Tweemaal per jaar wordt mijn haar geknipt. Ik weet het - veel te weinig.
Af en toe zet ik er zelf de schaar in: hier en daar een plukje haar wegknippen en met een scheermesje wat uitrafelen. Zo stel ik – uit gemakzucht - máánden het kappersbezoek uit. Ondanks de sporadische knipbeurten hebben mijn kapper en ik een prima verstandhouding. Hij weet na een half jaar steeds weer welke haarsnit ik wens en dat is een hele prestatie, vind ik: een beetje langer onderaan met een krul naar buiten…

Toen ik door een nieuwe wereld zwierf, mijn schaduw wentelend aan de voeten, was ik een oude dubbelganger ontvlucht. Dreunend volgde hij het spoor, de afdruk van mijn blote zolen. Vroeger hadden we een mespunt in de handpalm gedreven, dure beloftes prevelend, het bloed vermengd. De band leek onherroepelijk gesmeed. Maar dat was buiten de bijl van de tijd gerekend die de keten spleet. Ik was gered, in een nieuwe wieg gezet. De dubbelganger ontweek mijn kwaad oog, verstopte zich, hurkend in het…

- Het was niet mijn overtuiging. Het was nieuw voor mij. Maar in grote mate herkenbaar, het pretendeerde voor dingen die ik waarnam een verklaring te bieden.
- Waarvoor dan?
- Wat ik net al zei, over dat wij niet in staat zijn de gang van zaken in ons leven zo te beheersen, dat er bestendige en zinvolle dingen uit voortvloeien. We zijn een speelbal van ons eigen humeur, van onze eigen onwetendheid enzovoort enzovoort.
- Laat me raden. Dit gevoel projecteerde je zeker ook op je medemensen,…

Al eens stilgestaan, bij wat ze in de volksmond noemen, ‘zijn of haar laatste dagen, zijn bijna geteld.’
Pijnlijk, dat wel, maar onoverkomelijk, voor ieder van ons.
Dan toch nog iets in deze wereld dat een zekere vorm van rechtvaardigheid betracht, alhoewel ook dit zéér relatief is.
In ons land zijn het bijvoorbeeld niet enkel je dagen die geteld zijn of worden, maar je doet er goed aan om ook je euro’s eens grondig na te kijken, en dit liefst voor het te laat is.…

God was zijn schepping meer dan beu. Kotskwijlspuugzat zeg maar. Dus zond hij een tweede Zoon naar de tollende aardkloot. Maar de Boodschap en de Blijdschap ging al snel verloren, toen hij zwichtte voor de bastaarddochter van Maria Magdalena. Hij tekende haar gewelfde lijn in het stof, wuifde het gebod weg, verzuipend in een stemmenzee, de echo van God. Hij bleef doof voor die dwingende fluistertoon. Romeinen getuigden laf van zijn zondeval, de hap in de blozende appel. In een vlaag van heilige…

Mooi weer was het de afgelopen week. De zon scheen overal. In ieder geval dáár waar ik liep. En ik liep deze week over de Oude Gracht in Utrecht. Lopen is in mijn geval misschien niet helemaal het goede woord. Je kunt beter spreken van een voorzichtige draf. Ik behoor namelijk tot de groep mensen die de tijd die men nodig heeft om zich van A naar B voort te bewegen tot een minimum weet te beperken. Reden: je hebt toch wel wat beters te doen, dacht ik zeker te weten. Tot deze week.
Zoals…

Beste Sint,
Deze week, maar ook de week ervoor, was ons land in de ban van de borsten van Georgina. Dat zal zelfs uw ogen niet ontgaan zijn. Omdat niemand behalve Jort - breteldrager van het jaar - in de echtheid geloofde, onderwierp ze haar borsten aan een heus echtheidsonderzoek. En om eerlijk te zijn; ik kan zo'n actie wel waarderen. U toch ook? Zo zou ik ook graag zien dat Jort zijn banksaldo openbaar maakt om aan te tonen dat hij toch rijker is dan dat hij praat. En dat Balkenende de…

Een beetje verontschuldigend zegt ze: ‘Ik dacht nog wel: wat is die verwarming heet achter me. Ik keek achterom. Toen zag ik het pas… En ik begon nog te lachen ook...’ Ze is duidelijk geschrokken.
Het gebeurt tijdens een verjaardagsfeestje. Het is druk. Hapjes en drankjes staan uitgestald en iedereen kan toetasten. Ze staat bij de tafel en is in diep gesprek gewikkeld. Even stapt ze opzij om iemand langs te laten, dan praat ze verder. Plotseling hoor ik laconiek roepen: ‘o, ik sta…

De schilders Hyperballontus en Nimius waren in hun dagen gevierde kunstenaars, doch in het heden voeren zij een door de genadeloze tijd vergeten bestaan. Naast hun liefde voor de schilderkunst en gekookte witlof, deelden zij ook twee gruwelen. De ene was de lineaal waarmee rechte lijnen worden getrokken. “Wie dat niet uit zijn losse pols doet, kennen we de ergste beledigingen toe”, zeiden ze dikwijls. “De lineaal dient enkel tot nut om luie leerlingen tot beweging te overreden”. De…

Ik heb een klein probleem: een lastig iets dat telkens opduikt wanneer ik een geschreven stukje wil posten. Zomaar doorzenden naar de site gaat niet. Eerst moet ik drie trefwoorden invullen en dat is al een eerste hindernis. Kies maar eens uit je eigen schrijfsel drie trefwoorden. Of erger nog: omschrijf het met drie woorden.
‘Schrijven is schrappen’ schreef ooit Louis Verbeeck, en die had het van iemand anders. Ik schrap dus steeds de helft van mijn tekst om hem vlot leesbaar te maken, en…

‘We moeten toch gauw eens een afspraak maken!’ ‘Ja, dat doen we zeker. We bellen wel hè’.
Maar vervolgens verstrijken de dagen… en de weken… en de maanden… Want je bent druk, druk, druk. Het dagelijkse jachten en jagen. En voor je het weet ben je je belofte vergeten. Je wil wel, maar er kómt gewoon niets van dat bellen. En dat terwijl je je nog wel zó had voorgenomen die oude vrienden, die goede kennissen of die verre maar toch zo aardige familie weer eens op te zoeken.
Dan…

In de leer van de christelijke kerk is de zin van lijden en dood van Jezus de verzoening van de mens met God. Veelal wordt dat geplaatst in een nogal formeel kader. De mens heeft - aldus de redenering – uit vrije wil Gods gebod overtreden. Daarop stond als sanctie dood en verdoemenis. Die prijs moet worden betaald om genoegdoening te geven aan Gods gerechtigheid. Omdat God evenwel niet alleen rechtvaardig is, maar ook barmhartig en genadig, zond Hij zijn Zoon om de schuld van de mensheid op…

Negen weken later, op een zaterdagavond.
“(...) Wat zullen we doen? Zal ik verder vertellen over wat me zo bijzonder lijkt in wat me overkomen is, of zullen we eerst een stukje van mij doornemen? Jij mag het zeggen.
- Misschien gelijktijdig? Het heeft toch met elkaar te maken?
- Dat is ook wel zo. Goed, eens kijken. Hier een stukje wat wel typerend is over hoe ik toen dacht: ‘In hoeverre zijn mijn beslissingen bewust? Waarnemingen dringen mij op, dat de meeste gedreven worden door…

Het huwelijk is een heilig sacrament waarin man en vrouw in de echt aan elkaar verbonden worden en spartelen om los te komen.
Deze woorden zijn niet van mezelf. Ik heb ze van een erg wijze vrouw. Mijn oma. Hoewel deze opmerking ons destijds deed schateren van het lachen heb ik me vele jaren later toch wel eens afgevraagd of er ook niet een kern van waarheid in zat.
Waarom trouwen mensen eigenlijk? Is het uit gewoonte. Omdat het zo hoort of omdat we de illusie willen hebben dat sprookjes nog…

Het eerste hoofdstuk van het nieuw-testamentische bijbelboek Johannes duidt "God" aan als "het Woord": "In den beginne was het Woord en het Woord was bij God en het Woord wás God. Dit was in den beginne bij God. Alle dingen zijn door het Woord geworden en zonder dit is geen ding geworden dat geworden is. In het Woord was leven..."
Dit even mysterieuze als magistrale begin van het Johannes-evangelie weerklinkt op een verrassende manier in een fragment uit het boek van Jeremy Campbell, getiteld…

Ik ben een meisje van zeventien, ik woon in een stad in het noorden van het land, in een appartement met mijn moeder, in een buurt omgeven door bomen, scholen en speeltuinen. Ik vind, of vond, mijn leven altijd redelijk gemiddeld, maar besef me vaak genoeg dat dat eigenlijk best mee valt.
Mijn school grenst aan de villabuurt, net tussen de stad en het rijke dorp daar vlak naast. Het plein is schoon, de lokalen nieuw, en overal staan de prachtigste, statigste bomen die je ooit zag. Onze…

Eén september 2004. Een zomerse dag dan nog. Enkele verspreide witte wolken en droog. De weerman glundert op TV. Ik geniet van zijn woorden en maak hem niettemin meteen monddood.
De tuin ligt er zalig bij. Bloemen en planten geven zich bloot aan het zonnelicht. Een koolwitje dartelt her en der. Durft zich niet neer te zetten en fladdert en fladdert.
Ik moet een tekst schrijven voor creatievelingen, schraap me de pezige keel en daarbij ook het kale voorhoofd. Heb overal jeuk als de muze niet…

De zeis is een vluchtig wapen dat neerzwaait uit een hoge hoek, waar een schaduw in de stofnetten hangt. In een vingerknip ontsnapt hij aan het oog en dringt de kamers van het hart binnen. De vliezen scheuren. Hij volgt haar baan, haar boog die al bestond voor de lava stolde. Toen schubbige reptielen uit de kieren kropen. De zeis haakt onder mijn kraag, plukt me van het offerblok. De keten knakt, gerinkel van schakels. Soms slaat hij elders toe, overal tegelijk. Op een melaats eiland (traag),…

De rubriek filosofie scoort niet zo goed op deze site.
Als gewone mens – zelfs wat simpele ziel - vind ik wijsbegeerte erg moeilijk om begrijpen.
Filosofie was indertijd het vak waar ik amper een voldoende op behaalde.
“Bent u zeker?” vroeg de leraar na elk antwoord, en dan wist ik het niet zo goed meer. Dan fronsten onze voorhoofden zich gedurende enkele lange seconden, en dan wist de leraar het ook niet meer en gaf hij me de helft van de punten.…

- Grappig hoor. Laat me nou die situatie schetsen. Waar hadden we het over. O ja, bewustzijnsniveaus. Dat werd een rode draad door mijn verdere zoektocht. Eerst wilde ik ernaar streven om bewust te worden. Ik wist niet wat dat inhield, maar ik wilde het. Het klonk gewoon goed om niet als een kakelende kip achter de zaadjes aan te rennen. Kudde dier wilde ik ook niet zijn. Dus waarschijnlijk had ik toen al een beetje de tendens om me af te zetten tegen het establishment.
- Daar kan ik me…