Alle inzendingen van Han Messie

Wat is de beweegreden tot geloven en de kracht daarvan? Is het in zwakke ogenblikken steunen op de Hoge Macht? Nee, de sterke kern ervan is het besef dat alles wat we kunnen zien en betasten vergankelijk is. Juist het onzichtbare is van eeuwigheidswaarde.…

Menselijke kleinzieligheid, bekrompen geest doen zich bij uitstek gelden in godsdienst en geloof. Spijtig... Juist het dienen van God vraagt ruim gevoel en buigzaam denken.…

Langzamerhand nadert mijn levensavond. Berustend afwachten maar? Die avond kan nog voor de grootste verrassingen zorgen!…

Ik ben een tamelijk klein bos, met een bewogen verleden om op terug te kijken. Ik lig ten zuidwesten van Breda. Een eindje van mij vandaan stroomt het riviertje de Aa of Weerijs. Aan de overkant ervan ligt het grote, statige Mastbos. Bij een van mijn mooiste kastanjebomen staan een jongeman en een meisje. In de bast kerven ze het getal 1960. Ja, in…

Elke godsdienst streeft naar het goede, wellicht het volmaakte, maar geen enkele godsdienst mag zich volmaakt noemen.…

In een bakkerswinkel stond een mooie chocoladetaart, versierd met roze blaadjes en gele dahlia's van suiker. Die taart zag zichzelf in het glas van het etalageraam. "Ik ben zo prachtig," dacht hij. "Ik moest eigenlijk altijd hier blijven staan. Dan kon iedereen mij zien en bewonderen." Een klein gebakje, dat naast hem stond, vertelde hem wel…

Vader Norbert wilde voortaan geen bomen meer kappen. "Dat is de eenvoudigste en meest zekere manier om die kwade voorzegging uit te sluiten," dacht hij. Met deze woorden stelde hij ook zijn vrouw gerust. Arno werd een jongetje, dat erg veel van het bos hield. Als ventje van zeven jaar huppelde hij graag achter de konijnen en fazanten aan. Dat jonge…

Het was al laat in de avond. Door de donkere zomerzoelte rende een jongetje van tien jaar. Norbert hield een helder brandende lantaarn in zijn ene hand. Daar ging hij langs het kleine meer; het was nauwelijks groter dan een flinke parkvijver. Een paar eenden keken Norbert al zwemmend aan. Het was alsof ze hem ergens voor wilden waarschuwen. Het ventje…

Het was een mooie zonnige ochtend. De weilanden bij het bos waren vol glinsterende dauwdruppels. De hazen en konijnen werden er vrolijk van. "We hebben de hele nacht gegeten en gerend," zeiden de diertjes tegen elkaar. "Maar nu gaan we eens samen dansen in die stralende dauw." Ze pakten elkaar bij een poot. Op hun achterpoten hupten en sprongen…

Op een andere avond gebeurde weer hetzelfde. Oma dobberde in het beekje op en neer. "Ha, ik kom in het zonlicht om de wijnstok. Beleef ik straks een verrassing?" Een tak vol druiven raakte het water, _ en hield de drijvende oma vast. De wijnstok sprak met een zware stem: "Oude dame, drinkt u maar met smaak van de wijn, die van mijn druiven komt…

In de stad klonken veel drukke stemmen. De mensen spraken over hun zomerse reis, die ze weldra zouden maken. Robin, een man van een jaar of dertig, was ook een van die mensen. Met een groot pak onder zijn arm liep hij door de straat, maakte een deur open, en ging de trap op. Daar stond hij in de slaapkamer van zijn grootmoeder. "Oma, ik heb iets…

Op een zwoele zomeravond scheen de late zon nog prachtig en was het daarom nog helemaal licht. Over de weiden klonk heerlijke trompetmuziek. Ja, er liepen zo'n twintig muzikanten door het hoge gras, die flink bliezen. De rij werd gesloten door twee jongetjes; het ene zong mooi, het andere speelde op een kleine fluit. Plotseling hield de voorste man…

Al had de mandenvlechter nog zo'n pijn in zijn rug en nek, hij bleef geregeld even staan om met zijn stok in de grond te wroeten. Dan bukte hij zich ook om tussen de kluitjes te voelen. Een heleboel glimwormen kropen heen en weer voor de voeten van de mandenvlechter. Bij het schijnsel van hun lichtjes zag hij hoe een paar aardmannetjes uit de grond…

Met grote toewijding deed de oude mandenvlechter nog steeds zijn werk. Hele dagen zat hij gebukt, mand tussen de knieën, bundels riet naast zich. Maar de laatste tijd deden zijn rug en nek vaak zeer. Het langdurig gebogen zitten werd allicht te moeilijk voor die oude spieren. Dikwijls masseerde zijn vrouw die zere plekken, terwijl hij druk aan het…

Het was een sombere dag in het dichte bos van een landgoed, ergens tussen Ulvenhout en Chaam. Oude, dikke eiken en beuken stonden stram en kaal onder de trieste, grauwe hemel van de laatste winterse dagen. Door de kromme takken zuchtte een zwakke wind neerslachtig: "Het is niet veel wat we hier beleven. Werkeloos afwachten maar... Toch blijven hopen…

Ergens in de levendige fabriek stond een klein ijzeren molentje, dat bonen of peultjes tot poeder maalde met zijn harde platen, die snel ronddraaiden. Een elektrische kabel zorgde ervoor dat die machine lustig zijn werk deed, met luid gebrom. De kabel luisterde steeds naar het geluid dat binnen zijn lange, dunne lijf klonk: "Met genoegen voel ik…

Jeroen was een ijverige stratenmaker. Zijn handen bedekten veel zandwegen met bakstenen of kasseien. Gebarsten of verbrokkelde straatstenen haalde hij weg. Jeroens hamer zette snel weer nieuwe stenen op hun plaats. De stratenmaker woonde in een klein huis, aan de rand van het dorp. Hierin had hij het echt naar zijn zin. Eens, het was de lichte schemer…

Na een uurtje kwamen de feeën terug. "Nou, laat de elfjes maar eens vertellen hoeveel wij van hun paarse sterrenglans krijgen," grinnikte de oudste treiterend. "Luistert goed, hooggeëerde feeën," krijste het slimste van de elfjes. "Zeker kunnen wij veel minder dan jullie. Maar ergens in het luchtruim zijn een paar grote staartsterren, die ons…

Heel, heel ver van de aarde en de zon, ergens in het luchtruim, woonden een paar feeën. Ja, hoe leefden ze? Die wonderlijke vrouwen leefden bij een groep sterren. Ze liepen heen en weer op deze hemellichamen, en sliepen er ook op. Vaak zweefden de feeën door het heelal. Dan toverden ze weleens. Uit luchtnevels en zwevende sterren toverden ze heerlijk…

Wat er in de oude vertellingen gebeurt, zijn denkbeelden en wensen, die in ons mensenbestaan niet kunnen of mogen voorkomen. Maar de gebeurtenissen en daden van bovennatuurlijke kracht uit sprookjes geven in het werkelijke leven een heldere kijk op de weg, die achter en voor ons ligt, op de plaats waar we staan. Ja, die visioenen en verbeeldingen…

Eindelijk ontwaakte de struik weer, en zag allemaal sneeuwklokjes en krokussen om zich heen. Opgewekt keek hij naar de tulpen, die zich na enige tijd ook lieten bewonderen. De rododendronstruik vertoonde tussen zijn bladeren al grote knoppen. Dat beloofde veel voor de volgende maand. De heer van het kasteel genoot van al die lentepracht. Al kuierend…

Middenin het bos, onder een grote eikenboom, stond een jonge struik. Hij was pas volgroeid. Die struik had mooie takken en dichte bladeren, maar geen bloesems of vruchten. Dat speet hem wel een beetje, maar hij troostte zichzelf. Luisteren hoe de eiken en beuken om hem heen ruisten... Dat deed hij graag! Ruisende, vertellende bomen, dat is wel een…

Lida zat in de mist en luisterde naar de roep van de nachtzwaluw. Haar kroontje zette ze nog eens goed stevig op haar hoofd. Ja, zij moest en zou de koningin van dit plekje worden. Ook ademde ze diep, heel diep. Ha, straks zou zij wel kunnen blazen op de trompet. Het was helemaal donker. Lida beefde... Een groot, wit spook zweefde langzaam naar haar…

Lida was een klein meisje, dat steeds in het bos wilde zijn. Als het zomer was, huppelde ze op blote voetjes door het gras en over het mos. In haar tasje verzamelde ze bloemen en mooie steentjes. De bosbessen liet ze zich smaken. Er was één plek in het bos, waar Lida niet durfde te komen. Dat was een klein veldje en daarboven hing altijd heel dikke…

Dit lekkernij werd uit de kartonnen doos gehaald en midden op de grote tafel gezet. Om de taart stonden mooie drinkglazen in een wijde kring. Daarachter blonk het raam van de huiskamer. Op dat venster parelden traag glijdende druppeltjes. Want nu was de zon aan het doorbreken, nadat het flink geregend had. Die taart had geen slagroom, maar was wel…

"We worden al behoorlijk oud," zei de zeearend tegen zijn wijfje. De twee grote roofvogels zaten op het strand, terwijl de zon stralend opging. Ze keken weemoedig om zich heen. "Maar ik weet wel wat," zei een heel oud mannetje, dat opeens naast hen stond. "Jullie moeten het zuiverste zoetste water opzoeken, ergens in de oceaan." De kleine…

Tussen hoge eiken en beuken liep een reekalfje met zijn moeder en zijn broertje mee. Hier en daar een frambozenblaadje of een bloempje kauwen, dat was verrukkelijk! Onder het wandelen genoot het reekalfje van de brede zonnestralen, die zacht trilden in de boomkruinen. "Dat licht roept mij," dacht het kleine dier. "Ik zal wel zien waar die bleekgele…

"Slechts te bestaan...," zei de robijn op de tafel. "En mooi fonkelen om je eigenaar te behagen." De glazen kelk luisterde zwijgend. Deze wist allang wat hem in het leven was toebedeeld en ontzegd. Maar de wijn in die kelk was praatlustiger. "Ja, ik houd er ook van om te flonkeren," lachte de edele drank. "Vooral nu er wat zonnestralen door…

Terug in Jeruzalem wonen we een dienst in de grote synagoge bij. Als christenen zijn we hier toch welkom. Maar de mannen moeten beneden in de zaal zitten; de vrouwen krijgen een plaats op de bovengalerij. De volgende dag is de woestijn van Engedi aan de beurt. Met een Zwitserse (!) cabine bereiken we de bergtop, waar een ruïne staat van Herodes' buitenverblijf…

We vliegen over Europa, mijn vrouw en ik. Er zijn weinig wolken. Daarom is het uitzicht mooi. Vanuit het vliegtuig neerzien op bergen en bos... Verlangen ontwaakt om naar beneden te gaan, dit gauw even verkennen! In Tel Aviv ontmoeten we de mensen van onze reisgroep. Het wordt een gezelschap van zo'n veertien mensen. De havenstad Jaffa heeft…