Verhalen

gebroken spiegelbeeld

De eend zwom in de loop van een dag heel wat af in de vijver van het park. Alle hoeken en gaten waren haar bekend. Ze beschouwde deze vlek water dan ook als haar domein. Hier speelde het leven zich af. Rond de vijver stonden een paar laaghangende treurwilgen. Weerspiegeld in het water, daar waar het kroos nog niet z'n plaats had ingenomen. Al drijvende vond de eend het een waar genoegen haar blik naar het spiegelend wateroppervlak te richten. Met daarin de voortschuivende wolken, de zon, de wilgetakken en ook zichzelf, kortom de hele wereld weerspiegeld.

Echter, van jongs af aan deed het haar pijn de beelden die zich vertoonden zo gebroken te zien. Bij de minste of geringste beweging, veroorzaakt door haarzelf of de wind, rimpelde het water de spiegeling tot een gebrekkig afgietsel van z'n oorspronkelijk wezen. Soms trachtte ze krampachtig het water stil te houden, om dan vanuit haar ooghoeken een volmaakt beeld op te vangen. Zelden lukte dit. Bovendien was deze verstarring niet aangenaam en buiten de werkelijkheid. Dit onbehagen leerde haar geleidelijk aan te accepteren, dat leven beweging inhoudt. En dat alles wat daar uit voortvloeit bij leven hoort.

Schrijver: Joke Bot, 3 december 2009