Hij rolde haar op de zij, zich vergapend aan de vertoning en zijn lippen verkenden de meest verborgen vouw. Er ging een siddering door haar. Nu knoopte hij zijn broek los en slingerde zijn hemd weg. Hij liet zijn spieren gelden die gevormd waren door te zwoegen in de dokken. Viel hij in de smaak? Hij wou dat zij zich nu op hem zou storten. Hij was geen meester meer van zijn begeerte. Dus wees zijn kloppend lid naar die kelk die nu terug week werd. Ze streek langs de schacht en kuste het topje…

In ‘het land van gedruppel’ is vandaag, en dit voor de eerste keer ooit, de alarmfase afgekondigd!
Het zat er aan te komen, maar nu is de toestand echt onhoudbaar geworden. Zo erg dat Djori beslist heeft om drastisch in te grijpen.
Jaren terug was hij nog op zoek gegaan naar ‘de bron van het zijn’, en na heel wat omzwervingen belandde hij in het land waar ze ‘de regen’ maken. Nou ja, niet echt de regen, maar wolken die voor het broodnodige levensvocht over de hele aardbol zorgen.…

Ik vraag me zoveel dingen af. De wereld is mij vreemd. Mijn geloof is gebroken. Ik voel me alleen en ontheemd. Mag je niet meer naar één man verlangen? Er is maar één vraag die op mijn ziel rust. Als een vrouw enkel naar een man verlangt, waarom kan zij dan niet tot hem behoren? De wereld erkent monogamie, maar valt er dan niet veel te zeggen voor polygamie? Een vrouw wil enkel liefde. Zij zal enkel liefde tonen aan een man die haar beroeren kan. Waarom zou een vrouw dan niet mogen…

Ik zie alles om mij heen veranderen, indertijd huis gekocht, tweede kind op komst, nog niet gescheiden, de maan scheen mij rozengeur toe. En nu, nu schaam ik mij tot op het bot, de medemens werd een tegenmens, ongewenst, wijde kleding, oningewijd, maar wel bereid tot detonerend straatbeeld. Dat neem ik u ontzettend kwalijk, ik stond in, veegde eigen straat schoon, en met enige tegenzin deed ik toch nog gewoon, want de twijfel krijgt voordeel.
Realiteit staat voorop,
U blaast zichzelf op.

God wordt in de christelijke belijdenisgeschriften aangeduid als Vader, als Zoon en als Heilige Geest. Kunnen we ons bij de woorden "vader" en "zoon" wel iets voorstellen, bij het woord "geest" en al helemaal bij "heilige geest" wordt dat moeilijk, zo niet onmogelijk. Voor velen betekent "heilig" zoiets als zondeloos, afgezonderd, boven het gewone mensdom verheven. Misschien heeft heiligheid daar ook wel aspecten van, maar de kernbetekenis, zowel etymologisch als inhoudelijk, is toch simpelweg:…

Ze spreidde zijn armen, zette hem klem met de knieën. Hij keek terug. Het sponzig, verleten kleed knelde en sloot hoog aan, maar was achteraan diep en ovaal uitgesneden tot onder de schouderbladen. “Help me” zei ze en dwong zijn hand naar het lipje van de rits maar weerde hem dan weer af. Ze stak haar wijsvinger op als een zure, verbeten juf die tot een lijfstraf in staat was. Als zij nu bewoog zou het kleed scheuren langs de naden. Zij zou uit een vlies barsten als een vroege vlinder. Hij…

Al zo vaak dacht hij eraan dit aardse leven te laten voor wat het is. Er gewoon uitstappen en hopen dat er voor eenzaten zoals hem ergens nog een tweede kans voor het grijpen ligt. Die kans zou hij met beide handen aannemen in het volle besef dat hij beter kan en heel wat meer in zijn mars heeft dan enkel de afschuw die hem nu ten dele valt.
Het touw hangt al jaren klaar. De stoel er nog steeds onder, maar het vergt moed om jezelf zo te bevrijden, en daar ontbreekt het hem aan. Hij is een…

Mijn leven is niet alleen maar kommer en kwel. Dankzij mijn zelftraining met het dichten in het tegengaan van breedspraak en het meer controleren van emotionele verstoringen.
Ik ben namelijk N.A.H.-gehandicapt. 'Belemmerd' moet ik zeggen sinds mijn in 1998 gevolgde neuro-therapie.
N.A.H.: Niet Aageboren Hersenletsel. Hersenletsel opgelopen na geboorte door ongeluk, bloeding, hersenziekte etc.
Mijn succes nu: ik ben voor het eerst in staat de dag van het ongeluk te beschrijven zonder me te…

Ze spoort niet. Nooit gedaan, niet in haar jeugd en zeker niet nu ze arbeidsongeschikt is.
Vijfenvijftig is ze nu.
Kanker heeft ze, tietkanker.
Ze heeft een tepel minder dan anderen, weet ze.…

Het blijft lang stil in de kamer. Niets beweegt. Niemand beweegt. De hele ziekenhuisstad van beton en staal en glas, de liftschachten, de gangen, de duistere tussenverdiepingen vol tikkende, zoemende, zuchtende buizen, de zalen vol bedden met herstellenden en stervenden, de bezoekers en de artsen, de studenten en de co-assistenten, zij allen houden de adem in. Het heden houdt stil, omdat vlak achter dat heden het verleden ontploft.
Ellen kijkt naar de arts. De arts kijkt naar mij. Ik kijk naar…

De bar was open. Het cocktailglas van blauw neon flikkerde. Het was er broeierig heet en er was nog één tafel vrij in de hoek maar hij koos voor de kruk. Naast hem zat een elegante, wulpse vrouw. Ze droeg een versleten kleed dat rafelde aan de zoom en te nauw aansloot. Door de klapdeur dreef een lauwe bries, één haarlok waaide voor haar loom oog. Verder golfde haar zijden sluier. Ze keek gelaten naar haar ring en speelde verveeld met de bloedkoralen kralen van haar halssnoer. Na een…

Gezien de opinie in Nederland dat we het ruimschoots eens zijn met de stelling dat we verantwoordelijk zijn voor de dieren die we nemen, mogen we inmiddels wel stellen dat dit onderwerp niet echt tot een discussie zal leiden; en zo hoort het ook!
Een huisdier is immers geen wegwerpproduct en het 'aanschaffen' daarvan houdt meer in dan bijvoorbeeld de aankoop van een auto die men naar believen kan verkopen of dumpen op de sloop. Kortom: wie er voor gekozen heeft om een huisdier te nemen, dient…

Het is al laat in de middag als hij ontwaakt en zich één ogenblik, slaapdronken, afvraagt, waar hij zich bevinden zou. Een zucht van opluchting ontsnapt zijn schorre keel als hij merkt dat hij deze keer toch het portaal van zijn schamele woning heeft gehaald. Nog net ziet hij vanuit zijn ooghoek een mormel wegvluchten en de warme vlek op zijn versleten broek, getuigt het weinige respect van dit toevallige gezelschapsdier. Zijn vloek binnensmonds gaat langzaam over in een mompelende klaagzang,…

Weer een klas afgeleverd!
Daar zaten we dan, voor de allerlaatste keer in de kring. Kinderen in de kring, de ouders er omheen. Jaar in, jaar uit, neem ik afscheid van klassen. Dit was niet zomaar een klas…..ik heb ze opgepikt in groep 7 en ben meegegaan naar groep 8. Ze staan op het punt een nieuwe fase in te gaan, naar het voortgezet onderwijs. Ze hebben allemaal hun eigen school uit kunnen en mogen kiezen. Daar waar ze bij mij blindelings de weg wisten te vinden (letterlijk, dat bleek…

Het vele drinken begint dan toch méér en méér van zijn verkommerd gestel te eisen. In zijn ‘heldere momenten’, die steeds minder vaak opduiken, weet hij zich amper te herinneren wat er de voorbije uren aan hem is voorbijgegaan.
Hij denkt dat er voortdurend telefoon voor hem is, maar het kan evengoed zijn, dat zijn benevelde geest hem parten speelt. Toch wijkt de gsm niet meer van zijn zijde, het mocht maar eens zijn.
Zijn laatste stop in de dagelijkse zoektocht naar troost, ligt zoals…

Ze is nog maar jong, het meisje. Ze vindt het leuk mee te doen op een website.
Soms schrijft ze verhaaltjes.
Niet zo best nog, want ze is nog zo jong.
Zestien nog maar, dat is niet zo veel.…

U had het waarschijnlijk niet in de gaten, afgelopen etmaal verjaarde ik weer eens, ik zond desalniettemin een hartenkreet uit. Ik werd "gevierd".
Ik ervaar, verwachting brengt je dichter bij de dood, willens en wetens vlucht eenieder in stervensnood, verlangend naar dat gebaar. En dat komt dan maar niet, heb mij ongeremd voor de leeuwen gegooid, als een gladiator de tanden en klauwen bevochten, de duim omlaag, Cesar is lauwerkrans getooid, gekooid.
Ik vraag mij af, wilt u dat ik een hart onder…

‘Bescheidenheid siert’ is een welbekende uitdrukking. Ook in geschreven stukjes worden de sierlijke rondingen van zelfrelativering en zelfspot hogelijk omarmd. Als een schrijver zijn betoog eindigt door de schouders op te halen, zijn blik vol twijfels naar de hemel wendt, een open punt onder aan het relaas toevoegt, dan springen de papieren symbooltjes juichend op als vrienden en vriendinnen.
Ook is het niet verstandig om je overtuiging op te dringen aan anderen. De openheid van de…

Soms komen bepaalde herinneringen van vroeger weer plotseling naar boven. Zo maar of als reactie van hetgeen je waarneemt. Enkele dagen geleden moest ik op die manier aan onze docent Duits (tevens vertrouwenspersoon) op de middelbare school denken. Hij was voor velen van ons een soort vaderfiguur en minder streng dan onze eigen vaders. Tegelijkertijd echter straalde hij zoveel natuurlijk gezag uit, dat zelfs de meest rebelse belhamels onder ons al snel wisten tot hoever ze konden gaan.…

Naar mijn idee is dat de plaats waar een ieder van ons eens heen moet gaan, niet gehinderd door het schijnsel van de zon. Heel klein staand in aardedonker, heel klein voelend die intense muur van kou, heel klein alleen. Alleen hier zijn sterren te zien, die men elders over het hoofd ziet, sterker, hier zijn alle sterren te aanschouwen, ook de vallende. Geen verblinding door zonnestraal, slechts sterrenbinding, in het aardedonker beschikken de sterren over hun eigen lot. Zwerkzwerven, oplichtend…