tot op het bot
Sommige mensen lukt het zó te leven, dat ze niet constant geraakt worden door wat buiten en binnen hen gebeurt. Dat is haar niet gegeven. Alles gaat tot op het bot, blijkbaar heeft ze te weinig "vet" op haar lichaam. Het heeft zo z'n voor- en z'n nadelen. Het leven is nooit saai, het begrip sleur is haar niet vertrouwd. Daar tegenover staat dat ze nogal eens in ademnood komt, en er dus maar voor gekozen heeft om ruimte te creëren. Een soort vacuüm waar ze zich regelmatig in terug trekt, waar ze kan laten bezinken en een plek geven. Vrijblijvendheid is niet aan de orde. Alles wat ze doet en ervaart zet haar wereld in beweging en roept het nodige op. De herhaling díe ze kent, behelst haar vaste hindernisbaan, met de vertrouwde hobbels en kuilen, muren en kloven. Naar ze aanneemt haar levensgezel. De laatste tijd wordt ze 's ochtends wakker met een diep misselijk gevoel, wat de hele dag op de achtergrond aanwezig blijft. In het begin dacht ze nog aan verkeerd gevallen eten, of een aangewaaide griep. Maar naarmate de tijd verstrijkt raakt ze gewend aan het idee dat er een andere oorzaak moet zijn. Ze realiseert zich dat ze bang is. Echt bang. Er ligt iets in het verschiet wat haar angst aanjaagt, zonder dat ze er de vinger op kan leggen. Wat moet je met zo'n hersenschim? Stevigheid opbouwen en alert zijn, dat lijkt haar het enige wat ze doen kan. Al is vooral dat eerste niet zo simpel, wanneer je bang bent. De praktische realiteit moet uitkomst bieden. Klei aan de voeten om wat extra zwaartekracht te verwerven. Het lichaam aan het werk zetten. Het komt goed uit dat de tuin hard aan renovatie toe is. Kaplaarzen aan, de schop gepakt en de handen uit de mouwen. Het weer werkt mee, het waait stevig en de regen valt met bakken uit de lucht. Ondanks en dankzij haar regenpak loopt het vocht al gauw in stroompjes over haar lijf. Ze laat er zich niet door weerhouden, alles gaat eruit wat eigenlijk vorig jaar al weg had gemoeten. Vooral die ene struik is al tijden een doorn in het oog. De wortels reiken diep, ook na een uur spitten laat hij niet los. Ze besluit de wortels te volgen en graaft de ene geul na de andere, er komt geen einde aan. Tot ze ontdekt dat in haar tuin onder de grond alles met elkaar verweven is. In wanhoop laat ze zich zakken op een omgekeerde emmer, met de handen in het inmiddels drijfnatte haar. Dan breekt een gedachte door, ze herkent zichzelf in haar dagelijkse situatie. Het dreigende gevoel is verdwenen, ze voelt een enorme vastberadenheid omhoog komen. Ze gaat deze klus aan. Hoe lang het ook mag duren, ze zal verder komen met zichzelf en haar eigen ondergrondse warboel.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: individu
ondergronds
2.668
Geef je reactie op deze inzending: