Deel 2: VOORZEGGING VOL WRAAK
Vader Norbert wilde voortaan geen bomen meer kappen.
"Dat is de eenvoudigste en meest zekere manier om die kwade voorzegging uit te sluiten," dacht hij. Met deze woorden stelde hij ook zijn vrouw gerust.
Arno werd een jongetje, dat erg veel van het bos hield. Als ventje van zeven jaar huppelde hij graag achter de konijnen en fazanten aan. Dat jonge hoofdje onthield alle namen van de boomsoorten die in het bos voorkwamen.
Arno klom vaak in hoge eiken en dennen. Eens, het was in de vroege schemer van een zomeravond, stond Arno bij een scheve spar.
"Ha, die hoge boom staat zo mooi schuin. Wat zal het makkelijk zijn om tot de top te klimmen."
Arno pakte de ene tak na de andere vast, hees zich vlot naar boven. Al gauw schommelde hij heen en weer in de top.
Arno's vader kwam eraan met een groot, sterk touw.
"Die scheve spar zal ik omver halen. Het zou gevaarlijk zijn als hij straks tegen de grond aan waait en misschien op iemand terechtkomt. Ja, ik denk nog steeds aan de boze dreiging van dat vreselijke spook. Maar die had het over omhakken. Ik zal nu niet hakken, maar de boom met dit touw tegen de grond aan trekken. Ja, ik kan gerust mijn gang gaan."
Arno keek zo ingespannen naar een uil op een andere boom. Daarom merkte hij niet dat zijn vader beneden aan het werk was. Daar begon de boswachter hard aan het touw te trekken. Binnen enkele ogenblikken zou de boom wel plat liggen.
Uit de top klonk een angstig geschreeuw:
"Papa, wat doet u nu?! Zo meteen val ik nog uit de boom!"
Norbert keek omhoog, kreeg de schrik van zijn leven.
"Arno, houd je heel stevig vast aan de stam! Ik houd ook op met trekken!"
In zijn wanhoop duwde Norbert met al zijn krachten. De boom weer recht proberen te zetten! Nee, dat lukte niet. Het touw had al te veel werk gedaan...
De grote spar wiebelde heen en weer, omklemd door boswachtersarmen. Arno schommelde vanzelf mee, hield in doodsangst de top vast met handen en knieën.
Het begon donker te worden. Daar verscheen het spook van de duisternis. Gemeen lachend zweefde het om de boom heen.
"Ja, vader en zoontje, ik heb het allang voorspeld. We zullen zien hoe dat ventje straks neer zal komen."
Aan de donkere hemel blonk de planeet Venus als een grote, heldere ster. Vlak achter de zwiepende top was dit hemellichaam te zien. Door deze beweging was het alsof die gele stip uitstulpingen en vouwen kreeg. Het was net een grote open teunisbloem!
Her spook raasde vol ontzetting: "Ik zie een bloem, die opengaat! En ik wil 's avonds alleen dichte bloemen zien! Dit maakt mij ziedend!"
Buiten zichzelf rammelde het spook aan de spar. O, nu zou Arno vallen! Vader zakte door zijn knieën van radeloosheid, lag op zijn rug.
Het spook verdween. Maar wat een wonder! Dankzij zijn woedende uitlevingen op de spar, stond deze weer helemaal recht. Opgelucht liet Arno zich naar beneden zakken, en hielp zijn vader weer overeind.
Dolgelukkig vertelde de boswachter hoe hijzelf als jongetje teunisbloemen had geplukt. Die angstige voorspellingen van het spook kreeg Arno ook te horen.
"Hier hebben wij de bescherming van engelen mogen ervaren," zei moeder, nadat ze thuisgekomen waren. "We zullen heel ons leven op hen blijven vertrouwen."
live.nlGeplaatst in de categorie: woede
KLIMMEN
110
Geef je reactie op deze inzending: