Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

pelgrimage

Ik sta op de berg en kijk om me heen. Het is prachtig. De toppen rondom zijn bedekt met sneeuw en blinken in de zon, fel af stekend tegen de blauwe lucht. Onder mij ligt een zee van wolken. Ik weet dat daar beneden een wereld is, al lijkt dat onmogelijk. Mijn volk leeft daar. Schijnbaar onwetend van het universum hier boven. Toch gaat ieder van ons één keer in het jaar, op de dag dat hij of zij geboren is, de berg op. Bij het dagen van het eerste ochtendlicht gaan we op pad. Klimmend en klauterend omhoog tot we geleidelijk aan in de mist, die ons als hemel vertrouwd is, verdwijnen. Naarmate we verder stijgen, wordt de nevelende vochtigheid dunner en scheurt op sommige plaatsen uiteen. Er ontstaan slierten die wegdrijven en oplossen. Uiteindelijk blijkt de lucht blauw en is er boven het nevelmeer een wijdsheid, die je je daar beneden niet kan voorstellen. De gewaarwording van het geheel en daar deel van te zijn.

Gedurende een aantal jaren had ik mijn beurt voorbij laten gaan. Mijn vriend en tweelingbroer was samen met mij naar boven gekomen, maar weigerde daarna weer af te dalen. Hij liep door, de ijlte in. En ik wilde en kon niet volgen.
Nog steeds staat op mijn netvlies gebrand dat langzaam aan verdwijnen van mijn andere ik. Dit jaar is het voor het eerst sedert toen, dat ik me verzoend heb met de pijn en weer op weg ben gegaan. Op weg naar die grenzeloze oneindigheid waar sommigen voorgoed in opgaan.

Schrijver: Joke Bot, 26 november 2009


Geplaatst in de categorie: overig

4.0 met 3 stemmen 530



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)