Alle inzendingen van i.Broeckx

Welke gedegen en hardnekkig en stug volgehouden wegwerkzaamheden her en der in onze stad nog moeten gaan leiden tot grote verbeteringen ontgaat mij soms, maar ik vind het verbazingwekkend en wonderbaarlijk dat aan de Paleisring, in de nabijheid van het Koningsplein, aan de voet van de flats die zich daar verheffen, in de zanderige, rulle aarde tal van…

De vader van mijn celibataire collega C. had haar eens naar het grote kantoor gebracht waar we onze dagtaak volvoerden. Mevrouw was nu als het ware getrouwd met haar werk en ze draaide haar rondjes op de waanzinnige carrousel van wat men een kantoor noemt. Tegenover mij gezeten aan het massieve bureau sorteerde zij razendsnel de papieren en ze hanteerde…

Op de zaterdagse markt is steevast de meneer aanwezig die zijn lieflijke vogels beheert en tentoonstelt in hun kooitjes die in een lange rij staan opgesteld; de arme en zozeer kwetsbare diertjes die hun vleugels niet kunnen uitslaan; waaraan het weidse en wijde luchtruim, hun geboorterecht niet gegund is; de beestjes die als vertwijfeld en nerveus hippen…

Het was weer bij de kassa van de supermarkt waar ik mijn dagelijkse vier bekertjes koffie afrekende. De meneer die mij opvolgde in de rij wenste op te merken dat de genoemde bekertjes erg goed in de markt liggen. Ik verklaarde dat ik er inmiddels aan "verslaafd" ben, waar de forse fles kwaliteitswijn die de heer op de lopende band geplaatst had nog…

Als ik weer eens heb plaatsgenomen op het spiksplinternieuwe houten bankje bij de bushalte aan de Dillenburglaan (een nieuwe tegemoetkoming van de Gemeente Tilburg?) en uitkijk op de al zo lang geleden "gekandelaberde" bomen die desondanks een zomerse kruin dragen, begroeten de overburen mij weleens door joviaal een hand op te steken. Uiteraard…

Een lichte, bescheiden regen verraste me vandaag toen ik op weg was gegaan naar de Korte Heuvel om zo mogelijk rond te neuzen bij de Vincent Shop en een roman mee te nemen van een sterauteur waarop ik al eerder een oogje had laten vallen. Onbeschermd trotseerde ik de weersomstandigheden tot ik vóór een van de cafés aan de genoemde straat een zwarte…

Mejuffrouw H. had me de hand gereikt ter verwelkoming bij mijn intrede in de lagere school. We schreven negentiennegenenvijftig; mijn eerste schooljaar ging in. Tot de lessen behoorde tevens het onderricht in het handwerken onder leiding van zuster T., gekleed in het lange, zwarte habijt; de kap met het stijf gesteven witte front op het hoofd. Het…

Vaak passeer ik met de bus van "Arriva" nog altijd de Professor Cobbenhagenlaan in Tilburg en het lage gebouw van Studentenkerk "Maranatha" waar tegenwoordig "voor de deur" een soort klokkentoren prijkt. Een vriendelijke vrouwenstem kondigt steevast in onze bussen de haltes aan en ze waarschuwt dat we onze kaarten moeten gebruiken bij het uitstappen…

Het was bij de bushalte aan de Schouwburgring. Mevrouw droeg een wijnrode "tulband" om het hoofd en zij aarzelde niet een jongeman aan te spreken die een sigaret tussen de lippen geklemd hield. Gezien ons beider longziekte, waarover wij te spreken kwamen, lagen de gevaren van de tabak ook voor ons op de loer, maar wij hadden nooit een sigaret aangeraakt…

Lijn vijf bereikte tenslotte haar halte aan de Brucknerlaan, gesitueerd aan de overzijde van de massieve woontoren, genaamd "De Heikant". Wankelend op mijn benen vroeg ik, eenmaal ingestapt, een oudere dame of ik naast haar mocht komen zitten. Mevrouw stond dit van harte toe. De leeftijd had ons beiden "aangevallen" en overrompeld als de onvermijdelijke…

Nog altijd neemt het een plaatsje in in mijn boekenkast ergens in de rij vol studieboeken en romans, die ooit mijn belangstelling in beslag genomen hebben en die mij boeiden: het kattenboek! Mijn arme, liefste en zo betreurenswaardige ouders, die sinds lang dit leven en deze wereld verlaten hebben, moeten het boek eens met gedachten aan mij, hun…

Een klein busje is sinds korte tijd opgesteld voor het lage, langgerekte pand van de huisartsenpraktijk aan de Umberstraat, in de nabijheid van het troosteloze en desolate Paletplein. In tegenstelling tot de sombere, grauwe omgeving draagt de auto op haar buitenkant kleurige, vrolijke patronen en een tekst die bezoekers op vriendelijke wijze welkom…

En zo aanschouwde ik op een goede dag vanuit mijn hoge venster, toen een vroege zomer zich al aankondigde, dat enkele heren een lange stalen ladder uitrolden tegen de gevel van de flat aan de overzijde van het plantsoen dat onze woningen scheidt. Het uur van de verhuizing, van het vertrek en van het afscheid was nu aangebroken. Een voor een werden…

Het huis in het naburige dorp van de zachtmoedige ex-collega waar de trofeeën van de welstand en van de rijkdom stonden uitgestald, herinner ik me uit zo lang vervlogen tijd. Na de verwikkelingen en rampspoed die zich opstapelden in de zeventig jaren van mijn leven en na de vele verliezen heb ik Ans als enig overgeblevene. Als door een wonderlijke beschikking…

Vele ouderen komen samen in de eetzaal van Huize "De Heikant". Vazen met kunstbloemen staan opgesteld in de hal, mogelijk om een opgewekte stemming teweeg te brengen bij de bewoners en om hun moreel enigszins op te vijzelen. Velen zijn vergezeld van hun rollator, hun onmisbare steun. Mevrouw de vrijwilligster sjoelt en speelt al twaalf jaar bingo…

Het gezicht ven meneer was omlijst door een forse, weelderige, zwarte baard. Hij droeg een enkellang gewaad, mogelijk op grond van een godsdienstige overtuiging waarvan de voorschriften, details en finesses mij ontgaan. Bij een vestiging van de in Nederland algemeen bekende supermarkt is in de schappen "voor elk wat wils¨ te vinden. Vol belangstelling…

Een regiotaxi nadert een massief vierkant gebouw in het zuiden van onze stad, een soort "alternatief kantoorpand' dat echter "bemenst" wordt door tandartsen en hun assistentes, die, gekleed in witte beroepskledij, opgewekt door de gangen van het pand huppelen. Wanneer ik uitstap is de chauffeur galant en noemt hij mij vol eerbied "mevrouw",…

Op mijn inmiddels gebruikelijke wandeling passeerde ik de zwarte betonnen kolos die men in de volksmond aanduidt met de benaming "de doodskist", het gebouw met de vele ramen en labyrintische gangenstelsels dat eens het brandpunt vormde van mijn tot ongeluk en wanhoop voerende "administratieve carrière". Op haar gevel draagt deze kolos in witte…

We ontmoeten elkaar iedere morgen vóór de supermarkt en behoren daar inmiddels tot de vaste klanten. In de vroege morgen is het daar nog rustig en kan hij de vele prikkels vermijden die hem zozeer belasten. Zijn beide armen tonen een roodachtig onheilspellend patroon van wonden. Om de innerlijke pijn te bestrijden met nog meer, andere pijn snijdt hij…

Een frivool citroengeel vlindertje dartelde die morgen in de door haarzelf verzorgde voortuin van mijn drieënnegentigjarige tante. Het kondigde een nieuwe zomer aan, tevens een zomer in het leven van de oude mevrouw waar we zeer op hoopten maar die wellicht nauwelijks nog in het verschiet lag. We hadden via de provinciehoofdstad het dorp bereikt…

Niet ver van mijn woning, in de nabijheid van de rotonde aan de Ringbaan West, van het tankstation en van de gebouwen van Traverse die uit lichtbruine steen zijn opgetrokken, bevindt zich een merkwaardig verwilderd terrein, een onverwacht stukje natuur te midden van de troosteloze omgeving. Soms zijn daar mechanische machines opgesteld, bediend door…

Op een van mijn talrijke maar nutteloze wanhoopsexpedities naar het stadscentrum had ik mevrouw al eerder ontmoet, maar ik herkende haar verouderde gezicht, getekend door diepe lijnen, aanvankelijk slechts met enige moeite... Het alomtegenwoordige leed, in ieder geval weer verschillend en kennelijk door een Satan uitgedeeld had nu pas echt toegeslagen…

Eens kocht ik in Parijs op Montmartre, in een van die straatjes waar je altijd wel een zaakje kunt vinden waar ze leuke snuisterijen verkopen, een klein roze fotoalbum, gedecoreerd met gouden sterretjes op de kaft. De bladzijden van het boekje worden gescheiden door fragiel vloeipapier en sinds jaar en dag bevat het zwart-wit-foto's uit een ver verleden…

.Zelfs op vier mei kan de kou nog in de lucht zitten.... Ik ontmoette mevrouw die morgen vóór de supermarkt. Ze droeg een mallotige, bonte pet die ze op haar achterhoofd gedrapeerd had en een zonnebril en ze was slank van postuur. Ze richtte zich tot een andere mevrouw die daar eveneens stond te wachten en de woorden rolden in rap tempo van haar…

Achter de bomen strekt zich het parkachtige landschap uit, doorsneden door het kronkelende, slingerende pad dat in bochten en als vanouds onze flats in de Nassaustraat flankeert. Vanuit mijn hoge venster zijn enkele wandelaars zichtbaar. Soms wandelen zij met grotere honden die enthousiast wapperen met de staart aan het achterwerk en soms met petieterige…

Achter Kapsalon "PureLou" aan de Schouwburgring waar ik op een zonnige morgen in mei ben beland, bevindt zich een kleine, merkwaardige binnenplaats waar het goed toeven is. Deze biedt uitzicht op enkele ondefinieerbare bouwsels; ongetwijfeld de achterzijde van statige Tilburgse woningen en "gestoffeerd" met enkele boomgroepen en struiken die al…

De zomer zat er begin mei al aan te komen en bloesems van mij onbekende soort en signatuur bloeiden uitbundig op het Hasseltplein nabij de oude kapel toen ik met mijn trage pas opnieuw koers zette naar het Twee Steden Ziekenhuis. De trotse, fier wapperende vlag met het logo (ETZ) van ons ziekenhuis, hoog torenend op de vlaggenstok verwelkomde mij…

De artsenpraktijk, gevestigd aan de Umberstraat in Tilburg, is ondergebracht in een laag en langwerpig gebouw dat optimistisch, uitnodigend en gastvrij op haar glazen toegangsdeur het woord "welkom" draagt. De vraag doet mijns inziens ter zake of de wanhopigen en gedupeerden die hier aankloppen veel moed kunnen putten uit dit luttele woord.....…

Nog altijd bewaar ik een kleurenfoto van het knuffeldier dat mevrouw de naam "Moriaantje" had toebedeeld; een zwarte pluchen hond. Ze had het dier eens gewonnen in een loterij op een rommelmarkt en het tot haar uitverkoren maar levenloze kameraad en metgezel verkozen. Eens had ik mevrouw voor het eerst ontmoet en ik had haar aangetroffen in de…

Ik verzocht de nog jonge en zo elegante dame achter de toonbank van de boekwinkel het jeugdboek als een cadeautje in te pakken. Ze voldeed graag aan mijn wens en met rappe vingers die eindigden in keurig gelakte spitse nageltjes deed ze het papier er omheen. Ze vroeg nog of het cadeau voor een jongen of voor een meisje was. Het was voor mij onuitsprekelijk…