Het is nog vroeg in de morgen
De zon staat al hoog.
Gauw eet zij haar boterhammen met kruisbessenjam.
Mmm.....eigengemaakte jam.…

‘Hier volgt een extra nieuwsbericht!’
In hartje Brussel, aan het Rogierplein, is deze morgen een terroristische bloemaanslag gepleegd.

Tientallen argeloze voorbijgangers werden zwaar tot zeer zwaar geraakt. Het aantal lichtbedolvenen is nauwelijks te tellen.…

SEX!?!?!?
Iedereen die een hond heeft noemt hem "Rakker" of "Pluto"; die van mij noem ik "Seks".
Nu bracht Seks mij nogal vrij regelmatig in verlegenheid.
Toen ik naar het gemeentehuis ging om een vergunning op te halen voor mijn hond, zei ik tegen de bediende: "Ik wil graag een vergunning voor Seks.…

Mijn moeder is verslaafd aan internet. Ze heeft sinds kort haar eigen laptop. Gelukkig maar, want nu is de gewone pc tenminste voor mij en kan ik ook mijn mail eens ophalen.
Nou ja, gelukkig maar….., ik moest er helaas achter komen dat zo’n laptop eigenlijk helemaal niet zo gunstig is.
Thuisgekomen van haar werk gaat dat ding direct aan om pas weer uit te gaan als ze gaat slapen. Zelfs onder het eten en in haar bed zit ze nog te tikken.
Naast mijn studie heb ik sinds kort een baantje voor 3…

De redacteuren van het tabblad 'proza' zijn tot 1 september van hun vakantie aan het genieten!
Tot die tijd is dit tabblad gesloten voor nieuwe inzendingen.

Ik draag een revolver. Een Cold Cobra. Hij knelt in zijn holster. Soms grijp ik ernaar, als het nodig lijkt. Het is gevaarlijk speelgoed. Soms los ik een wild schot in een verlaten steeg. Dan boort de verdwaalde kogel door een gevel. Verder doe ik niemand kwaad. Helaas is ook hier de uitzondering de regel. Een Cold Cobra is geen brol. Hij blinkt en ruikt nog naar verse olie, maar meestal is hij ongeladen. Meestal. De kogels bewaar ik elders, maar toch dichtbij. Mijn revolver is altijd dichtbij.…

Langzaam laat ik mijn handen glijden. Af en toe een zachte druk, lichtjes bijschuiven en alles komt netjes op zijn plaats te zitten.
Je ‘voeling’ is één geworden, bent gefocust en laat je door niets of niemand afleiden. De ene gedachte die rest, is dat het zo perfect mogelijk moet zijn.
Je kunt het ‘een kunst’ noemen! ‘Maagdelijkheid wordt als het ware bedekt met een mantel van liefde.’
Dat klinkt als metaforiek, maar die (beeldspraak) is dan ook wel terecht.…

Uit de serie: avonturen in nieuwbouwwijk De Hunze

Mijn benen zijn stijf vanavond. Ik puf wat uit bij de avondzon in de Kromhoutstraat . Mijn handen rusten op de knieen. Een kat schaart zich bijna onmiddellijk aan mijn zij. Ik aanschouw de steigers om één van de groengerande witte bouwwerken.
Een evenzogroenbelaarsde vrouw spuit met een hogedrukreiniger haar oprit schoon. Als de waterstraal naakt doe ik een stap opzij.…

Voordat ik iedereen hier over mij heen krijg, driewerf sorry, ik heb het over die anderen, de niet-aardigen, de elkaar-kont-kussers.
Opvallend op deze site, de vierendelers, de ongenuanceerde replikanten, de terugdraaiers zonder verhaal, de holle reactorvaten, de sukkels die met een uitspraak van een ander aan de haal gaan, sier maken met geleende juwelen. Pathetische drollen, retoriekloze trollen, immer de eerste plaats op tabblad gepind, uw naam zijt ontheiligd, onnozel verliest u eigen…

Een groot deel van de hoogopgeleide, in Nederland geboren Turken houdt zich bezig met emigratieplannen. Men vindt het verharde klimaat een legitieme reden om het land van Maas en Waal te vergeten en terug te keren naar het land van hun vaderen. Een chauvinistische gedachte welke mij in eerste instantie nobel in de oren klinkt.
Ik ben een groot voorstander van kennisoverdracht en ook andere volken en overheden mogen hierin delen. Het Nederlandse opleidingsniveau is bovengemiddeld en klaar om de…

Weet u, ik kan eigenlijk helemaal niet dichten, ik rommel maar wat aan in de marge van uw bestaan. De redactie is hier uiteraard van op de hoogte, middels karrenvrachten niet helemaal geslaagde of niet aansprekende inzendingen per kerende e-mail werd mij dat wel duidelijk. Men zat er ook wel eens naast, vond ik, maar dat zegt meer over de inzendingen die, ondanks mijn onkunde, toch geplaatst zijn.
Ik moet het hebben van stom toeval, woorden die onbedoeld op de juiste plek vallen, een treffend…

Duisterder dan ooit lijkt het wel, wanneer hij zijn vertrouwde kroeg, ‘Het Pikante Kruid’ wil binnengaan. Dit slaat niet alleen op het nachtelijke uur, maar tevens op de gemoedsrust waarmee hij het laatste paar uren rondloopt. De onzekerheid die langzaam aan hem vreten gaat.
Het ziekenhuis buitenglippen kostte amper moeite, de confrontatie die hem straks wacht, heel wat meer. Hij vreest het onbekende, is altijd zo geweest. Dingen waar hij geen controle over heeft, mijdt hij normaal gezien…

De stilte woekert, hitte doorgloedt het menselijke zijn. Alom de klefheid van het menselijk beroeren. De lafheid van het klimaat beklemt de doeners. Wat gedaan moet, wordt gedaan - met reserve, op reserve. Niemand heeft zin. Alles kleeft aan het lichaam. De zon straalt niet maar geeft licht en warmte af. Het is beklemmend.
Dat is zomer in de Lage Landen. Het vochtigheidsgehalte onttrekt energie. De mensen houden afstand. Als ze geen afstand houden dan gaat het mis. Ze bekleffen beschimpen…

Het mag dan een cliché zijn, maar zoals de meeste clichés, is het erg waar: het leven van een middelbare scholier is hard. En ik zeg middelbare scholier, want puber is zo’n geliefde term van ouders en leraren die denken de psycholoog uit te kunnen hangen. ‘Puber’ klinkt in mijn oren als een scheldwoord en ik kan het weten want het is me al menigmaal naar het hoofd geslingerd. Op de één of andere manier kunnen ze het p-woord zo uitspreken dat het zowel denigrerend als troostend klinkt.…

Ik ben nooit in een straat geweest die sterker rook dan de Rubroekstraat in Rotterdam. Volks, warm, arm en benauwd rook het er. Het was een geur van natte schimmel, tweedehands kleren en doorgekookt eten, een geur van zwaarlijvige vrouwen die uit het raam hangen, een geur die ik niet kende, die hooguit familie was van de geuren op de zolder en de vliering, een zware, prikkelende, levendige geur, die mij aantrok als het leven zelf. Toen ik een jaar of veertien was kwam ik vaak in de…

Mijn vader is al jaren dood en mijn moeder al jaren oud. Ik zag
het opeens op het feestje ter gelegenheid van de vervroegde
pensionering van mijn broer. In zijn dankwoord richtte hij zich
even tot mijn moeder, dat hij blij was dat ze er (nog bij) was…

Half vijf 's nachts gaat de bel. O nee hè? Want ik weet wie het is. Het is de vriend die ik vriend noem, maar ik weet beter. Althans: ik hoor dat te doen. Maar ik wil zo graag een vriendje, net als iedere vriendin van mij.
Toch zijn er leukere venten, maar die schijnen voor anderen.
Deze vent rommelt naar mijn zolder, trapt het licht uit en vat mij bij m'n kladden.
Gaat niet.…

Vliegen lopen over zijn hoofd. Een bakje rijst staat tegen de muur. Zijn vingers om de tralies gekruld. De man moet ergens in de dertig zijn. Hij is mager. Zijn gezicht heeft een ruw voorkomen. Met een gevoel van schaamte kijk ik hem aan. Zijn pijn en verdriet is voelbaar. Zachtjes mompelt hij ”Ik heb het niet gedaan.” Ik weet niks te zeggen en haal mijn schouders op.
Ik geef hem een tandenborstel en sta op om weer te gaan.
Zelfs vroeg in de ochtend is de hitte niet uit te staan. De zon…

Het leek een eeuwigheid te duren om enig zicht te krijgen op de situatie waar hij deze keer in verzeild is geraakt. Minutenlang was hij al aan het staren naar een hagelwit plafond met vier heldere lampen, en nu pas drongen de eerste geluiden langzaam tot hem door.
Hij wordt steeds nerveuzer, en daar zijn al die pieptonen voor een groot deel schuldig aan.
Dat hij zich niet thuis bevindt, is ondertussen wel tot hem doorgedrongen. Maar wat er aan de hand is, ontgaat hem nu even helemaal.
Hij…

Ooit heeft iemand bedacht, oh sinistere hersenkronkel, er bestaat een hogere macht, en vanaf dat moment werd de mens slachtoffer van zijn eigen gekonkel. Rechtens religie beweert men, klakkeloos, de enige echte god te vereren, ik schrijf zijn naam rechtens mijn ongeloof zonder kapitaal. U mag mij een rechtgeaard heiden noemen, hoewel ik rooms ben geboren. Als kind beleefde ik het verschil tussen de (gereserveerde) voorste banken in de kerk en de schuifelaars achterin, leunend op wijwatervont,…