Jonas werd die ochtend vroeg wakker. Het was zover, hij ging voor het eerst in zijn leven alleen op vakantie. Kamperen in Belgie, wat voor een vakantie-met-ouders te minnetjes was, volgens die ouders, was een heel avontuur als je dat deed met een groep leeftijdsgenoten. Of dan toch iets wat daar voor moest doorgaan, terwijl de jongste dertien en de oudste 21 was. Hij keek zijn bagage na. Dat moest voldoende zijn. Schudde toen zijn moeder wakker, die dat ook nog eens wilde doen, en ging de…

Meestal ga ik niet in op actuele gebeurtenissen in mijn stukjes, maar deze keer moet ik een uitzondering maken, omdat wat is gebeurd in Beslan (Ossetië, Rusland) met de gijzeling door Tsjetsjenen van volstrekt onschuldige schoolkinderen me zo aangrijpt, dat ik moeite heb om me op iets anders te concentreren. De beelden die ik op televisie zag waren zo gruwelijk, dat het wel leek of de hel op aarde was verschenen, de duivel een verstikkende greep op de wereld had gekregen en het einde van de…

Een brede basis en een spitse punt.
Je ziet het voor je, we kunnen niet allemaal samenklonteren in de top. Het werk zou niet meer gedaan worden. Daarom is het een gevleugelde zin geworden: “We doen het samen.” De managers staan gedwee bij de beamer te verkondigen dat ze zonder het team niets zouden presteren. Ze flensen een fraaie presentatie in elkaar die ze aan de board laten zien en gebaseerd is op het werk en de resultaten van de basis.
De basis, het woord zegt het al. Het is het…

Er waren eens 3 mensen ze heetten: Iedereen, Iemand en Niemand.
Op een dag moest er een belangrijke opdracht worden uitgevoerd,
en Iedereen werd gevraagd dit te doen.
Iedereen was er zeker van dat Iemand het zou doen.…

De ramen zijn beslagen.
Met m'n hand maak ik een kijkgaatje vrij. Ik kijk naar buiten.
Het wordt al donker. De straatlantaarns zijn al aangegaan.
Auto's snellen slissend over het met sneeuwdrab bedekte wegdek.…

Issaac Bashevis Singer: “Iedere kunstenaar heeft de pijnlijke ervaring dat er een kloof bestaat tussen zijn innerlijke visie en de uiteindelijke uitdrukking daarvan. De kloof wordt nooit geheel overbrugd. Ieder van ons is ervan overtuigd, al verbeelden we het ons misschien, dat hij veel meer te zeggen heeft dan wat op papier verschijnt.”
Het probleem dat Singer hier naar voren brengt, is wezenlijk. Het raakt in een klap aan een uitgebreid scala van onbewuste zaken, zoals de zeg-kracht van…

De tijd heeft zich weer gestaag een weg gebaand door de zwarte brij van de nacht. De eerste tere zonnevlekken dwarrelen speels over de vloer, als vlinders in een rondedans, stofjes dwarrelen in een niet te stuiten spel, opstijgend naar de welkome warmte. De ragfijne zachte gordijnen wiegen en bollen in het zachte briesje dat door het open raam naar binnen komt. Een briesje dat een frisse geur in de kamer brengt, vol beloftes van wat komen gaat.
Zij ziet dit allemaal niet. Op het nachtkastje de…

“Ik heb hem!"
Uitgelaten komt ze thuis. Met een of andere glossy kledingtas, die ze en passant voor m'n neus laat bungelen.
Ze heeft een nieuwe jurk gekocht. Eén met grijs-zwarte banen, die haar nog slanker maakt, dan ze al is.
Eindelijk is het er toch van gekomen.…

Een oud dictator van een land zou wegens ziekte niet vervolgd worden.
De arme man kon zich namelijk uit zijn met moorden, corruptie en andere zaken die god verboden heeft doorspekt verleden niets meer herinneren. De oude man zou lijden aan de ziekte van Alzheimer. Echter, een gerechtshof heeft recent dit in twijfel getrokken en vervolgens zijn onschendbaarheid opgeheven.
Reden: de arme oude dictator gaf laatst zeer heldere antwoorden aan journalisten.
De rechter heeft het echter bij het…

'De vrouw in de kamer' is de bijzondere debuutbundel van Yorgos Dalman. De verhalenbundel wordt bevolkt door eenzame dolers en drifters, door rusteloze moedermoordenaars, ontspoorde bartenders, naakte Urkers en andere sociale ontheemden. Ze zoeken wat warmte, wat genegenheid of simpelweg wraak.
Vraag ernaar bij je boekhandelaar.

Na een busreis van zevenhonderd kilometer bereiken we eindelijk Matmata, gelegen aan de rand van de woestijn. Het Berbervolk dat hier leeft, woont nog in holwoningen en wij gaan zo'n woning bekijken.
Van de ijskoude airconditioning die ons deed overleven in de bus, stap ik op gloeiend heet zand, dat mijn schoenen haast in brand zet.
Onder een olijfboom zitten een stuk of tien mannen te praten en te spelen. Hun gezichten zijn gerimpeld en zo bruin als bonen in een blik. Op hun hoofd de…

jemig, wat een dag....
Niet werken, afschuwelijk! Een dag niet werken is een dag Nico niet zien....Maar ik heb het overleefd...ternauwernood!
Toen ik vanmorgen opstond was hij het eerste wat in mijn hoofd rondspookte. Heeft hij het nou wel of niet gelezen? Heeft hij het wel gelezen? Heeft hij het wel goed gelezen?
Vanmiddag uitsluitsluitsel over dinsdag. Hoera, ik kan werken. Meteen de grote baas maar even gebeld. Ja, hoor, ik kom werken! Ik heb oppas! Als ik kan werken met de grote baas,…

Ik wist dat het ooit ging gebeuren. Hij wist dat het ooit ging gebeuren. Iedereen wist het en niemand wist hoe we dat tegen zouden moeten houden.
Maandag. Toby kwam na een week zomerkamp thuis met een diep ongelukkig gezicht. Ik vroeg me af, en mijn vrouw ook, wat er was. In de brieven en de telefoontjes had hij vrolijk geklonken en verteld over allerlei dingen zoals kampvuurtje stoken en bomen klimmen.
Daar was niks meer van over, van die vrolijkheid. Met een klap sloeg hij de huisdeur…

Het was weer zo'n dag: Piet had regen voorspeld en oh jee, het werd prachtig weer. Daar hadden we natuurlijk niet op gerekend! Aan de slag dan maar; papje gemaakt, saus gemaakt, de boel opgeruimd en snijden maar!
De eerste klanten kwamen al vrij snel. Heel gezellig om elke week weer dezelfde mensen te zien, even bij te kletsen en de laatste nieuwtjes uit te wisselen.
Er waren - zoals elke week- ook weer nieuwe mensen die wij nog nooit gezien hadden. Dat mocht de pret niet drukken; we weten…

In het nummer ‘Hide in your shell’ van Supertramp (van het album ‘Crime of the Century’) worden de woorden gezongen: “How would it be if you could see the world through my eyes?”
Voor mij werd dat de stelling, waarin verwoord wordt dat het de moeite loont om je te verplaatsen in anderen. In eerste instantie voelde ik mij toegezongen in mijn ellende, zodat “my eyes” voor mij een meer positieve kijk op het leven symboliseerde. Maar later kreeg het de betekenis als leidraad, de…

Hij zag haar wel, maar hij poogde zijn negeerfrons aan te wenden. Vorige week, zelfde café, wilde hij haar zijn liefde tonen en kreeg hij nul op het rekest. "Ik zal je krijgen", dacht hij. Hij merkte dat haar arm langs zijn rug gleedt en moest een rilling onderdrukken. Dit beloofde een spannende avond te worden.
Elke week ging hij naar La Columbina, meestal alleen. Niet zelden werd hij op zijn terugweg vergezeld door een dame. Hij was jong, mooi en vrij in de omgang. Nu was het anders.…

Met een paniekgevoel word ik wakker. Is Ramon er al? Snel kijk ik op mijn horloge om te zien hoe laat het is. Kwart over drie! Ik sta op en zoek mijn weg in het inmiddels bekende vakantiehuisje waar we nu al ruim een week logeren. Ik zoek mijn weg naar de kamer van mijn kinderen. Ramon zijn bed is nog leeg! Angstgevoelens bekruipen mij. En mijn gedachten gaan terug naar 2 uur, Ramon zei “Ik loop even daarheen”, en terwijl hij weg was, heb ik Raquel meegenomen naar het huisje, zonder Ramon…

Een onopvallende man, sober gekleed, voorzichtig in z'n gedragingen, zuinig met geld en ongetwijfeld beheerst in zijn emoties. Hij was al wat ouder en kwam met enige regelmaat in het winkeltje toen het al geen melkzaak meer was, maar ook nog geen café. Het was destijds een uitdragerij van tweedehands goed, kleding, onderkleding, huisraad en curiosa.
Z'n belangstelling ging voornamelijk uit naar de rekken met onderkleding uit voorbije tijden, zalmkleurig satijn, roomblanke of zwarte zijde en…

Opa’s tuin klinkt mooier, maar mijn opa noemde vava en zijn tuin was ‘den hof’. Toen waren er nog geen opa’s en oma’s in Vlaanderen, maar wel veel bomma’s, bompa’s, moemoe’s en vava’s.
Mijn vava heeft twee ‘hoven’ gehad. Tijdens zijn actieve leven was hij zowel ambulancier, portier en hovenier van een ziekenhuis, samen met een gast. Toen was dat nog gewoon, een drie-jobsbaan.
In 1912 behaalde hij zijn diploma aan de tuinbouwschool te Antwerpen. Hij was hovenier in hart…

Het is de laatste tijd kil en ongezellig in de wandelgangen. Mensen groeten elkander nauwelijks en zijn altijd gehaast. Ook op mijn afdeling is de sfeer omgeslagen. Een praatje maken bij het bureau van mijn overbuur is er niet meer bij. Zelfs niet onder het mom van functioneel werkoverleg. Nee, het is een ieder voor zich. Daarbij lijkt groepsvorming een onomkeerbaar verschijnsel geworden. Er vormen zich 2 kampen; de "winners" en de "losers". De winners blaken van zelfvertrouwen. Ze klokken 's…