De traditionele veertiendaagse ontmoeting van de gepensioneerden van het bedrijf sinds mensengeheugenis kende onlangs maar een magere opkomst. Er zijn nu al niet teveel oprustgestelden meer die komen opdagen wegens geen interesse, door hun afsterven (sic!) en ook door ziekte. Vandaag was het ook “patat van dat”. Eén wegens operatie van de echtgenote, één te bed met griep, twee door onvoorzien en onverwachts bezoek en nog één die op reis was.
Met zijn drieën viel er dus niet te…

Hoe vertelt men wat er in je om gaat?
Hoe vertelt men wat men voelt?
Hoe vertelt ze dat ze niets te vertellen heeft?
Hoe vertelt ze dat ze graag wil vertellen?…

Veertig. Voor velen een mijlpaal in hun leven. Een schrikbeeld, en het moment waarop een tussenbalans wenselijk is.
Het idee, dat de helft van je bestaan reeds voorbij of overschreden is, laat het angstzweet wel eens parelen. Je bent op een leeftijd gekomen, waar echtscheidingen méér regel dan uitzondering geworden zijn. Bij die groep aanbeland waar advocaten het meest aan verdienen, en niet enkel die. Schoonheidsspecialisten, plastische chirurgen, ze staan te popelen om hen met open armen…

Nationale sport nummer één, is in ons Belgen land nog steeds het ontduiken van belastingen. Onder welke vorm dan ook. Wat wij ook maar kunnen inbrengen als aftrekpost zullen wij niet laten. Lukt het niet, dan is het goed geprobeerd. Slaagt het wel, zoveel te beter.
Op plaats twee komt zeker en vast ’het zwartwerk’. De drukste werkdagen in ons land zijn immers de zaterdagen en verlofdagen. Altijd en overal zij wij aan het bijklussen, want elke Belg wordt nog steeds geboren met de…

Er zijn perioden waarop ik intens gelukkig ben. Zeldzame en kostbare momenten waarop ik mezelf kan zijn. Alleen op zo'n moment.
De gedachte dat er op dat moment iemand bij mij is, naast mij loopt, ergens op mij wacht, aan mij denkt, spreekt wanneer ik wens stil-te zijn, is onverdraaglijk.
Noem mij een egoïst, zelfzuchtig of niet in staat lief te hebben. Misschien heb je gelijk, ben ik niet in staat om voor het leven lief te hebben.
Intens gelukkig zal ik berusten in mijn lot.…

Met mijn voorhoofd leunend tegen de koele muur, armen, gespreide vingers, buik, benen en tenen tegen de muur gedrukt.
Ik wens bij haar te zijn. Doch niet in zwaar beton, onbeweeglijk zijn. De grove materialen die samengeperst een karakter vormen. Karakter van warme, beschermende geborgenheid.
Eén en onzichtbaar worden met haar, me verbergen, verstoppen voor alles waar ik soms bang voor ben.

Dit loopt altijd uit op schade voor de reputatie. Iedereen deugt als vijand maar niet als vriend. Weinig mensen kunnen van nut voor ons zijn, bijna alle ons schaden. Zelfs de adelaar nestelde niet meer veilig aan de borst van Jupiter vanaf de dag dat hij ruzie kreeg met een kever.
De heimelijke vijanden die op een kans loeren, gebruiken de hand van de openlijke vijand om het vuur op te stoken.
Uit vrienden met wie men ruzie heeft gekregen, ontstaan de ergste vijanden. Aan de grieven van de…

Mijn spieren deden pijn. Ik opende mijn ogen. Waar was ik? Ik keek om me heen.
In een bed? Vreemd! Ik kon me niks meer herinneren. Ik keek nog een keer goed om me heen. Nu zag ik het pas. In een ziekenhuis. Daar zat een knopje waar ik op moest drukken. De bel. Haastig kwam er een verpleegkundige naar me toe. Ze vroeg aan mij wat er aan de hand was. ‘Hoe kom ik hier?‘ vroeg ik. Ze ging op een krukje naast mijn bed zitten. Je bent hier onderkoeld binnen gebracht. En je hebt een zware…

De mythe dat eksters van alles pikken, verzamelen en verstoppen klopt maar ten dele. Beroemd is de foto van een eksternest met daarin drie brillen. Ze zouden ook van glimmende voorwerpen als lepeltjes en ringen houden. In het Kuifjeboek ligt een grote diamant in een eksternest en hebben niet de zigeuners het ding gestolen. Er is nu zelfs een heuse museumtentoonstelling met ekstervondsten geopend en er is een ekstersdeskundige, de heer Gerst Baeyens. Met name blinkende dingen als een…

Thomas Ikummaq is een Inuitjongen van dertien jaar oud. Hij woont in een klein rood huisje met zijn vader en moeder in Groenland, in Qaanaaq om precies te zijn. Dat ligt boven de Noordpoolcirkel en in de winter vriest het vijftig graden. Dan zit Thomas het liefst bij de kachel en de lamp met een stripboek over de Nanuq, de ijsbeer. Thomas kent ook het alfabet van de Inuit maar leert op school ook Engels. Zijn grootvader was Sjamaan en is omgekomen met zijn Kayak toen een grote vis hem omver…

De jonge ijsbeer Sallunivik was na twee jaren opvoeding door moeder IJsbeer nu voor het eerst alleen op pad. Hij was een jongeman die nog niet helemaal zelfstandig was. Hij had vandaag een heel eind gelopen door de sneeuw en had ook een stukje gezwommen. Sallunivik had honger, had hij al een tijdlang niks gevangen en dacht aan zijn moeder.
Ineens hoorde hij een dof geluid onder de sneeuw, hier zat een zeehondenademgat. Hij sloeg met zijn voorpoten de sneeuw er af totdat het gat goed zichtbaar…

De ijsbeer is een zeer interessant dier. Hoe is het mogelijk dat een dier zo lang al leeft in zo’n koud gebied en kan overleven door te jagen op zeehonden. De ijsbeer gaat op het geluid af van de sneeuw. Klinkt het hol dan zit er een ingang van een gat van een zeehond. De ijsbeer springt er boven op totdat het gat zichtbaar is. Dan gaat hij roerloos staan wachten totdat de zeehond bovenkomt. Bliksemsnel lukt het hem een op de twintig keer de zeehond te verschalken die bovenkomt om te ademen.…

We hadden het heel goed thuis. Mijn vader was makelaar. En mijn moeder arts.
Ik was het kind dat van het ene naar het andere familielid werd geslingerd. Ik beschouwde mijn opa en oma meer als een vader en een moeder.
Maar toch genoot ik van de rijkdom die we thuis hadden. Ik was enig kind, mijn ouders wilden er niet meer. Daar hadden ze helemaal geen tijd voor. Moet je na gaan! Op school werd er altijd schuin naar mij gekeken. Want ik had altijd nieuwe kleren. En niet van de Wibra of de Hema.…

Ik ben boos, gewoon boos.
Omdat ik de krant opensla en zijn naam zie staan. Waar? Op de overlijdenspagina. Het had niet gemoeten en het had niet gemogen. Het is weer die gemene ziekte die kanker heet, die opnieuw een mens te pakken heeft.
Veel te jong als je begin vijftig bent. Genoeg strijdlust, daar lag het niet aan. Genoeg bestralingen en op eigen verzoek chemotherapie. De dokters hadden wel gezegd: er is geen uitzaaiing, maar voor de meeste zekerheid koos hij toch voor chemotherapie, extra…

Een knikje was voldoende geweest, zoals ze altijd weinig woorden nodig hadden. Met stoeltjes, parasol en zonnebrillen waren ze de lift ingestapt. In de hal kwamen ze de conciërge tegen, die afkeurend had gekeken naar wat ze allemaal meesjouwden. Nanda had vriendelijk gegroet en Han in zijn hand geknepen.
Nu zaten ze al voor de vierde keer deze zomer in de tuin van het appartementencomplex. Op het gras, in het niemandsland waar twee tuinmannen wekelijks maaiden, snoeiden en plantten. Beschut…

Afscheid
‘We zijn weer thuis pa’, klonk het opeens in de auto. Ze stopten voor een huis dat schijnbaar nog steeds van hem was. De man keek naar buiten, maar zijn gezicht gaf geen enkel spoor van herkenning. Ook in de woning, tussen zijn oude spullen, scheen er weinig tot hem door te dringen. Het huis was al een tijdje onbewoond, en volgens de arts van het verpleeghuis zou hij er niet meer in kunnen terugkeren. Om hem de gelegenheid te geven zijn oude huis nog een laatste keer te zien en er…

Plagiaat, het is van alle tijden. Door jong of oud, en helemaal verdwijnen zal het wel nooit. Overal zijn er waarschuwingen tegen, staat duidelijk te lezen dat het strafbaar is. Maar go(e)d, vergeef het hen…. Zij weten immers niet wat zij doen…. Of wel?
Misschien juist wel, maar dan… het waarom? Joost mag het weten, want plagiaat is in mijn ogen, niks méér dan ‘valsspelen’. Enkel en alleen maar bedrog.
Je bedriegt niet enkel de persoon van wie het werkje oorspronkelijk was, maar…

Weet je wat ik zag vandaag? Een troepje vogels. Helemaal in de weer voor een klein ukkie van de familie dat per ongeluk in m'n oude veranda was beland. Je had het moeten zien! Een kleintje -het had nog donshaartjes- vond de uitgang niet meer en de rest van de troep scheen die langs buiten ook niet te vinden.
Het beestje fladderde zich bijna te pletter tegen het vensterglas. Uitgeput streek het neer achter kippengaas op een latje van de getimmerde deur. Het was doodsbang. Langs buiten streek een…

Daar heb je ze weer! Hetzelfde trio sinds enkele jaren: viriele katers op vrijersvoeten die de tuin gebruiken als arena. En ook als bordeel, dat hopen ze toch, met onze drie kattinnen.
‘Love is in the air’.
Op Valentijnsdag kwamen ze schoorvoetend een kijkje nemen in de tuin, een beetje bedeesd, alsof ze de weg waren kwijtgeraakt. Sindsdien parfumeren ze elke dag om beurt de zijkant van de grote bolbuxus met een vleugje ‘Eau Sauvage’. Duidelijk pour homme. De witte langharige kater…

Prins Igor die zich altijd in draagkoetsen had laten voortbewegen, was tot de slotsom gekomen dat ook hij paardrijden diende te leren. De grote vorsten van de wereld voor hem hadden immers hun onderdanen bestierd hooggezeten op de rug van het edel dier. Uit Mongolië ontbood hij daarom een bekwame paardentemster die hem de fijne kneepjes van het paardrijden zou leren.
“Het paard”, legde zij uit, “heeft drie natuurlijke gangen: de stap, de draf en de galop.
De stap is de langzame gang…