Verhalen

eenzijdig opgezegd

Eenzijdig opgezegd, verraden en belazerd. Ik sta in de kou en besluit voortaan mijn eigen spoor te trekken, los van anderen, onafhankelijk en solo. Ik verlaat mijn hart: onbewoond verklaard. Ik trek me terug, benader niet meer noch laat me benaderen. Ze zoeken het maar uit, doen maar zonder mij en kunnen de boom in. Een hoge. Ik heb niemand nodig, niemand heeft mij nodig. Een ideale, stabiele situatie.

Wat nu, hoe verder. Bestaat er nog toekomst. Is er nog iets anders dan kale en kille werkelijkheid. Bergt het nog leven in zich.

Ik leef want ik voel. Ik ben kwaad, ik voel me gekwetst en onderuitgehaald. Niet gehoord en afgeschreven.
Ik voel dus ik leef. Wat doe ik ermee. Wat wil ik ermee. Mijn tijd uitzitten op een onbewoond eiland. Afgesneden van die wereld waar ik niet bij wil horen. In mijn eentje op mars, kijkend naar het universum. Tja.

Licht bewijst steeds weer zichzelf. In de grootste duisternis duikt het op. Een sprankje, wat uitdijt tot straal. De zon komt op, streepje voor streepje boven de horizon. Tot mijn verbazing breekt er een nieuwe dag aan. Ik vind mezelf terug. Subtiele veranderingen, mogelijkheden. Zou dat nu groei zijn. Leven doet pijn. Hoogten en diepten, zwenkingen. Onverwachts, juist op die momenten dat ik het niet verwacht.

Schrijver: Joke Bot, 6 februari 2010