ?
Als dat zo is, dan kan ik daar mee…

Ik keek even achterom en stak joviaal mijn hand op. Dag! Tot vanavond! Mijn vriend lachte naar me en gaf mij een knipoog. Met een blij gevoel rende ik snel naar mijn auto. Ik moest opschieten anders kwam ik nog te laat op mijn werk. Harder dan normaal reed ik de snelweg op.

Ik werk bij een dierenkliniek. Het werk fascineert me. Als dierenassistente kan ik mijn liefde voor dieren goed kwijt. Van kinds af aan was ik al gek op alles wat dier was. Behalve spinnen. Nee, daar moest ik toch echt…