Langzaam vatten mijn hersens het verschrikkelijke (of prettige) idee. Ik heb 2 vrienden netto. Twee vrienden ook nog eens, waarvan de 1 ver weg woont, en 1 die ik maar eens in de week zie, en soms dat niet eens.
Ik haat de jongens uit mijn klas heus niet. Maar ik mag ze ook niet.
Er zijn 3 verschillende groepjes bij ons. Je hebt de grote groep, die zijn met zijn vijven. Dat zijn er dus drie die ik niet echt goed ken, maar die niks liever willen dan ten koste van een ander hun vrienden te zien…

Trots hief de fee het mooie, blonde hoofdje omhoog.
`Menselijke schoonheid?' vroeg ze met een spottend lachje. `Mensenmacht? Mensengeluk? Mensendeugd?'
Ze glimlachtte bitter. `Ik zou een mens willen zijn,' sprak ze droef. `Alleen om het mens, dat ik zijn zou, te kunnen vernietigen.'
`Alles wat is, is kwaad,' sprak de boze fee.…

De koning was bang voor de boze fee.
`We bezitten in ons koninkrijk maar twaalf gouden bordjes,' had hij tot zijn eerste minister gezegd. `We zullen dus ook maar twaalf van de dertien feeën kunnen uitnodigen op ons feest.'
De minister daarop had een hoogst bedenkelijk gezicht getrokken. `Ja, maar... Uwe Majesteit...' begon hij.
Maar de koning viel hem in de rede met een rustige glimlach: `We kunnen er toch niet één laten eten van een gewoon zilveren bord? Het zou als een belediging kunnen…

De boze fee hoorde die kreten, waar ze in eenzaamheid rondliep door het grote bos, en haar kleine witte tandjes drukten zich vaster in de volle, rode onderlip, en uit de raadselachtige diepten van haar grote donkerblauwe ogen schoot een blik van haat en smart en medelijden en oneindig verlangen.
`De dwazen,' sprak ze, `alsof de geboorte van een mens reden was tot verheuging.'
De boze fee was mooi. Ik wenste wel, dat ze een lelijke oude toverheks was, rimpelig en gebogen, met kleine, stekende,…

Afgelopen week zou mijn jongste broer 43 jaar zijn geworden, maar hij is al bijna twee jaar dood. Ik denk nog voortdurend aan hem, vooral aan de tijd die we deelden in onze jeugd. Het is een absurd, paradoxaal gevoel dat ik nog wel besta en hij niet. Ik herinner me hem, maar de herinnering die hij aan mij had is met hem verdwenen. Als iemand sterft, sterft er ook een wereld. En als je in die wereld een betekenis had, ben je die op slag kwijt.
Wat mijn broer van me vond, de wijze waarop hij met…

Goedemorgen mevrouw: heeft U goed geslapen.
Mmmm.... mompelde mevrouw Van de Berg
Ze is al op hoge leeftijd, moet U weten.
Negentig jaar en ze is nog altijd goed bij de tijd.…

De beurt om te spreken in het symposium was nu gekomen aan Cypriotis. Hij hief de beker met zijn vrije hand en snel schoot een dienstmaagd aan zijn zij om die te vullen met aangelengde wijn.
“Je bent wat je eet”, begon Cypriotis zijn betoog, “aan zijn voedsel herkent men de mens”.
Het samenzijn was al zover gevorderd dat zijn wijsgerige disgenoten alleen nog instemmend gromden voor ze de kelken aan hun lippen zetten.
“Laat mij het toelichten”, vervolgde de redenaar.…

Een glinstering in ogen die gadeslaan hoe de wereld rond haar troebel wordt. Wazig. Mistig. Ondankbaar. En dat, terwijl zij alleen maar liefde geeft. Vanaf het moment van ontwaken tot het moment van sluiten van haar ogen. Warme gevoelens ontstaan bij het openen van de bloesems rond haar. Terwijl de wereld weet dat zij moet wachten tot de laatste bewoner zijn koers wijzigt met betrekking tot de bol die ons alles biedt dat wenselijk is, weet zij tevens dat bij continuering van zoveel mobiliteit…

Wij wonen in een Hollands rijtje van tien met bijpassend achtertuintje in zakformaat. Gewoner kan het niet. Toch hebben wij iets bijzonders. Aansluitend aan de tuintjes ligt een groenstrook van vijftien meter diep. Een plantsoen dat meer weg heeft van een klein oerwoud. Chaos regeert in dat oerwoud. Struiken en bomen verstrengelen zich in buitenissige vormen en scheppen een beschutte plek voor plaatselijke mens en fauna. Kinderen, katten, kippen en egels scharrelen eindeloos door het groen.…

Vandaag was ik getuige van de geboorte van een nieuwe jonge spruit bij mijn bloedeigen zuster. Heel toevallig, eigenlijk, want ik wist niets af, hoe ongelooflijk dat ook mag klinken, van de nakende geboorte. Waarvoor een onaangekondigd bezoekje al eens goed kan zijn.
De zuigeling kwam als enkeling ter wereld, en niet als deel van een twee- of zelfs meerling, zoals toch in deze situatie veel voorkomt. Het zal u ondertussen duidelijk zijn dat mijn liefste zusje niet zelf de barende moeder was.…

Hand in hand stonden ze bij de wieg van hun eerstgeborene.
De koningin had de kanten wiegegordijntjes ter zijde geslagen en volgde met met tedere belangstelling het hulpeloos bewegen der kleine magere knuistjes, het smakkend zoeken van het open, nog ongevormde zuigmondje naar de lauwe, zoete stroom van wellust, die soms bij het openen der lipjes het keeltje was komen binnenstromen.
`Kindje? Lieveling?' vroeg de koningin.
Lang had God haar op een kindje laten wachten, jaren lang, en haar hart…

Kennen jullie ook dat gevoel? Kniehoog door een grasveld lopen dat bezaaid is met rode papavers. Een zonnetje dat juist genoeg warmte geeft om jou net niet in het zweet uit te laten barsten.
Zintuigen op scherp, bemerken iets verder een dartel duootje, dansend naar gene bloem.
” Koningsvlinders,” hoor ik mijzelf denken.
Een grasveld dat langzaam helt naar een klein dal, waarin diep verscholen, een zilveren beekje, zich langzaam een weg kronkelt tussen gesloten riethagen. Links en rechts wat…

"Voor we verdergaan, miss Garland, moeten de mannen eerst een kleine pauze hebben", legde Philip uit met zijn bekende grote grijns.
"Alweer?!", reageerde Judith Garland geirriteerd. Ze nam de tropenhelm van haar rood aangelopen hoofd en veegde het zweet weg. De dragers hadden hun pakken neergelegd en waren onder een mangoboom gaan liggen. Judith Garland zuchtte.
"Zal ik voor deze gelgenheid een passend inheems verhaal vertellen", stelde Philip voor en begon zonder instemming:
"Op een dag…

Deze brief spookt allang door mijn hoofd en ik weet dat het goed is om van me af te schrijven dus vanmiddag ben ik eraan begonnen. Het is nu avond. Er is zoveel dat ik je wil vertellen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik weet niet of dit goed is. Ik schrijf een brief naar mijn overleden broer…natuurlijk is dat niet goed! Als mamma het zou weten zou ze denken dat ik gek ben. Ze doet er alles aan om je te vergeten. Er hangen geen foto’s meer van jou aan de wand, geen enkele. Ik wilde een…

a. omwille van de menige lijmende vingers, kijk, met ogen van havensteen weggeworpen door het gescheurde vlies, waar het klamme schroot van de avond verzinkend tussen de benen van de schaar die zij baart, onooglijk stil in haar weeën, als lucht in lucht opgelost, zo worden wij allemaal treinen ter bestemming. ja, kijk waar deze avond mij in mijn kringloop van ivoren gezicht laag bij spiegelgrond hangende enkeling
weer heeft gespijkerd, om te liggen opnieuw, en mijn huid is van ontzoomde…

Ruim een jaar geleden ging het ineens helemaal mis met me, ik viel bijna van de ene op de andere dag in een diepe depressie, ik kon niet of nauwelijks slapen en eten en was heel geagiteerd en geëmotioneerd, ik moest bijna elk uur van de dag huilen en alles overweldigde me in zo'n sterke mate dat het leven me een vreselijke kwelling was en ik sterk naar de dood verlangde.
Slechts dankzij een basaal overlevingsinstinct riep ik de hulp in van de huisarts, die zo alert was mij direct aan te…

Men gaat wandelen, men dat is: de moeder, het kindje van twee jaar in het kinderwagentje, de tante en Kareltje. Kareltje is vijf jaar oud.
Het toeval, dat toevallig steeds een malheur pleegt te zijn, wil dat 'men' de dame-handelaarster in ballonnetjes ontmoet. Moeder wenkt. Het kindje in het kinderwagentje krijgt een ballon. 'O niet zo'n grote' zegt de moeder de handelaarster ad-rem, die de grootste uit de hoop wil halen terechtwijzend, 'Neen, maar zo'n kleine.'
Als alles nu in orde is,…

Doorweekt en uitgeput komt Sofie thuis. Ze draait de voordeur van het slot, hangt haar kleddernatte jas aan het oude hertengewei dat ze nog van Mark, haar ex-vriend, heeft gekregen, en ploft afgepeigerd neer op de bank. Haar natte haar drupt in haar nek. Met tegenzin staat Sofie op van haar comfortabele bank en loopt de oude statige trap op naar haar slaapkamer. Ze pakt een handdoek en wikkelt die om haar haar. Na nog even in de badkamerspiegel haar make-up te hebben bijgewerkt gaat ze weer…

Er is een oude vrouw die op een verborgen plek woont die iedereen kent maar slechts weinigen hebben gezien. Net als in de sprookjes uit Oost-Europa schijnt ze te wachten op verdwaalde of rondzwervende mensen en op zoekers die naar haar toe komen.
Ze is op haar hoede, vaak harig, altijd dik, en houdt zich het liefst afzijdig van de meeste mensen. Ze kraait en ze kakelt, en maakt doorgaans meer dierlijke dan menselijke geluiden.
Men zegt dat ze tussen de verweerde granieten hellingen in het…

Het liep tegen 7 uur aan. De wekker had hem zojuist uit een of andere droom gewekt. Een nare droom was het wel niet dacht hij nog bij zichzelf anders ware hij wel vanzelf wakker geworden. Hij draaide zich nog eens om al wilde hij nogmaals dàt zalig gevoel herbeleven. Tevergeefs!

Hij boog en strekte zich de beenspieren, rekte zich de armen en wipte het bed uit. Zijn vrouw liet hij "onaangeroerd" achter. Hij haalde zijn bril uit het nachtkastje en terwijl hij zijn kamerjas aanworstelde, de…