Taal is een fenomenaal medium in zijn of haar diverse verschijningsvormen.
Hier, de de lezer scherp in het hoofd etsende vorm die we schrijftaal noemen.
Daar, het zich binnen in het hoofd afspelende, en kettingreacties van sympathie en antipathie veroorzakende proces, dat door begrip en onbegrip wordt aangevuurd.
Elders, de vluchtige vorm die in wolkjes van klank het trommelvlies beroert en na-echoot in de 'Heilige Hallen' van het innerlijk gehoor. Met ongrijpbare en onzichtbare componenten…

In de spiegel keken een paar ogen mij aan. Grote ogen. En blauw van kleur.
De lange zwarte haren vielen losjes over mijn schouders. Kritisch keek ik naar mijn eigen gezicht. Waarom had ik eigenlijk een spiegel nodig? Ik wist zelf wel dat ik er mocht wezen. Velen vrouwen waren jaloers op mijn uiterlijk. Ik ben slank en heb de rondingen op de juiste plekken. Ik ben een zelfbewuste vrouw. En ook een tikkeltje verwaand.
Maar die verwaandheid was gauw over. Toen ik op een morgen naar m’n werk…

Nog altijd hoor ik de woorden nazinderen. Die vernietigende woorden waarmee zij vertelde, dat het genoeg was geweest. Dat zij wou gaan.
Dit is ondertussen al enkele jaren geleden, maar nog steeds voel ik de scherpte ervan, is de pijn niet volledig verdwenen. Er blijven teveel vragen onbeantwoord.
Ik leeft niet in het verleden, helemaal niet. Dat ze mij zou verlaten had ik wel zien aankomen. Zelfs diep van binnen, gehoopt. Want ik voelde in die periode ook wel aan dat één en ander aan het…

De meeste christenen gaan met Kerst naar de kerk, ook al doen ze er verder niks aan. Wij eten met Pesach matzes, en op Grote Verzoendag blijven we thuis. Een sjoel zie ik eigenlijk nooit van binnen. Je zou dus kunnen zeggen dat ik niet joods ben opgevoed. En ik zou je niet eens ongelijk kunnen geven, want ik kan geen letter Hebreeuws lezen. Ik kan nog net alef, beet, gimel zeggen. Herkennen doe ik ze niet. Mijn bar mitswa heb ik nooit gedaan. Niet toen ik dertien was, niet toen ik veertien was,…

De city-pier-city-loop in den haag
Zaterdag aanstaande is het weer lente in Den Haag. Lopers uit alle landen spoeden zich naar de stad van de korte en de lange vijverberg, de voorhout, de kneuterdijk, het tournooiveld, de wagenstraat en – langer nog – de laan van meerdervoort. Het zuiderpark ligt nog zompig ingeslapen, wortels zoeken vastigheid in de nattigheid. Zij willen wel maar zijn nog niet hersteld van de waterkou.
De stemming van de lopers laat zich het best omschrijven met een…

Ik werd wakker van mooie muziek en een zingende Alain die stond te douchen. Ik keek rond in zijn appartement, dat vol stond met kunst en oude meubelen. Nadat ik goedemorgen gezoend was door die mooie volle lippen en een douche had genomen gingen we weg. Hij nam me mee naar Quartier Latin waar we op de hoek van een straat een klein tentje binnen gingen. We bestelden café au lait en warme croissantjes die overheerlijk smaakten.
We hebben veel gepraat die dag over het leven en over ons. Eén ding…

Ik weet nog goed hoe jij me die eerste keer aankeek, ondeugende ogen en een heerlijke lach. Het weer, warm en benauwd het was midden juli. Ik zat samen met mijn vriendin te genieten van een koel biertje op de trappen van de Sacre Coeur. Een van de mooiste plekken in Parijs.
Ik had net een slok bier genomen toen jij naast me kwam zitten en een heel verhaal begon af te steken in het Frans; geraakt door je open uitstraling keek ik op mijn allerliefst en luisterde ondertussen naar de warme klanken…

Het kind vouwt traag open. Een luchtbel van indrukken welt op. De wereld en het ik worden waar, in een gemengde stemming, een doffe lach. In een vroege droom openbaart zich de bodem, de zielsspiegel waar het lot zich vormt. Zoals een jonge vrouw, door bibberkoorts beslopen, droomt van een bevrozen man, die haar kamer binnendringt, haar in de buik knijpt. Ze voelt niets nu de demon voor haar staat met zijn koude klauw. Het voorspelt een slechte afloop, iets dat buiten elke norm valt. De…

Ik ken eigenlijk maar een ding dat nog treuriger is dan die ene roos in haar kraakpapiertje: dat is een bos rozen die hun kopjes al laten hangen terwijl het bezoek van wie je ze cadeau hebt gekregen, nog niet eens vertrokken is.
Want dat overkomt mij nou altijd: ik heb de rozen koud in de vaas staan of ze beginnen al te treuren.
Schuin afsnijden, wordt je altijd aangeraden als je rozen koopt, en vooral lauw water in de vaas. Ook moet je niet vergeten om het zakje plantenvoedsel in de vaas leeg…

Dat waren de uitspraken van Ayaan Hirsi Ali onlangs in het Algemeen Dagblad.
Het is bedroevend dat je in een land als Nederland niet meer mag zeggen wat je wilt. Het is verschrikkelijk dat een politicus die voor haar mening durft uit te komen bedreigd wordt door moslimfanatisme. Maar zij is vastberaden en laat zich niet in de hoek drukken, en gelijk heeft ze. Net als destijds Pim Fortuyn en Theo van Gogh die voor hun mening uit durfden te komen en werden vermoord. Het is ten hemel schreiend dat…

Zij dachten de langste adem te hebben en dat hen niets kon overkomen. Zij zaten veilig in het vliegtuig die hen naar de plaats van bestemming zou brengen. Ze hoefden zich nergens druk over te maken en waren eensgezind.
En mocht de wereld eens vergaan – als die Jezus toch eens terug zou komen om de wereld te veroordelen hadden zij nog altijd hun supermoderne grote schuilkelders die destijds ondergronds waren gebouwd. Nee, zelfs die Jezus aan het kruis zou ze niet te pakken kunnen krijgen.
Ze…

De hoogwaardigheidsbekleders, de machtigen der aarde hadden met hun wereldleider een heel belangrijke bespreking.
Ook uit de Nederlandse volksgezondheid gingen twee belangrijke mensen er heen om deel te nemen aan dit zeer belangrijke onderwerp.
Er was veel veranderd na de oorlog, maar nog altijd was het er niet veel veiliger op geworden. Over de hele wereld waren veel terroristische aanslagen, moord en doodslag enz. En veel mensen kwamen onder een zwaar juk te staan. Vooral toen Europa één…

Hoor je wel het geschreeuw uit de vele kelen, en hoor je het gejuich?
Opgejut door hun leider op het podium. Gretig zuigt het volk zijn woorden in, ademloos luistert men, niet beseffend hoe de mens door onwetendheid wordt meegelokt naar ongekende oorden, naar een paradijs met wuivende palmbomen en de vele gekleurde bloemen in het veld. O, die wonderlijke man neemt hen mee op de vleugels van de wind. Hij voert hen naar een sprookjesachtige omgeving. Hij vertelt hen over een wereld zonder oorlog,…

Het was rond Valentijn, dat weet ik zeker. En geen haar aan mijn hoofd die dacht dat het zo een vaart zou lopen. Maar toch.
Een paar mensen die ik leerde kennen hadden mij er al meermaals op gewezen dat ik wel goed was. ‘Ik had potentieel’, zoals zij het zo netjes stelden. Het vleide mij wel, maar heeft toch lang geduurd om enigszins overtuigd te raken. Volgens mij kletsten zij maar wat raak.
Maar dan toch, die eerste keer. Best wel een spannend moment in mijn kleurloos bestaan. Ik zou nu…

Hoeveel tijd zat er tussen, vroeg de vrouw.
Vijf minuten zei hij, verstoord opkijkend van zijn cryptogram.
Jezus, dit hou ik echt niet vol tot vanavond, hoor.
Haar buik trok de enorme uitstulping opnieuw met bovenmenselijke kracht schijnbaar vacuüm. Ondraaglijke pijn zocht tevergeefs een nog niet bestaande opening.…

't Is warm vandaag.
Zondagmiddag, vriend weg, stil in de stad.
Het huis is aan mij, de stad ook.
Prettig, kan ik rustig fantaseren. En schrijven.…

Kennis heeft grote invloed op hoe we leven. Of hoe we denken te moeten leven.
Steven Pinker verhaalt in zijn boek ‘het onbeschreven blad’ over de controverse tussen aanhangers van een ‘aangeboren natuur’ en de volgelingen van een ‘onbeschreven blad’ als grondslag voor menselijk gedrag. De aangeboren natuur aanhangers zijn meestal wetenschappers, die empirische data verzamelen op het gebied van de biologie en de genetica. Het onbeschreven blad viert hoogtij bij…

Nee, het zijn niet de stralen die onze huid kunnen beschadigen welke ik bedoel. Ik wil het hier hebben over het jaarlijks schrikbeeld van menigeen. De trillende vingers, wanneer rond deze tijd van het jaar, de postbode jou ‘ de brief ’ overhandigt met deze schrikwekkende letters op. Het trillen geeft dan gewoon de angst voor de inhoud weer.
Ik omschrijf deze twee letters dan ook als ‘Uiterst Voorzichtig’ behandelen. Een noodzakelijk kwaad waar wij met z’n allen elk jaar opnieuw…

Het huis waar de achtjarige Jennie en haar pop Rubberientje woonden, was groot. Een oud, zes kamers tellend landhuis. Een zolder strekte zich boven het hele huis uit.
Die zolder was vol rommel. Een zware kist en nog veel meer.
Mama kwam en zei: “weg allebei, ik wil deze zolder brandschoon maken!”
Maar vlug nog had papa een matje met een schommel voor haar gemaakt, met een trampoline daarnaast.…

Hij schuddebuikte van het lachen.
Stopte de knikker in zijn ene broekzak en "simsalabim" toverde hem uit zijn andere zak weer tevoorschijn.
Vol bewondering én wantrouwen keken we toe.
"Hoe doe je dat, pap? Doe het nog eens! Doe je het nóg een keer?! Alsjeblief..."…