Deel 1: VOORZEGGING VOL WRAAK
Het was al laat in de avond. Door de donkere zomerzoelte rende een jongetje van tien jaar. Norbert hield een helder brandende lantaarn in zijn ene hand. Daar ging hij langs het kleine meer; het was nauwelijks groter dan een flinke parkvijver. Een paar eenden keken Norbert al zwemmend aan. Het was alsof ze hem ergens voor wilden waarschuwen. Het ventje bleef even staan. Ja, aan de overkant van het meertje was iets vreemds te zien. Het was net of er een dikke wolk op de grond lag. Norbert liep maar gauw verder. Hij knielde neer en plukte een paar grote teunisbloemen.
"Ha, daar heb ik die grote gouden kelken,die in het donker opengaan. Ja, wat zien die helgele kroonbladeren er aanlokkelijk uit."
Zo jong als Norbert nog was, wist hij heel goed dat de teunsibloem overdag gesloten is en zich bij het avondduister opent. Vrolijk rende Norbert in de richting van zijn huis. Maar weer bleef hij bij het meertje staan.
"Tjonge, die wolk van daarnet is een grote, witte koepel geworden! Net het dak van een Moors paleis, maar dan zonder muren!"
Opnieuw keken de eenden waarschuwend en ook angstig naar Norbert. Klonken er geen huilende stemmen vanuit die sierlijke koepel?
"Warempel, daar wil ik meer van horen!" riep Norbert uit.
Dat gejammer klonk aandoenlijk.
"Wij zijn engelen van het goede leven. Vanavond zweefden wij heen en weer om te zien wat we konden doen voor mens of dier. Maar het spook van de duisternis gebruikte zijn schandelijke toverkracht. Dat monster bracht deze koepel over ons heen. Hij wil ons meenemen naar zijn duister rijk; daar zullen wij hem moeten dienen."
Norbert zag een griezelige, zwarte gedaante bovenop het dak.
"Ja, deze engelen zullen voortaan van mij zijn," grauwde een angstwekkende stem.
De stomverbaasde jongen hield zijn lantaarn omhoog om alles beter te kunnen zien. Daarbij werd ook zijn bosje teunisbloemen nog meer verlicht. De wijde kronen blonken zo prachtig!
Het spook gilde verschrikt:
"Daar zie ik open bloemen! Dat mag alleen overdag zo zijn! Ik, de geest van de duisternis, kan dat niet aanzien! Ik ga er meteen vandoor!"
Het spook verdween als een dampende schim. Meteen was de koepel ook weg. Norbert zag hoe de engelen langzaam naar boven zweefden.
"Dank je dat je ons op zo'n eenvoudige manier hebt kunnen bevrijden," zongen ze in koor. "We zullen jou ook steeds in de gaten houden."
Vol gedachten van verwondering kwam Norbert thuis. Maar hij vertelde niets van zijn belevenis aan vader en moeder.
Vele jaren waren voorbijgegaan. Norbert was boswachter geworden. Met veel plezier maakte hij nestkastjes voor de vogels. Ook hield hij in de gaten waar herten en reeën hun slaapplaatsen hadden. Een enkele keer hakte hij een oude boom om.
Norbert en zijn vrouw Marja hadden pas een zoontje gekregen. Arno heette dat kereltje.
Op een herfstavond woei de wind om hun huis. Dwarrelende boombladeren tikten aan de ramen. Daarbinnen brandde een gezellig licht in de huiskamer. Norbert en Marja zaten bij de wieg. Kleine Arno lag te spartelen en te kraaien op zijn lakentje.
Opeens keken vader en moeder verbaasd op. In de kamer stonden drie engelen in reine, witte mantels.
"Wij zullen steeds over dit gezin waken," zei de ene engel.
"Ja Norbert," ging de andere verder. "Toen jij een jongetje was, heb je ons geholpen en het spook van de duisternis verjaagd."
"Vertrouw maar op ons," prevelde de derde.
Het volgende ogenblik waren de engelen verdwenen. Maar wie was in hun plaats verschenen? Dat was het wraakgierige spook. Met een angstwekkende grafstem sprak het:
"Norbert zal ervan weten dat hij me eens heeft laten schrikken. Op een keer dat je een boom zult omhakken, zal jouw zoontje hoog in die boom zitten. Die stam ploft dan neer. Daarom zal Arno hard op de bosweg terechtkomen. Is hij dan dood of voor zijn hele leven verlamd? Dat zullen we zien!"
Meteen na deze boze woorden vloog de kwaadaardige geest weg, door de muur heen.
De ouders zaten stil en roerloos, angstig, verslagen...
(wordt vervolgd)
live.nlGeplaatst in de categorie: woede
PLUKKEN
70
Geef je reactie op deze inzending: