Hé, zie je me staan? Zie je me staan, hier buiten? Kijk eens door het raam, druk je kleine neusje even tegen het glas en zwaai naar me.
Ja, het regent, ik weet dat het regent, maar ik moest je even zien. Waarom? Omdat ik van je hou, lieve kleine, omdat ik het moeilijk vind langer dan een uur zonder je te zijn, laat staan een maand of een jaar.
Wat ben je voor prachtigs aan het kleuren? Heb je dat zelf gemaakt, helemaal zelf? Misschien moet je later gaan schilderen, dat wilde ik vroeger ook zo…

Verslag over een werkbezoek aan Rome.
Dagen heb ik lopen prakkiseren over wat ik nog toe zou kunnen voegen in een verslag over bijna alles wat er al gezegd gezien en geschreven is inzake het Italië model.
Het Noord Italië model.
Luisterend naar de psychiaters in Rome en mijn eigen beeldvorming brachten mij bij hoe de maatschappij tegen mensen aankijkt. Hoe laat je achtstandsgroepen of liever gezegd bijzondere groepen in woonwijken integreren.…

En ik vraag me af hoe ik opnieuw zo stom kom. Ik wist het toch van te voren? Ik zou het toch niet meer doen? Ik weet wat een ellende het is, wat voor rotgevoelens het met zich mee brengt en hoeveel onzekerheid. Maar ik trap er weer in.
Ik dacht altijd dat ik niet harder kon vallen.
Als je al plat op de grond ligt met je gezicht naar beneden, wat kan er dan nog gebeuren? Ik dacht dat ik de bodem bereikt had, dat het nu alleen maar beter zou kunnen gaan.
Dat was mijn fout.…

Het verwondert me elk jaar weer rond deze tijd waar al die bomen en struiken en planten de energie vandaan halen om na maanden van kou en somberheid zo overtuigend en massaal uit te lopen. Binnen een week is de omgeving een zee van groen geworden, het licht heeft een heel andere, donkere toon gekregen; de zonnestralen hebben niet meer de scherpte van een citroen, maar gelijken veeleer op de zoete schijn van een sinaasappel. Het bewijst de enorme veerkracht van de natuur, maar achter die…

Is er een poort, waar de doden gaan? Zou er een weg zijn naar een volgend bestaan?
Velen willen het geloven, klampen zich eraan vast, putten er soms de nodige moed uit, vinden er hun hoop.
Maar… is dit alles niet tegen beter weten in? Is er nog een volgend bestaan?
Is er nog wel leven na dit?…

Voor mij is de tijd stil blijven staan
Niet zoveel geleerd
Gebrek aan ervaring…

Sinds enige tijd tracht ik zo te leven, dat het desolate gevoel dat de eenzaamheid met zich meebrengt meer en meer verdwijnt. Hoewel ik eenzaamheid goed verdraag en ik vele jaren van mijn leven niets anders wilde dan me steeds verder te isoleren, ben ik nu op een punt gekomen dat ik me niet meer wens te verbergen. Misschien komt het omdat ik besef, dat ik weinig te verliezen heb; ik heb van dichtbij meegemaakt hoe snel het leven voorbij kan gaan, en het is me dan ook een lief ding waard als het…

Ik heb mezelf niet meer in de hand. Bezeten ben ik, bezeten door lust.
Ik moet. Nú!
Lang heb ik het utgesteld, maar nu houd ik het niet meer.
De verlokking is ook té sterk, de uitnodiging niet af te slaan.…

“ Hallo, ik ben Carlos”, zei hij.
Les na les, elke keer een stukje van zijn levensverhaal. Carlos kwam uit Madrid, had tijdens een vakantie een Nederlands meisje ontmoet. De lessen waren echt zijn uitje.
Een leuke gozer, jammer dat ie een relatie had, maar ondanks die relatie van hem, kon ik wel een spanning voelen. Het was erg eng om les te geven. Eng en leuk. Ik zorgde ervoor dat ik er tijdens de lessen zo goed mogelijk uitzag, lekker rook, en op mijn “allergoedst” les gaf! Hij kwam…

Met knikkende knieën en klotsende oksels doe ik langzaam de deur open. De weg naar de blauwe stip is oneindig en het lijkt een eeuwigheid te duren voor ik met beide benen op de stip sta.
Daar zitten ze dan. De gezichten die ik, samen met de rest van Nederland, inmiddels zo goed ken. Die dikke met de krullen, die leuke met die bril, de botox-vrouw en die ene met die lelijke tanden.
Ik heb een grote blauwe sticker op mijn buik, ik ben nummer zestien-honderd-drie-en-negentig.
Ik ga op de stip…

Ik zit op een dag in oktober 's ochtends vroeg in de trein van Zoetermeer naar Utrecht. Het is ouderen-reizen-gratis-dag en de trein zit vol ouden van dagen.
En ik zit ook, gelukkig. Lekker plekje bij het raam, tafeltje erbij, goed gedaan.
De trein rijdt weg van station Zoetermeer. Het is een mooie dag, helder en de zon schijnt door de vlokken mist op de weilanden heen.
Bij station Gouda stapt een meneer van een jaar of zeventig moeizaam de coupé binnen, steunend op zijn wandelstok. Hij…

Het is stil in mij, om verschillende redenen. Er is een stilte die door machteloosheid wordt gevoed. Een stilte die een ingetogen woede is omwille van allerlei politieke besluiten die ertoe leiden dat mensen waar de klappen al jaren vallen nog eens worden nagetrapt. Gehandicapten, chronisch zieken, alleenstaande moeders met kinderen, werklozen, ouderen, ze krijgen allemaal te horen dat hun met moeite te handhaven bestaan een zaak is van eigen verantwoordelijkheid en vooral eigen financiering.…

Inmiddels is het een routine geworden.
Ik kom thuis en er liggen spullen scherven op de grond, fotolijstjes aan de andere kant van de kamer. Deuken in de deur, scheuren in de gordijnen, blauwe plekken op gezichten. Zovaak gebeurt het niet, hou ik me voor maar ik weet eigenlijk beter. Het gebeurt juist te vaak.
Twee mensen die verschrikkelijke ruzie hebben gehad, alleen geen gewone ruzie, maar barstende ruzie, knallende ruzie, gevaarlijke, gemene, gewelddadige, verdrietige, teleurstellende,…

Mijn vinger nadert langzaam de gietmetalen deurbel aan de zijkant van de poort. Is dit wel de goede beslissing geweest? Had het ook anders gekund? Geluidloos is mijn komst ergens verweg blijkbaar te kennen gegeven want na enkele minuten van een eeuwigheid te hebben gewacht hoor ik hoe eenvoudige schoenen over het grintpad naderen; de tred klinkt alsof de eigenaar ze goed gepoetst heeft en dat graag zo wil houden waardoor het iets langer duurde dan nodig zou zijn voor een gladgekamd hoofd en net…

Antwerpen, 29 juni 2003,
Geachte heer Schurmans,
In uw brief van 26/6/03, waarin u mij vraagt naar de precieze omstandigheden van mijn ongeval op zaterdag 3 juni, heeft u mij allervriendelijkst tot mejuffrouw bevorderd, wat echter in samenhang met mijn voornaam Gerard, helaas aanleiding tot pijnlijke misverstanden kan geven.
Het is vreemd dat ik het ongeval weer opnieuw moet omschrijven en de gegevens over mijzelf en mijn wagen nogmaals moet invullen. Mijn echtgenote heeft aan de agenten die…

Verleden week kreeg dochter haar rapport van piano mee naar huis. Het resultaat was wat ondermaats.
“ Het resultaat telt niet”, zei ze resoluut, “ het plezier om piano te spelen is belangrijker, en het is toch maar een hobby hé. Ik haal op school toch prima punten?” En dat is waar.
“Ze speelt vlot en heeft talent”, bevestigde de pianoleraar. “Jammer dat ze er zo weinig voor doet”.
Dat ze af en toe een uitschuiver maakt moet kunnen, zo vindt ze. Haar handen plaatst ze niet…

De eerste drie jaar op school had Cas een hekel gehad aan wiskunde.
Nou ja, hekel... het was zo nooit hetzelfde. Om het trimester een nieuwe leraar, gemiddeld. De eerste, en hij was zelfs zijn naam vergeten, was er een half schooljaar geweest, tot iets voor kerst. Toen ging hij met pensioen en kreeg zijn klas een invaller voor een maand of twee. Toen kwam de vervanger, die hun dus ruim een jaar lesgaf. Toen bleef hij zitten en kreeg een hysterisch type dat het nog redelijk lang uithield, maar…

Op de eerste dag van de week kwam Maria Magdalena vroeg in de morgen - het was donker - bij het graf en zag dat de steen van het graf was weggerold. Zij liep snel naar Simon Petrus en naar de andere, de door Jezus beminde leerling, en zei tot hen:
'Ze hebben de Heer uit het graf genomen en wij weten niet waar ze Hem hebben neergelegd.'

Daarop gingen Petrus en de andere leerling op weg naar het graf. Ze liepen samen vlug voort, maar de andere leerling snelde Petrus vooruit en kwam het eerst…

Twee bleke ogen keken staarden me levenloos aan. Ik wendde mijn hoofd af van de spiegel, afgeschrikt door mijn eigen gelaat. Hoe harder ik mijn best deed om de tranen in bedwang te houden, hoe sneller ze naar beneden stroomden. Ik had gehuild, dag na dag, week na week…maar er leek geen eind te komen aan mijn waterval.
In elke flits die door mijn hoofd schoot, zag ik hem voor me: onherkenbaar door het bloed, kreunend door de helse pijn, die door zijn lichaam schoot. ‘Je bent hem voorgoed…

Dat hij me zo verschrikkelijk romantisch kon aankijken wist ik niet. M'n beste vriend die me vertelde wat er zo mooi was aan m'n ogen. Daar in het donker. Maar ik vond hem niet leuk, toch? Hij vertelde dat er achter mijn ogen iets zat. En ik kon alleen maar glimlachen en kijken naar de sterren. Hij kwam zo dichtbij, ik voelde hem ademen, met z'n groene ogen keek hij mij lief aan en ik wou zo graag hem omhelzen zoals vrienden dat doen maar hij kwam nog dichterbij totdat hij gewoon niet…