Alle inzendingen van . I Broeckx

De kou zat al in de lucht en het werd al tijd voor de winterjas toen we gingen wandelen in een gebied dat door de natuur haast als een monument is uitgevoerd; bij het dorpje Dorst, waar eens het oude zwembad, recreatiepark en restaurant waren, waarvan de gebouwen zijn neergehaald en dat de wellicht bizarre en merkwaardige naam "Surae" droeg.....…

Het licht was al dat van september boven de haven en boven de kade, waaraan op die dag vele schepen zouden aanmeren; schepen met kloeke, fiere namen als "Papillon" en "Terra Nova" en met veelzeggende namen als "Dankbaarheid" en "Vertrouwen", schepen die aanvankelijk in een optocht aan kwamen varen over het zwarte, spiegelende water; bont gelakte…

Op onze reis naar Baarle-Nassau met als bestemming een pannenkoekenrestaurant, trof ik zeer aimabele, zij het al te spraakzame Tilburgse medepassagiers. Het was een dag in de vroege zomer en frisgroen geboomte omzoomde de wegen en overhuifde ze met een schitterende natuurlijke ereboog. Een dikke, welgedane heer naast mij neuriede vergenoegd en haast…

Richtingwijzers aan weerszijden van de snelweg geven aan: "Den Bosch" en "Waalwijk". We zijn op weg naar Drimmelen om een boottocht over de Biesbosch te gaan maken. Het wijde en weidse land strekt zich links en rechts van het asfalt, waarover de auto voortraast, uit. In de verte de koepel van een onbekende kerk en hoge verticale schoorstenen spuwen…

Op Eerste Paasdag, op weg naar de rommelmarkt, kijk ik mijn vriendelijke, onschuldige stadgenoten met een chagrijnige uitdrukking in de ogen aan, alsof ik hun geheel ten onrechte mijn niet verwijtbare eenzaamheid aanreken.... Het publiek stroomt massaal toe naar de parkeerplaats waar het festijn plaatsvindt en, niet van zins iets aan te schaffen,…

De gebouwen van de Theologische Faculteit verhieven zich zoals veertig jaar geleden, opgetrokken uit lichtbruine bakstenen..... In de kantine trok een vriendelijke en attente serveerster de lamellen voor me weg en opende zo het uitzicht en de blik op een rustieke binnenplaats met houten tuinmeubelen en struiken die nog enige bloei toonden in het late…

In een voorjaar, dat ongetwijfeld door velen bejubeld, maar door mij verafschuwd wordt om moeilijk nader te definiëren redenen zoals hoogst onaangename sferen en stemmingen (zoals eenieder weet houden de vertwijfeling, de eenzaamheid en de wanhoop geen halt voor uitbottend groen en kwetterende vogeltjes) ben ik opnieuw aangetreden om deel te nemen aan…

Aan de Broekhovenseweg in Tilburg rijst de bakstenen kolos van de kerk met bovenaan, tegen de smalle gevel, de gouden letters van het uurwerk, plompverloren op. Nog in haar schaduw bevindt zich de schoenenzaak van "Scapino" die in haar collectie allerminst, zoals de naam doet vermoeden, frivool en elegant schoeisel herbergt, maar eerder plompe, lompe…

"Hoe gaat het?" vroeg hij zijn broer. "Goed!" was het antwoord. Niettemin hoorde hij in dat ene woordje, in de intonatie van de stem, in de enige mededeling die hij van hem kreeg, een wereld vol rancune, van agressie, van haat, van jaloezie, van verwijten en opstandigheid. Deze gevoelens waren als het ware verenigd in het luttele woordje "goed!" als…

Mijn hernieuwde bezoek aan de Concertzaal vindt plaats op een regenachtige zaterdagavond. Jongens en meisjes in apenpakken, de glimlach als vastgevroren op het gezicht, amateur-acteurs en -actrices wijzen de concertgangers de weg door de labyrinten van de concertzaal, over de trappen naar de hoge balkons, vanwaar men uitziet over de zaal, die overkoepeld…

De wilg strekt haar kronkelige takken en grillige, zwarte zijtakken uit over het donkergrijze, gerimpelde water als de vingers van een grijpgrage hand. Zwarte, kleine vogels dansen in de lucht. De huizen aan de Vijverlaan en aan de Louis Regoutstraat omsluiten de langgerekte vijver met een omhelzing van steen. Een zwart-witte ekster in voorjaarsstemming…

Vaak zie ik haar door de straat trippelen of de trappen beklimmen van de flat tegenover die van mij als een elegante langbenige gazelle, een witte legging om de slanke benen; mijn vermoedelijk verweesde overbuurvrouw. Ik stel me zo voor dat ze 's-middags in haar woonkamer voor het televisietoestel plaatsneemt en de beeldschone acteurs en actrices…

De BoodSchappenPlusBus vormt een ideale voorziening voor ouderen; zij brengt hen waar ze normaal niet kunnen komen en verruimt hun blik en gezichtskring. Het regende die avond en het was alsof de straten en de wegen waren schoongeveegd met een grote bezem van de sneeuw en het ijs dat ze zo overvloedig bedekt had, nog maar onlangs. Door mijn hoge raam…

Het lijkt dit jaar in maart al zomer te zijn. Een jonge vrouw, een kennis, vervoert me per auto naar de zwakzinnigeninrichting. De gebouwen, velden en bosschages liggen er stil bij, sereen. Daar is het hoofdgebouw, mij zozeer bekend uit de lange jaren dat ik hier nu al kom en dat er nog zal staan, lang na onze armzalige, tragische en wellicht verdoemde…

Ach mama, hoe lief, verlegen en fragiel sta je op die oude foto te midden van twee dames, met een glas wijn in de hand, op een sofa, toen onze oom zijn bruiloft vierde. Je was vijfenveertig. Hoe strekte je, toen je tachtig was, je doorgroefde hand naar me uit, hoe zei je: "Je bent mijn kind". En ik was je kind, en ik ben nog steeds je oudste dochter…

Ik weet nog goed dat het sneeuwde (een lichte dwarreling van sneeuwvlokjes) toen ik met mijn moeder, die sinds acht jaar niet meer te midden van de levenden is, naar het flatje ben gaan kijken, zesentwintig jaar geleden. Men noemt de flatjes aan de Nassaustraat, de eerste flatjes van Tilburg, ook "Russische" flatjes, waarom weet ik niet. Hoe het…

In de Kraamkamer van Moeder Natuur valt heel wat te beleven.... Op 3 maart j.l. zijn bij Dierenpark "De Oliemeulen" in Tilburg twee schattige, kleine en kwetsbare Indische babyschildpadjes uit het ei gekropen. Hun schilden zijn bont gedecoreerd met geel en zwart. Ze zijn in het leven geroepen door een Onbekende (waarom? waartoe?) als hun medeschepselen…

Het is meer dan dertig jaar geleden. Ik stond, gekleed in mijn zelfgemaakte rode corduroy pakje met de minirok en het hesje, met daaronder de eveneens zelfgemaakte rood-wit-geruite bloes en met mijn lange haar opgestoken en bijeengehouden door een speld, in het portaal waarop de deuren van de kamers van de secretaressen uitkwamen, een soort tussenstation…

Op het toegangsbewijs staat de naam van de bekende zangeres vermeld alsmede het nummer en de rij van mijn plaats op het frontbalkon van het theater. Ik haast me, op een regenachtige avond, de belofte te laten inlossen die dit stukje papier schijnt in te houden, in afwachting (maar ten onrechte) van een repertoire van poëtische en dromerige "luisterliedjes…

De lente is overdadig en uitbundig; een nieuw licht overspoelt de wereld, narcissen en krokussen tieren welig. Terugkerend van de Dienstapotheek waar ik gelukkig medicatie kon bemachtigen tegen mijn zware hoest, zag ik bij de bushalte een dood vogeltje liggen; de oogjes waren gesloten, het rode borstje was zichtbaar; stakerig, kwetsbaar en weerloos…

Ik zal me de avond altijd blijven herinneren. Hij was zeer vriendelijk en hartelijk en bracht me in zijn auto snel, door de nacht, naar zijn atelier in het zuidelijke gedeelte van de stad. Daar, in de ruimten die eens toebehoorden aan het St. Elisabeth Ziekenhuis dat, gevallen onder de slopershamer, is herrezen aan de Hilvarenbeekseweg, zijn wit betegelde…

In mijn achterkamertje stond sinds jaar en dag, verstoft en onttrokken aan het oog, de platenkoffer, herinnering aan en erfstuk van mijn vader. Op een dag heb ik de koffer tevoorschijn gehaald en geopend; de kartonnen vakken die de waaier van haar innerlijk vormen, bevatten de kleurige, glanzende platenhoezen met romantische afbeeldingen van de Rijn…

We zaten samen op de achterbank van een deeltaxi die ons vervoerde vanaf de paviljoens van een zwakzinnigeninrichting waar ik mijn broer had bezocht (mijn broer was opgetogen geweest om de Donald-Duck-boekjes en om de chocolade die ik hem gebracht had) en ze wierp blikken in mijn richting waarmee ze klaarblijkelijk wenste te solliciteren en te hengelen…

"Ik hou niet meer van je", verklaarde ik. Je kronkelde je lange, elegante lichaam in een bocht van plezier en ongeloof, in een speels spasme van spot. Je danste en lachte van ongeloof. Je ogen straalden de zekerheid van onze liefde uit. "We houden van elkaar", zei ik.…

De chauffeur schoof het portier van de auto open: "Weest u voorzichtig met instappen!" vermaande ze me Meteen daarop volgde "de schok der herkenning": "U bent er een van Broeckx, van Broeckx uit de Gerard Brandtstraat!" Met die constatering kon ik het alleen maar hartgrondig eens zijn. Mijn familie had sinds de dertiger jaren van de vorige eeuw…

Men is er als de kippen bij bij de Gemeente Tilburg als het gaat om "incasseren, incasseren, incasseren!" en als de door hen felbegeerde biljetten (waarvan ik een maand zou kunnen en moeten leven) over de "counter" geschoven zijn, waar een mevrouw die haar schoonheid nog met allerlei kunstgrepen in stand probeert te houden, ze gretig en willig in…

Vandaag is het een helderej oktoberdag met kou in de lucht en met matig zonlicht; vandaag heb ik aangebeld op huisnummer 39 in de Gouverneurslaan; ik was dit al langer van plan. De laan ligt er schijnbaar nog zo bij als vijfendertig jaar geleden, maar opeenvolgende bewoners hebben het huis klaarblijkelijk "in bezit" genomen. Het reliëf, in steen…

Als de verkeersaders die leiden naar de diverse, uitgestrekte natuurgebieden van Midden-Brabant zijn dichtgeslibd wegens wegwerkzaamheden of files of als mijn wandelgenote een blessure aan haar been heeft, die haar noopt tot kortere afstanden, kiezen we als uitwijkplaats en toevluchtsoord vaak het Sterrenbos van de Oude Warande, dat ons altijd schijnt…

De Kruidenlaan is lang, langer dan ik verwacht had. Men is hier aan het werk met enorme graafmachines met merkwaardige, mechanische hulpstukken die dienen om het blootliggende gele zand in te scheppen en elders weer te deponeren, een op het oog zinloos karwei dat echter vanzelfsprekend dient ter verfraaiing en beveiliging van deze straat in de achterstandswijk…

Op de zeventiende september was het rumoerig en druk zoals gewoonlijk op de Westermarkt. De auto's reden af en aan en de mensen krioelden zoals altijd in de winkelgalerij. Het was op die dag alsof de zomer afscheid wilde nemen en haar vertrek nog kracht bijzette met extra warmte. Mijn wandelgenote en ik kozen een andere bestemming dan het winkelcentrum…