Ik kreeg mijn eerste migraineaanval toen ik begin twintig was. Ik zat heel rustig de ochtendkrant te lezen toen het me opviel, dat de letters minder scherp waren dan anders. Woorden als 'politiek' zag ik als 'ploitkie', 'van onze verslaggever' werd 'vna ozne vreglasvegre'. De hele tekst zag er uit alsof de journalist dronken was bij het schrijven van zijn bericht. Maar daar bleef het niet bij, rechts in mijn gezichtsveld ontstond er een meertje met kabbelend water, waarvan de golfjes na enige…

“It’s really worth the Money” zegt een 45 jarige vrouw in een privé kliniek in Hollywood. Ze voelde zich de laatste dagen wat slap, waarschijnlijk een koudje. Om er vanaf te zijn laat ze zich 50.000 mg vitamine C inspuiten in een speciale kliniek daarvoor. De dokter daar verkondigt wonderen voor de mensheid door het inspuiten van vitaminen in hoge concentraties. “Vele filmsterren zijn u voorgegaan”. Dan zit het wel goed denkt de gemiddelde Amerikaan, die leven ook nog en ze zien er…

Wo mi lu!!! Ik ben verdwaald!!! Nog nooit eerder is mij zoiets verschrikkelijks overkomen. Concentreren, observeren, reguleren en ordenen. Verdwalen; 'dat is iets voor dommeriken', heb ik altijd beweerd. Inmiddels weet ik, door schade en schande wijzer geworden, beter. Mijn concentratie-, observatie-, regulerings- en ordeningsvermogen is niet verdwenen, maar geconcludeerd kan en móet worden dat deze machten een loopje met mij hebben genomen. De inhoud is zodanig gedevalueerd dat ik, volgens…

Bijna kerstmis!
Dit jaar gaat mijn aandacht niet uit naar het kindje Jezus of naar zijn moeder, de maagd Maria. Mijn gedachten zijn bij Jozef die in het stalletje steeds minstens één stap achter Maria wordt gezet.
Zijn handen devoot gevouwen en lichtjes voorovergebogen, zo staat hij daar… met ondefinieerbare, ietwat sullige blik in de ogen.
‘Waar komt dat goddelijke kind toch vandaan?’ zie je hem vroom denken.…

Terwijl ik een slok neem van mijn nog veel te warme koffie, kijk ik naar haar over de rand van mijn kopje. Met een frons tussen haar wenkbrauwen roert ze in gedachten de suiker door haar thee. Wat is die frons mooi! Eigenlijk is hij er altijd, alsof ze voortdurend bezig is antwoorden op Alle Grote Vragen te vinden.
Ze slaat haar lange, zwarte wimpers naar me op en trekt een van die prachtige wenkbrauwen omhoog.
“Is het echt nodig dat je gaat?” Ze kijkt me aan met grote, vragende…

Voorzichtig laat ik mijn penseel over het doek glijden. Ik heb net ‘contact’, daar mag ik niet te lichtzinnig mee omspringen. Het is als een warme, zacht schokkende stroom, die zich heeft verspreid vanuit mijn onderbuik naar mijn aderen, is gaan nestelen in mijn spieren en hoofd. Inspiratie klinkt zo banaal, maar ach, dat zal het waarschijnlijk zijn.
Als ik dat voel terwijl ik met mijn palet, mijn penselen en mijn ‘Winsor & Newton’ potten om me heen uitgestald klaarzit om te beginnen,…

De ochtendkrant bezorgen. Dát lijkt hem wel wat. Zijn broers houden er immers ook een baantje op na naast school? Hij mag het proberen, onze jongste van dertien. Er is een wijk vrij, wel een eind fietsen maar alla.
Als hij die eerste maandag om vijf uur 's morgens een boterhammetje staat te smeren, staan zijn vader en ik ineens naast hem om hem sterkte te wensen. ‘Dat hebben we nou bij geen van de andere jongens gedaan’, mompelen we verbaasd tegen elkaar.
Vandaag wordt hij alleen nog…

23 november 2004, 22:03 uur • Artikeloverzicht

Vormvaste Driek van Wissen wil Dichter des Vaderslands worden…

Ik zit lange tijd iets te schrijven over een bijzondere vriendschap
over een vriendschap die
helderder is dan de Niagara
ik heb het over de vriendschap van een bijzondere vrouw…

Voor het eerst sinds lange tijd heb ik vrede met de dood van mijn moeder.
Het verwerken van het verlies van mijn lieve mama was onmogelijk.
Toen ze overleed was ze alleen.
Ik zou willen weten wat haar laatste woorden waren……

Na het vervluchtigen van zijn dictee-illusies haastte de flamboyante politicus zich naar de IJ-zijde van het hoofdstedelijk stationsemplacement, om zich te laven aan de geneugten van enkele heroïneprostituees; ei zo na moest hij van een vrijpostige journaliste vernemen dat de dames van plezier naar een macabere locatie aan de Theemsweg waren verplaatst.
Van de schrik bekomen vervoegde de parttime huisarts zich met zijn ‘postillon d’amour’ naar een rokerig etablissement, waar hij haar…

Hondsdagen in Oostende. Een kind hurkt op de vloedlijn tussen zwetende badgasten, te laat ingesmeerd, met kreeftrode schouders. Surfers voorbij de tamme branding. Worstelend met het zeil dat nauwelijks wind vangt. Een vrouw staat tot de knieën in zee. Blik op een gebroken horizon. Een olietanker sleept zich naar de overkant. Algen spoelen om haar kuiten. Schuim sist in haar knieholtes. Het haar hangt in druipende slierten, als een waaier over haar schouderbladen. Ze draagt een zwart badpak,…

‘Goedemorgen, mijnheer de Burgemeester. Mag ik U eventjes storen want wij zitten toch wel met een vrij ernstig probleem. Ik ben zo vrij geweest om onze papiervoorraad te inventariseren en ben tot de vaststelling gekomen dat wij met een wel heel nijpend tekort zitten. Het is namelijk zo dat wij door onze voorraad heen zitten. Ik denk, dat we nog net deze dag doorkomen zonder noemenswaardige problemen.’
De burgemeester trok lichtjes wit weg, en wist heel even niet waar hij het had. ‘Dit…

Bastiaan, ook wel Bas genoemd, was een graag geziene gast in café Reve dat beter bekend stond onder de naam “de Bieb”, vanwege het grote aantal boeken dat er in de loop der tijd achtergelaten was. Uit eerbetoon voor de literatuur en het vrije woord maar in het geval van enkele gasten ook vanuit een verregaande hang naar snobisme. In het laatste geval waren het meestal ongelezen boeken. Bij binnenkomst mompelden gasten vaak dingen als: ”Niet gelijk kijken, daar heb je ‘m, hij is…

Na ongeveer drie uur te hebben gelopen door het heuvelachtige terrein, hield ik halt bij een huis aan een modderige landweg. Er stonden twee grote paarden en wat schapen in het veldje naast het huis. De rook die mij uit de schoorsteen tegemoet kwam mengde zich met de mist en herinnerden me aan de gebraden kalkoen van mijn grootmoeder.
Het had de gehele dag zacht maar onophoudelijk geregend. Alsof ik als spons door een enorme regenwolk was gewandeld, voelde ik mijn kleren, koud aan mijn lijf…

Tijdens de hevigste donderbui in het najaar van 1988 sloeg de bliksem in het kruis van de kerktoren aan ons pleintje. We zaten net aan tafel, mijn broer schepte op maar ik hield niet van witlof. Rachmaninov speelde die avond in onze huiskamer. Dat deed hij wel vaker als het onweerde. Mijn broer en ik liepen naar buiten, mijn vader kwam er achteraan. Onze buren kwamen ook kijken. Ik dacht dat ze waarschijnlijk ook niet van witlof hielden. Door de verrekijker van mijn vader zag ik vervaarlijke…

Voorjaarsgeluk
De man zat bij het raam en keek verlangend naar buiten. Het ochtendzonnetje gaf een aangename warmte op zijn oude huid. ‘Ik zou wel eens naar buiten willen,’ zei hij tegen het jonge meisje dat hem zijn koffie kwam brengen. Hij had voor zijn gevoel al veel te lang binnen gezeten. ‘Na de koffie gaan we samen wandelen in de tuin,’ beloofde ze hem met een vriendelijke stem. Even later kwam ze terug met zijn jas en pet. Al bij de eerste stappen over het tuinpad snoof hij…

De veronderstelling dat de individuele menselijke ziel (wat men zich daarbij ook voorstelt) na de dood terugkeert in een ander lichaam, wortelt waarschijnlijk in dezelfde behoefte als die waaruit het christelijke geloof in de "wederopstanding des vleses" is voortgekomen: overleven!
In wat hier volgt, wordt “reïncarnatie” steeds gebruikt in de betekenis van persóónlijke reïncarnatie. Iedereen aanvaardt dat het leven zich in de generaties vernieuwt. Maar de reïncarnatieleer veronderstelt…

Niet zo lang geleden had ik ook een nestje in een boom die geen lente kende, waar ik met mijn kindjes tussen de stormen, maar wel gelukkig leefde, want het was mijn eigen nest. De stormen hadden heel vaak de rust van mijn nest afgenomen, maar het gevoel van mijn eigen nest kon niemand mij ontnemen.
Dat gevoel droeg ik bij me.
Ik was trots op dat gevoel.
Het gaf me kracht om te leven.…

Aan het begin van de vorige eeuw kreeg Winston Churchill van zijn vader een papegaai. Churchill leerde hem praten en noemde hem de Snatcher, de snaaier, omdat hij alle pinda’s razendsnel op at. De papegaai leerde wat woordjes en werd Churchill, 'Kerkheuvel', zijn psychiater. Churchill leed aan manische depressiviteit maar is er wel oud om geworden zonder medicijnen. Zijn remedie was cognac en grote sigaren voor de serotine. Zijn dagelijkse praatje met zijn boezemvriend de papegaai deed de…