Haar tranen smaakten zoet. Misschien, wie zal het ooit weten. Toch allesins hij niet, die haar die tranen berokkent had. Ze keerde zich weer naar het scherm van haar computer en wilde haar verhaal verder schrijven. Maar wie zou het lezen? Enkel zichzelf, die haar wou troosten door al die originele en eenzame woorden neer te typen? Wie zou haar kunnen helpen uit deze verdomde diepe put die blijkbaar enkel en alleen dieper werd. Maar het was haar schuld niet. Het was allemaal zijn schuld. Het…

Het was een windstille nacht. Zo een, waarin je van alles hoort wat je anders niet hoort, omdat het minste zuchtje wind steevast een zacht geruis teweegbrengt in het bos.
Hoewel windstil en in volle lente, besloot een boom toch ergens een van zijn bladeren te laten vallen. Het blaadje, klein, groen en bang, dwarrelde hulpeloos naar beneden en belandde op het mos, op een plaats waar sporen lagen van een paddestoel.
Net onder dat blaadje lag één spoortje dat was beginnen te groeien. Het…

Er zaten eens twee monniken te mediteren voor een boeddha-beeld. Het was een rustig en vredig tafereel die twee daar te zien zitten met een kussentje onder hun knieën. Toen kwam er een bevallige maagd aangewandeld. Ze bleef staan bij dat rustige en vredige tafereel.
De eerste monnik dacht: ‘Mmh, wat een frisse hinde! Ik ga mijn ogen doen tranen en mezelf op de borst slaan zodat ze ziet hoe ik lijd en dan smeek ik de boeddha om verlichting. Dat zal zeker indruk op haar maken!’
De tweede…

Het weekend staat te glunderen voor de deur.
De avond rijpt en ik doe vanavond niets meer.
Het plan om nog een glas te heffen in De Gesmolten Steen, een hippe tent in de stad, heb ik veilig opgeborgen in mijn binnenzak.
Morgen vis ik het terug op, en vouw het open en dan gebeurt er iets.…

Een van de eerste dingen die de nieuwe aga Dusunce deed toen hij zich in Athene vestigde om die stad voor de Sultan te bestieren was om raad vragen. Door een wat eigenzinnig optreden van zijn voorganger was de Griekse bevolking nogal morrig geworden en werd er alom over de Turken geklaagd. Daarom nodigde Dusunce, de in die tijd beroemde filosofe, Homophrosyne uit, die als wijste van de stad bekend stond. Met haar wilde hij eens dineren en onderwijl wat zaken bespreken die de wellevendheid van…

Mee op tuinbezoek: netjes aan de hand, slenteren óp de paadjes en niet in het hoge gras lopen, geen verstoppertje spelen in de tuin en zeker niet jengelen met een pruillip. Je zal maar kind wezen en mee op tuinbezoek moeten!
‘Moet ik nu lachen of huilen’, dacht ik toen tijdens onze laatste open tuindag in september een drie generatie familie binnenstapte. Bijna een familiefeest leek het, verhuisd naar onze tuin. Een schare kinderen liep voorop, zo recht de tuin in. Dan volgden de…

”Verleden zondag naar een misviering geweest. ‘Ter attentie van de overledenen van de familie M.’ sprak de priester door de microfoon, en daar bedoelde hij mijn schoonfamilie mee.
Het deed deugd om even in de mooie decanale kerk te Leuven te zitten. Prachtige orgelmuziek, live gespeeld door een organist, galmde door het gebouw.
Ik hou van kerken, tempels en kapelletjes, van koorgezangen en de geur van wierook.
Ik hou er van, zolang de katholieke priesters er maar niet aan te pas komen.…

BROMMENDE BRUNO BEER BREEKT BUITEN BAJES
Bruno de Beer was een grote bruine beer en woonde in de dierentuin van Berlijn. Het was daar een trieste bedoening zonder uitdaging van zijn grote geest en krachten. Hij had altijd honger en leeshonger. Hij las de binnengewaaide kranten en reclamefolders. Op een dag zag hij een advertentie van een hamburgerrestaurant. Daar hadden ze currysaus bij een halfponds hamburger. Dit leek Bruno een heerlijk hapje toe en hij droomde erover dit te eten. Het voedsel…

Ik ben wakker. Moeizaam ga ik op de rand van mijn bed zitten. Ik grijp naar mijn kunstgebit, sta op, spoel het onder de kraan en voorzie mezelf van tanden.


Er wordt gebeld.…

Ik heb al uren lopen tobben over de vraag waar ik moet beginnen.
Meestal denk ik dan, begin bij de dageraad.
Omdat ik me vaag voorstel dat elk verhaal daar begint, alsof hun ritme en orde samenvalt met de dag.
Waarom zou het niet beginnen in het holst van de nacht, ergens in een dampende havenkroeg, met wat blues op de achtergrond.…

Het heelal, het hoe en waarom? Zijn wij de enige? Is er een verbond tussen ons leven en de machinerie?
De vraag, de zin van ons bestaan is verweven met; wat is er na de dood ?
Als er niks meer is na de dood, wat is dan de zin van ons leven ?
Daar ik niet geloof dat ons of welk leven dan ook onzinnig is, zal alles een reden hebben in mijn optiek. Een doel waar de mens naar toe moet streven. Alleen dan rijst de vraag: welk doel? Dan kom je direct terug op de vraag: de zin van ons bestaan, met…

Ze kijkt om zich heen. Loopt de straat uit gaat een brug over slaat linksaf een gracht op. Leest het straatnaambord en vervolgt haar weg. Hand op de borst, hoofd gebogen. De nummering ligt hier op 365. Slordig op het trottoir geplaatste fietsen blokkeren haar weg. Achter dubbel geparkeerd staande auto’s steekt ze over naar de waterzijde van de gracht waar ook auto’s staan.

Ze gaat verder, haar kant van de gracht heeft de ochtendschaduw. Ze passeert huisnr. 205 en houdt er stevig de pas…

Van de duizend woorden ben ik er al 229 kwijt door onderstaande citaten en de titel op te schrijven. Maar ik heb deze citaten van Ilja Leonard Pfeijffer nodig als citatenfreak. De titel is van belang om het onderwerp van deze tekst definitief in het achterhoofd op te slaan om deze bij verdere lezing niet meer uit het oog te verliezen.
Citaat I
Bijna alles in dit boek zal uitnodigen tot tegenspraak, maar wie het tegenspreekt, heeft ongelijk. Er is geen tijd meer voor compromissen. Er zullen…

Ok, misschien heb ik een fout gemaakt. Er zijn zoveel kleine redenen om gewoon te doen wat je moet doen, en er is niet een echt goede reden om je mond te houden. Ergens neem ik mezelf dit kwalijk, dat ik niets zei. En het vreet me dus nu op. Ik baal.
En nog steeds twijfel ik er over of ik het de volgende keer wel goed zal aanpakken, als er al een volgende keer komt. Ik moet leren beter te reageren op de signalen die de liefde van de wereld me stuurt. (Ik wil het niet God noemen die het begin…

Het was woensdagavond. Mijn jongste zusje (15) was bij mij op visite. Het was gezellig. Ze woonde op een begeleid-kamer-project en moest om 21.30 thuis zijn. Mijn man bracht haar even thuis. Toen ze weg ging gaf ze me een kus en zei: "doei lieffie, tot vrijdag."
00.15u De bel gaat? De bel? Zo laat, wat is dit? Het is mijn moeder: "Je zusje ligt in het ziekenhuis, het is heel erg, kom zo snel mogelijk daar naartoe!" En weg is ze....
Ik ga naar de wc, ik snap het niet, mijn man staat al…

De trein reed het station Zuid/WTC uit, het mannetje liet zijn hand zakken, stopte hem in zijn broekzak en liep naar de trap van het perron.
Bij de trap bleef hij staan en keek naar een slak die wiebelend met zijn voelsprieten over de witte reflecterende band van de bovenste trede kroop.
Het is allemaal mijn eigen schuld, dacht hij, ik laat met me sollen, mijn hele leven al.
Hij rammelde met zijn sleutels in zijn zak en keek hoe de slak langzaam verder trok.…

Hij zat er maar, drie turven hoog. Zijn koppie kwam nauwelijks boven de tafel uit. Hij had hoogrode kleurtjes op z'n konen en zijn geeuwen werkten bepaald aanstekelijk. Mistroostig leunde hij op zijn ellebogen. Er zaten nog vier mensen bij hem aan tafel en het was druk in het restaurant.
Iets verderop bevond zich een tafel van zes mensen met een hond. Het poedeltje had eerst bij iemand op schoot gezeten, maar de ober had het beest nota bene een eigen stoel aangeboden. Zijn gezicht had daarbij…

'Een ongeluk zit in een klein hoekje'.
Ervaringsdeskundigen weten dat maar al te goed. Het is absoluut niet leuk als je daarover kunt meepraten, het geeft wel aan dat je inmiddels weet dat niets is zoals het lijkt. De opkomende zon gaf die ochtend de horizon al een immens rode gloed, terwijl de wekker ervoor zorgde dat jij en ik daarvan getuige mochten zijn. Daar gedane zaken nog steeds geen keer nemen, bood ik verontschuldigingen aan voor mijn opmerkingen van gisteravond. Overspel werd…

Kent u het fenomeen dat mensen steeds hetzelfde zeggen?
Afgezien van het feit dat ik het de desbetreffende personen zelf zou kunnen vragen wat de oorzaak ervan is, vraag ik mezelf af hoe dat kan. In ieder geval valt het mij zo op, omdat ik zelf probeer niet in herhalingen te vallen. Als ik iemand een tweede keer hetzelfde zou zeggen, zou ik halverwege de uitspraak stoppen en vragen of ik dit niet al eerder gezegd heb.
Maar, ik kom regelmatig in aanraking met mensen die steeds hetzelfde tegen me…

De Hond had zich bij Jupiter over de mishandelingen van allerlei aard beklaagd, die hij van de mens ondergaan moest.
Jupiter verbood, hem anders dan met de stok te slaan. Nu zag de Hond op een tijd dat zijn meester een kwade luim had, en, voor slagen vrezende, ruimde hij alle stokken van de vloer.
Doch het hielp hem weinig, want naauwlijks had men dit opgemerkt, of de Man, uit de stal komende, sloeg hem erbarmlijk met de steel van de zweep die hij in de hand had;
de Vrouw met haar…