Alle inzendingen van . I Broeckx

Waarom is het een gewoonte speciaal in de taxi zijn gemoed te luchten en zijn ziel bloot te leggen? Een automobiel zoeft voort over het asfalt. Binnen bevindt zich mevrouw Nederpoort, terugkerend van het Verbeeten-Instituut. Er waren toch meer bestralingen nodig dan aanvankelijk verwacht. Wa...

Eens boden de brede etalages van een pand aan de Markt te Tilburg ruimte aan sanitaire- en huishoudelijke artikelen. Ook toen al bekroonde het duifgrijze bolronde koepeltje de oude Heikese Kerk en overstemden het gebeier van haar klokken en haar galmende slagen vaak de gesprekken in het voorvaderlij...

Eens kocht zij het bambihertje voor haar zoontje. Ze was gelukkig, want het kind scheen bij uitzondering te willen spelen met het opblaasbare plastic bruine hertje met de witte stippen, terwijl het al het andere speelgoed dat zij hem zo zielsgraag gaf achteloos, onverschillig en nauwelijks aangeraak...

De ouders en de zusjes wachtten tevergeefs in het ouderlijk huis, altijd wachtten zij en dachten aan hem. Het rauwe verdriet scheurde hun harten open, altijd bloedden zij uit open wonden, altijd was hun innerlijk aangebeten als het rozerode hart van een stervende vogel.... De rijke schat van ove...

Het meisje op de foto heeft aarzelende borstjes en op de achtergrond is het huis zichtbaar. Het meisje ben ikzelf op 13-jarige leeftijd en het huis is mijn ouderlijk huis uit die tijd. Veertig jaar later zag ik het arbeidershuisje terug, op een oktoberdag, toen storm en regen de ramen geselden zoals...

Nog niet zo lang geleden ontmoette ik het echtpaar in het park. Hoewel senioren, leken zij toonbeelden van bloeiend leven en blakende gezondheid. Hij hield nauwlettend de hand aan de pols van haar persoonlijkheid en registreerde iedere ritseling en rimpeling van haar brein en de huiver van haar h...

Toen zij niet lang meer te leven scheen te hebben, bracht ik het schriftje voor haar mee dat zij mij eens gegeven had, een van de schamele bezittingen uit haar jeugd, waarop armoede en gebrek hun zware stempel gedrukt hadden. In de trotse letters van haar eigen handschrift stond in zwarte inkt gesch...

De tante, naar wiens gastvrije, lieflijk ingerichte woning ik veertig jaar geleden na een dolzinnige escapade, in jeugdige onbezonnenheid, vluchtte, leeft nog en haar eenvoudige huisje draagt nog steeds de sporen van haar jeugd en verleden. Zij is me vooralsnog gebleven als een oase in de woestijn e...

De fotograaf koos waarschijnlijk een turquoise achtergrond om een en ander nog wat op te vijzelen. De foto die het resultaat is van zijn inspanningen toont mijn verouderde gezicht met haar kwetsbare uitdrukking en de schijnbaar ernstige of chagrijnige, maar onopgesmukte trekken die weergeven dat het...

(Tweede, herziene en uitgebreide versie) Als de ongenadige tijd zover is voortgekropen en voortgeschreden dat de bleekblauwe morgenhemel aan mijn venster verschijnt, weet ik, dat er appel voor me wordt geblazen...... God verhoede dat, ongezien en onbetast, de dodelijke ziekte al heeft postgev...

Ach oma, hoe zorgelijk en ouwelijk sta je op die foto uit 1955 in je zwarte kledij! Je was toen al ziek en met mijn vroegste intuïtie besefte ik dat die geheimzinnige ziekte je sloopte en dat je daarom altijd op die sofa lag in die verduisterde kamer in dat oude, bouwvallige huis. Ach oma, hoe g...

Als de ongenadige tijd zover is voortgekropen en voortgeschreden dat een bleekblauwe ochtendhemel zich vertoont, weet je dat er appel voor je wordt geblazen..... Meermalen heb je het weefsel van de zachte, weke lobben die mede je vrouwelijkheid bepalen, betast, maar ze geven hun geheim niet prijs...

Langdurig bekeek de Dominee het stuk papier dat ik hem in handen gegeven had. Hij keek alsof hij water zag branden. Maar onder zijn handen of onder zijn verbaasde, verbijsterde blikken veranderde het deplorabele negatieve saldo allerminst in een positief bedrag, in een cijfer boven nul. Ook zijn ...

Eens per zes weken mocht ze komen. De trein snelde door afwisselende landschappen en bracht haar naar de spreekkamer die rijkelijk voorzien was van absurdistische en surrealistische kunstwerken. Aanvankelijk had haar ziekte haar in zijn ban en was ze blind, doof en onwetend ten opzichte van de ondu...

Het Twee Steden Ziekenhuis is van een dusdanig erbarmelijke architectuur en entourage dat de aanblik ervan zelfs bij de meest levenslustige en blijmoedige beschouwer onmiddellijk een zelfmoordgedachte oproept... Haar inwendige bestaat uit een doolhof van gangen en kamers waar ijverige jongedames ...

Vertwijfeld en met ogen vol tranen bevond ik mij vis-à-vis met een manshoge etalagepop, die aan de andere kant van het glas "Abraham" stond voor te stellen, maar het was niet het gewicht of het getal van de halve eeuw van mijn leeftijd die mij neerdrukten. (Welke betekenis dit uiterst armzalige e...

De Tilburgse straten, omzoomd door huizen en bouwwerken die uit baksteen of beton opgetrokken zijn, rijgen zich onverdroten aaneen in grauwe eentonigheid. Te midden van dit stenen labyrint is daar aan de Reitse Hoevenstraat ineens de boerderij met de malse, grasgroene weide waarop bevallige bokj...

Toegegeven; het zou misschien niet onaangenaam geweest zijn om in het grote, labyrintisch geconstrueerde gebouw, in een kamer op éénhoog, die je met een witgelakte, steile trap kon bereiken, samen met meerdere dames de in de Kringloopwinkel binnengebrachte kleding te inspecteren en te sorteren.......

De lange St.Josephstraat ligt uitgestrekt als een kleurig lint en verbindt centrale gedeelten van de stad met de omgeving. Hier kun je nog oude villa's bewonderen en je treft ook winkels aan, een kerkhof en een buurthuis. Eens kwam een meisje uit Den Haag. Na het grootsteedse, mondaine milieu va...

Daar moet het zich afgespeeld hebben; daar waar de massieve kolos van het gebouw van de Holland Amerika Lijn verrijst; daar waar het water tegen de kade klotste toen Rotterdam nog niet haar na-oorlogse silhouet verkregen had, maar de St. Laurenskerk in de verte niettemin haar toren verhief, zoals al...

De wijk Jeruzalem ligt ingeklemd als een stad in een stad, als een sfeer binnen een sfeer, ongeveer zoals het ene veelkleurige Russische poppetje zich bevindt in het andere. De vervallen, verpauperde flats rijzen hoog op en geven de indruk alsof hun ontwerp ontsproten is aan het verziekte brein van...

Eens per jaar kwam oom Wim uit Rotterdam in onze jeugdjaren naar ons, kinderen, naar het huisje in de volkswijk. Dan was het feest, want oom Wim, een aantrekkelijke vrijgezel, ging steevast met ons vliegeren. Daartoe gaf hij ons opdracht latjes en touw te gaan kopen en het glanzende, half-doorzicht...

Omdat de Liefde en de Vriendschap mij schijnbaar voorgoed de rug hadden toegekeerd, ging ik mijzelf een licht voor Kerstmis verschaffen. Door desolate en duistere novemberstraten begaf ik mij naar het Winkelcentrum. Uit een overvloed van staande, hangende en liggende lampen, armaturen en spotjes koo...

De noot is gekraakt, het vlies is gescheurd, het zegel dat gehecht was aan de geheimzinnige brief is verbroken; de bekentenissen zijn van de lippen gerold van mijn mysterieuze wandelgenote, die gedurende twaalf lange jaren iedere zondagmiddag stilzwijgend naast me heeft voortgestapt; de tragiek van ...

Stijf en stom, star en stupide staren ze voor zich uit, hun gezichten als stilzwijgende, maskerachtige tronies... Ongastvrij en vijandig rollen zij de luiken naar beneden en trekken zij zich daarachter terug.... Achter alle voordeuren ontrollen zich individuele levens met kennelijk noodzakelijke i...

Hij heft me door zijn blikken uit het wilde, woeste water van twijfel en vertwijfeling, zodat ik me spoedig op de hoogvlakte van zijn liefde bevind, veilig voor de laagte, voor de grauwheid en leegte.... Hij raagt met de wisser van zijn glasheldere brein door de uithoeken van mijn wezen en houdt gr...

Mijn vriend nodigt me uit een kijkje te komen nemen in zijn nieuwe woning. Het is een koude, winderige dag in de Schubertstraat en rillingen dringen door mijn dikke winterjack. Op de eerste etage bevindt zich een brede gang met grasgroene vloerbedekking, doorweven met zwarte strepen die toegang bie...

Mijn wandeling voerde me op die late oktoberdag door een stille wijk waar ik vele voetsporen heb liggen. Daar is de Mozartlaan, de Hoffmannlaan en ook de Chopinstraat en daar is het huis, nu bewoond door andere bewoners, waar we eens, lang geleden, afscheid namen van jou, mijn vriend, vóór je ver...

Als mijn ingewanden op voet van oorlog met elkaar schijnen te verkeren, als ik het gevoel krijg dat mijn maag in opstand komt tegen mijn darmen en dat mijn longen in een strijd zijn gewikkeld met de alvleesklier, is het hoog tijd dat ik mijn lichaam toevertrouw aan het koele, klotsende water dat ong...

Ik blafte en bulderde, hoestte en kuchte en dit ging niet onopgemerkt voorbij aan vriend en vijand, vreemdeling en voorbijganger..... Aanvankelijk onvoorbereid en overdonderd door hun onverwachte opmerkingen, begon ik antwoorden in mijn brein te prepareren, ik draaide ze om en om en overwoog ze t...