Alle inzendingen van Fred

Kijk, er waren eens twee beren, van wie niemand vermoedde dat ze hem wel eens smeren konden. Dat rijmt niet, hoewel het aloude kinderversje zulks deed vermoeden, waar hebben we het dan over. We staan erbij, kijken ernaar, hebben niet in de gaten dat deze dieren over meer gaven beschikken dan we hen toestaan. Zijn wij soms bang dat ze hem werkelijk zullen…

Het is al laat op de avond, een klamme stilte hoogzomert mij met een koude pils naar het balkon, de lucht richting Noordzee glanst nog even na, ik plof neer op mijn 5-standen stoel, wat een rust. De buren houden het, de een na de ander, voor gezien en doven hun lichten, zwichten voor de slaap, willen de nacht niet donker inzien. Ik ben nu in mijn…

De werkweek zat er bijna op, we keken elkaar aan en wisten dat de strijd kon beginnen. Quake1, deathmatch, een server werd aangemaakt, de deuren naar andere afdelingen afgesloten, een weekend lonkte, maar er diende eerst te worden afgeschoten. Area 51, voor velen van ons een favoriete arena, want het ging zo snel, elkaar afknallen beviel ons wel, net…

Ik kwam ze weer tegen, vandaag, de stadswachten. Opererend vanaf groene banken, in een rustiek Zuiderpark, verwachten ze aan het eind van de maand een frustrerend minimumloon, geen enkele kans op promotie. Twintig man, wederzijds verdeeld in verdedigers, middenvelders en aanvallers, aan weerszijden bijgestaan door een mannetje voor een veel te groot…

Ik heb besloten niet meer te pretenderen. Ik ga de gaten niet meer dichten, al zou dat nog net wel kunnen, voortaan hanteer ik stoepkrijt in plaats van hartenkreet. Ik wil opener zijn dan de dichter die eenieder achter laat in vertwijfeling, ik wil concreter zijn dan het hartstochtelijke krijten. Ik lig hier, op een veld van gras, dat elders groener…

Vorig jaar zag ik hem voor het eerst, dit nectarzuigende insect, helicopterend rond de Rode Spoorbloem. D.w.z., een electrisch voortbewogen medemens, met wie ik min of meer bevriend was geraakt, had hem (of haar) messcherp gevangen in digitale megapixels. Terwijl ik vol ongeloof, een processierups is al niet aan mij besteed, de beelden bekeek, openbaarde…

Sommige mensen weten zich nog van alles te herinneren van vroeger, ik niet, ik ben gisteren al kwijt voordat het vandaag is. Maar soms komt er, zomaar vanuit het niets, weer iets bovendrijven. Dan zit ik achterop de fiets van mijn vader, op een zaterdag op weg naar de slager. Mijn vader was een belangrijk man, want hij kende iedereen achter de toonbank…

De doos was heel even leeg, de inhoud had ik in mijn wijnrek geplaatst, de verpakking werd daarna heel rap ingenomen door mijn poezenkind. En dat is zo mooi, te weten dat ik mezelf de komende tijd klem kan drinken, maar dat mijn kleine poeske altijd de plaats zal innemen die ik misschien heel even vergeten was. Zij kijkt mij dan ook vaak verbaasd…

Ik had het willen afdoen met een citaat, misschien een stelling. Ik had u kunnen vervelen met een kreet, kwelen met een dichterlijke scheet. Maakt niet uit, de wereld gebeurt toch. Ik laat u achter met woorden die een vijftal jaar geleden geen negatieve indruk zouden hebben achtergelaten. Prominenten, politici, stropdas Opcenten, zak van een pandjesjas…

Het begon ruim een jaar geleden, ik werd er min of meer door overvallen. Een plots besef van eindigheid, knipoog naar de man met de zeis, en die man ben ik dus zelf. Onherroepelijk, er is geen weg terug, alleen de confrontatie met het weten dat, hoe verder je komt, hoe dichterbij een afscheid wenkt. Ik heb er nu vrede mee, ben zelfs onverwacht mild…

Te lang was ik er niet geweest sinds mijn vader overleed. Uiteenlopende redenen vormden de breuk met het ouderlijk huis. Inmiddels heb ik een eigen leven opgebouwd, gescheiden, weekend-vader, vriendenkring, stappenplan, kortstondige relaties. Uiteindelijk vrede met mezelf, bewijs mezelf een dienst, lig soms schaterlachend in de goot. En dan krijg…

Cor Klaas Molenaar, eindelijk krijgt hij z'n leven op de rails, het jaar is 1938. Ik heb zijn brieven gelezen, mijn moeder heeft spelletjes met hem gespeeld, zijn droomvrouw wordt toch werkelijkheid. In datzelfde jaar verwezenlijkt hij een andere droom, na diverse foute contacten, een eigen zaak. Klein, maar wel zelfstandig, bloeit hij op, negen man…

Ik ga vandaag even langs bij mijn ouders, ik heb ze iets te lang links laten liggen. Daarbij komt dat ik in een grafstemming ben, beter kan ik mij niet voelen om een voorschot te nemen op de eeuwige rust. Een plusje geleden schreef ik iets ter relativering van het cijfer 4, enerzijds om onheus bejegenden te steunen en anderzijds om wat leven in de…

Ik heb een tik, eigenlijk is het een enorme afwijking, als ik ergens een getal zie staan moet ik altijd de cijfers, die dat getal vormen, bij elkaar optellen. Is de uitkomst 4, dan is het een goed getal, mijn gelukscijfer is namelijk 4. Dit in tegenstelling tot wat men op astrologisch vlak van dit cijfer vindt, daar zaait de 4 hel en verdoemenis. Op…

Klein en zelfstandig waren ze, de wijk kende ze in grote verscheidenheid. Bakkers, slagers te kust en te keur, kruideniers in overvloed, maar vooral de boeren. Op elke straathoek of in groepjes op pleintjes. Melkboer, sigarenboer, groenteboer, kolenboer, patatboer, puntzak (klein) 15 cent en vierkante zak (groot) 25 cent, mayo 5 cent extra. Als…

Er was eens een lief klein hondje, zijn naam doet er niet toe, maar ik noem hem Vlekkie. Guitig snoetje, diende baasje en vrouwtje naar behoren, kreeg op tijd natjes en droogjes, blikte vervolgens omhoog in dankbare oogjes. En toen ging het helemaal fout, Vlekkie kreeg alleen maar eten als er ergens in de verte een klingeling klonk. Waarom weet niemand…

De gemiddelde tbs-er kost de gemeenschap zo'n 400 euro per dag, wat of hij/zij dan ook gedaan heeft, het maakt niet uit. Vierhonderd euro, per dag! Onvrijwillig ben ik met verlof gestuurd, na bijna 31 jaar gewerkt te hebben en niemand lastig gevallen hebbende de WW ingekankerd; de tbs-er is niet veranderd, maar ik wel. Ik kost u slechts 34 euro…

Van huis uit ben ik katholiek opgevoed, tot op het roomse af. Mijn moeder, vijf broers en drie zussen, volgens de overlevering waren wij allen in den Heere gevaren. Behalve mijn vader, overtuigd heiden, en een broertje, onnozel een paar dagen na zijn geboorte overleden. Elke zondag kerkgang, martelgang, Hoogmis en Lof, jongens en meisjes apart in…

geen hoofdletters meer voor mij, uitdagingen zijn uit den boze, gevestigde woorden bevestigen de huisvlieg en ik ben niet meer dan een uitwerpsel van diezelfde vlieg, de vlieg die strijdt om een plekje onder de zon maar niet beseft dat het een lamp is, ik lach in mijn vuistje en kruip langzaam omhoog, ik sla mijn vleugels uit, voorzichtig, als ik denk…

Hij doet het nog, de BOOM, lichtjes verslingerd aan ballen en bellen, in mijn huis staat ie nog steeds recht, overeind. Belazert de kluit niet, want hij vond zichzelf in wortels, fier draagt hij mijn versierselen. Ik zie hem liggen, aanbieding bij de bouwmarkt, tussen de blauwsparren en Nordmannen, ielig weggedoken met een te kort lontje, "die haalt…

Voor mijn zoon betekent dat neervallen op een, hopelijk comfortabele, bank, na een doorgehaalde avond inclusief nacht, nog even een alcoholische versnapering of een jointje, hij weet van mij dat die twee elkaar bijten, heeft hij toch nog iets van mij meegekregen. Voor de inzittenden van het vliegtuig was er geen weg terug. Mijn computer was dood…

Ik kwam heel klein binnen, want ik dacht dat mijn melk niets te verbrokkelen had, ik heb er nu nog zelfs het zuur van. Ingetogen zond ik u mijn boodschap, verward indien afgewezen, opgetogen want "zomaar een netgedicht". Voor mij een avontuur, kwetsbaar opgesteld, vaker vragend naar uw grens, ik was er nog maar net, dichtend en schofferend zocht…

Ongepast tikt mijn leven weg, midden in de nacht zit ik in mijn ochtendjas gevoelens te delen met totaal onbekenden, dat kan niet kloppen. Nog ruim twee maanden WW, daarna bijstand, meer dan dat zal het ook niet zijn, ministers dertig procent erbij en ik zestig procent minder dan vier jaar geleden, ik heb inderdaad geleden, was ik maar een leider.…

Ik vraag me wel eens af, als ik iets hoor, zie of lees, "wat moet ik hiermee"? Goud op snee, vervuld en verguld draagt men water naar de zee, ik zie ze lopen door de duinen en over het strand, voetsporen markeren het zand als land dat verloren gaat in de onstuimige branding, koppen schuimend in golven, keer op keer verliest men terrein, overvloed…

De tijd dringt, nog een kleine drie maanden WW, ik moet werk vinden om te kunnen overleven. Financieel zal welke bijstand ook mij niet genoeg steunen. Huiverend wacht ik af, persoonlijk faillissement, solliciteren helpt niet meer, vijftig plus beleeft min, verder leven heeft geen zin. Ik kan alleen nog maar zoiets geks bedenken als alle Nederlanders…

Ik heb geen zin meer in het spelletje dat hier gespeeld wordt, ik zit ook niet dicht genoeg op het vuur, men reageert zo vaak zo zuur. Ik kan alleen maar verwijzen naar "Grafdicht", zegt alles over hoe ik deze site de laatste maand beleef. Ik stap een wijle terzijde, spijtig betuig ik mijn afwezigheid.…

Ik zoek vaak de rand op van het betamelijke, ook in reacties op inzendingen, ik word dus vaak niet in dank afgenomen, sterker nog, de onbekende redacteur/-trice blokkeert/negeert mij, heeft geen zin in deze lange zin, mij rest uiteraard alleen nog maar een vette punt. Vervolgens zie ik, mij inmiddels bekende namen, over en langs elkaar heen buitelen…

Niet gestoord door een wekker werd ik wakker om half negen, knie- en schootholte gestolen door kattenvolk, ik lag er warmpjes bij. Vandaag ging ik mijn oudste dochter helpen, pas verhuisd, er moest nog gelatexed, gegrond en afgelakt worden. Toen ik mij realiseerde dat ik me nog een keer omgedraaid had, was het ineens elf uur, godverdegodver!! De…

Mijn beste vriend is niet meer, De zwarte hand legde afgelopen week het loodje terwijl hij voor een goede vriend de badkamer aan het sauzen was, nog wel in monodek, het was dan ook in een keer gebeurd met hem. Nog een laatste streek, dan is het klaar, deelde hij mij mede, ter plekke viel hij dood. Ik heb hem altijd al een rare kwast gevonden, in ruim…

Ik schrijf niet meer in het weekend, het mat mij af om steeds weer te moeten lezen dat mijn hartenkreet niet genoeg gedichtgehalte heeft. Opportuun arrangeer ik mijzelve steeds vaker midweeks, vermijd ik mijn gedachten in gedichten, probeer ik u te laten zwichten voor het verhaal, dat ik toch te vertellen heb. Dins-, woens- en donderdag, de dagen…