Alle inzendingen van Joke Bot

De aarde scheurt. Ik sta erbij en kijk ernaar. Niet in staat tot bewegen, laat staan tot handelen. Kan ik blijven hangen in wat ik ben? Oude patronen hebben geen functie meer. Niemandsland is mijn plek van vertoeven. Alle wegen zijn afgesloten. En dus liggen alle wegen open. Chaos als uitgangspunt. Composthoop als broedplaats voor nieuwe impulsen. Wat…

Krampachtig houd ik vast. Wetend dat het leidt tot niets. Altijd is ergens een opening, loslaten in deze. Dat lijkt me theorie en geen praktijk. Houvast heb ik nodig zolang zich geen gelijkwaardig alternatief aandient. Dan wòrd ik losgelaten. Hier heb ik niets in te brengen, maar moet het er mee doen. Een knoop die is doorgehakt. Waar is dat alternatief…

Met mooi weer rondzwerven en sfeer proeven in een onbekende stad. Aan elk genoegen komt een eind. De tijd is op, dat betekent terugkeren naar het station voor het vervolg van de reis. Gewend te vertrouwen op mijn inwendig kompas, laat ik het stratenplan nog in de zak. Maar dit keer wordt het dwalen. Zó dat ik na een half uur de plattegrond erbij neem…

Geluid van water en ketsende schelpen. Zand, nat achtergebleven met uitdovende belletjes. Een pingpongballetje deint af en aan. De schepen aan de horizon varen hun vaart, de prachtige wolkenlucht schuift voorbij. Maar mijn blik komt niet meer omhoog, mijn stappen stokken. Zand, zee en balletje. In mijn oren ruist de branding. Een andere dimensie lijkt…

Tijdens mijn diepste slaap, in het holst van de nacht klinkt het fluitsignaal. Uit alle gaten, krochten en holen komen ze tevoorschijn. Trekken op richting zonsopgang. Klaar voor het appel van de nieuwe dageraad. Beren op de weg van mijn ontwaken.…

De walvisrug steekt boven het water uit. Een gladde glooiende helling. Glimmend van water, dat er met de regelmaat van de golven overheen spoelt. Hij lokt en roept. Er naar toe, dat wil ik. De broekspijpen omhoog gerold, waad ik door het voorste meertje. Halverwege blijkt één stap plots erg diep te gaan, tot aan mijn kruis sta ik in het water. Snel…

Lopend over het zand speuren naar sporen. Mijn voeten maken zich kenbaar. Tien tenen ieder hun eigen afdruk in een ongerepte ondergrond. De strakke vlakte af en toe onderbroken door kleine vogelpootjes. Ook deze teentjes vertellen van aanwezigheid. Grote mensenvoeten kruisen mijn pad. Andere tenen, andere hakken. Ik kan het niet laten en zet mijn eigen…