biografie: Trawant

Na de ethische hack die zoveel onregelmatigheden aan het licht bracht dat de eerdere lijsttrekkersverkiezing ongeldig moest worden verklaard, vandaag herkansing voor het CDA. We praten erover met Maarten Domburg Procesbegeleider.
Klaar Meneer Domburg?
Zeker weten meneer Trawant!  Onze IT nerds hebben zich dag en nacht in het zweet gewerkt. Het systeem was zo lek als een mandje iedereen kon meerdere keren meedoen. Ook kon men stemmen die aan een andere kandidaat gegeven waren ongedaan maken en porno filmpjes uploaden.. En daar zijn wij als CDA natuurlijk niet van gediend.
Dus niet omdat een ongewenste kandidaat teveel stemmen kreeg volgens de Partij?...

We mogen weer! Onder strenge voorwaarden gaat Rutte akkoord met de start van het voetbalseizoen. Geen gejuich, spreekkoren of knuffelen. Anderhalve meter en stilte!
We spraken met de voorzitter van de supportersvereniging van Feijenoord, Arie Crooswijk.
– Echte Rotterdammer, Arie?
– En Feyenoord-man, dat zit bij onze familie in het DMA!...

De boomers die op vaderdag in plaats van in familiekring hun stropdas uit te pakken, in gevecht gingen met de Haagsche ME. Opkomen, terugtrekken, beetje dreigen en maaien met je armen zoals ik als 9-jarige voor de spiegel na mijn eerste knokfilm. ‘Hier pak aan!’
Dat krijg je ervan als er op de tribune niet meer ontlast mag worden.
Waar is papa, mam?
Papa is matten met de ME...

Nu Netflix, BBC en HBO aan acute deugkramp lijden, door zowel Litlle Britain, Fawlty Towers als Gone with the wind in de ban te doen, kan de NPO niet achterblijven.
‘We zitten er bovenop’, zegt netmanager Wijffjes. ‘De lijst groeit, binnenkort gaat de bezem erdoorheen. Het moet uit zijn met het stigmatiseren van minderheidsgroepen, het idealiseren van elites, het vergoelijken van onze koloniale geschiedenis en alle racistische verwijzingen in ons aanbod. We beginnen gewoon met het archief op te schonen.
Zo hebben we alle afleveringen van ‘Mik en Mak’ gewist. U kent dat niet meer, maar dat was rond 1960  een jeugdserie waar een wel erg domme zwarte man met een spraakgebrek de hoofdrol speelde. Enorm populair indertijd onder de jonge boomers, maar weg ermee. Neem Pipo de Clown, onze rode medemensen hebben zich enorm gestoord aan die idiote Indiaan Klukkluk met zijn krompraat, “Is van de gekke”, kan echt niet meer.
Ook de Stille Kracht met die verrukkellukke Pleuni Touw onder de douche (ik heb de serie nog even snel op DVD gebrand), koloniale uitbuiting van de inlandse bevolking. Verdient ons welgemeend excuus. Hendrik Groen, jammer, jammer. Niet iedere bejaarde strompelt zo ostentatief door de gangen van zo’n tehuis. We hebben ook actieve en fitte ouderen, zoals Willibrord Frequin en Barry Stevens, daar willen de mensen meer van zien....

- Goedemiddag, u had gereserveerd?
Even zien.. Trawant,..uw tijdslot is van kwart voor drie tot tien over.
En u bent met? Gedeeld huishouden? Getrouwd nog wel.
Mag ik uw identiteitsbewijs, ook van u mevrouw.....

Vrijheid. Een woord met mooie lichte klinkers, blauw als een lentehemel zonder vliegtuigstrepen.
Rotterdam in de oorlog. Twee families in een kerktoren boven het orgel op een verborgen zolder, jarenlang benauwd, tochtig, steenkoud of bloedheet. Dag na dag elkaars gezelschap verdragend op enkele vierkante meters.
Zonder Netflix of Playstation, ‘n zinken emmer, geboortes, jonge kinderen. Vanuit een klein hoog raampje de buitenlucht. Onvoorstelbaar.
Vrijheid, als ze in de lente (altijd weer die lente) van 1945 via een steile ladder afdalen naar...

Eens even niks te Corona-en. Weleens naar Mondo gekeken? Cultureel programma van de VPRO op de zaterdagavond. Met veel heisa aangekondigd als alternatief voor Vrije Geluiden, die prachtige 4 sterren muziektraktatie op de zondagochtend, gevolgd door ‘Boeken’ het uitgebreide kijkje in de keuken van de schrijver en zijn/haar werk.
Weggejorist door een ijverige netmanager die het tijd vond voor iets anders.
Ondanks bakken vol wanhopige protesten, van betrokken schrijvers, muzikanten en kijkers.
Maar nee hoor, met de verrassende Nadia Moussaid als presentator, die het immers ook zo fantastisch had gedaan als vervanger voor de zwangere Jinek, zou het best in orde komen. Een spraakmakende mix van kunst en cultuur voor alle lagen. Resultaat?...

Ingrid van Engelshoven D’66, minister van o.a. Cultuur, bij gebrek aan gewicht als vanzelf opgestegen in de rangen der liberale kameraden.
Soms wordt ze even wakker, maar alleen als er aan talkshow- of vergadertafel aan haar geschud wordt.
Dan wappert ze met haar zorgvuldig gekoesterde krullenkop, licht haar post orgasmeblik zich een ogenblik uit de slaapstand en kijkt ze als een verstandelijk beperkte moeder de gans verrast de kring rond..IK??
Ja U! Frontaal aangevallen op alle media heeft ze zich onlangs een moment uit haar lethargie opgericht en met een klein stemmetje bij de grote mannen in het kabinet ook iets voor de kunsten bedongen. Een druppel, nu zelfs de grote schouwburgen en toneelgezelschappen het bordje ‘uitgang’ al bijna hebben gedoofd....

Zoveel mensen en vooral mannen op tv die me ergeren en waarvan ik denk: “Jij bent zeker de leukste thuis?” Opgewekt, alert, goed gebekt, geïnteresseerd in het onderwerp en de gesprekspartners aan tafel. Mannen die zouteloze bruggetjes naar het weer maken; “Buiten gelukkig geen wolkje aan de lucht, hè Gerrit?” En die arme stijve hark van een Hiemstra die daar niks mee kan. Herman de Schermman die nu iets soortgelijks bij ‘Het mes op tafel’ doet:
“En wat zijn uw bezigheden meneer Van Splinteren?”
“Ik ben tussen twee banen.”
“Dus u bent Werkloos. Nou mannen, tientje in de pot.”...

Is er ook iets leuk aan die Lock down. Nou afgezien van de oorzaak valt het me op dat er makkelijker en intensiever contact is met mensen die normaal zo’n beetje de achtergrond, de baslijn van je bestaan vormen. Appjes, videootjes, groeten, vragen naar je gezondheid,
Youtube tips en dat meermalen per dag en soms uit onverwachte hoek. Ik heb nooit zo geloofd in die zogenaamde verbinding tussen mensen bij rampen en ontij, en al dat ‘Samen’ in de media geeft me een ongemakkelijk gevoel. Maar toch dienen zich spontaan nieuwe contacten en oude vriendschappen aan. ‘Ping’, en dan is er weer wat. Toch even dat nieuwsgierige endorfine stootje.
Het geeft kleur, het zorgt voor onderscheid tussen de ene en de andere dag, vooral nu ik vaak de maan- en dinsdag al door elkaar begin te halen. Het weer werkt ook niet mee om de verschillen te markeren; zon, helder blauwe lucht en een flauw windje.
Laat op, laat naar bed en de belangrijkste zorgen zijn fysiek contact met de medemens vermijden en zorgen voor voldoende en met zo min mogelijk risico aangeschafte mondvoorraad. Een saai maar overzichtelijk leven waar ik langzaam aan begin te wennen. Binnen zitten is niet erg als je weet dat iedereen dat doet....

‘Ik kon mezelf niet tegenhouden’, zei de obese sukkel die afgelopen zondag bij de bollenvelden in Lisse werd geïnterviewd.
‘We moesten met het gezin toch maar even gaan kijken, met dit mooie weer...’
En zo waren er hele volksstammen die ondanks alle afgesloten B en C weggetjes via smokkelroutes en zandpaadjes, struinend door kreupelhout, de weg naar de bloeiende tulpen hadden weten te vinden. Nederland raakt coronamoe, je ziet het aan de drukte op straat die toeneemt, de druk gaat van de ketel. Dat wordt nog wat.
Je kunt nog zoveel gruwelijke en hartverscheurende verhalen uit de IC op de Sjonnies loslaten, maar ze geloven het pas als ze zelf naar adem liggen te happen....

Niemand de deur uit! in ons geval een absolute must. Dus uitgelezen kans voor al die prachtboeken die ik in de loop van het jaar verzameld heb. De perfecte tijd voor seizoen 3 van Better Call Saul waar ik vorig jaar ben blijven steken. De administratie op orde brengen, wat zeg ik: Archiveren die stapels! Insteekmapjes met hoofdonderwerpen en gekleurde subcategorieën, en dat dan weer in zo’n bruine doos. Pietje Precies vanaf nu!
Die bak foto’s van een bij een, met alles vanaf 1970. Dus inplakken geblazen met ironische onderschriften erbij voor later. En meteen alle digitale exemplaren uitzoeken, ook op die oude Hard disks en daarna in files op de laptop met een back-up op een stickje. Net als mijn stukjes, gewoon alles netjes bij elkaar. Ook voor later..
Later? Daar komt het eerste vraagteken mijn bewustzijn binnen zeilen..
Niet aan denken. De fijne keuken in, met dat postcodeloterijkookboek (3x woordwaarde) van die gezellige Janny van der Heijden. Fingerpicking oefenen, cassettebandjes nog eens doornemen, cd’s op genre en artiest en niet overal van die stapels. Ook de DVD’s en eerst bij elk hoesje de juiste schijf zoeken, want ik kom ‘Bert en Ernie Vervelen zich nooit’ tegen in ‘Greatest hits Frank Sinatra’....

Achteraf waren het de schitterende mei- en junidagen, die niet aflatende stroom lome zomerwarmte die het monster een tweede kans hebben gegeven.
Want hoe kun je de mensen verantwoordelijk houden. Na de eerste maanden van isolatie die nog in wind, regen en later nachtvorst doorgebracht konden worden, bleek de explosie van licht en geuren een verleiding waartegen geen weerstand mogelijk bleek. De geest was murw, de solidariteit en de behoedzaamheid verdampte in gelijke pas met de dalende sterftecijfers, afkalvende opnamen en hoopvolle berichten in de media.
Gewenning stak de kop op, men begon zichzelf weer wat te gunnen. De waarschuwingen in het achterhoofd werden gemuilkorfd, vastberadenheid bleek een broos zandkasteel dat bij de eerste serieuze vloed werd ondermijnd.
Een uitbraak van tomeloze levenslust volgde....

Een frisse neus. Iedereen moet tegenwoordig maar frisse neuzen halen. Rutte raadt het aan, Grapperhaus heeft het er over. Ze snappen dat een mens zo af en toe een frisse neus moet halen.
Maar waar haal je die? We spraken met een van de dappere kleine winkeliers die de ruggengraat van onze middenstand vormen.
Hoe gaat het hier meneer Fop?
‘Het is een gekkenhuis meneer, iedereen wil ineens een frisse neus. Normaal kan ik in de winter de rolluiken wel laten zakken, maar nu staan ze in rijen van drie voor de deur. De een wil een gok, de ander een dopje, de volgende een wipneus en ik moet ze allemaal maar fris zien te houden. Dat is geen wassen neus wil ik maar zeggen. De snotneuzen, de loopneuzen, de wijsneuzen, de lange neus, ik kan ze allemaal wel uit de etalage halen. Kansloos! ...

Corona verandert onze kijk op de wereld en onszelf. 'We staan op een kruispunt', zei de Britse econoom Ian Goldin tegen Peter Giesen. We kunnen linksaf of rechtsaf, we kunnen streven naar een zo snel mogelijk herstel van de status quo. Of we kunnen de pandemie gebruiken voor een radicale herziening van onze manier van leven (Column Bert Wagendorp VK maandag 23 maart)
De status quo, die nu zo gemist wordt en waar we zo snel mogelijk naar terug willen, zal in de post Corona wereld anders aanvoelen dan we verwacht hadden. Ongemakkelijk, unheimisch, niet zo comfortabel als eerst.
Natuurlijk zal er in eerste instantie genoten worden van de herwonnen vrijheid, ‘dancing in the streets’, maar niet zo overtuigend als we ons dat nu voorstellen.
We zijn ons dan, terugkerend naar die wereld van vroeger, bewust geworden van onze fundamentele kwetsbaarheid. Doorzingen in dezelfde melodie, bussiness as usual, zal door velen ervaren worden als vastzitten in dezelfde groef....

Nu weten we wel hoe de vijand eruitziet. De achtergrond van ieder nieuws-, actualiteiten- of praatprogramma bestaat uit talloze variaties op het virus. De grafische afdeling, waarschijnlijk lekker thuis achter een monster-pc, put zich uit in het ontwerpen van zo plastisch en kunstzinnig mogelijke weergaven.
Waarschijnlijk net geen kunstacademie, maar toch brandende ambitie.
Het begon twee weken geleden met de groene bolletjes, bezaaid met van die lollige Shrek trompetjes. Die gaven nog een vrolijke noot, ze dansten wat om elkaar heen en ik had me er een luchtig deuntje bij voor kunnen stellen. Zoiets als Pommetje Horlepiep of de zeven dwergen: ‘Hey Ho Hey Ho, u krijgt het niet cadeau.’
Daarna kwamen de creatievelingen pas goed los. Star War-scènes met reusachtige cellen, belaagd door een leger rode virusdeeltjes. Blauwe virussmurfen, opgeblazen tot glasheldere animaties. Je ziet ze ook de cel ingaan; even duwen, ‘plop’ en kopiëren maar....

Zonnetje staat te stralen, door het open raampje wappert frisse buitenlucht naar binnen. Buiten… Echt te link in ons geval. Zelfs met 2 meter afstand tot de medemens, die onbedoeld een fatale afloop kan veroorzaken. Zelfs geen ommetje, geen boodschapje, ook niet met de haastig gescoorde plastic handschoentjes, niet meer nu het virus zich langdurig schijnt te kunnen nestelen op staal en karton. Dus ook geen Post NL meer met pretpakketten. Het net sluit zich.
Binnen… Binnen met zo’n twintig nog ongelezen meesterwerken, aangeschaft uit eerdere onbedwingbare hamsterzucht als het gaat om letters en papier. Binnen, met al die dvd’s. Nog in het hoesje, verzameld voor de heb. Binnen met die stapel Jazz elpees, die schreeuwen om ooit weer op de draaitafel te belanden. Binnen met Spotify, Netflix, Film 1, Cinemember, proefabbo op Videoland vanwege alle Bondfilms, YouTube, digi-kranten, ’Mombassa’ moet nog even ingestudeerd worden… Stukjes en Light Verse schrijven.
Binnen zou geen probleem moeten zijn het komende half jaar… Toch?
Naar BUITEN… Ik dender in korte broek de trap af met mijn nieuwe blauwe BATA-volleybalschoenen. Dubbele knoop in de veters, hoog opgetrokken kniesokken. Alles zit lekker strak en de zonovergoten middag is pas net begonnen. Onder de trap in het hok waar de zakjes antraciet liggen, de bal. De bedwelmende lucht van het kille rubber, ik druk hem tegen mijn borst....

Het lijkt of een zwerm sprinkhanen de anders zo ruim gevulde schappen heeft kaalgevreten. Rutte’s oproep over ‘allemaal samen’ en ‘met z’n 17 miljoen kunnen we het doen’, resulteert in een chaotische roofoverval op de beschikbare voorraden.
Ik las dat iemand prat ging op de 1000 mondkapjes en 200 flessen handgel die ze nog op tijd had weten te scoren. Even een virus en dat ‘gave land’ van ons verkruimelt voor je ogen. De voornaamste zorg van de gemiddelde Nederlander in crisistijd lijkt of hij/zij zijn/haar reet kan blijven afvegen. Nadat de massa binnen in de Super elkaar nog even lekker heeft kunnen besmetten, zie je obese sjonnies bezwijken onder de pakken pleepapier die ze de winkel uitslepen.
Ik herinner me de kreet van mijn vader vanuit de toiletruimte thuis nog goed: ‘Papier!’ De rol was op en mijn moeder ging als een razende met de krant van gisteren in de weer om er 10 brede stroken van te knippen.
Een tweede kreet volgde: ‘Niet die van vandaag!’...

Ik heb een vraag. Aan de KRO, aan vrouwtje Pyggelmee en aan Nederland in het algemeen.
Mag het nu eindelijk voorbij zijn, elk jaar dat gemuts met die gestoorde boeren en hun kansloze muurbloemen.
Twee en een half miljoen elleboognuiters zaten gisteravond gezellig klaar voor de speeddate. Ik ook ondanks superieur intellectueel verzet, dat gebroken werd door een stem uit de huiskamer: ‘Kijk je ook?’
Opnamen van voor Corona want er wordt uitbundig gehugd en gedrieklapperd....

Op verzoek van de F1 teams die tijdens de GP van Zandvoort over het strand mogen rijden, wordt een deel van het duin dat de directe toegang tot het circuit blokkeert met spoed afgegraven.
Gewerkt wordt aan een 20 meter brede corridor die een gelijkvloerse entree naar de pitstraat mogelijk moet maken.
Daarnaast heeft de Gemeente ontheffing verleend voor het overtreden van de maximumsnelheid in het natuurgebied.
‘We weten dat tegenwoordig 100 km per uur de norm is in het land, maar tijdens zo’n race weekend moeten we niet kinderachtig zijn’, zegt wethouder J. Snellenbroek ( CDA). ...

Het zal toch niet in de voornaam zitten? Eerst Hugo Borst die van de week tijdens DWDD zijn passieve agressie de vrije loop liet in de richting van Ilse de Lange.
Of het nog wat zou worden met haar carrière, straks als oudere vrouw en of ze nog wel wat zag in alweer zo’n obligate Edison.
Ilse, nachtegaaltje en altijd in prinsessendracht, had meer haar op de tanden dan Borst verwacht had en antwoordde charmant glimlachend dat ze zo’n prijs als een grote eer ervaart en dat meer levenservaring haar muziek alleen maar meer diepgang zou geven.
Diepgang en respect die je hork Borst op zijn oude dag ook zou toewensen. Er zit achter die raspoetin baard en dat nare minzame glimlachje een persoonlijkheid die zowel uitblinkt in overdreven euforie waar het zijn eigen ontdekkingen betreft, als in vilein slopersschap als hij daarmee tevens de aandacht op zijn voortreffelijke zelf kan richten. Ik herinner me een dagelijkse uitzending waarin mannen op een bank een of ander voetbaltoernooi van commentaar voorzagen, en zie nog Borst onderuitgezakt zich vooral onledig houden met het ongewenst betasten van een Cocker Spaniël....

Goedemorgen meneer Taghi
Mogge Harry
Lekker geslapen? Bed niet te hard? Tralies ook naar wens?
What’s for breakfast?...

Mark Rutte laat een traantje tijdens de wiedergutmachungs bijeenkomst gisteravond met slachtoffers van de belastingmaffia. Onverwacht vochtverlies van de minister president.
Onbekend is of ook Wopke Hoekstra, minister van financieen zijn dakdoek tevoorschijn moest toveren tijdens de gekmakende verhalen van de uitgeklede prooien van het toeslagenbeleid.
Cynisch zegt u, vind ik ook. Na afloop voelden de mensen zich gehoord en gekoesterd door de warme betrokkenheid van de bewindslieden. Men was verbaasd over de extra tijd die ze uittrokken om bij-en na te praten.
Maar een luisterend oor is geen directe financiele genoegdoening en een toezegging dat alles binnen een jaar gepiept is op zich al schandalig en verbleekt snel als de traantjes eenmaal in dewarmte van het pluche zijn opgedroogd. ...

"Nee Eva! Rustig, laat die stoelen staan en hou op met dat hysterische gegil.
Ja, 4-1 we weten het allemaal. Ja, hadden we niet gedacht, we zouden Op1 verpletteren.
Nee, dat ligt niet aan de tafel, die is inderdaad kleiner dan bij de publieken.
Maar Eva, NEE geen bier meer! We moeten nu kijken wat we eraan kunnen…...

Wat leven we toch in een gelukkig land. Het Midden Oosten ontploft, de boeren wetten hun zeis en zwaaien met de dorsvlegel, de ziekenhuizen lopen leeg, Pfas sijpelt onze bloedbaan binnen, Klaas Dijkhoff gaat over vuurwerk nadenken en wij kunnen het ons permitteren ons druk te maken over Jinek en Op1. Gaat u allen rustig slapen.
Over kijkcijfers en winnen gaat het. Over reclameblokken en starttijden, over duo- of singlepresentatie, over de kwaliteit van gasten, over decors en de diameter van de praattafel. Maar het schelle gekras van ene Angela de Jong overstemt alles. Ik kende haar niet, maar toen ik dat gezonde Hollandse hoofd een paar dagen lang in meerdere programma’s voorbij zag komen en de commotie meekreeg de haar anderhalve cents commentaar teweegbracht, begon ik te googelen.
Angela de Jong is de Jordanese buurvrouw van drie hoog achter die uit het raam hangend bij tante Greet van de overkant informeert hoe het met haar likdoorns staat. Met de mimiek van een stoeptegel zit ze avond aan avond vanuit een spijkerhard eigen gelijk op televisie, de televisie van commentaar te voorzien. Het liefst de programma’s waar ze zelf voor de zoveelste keer is aangespoeld. Hetgeen dan weer stof oplevert voor armzalige stukjes in de krant waarin ze haar pogingen tot zelfspot en humoristische interactie met andere gasten nog eens dik uitsmeert. Met als hoogtepunt een quote waarin ze op luide toon de omvang van haar eigen achterwerk beschrijft.
En dat wordt dan door redacties uitgenodigd en serieus genomen. De stem des volks teistert het beeldscherm, doorgeefluik van de onderbuik van de gemiddelde kijker, risicoloos gewauwel op het niveau van een kletskassa bij de Jumbo....

Gezellig hè jongens, kerst bij opa en oma… heerlijk, allemaal bij elkaar…
Wesley, we zitten al aan tafel hoor…
Ja, je mag straks weer met de x box.
Wes, NU…!...

Wat heb ik toch een jeukende hekel aan die Albert Heijn-reclame. Met dat jonge gezin als een soort gejatte spin off van die al even erge zitzak van een Frank Lammers bij de Jumbo. Is het die vrouw die als nieuwe Harrie Piekema voortdurend met een hysterische oogopslag tegen een burn-out lijkt aan te leunen. Of is het die Jan Doedel die thuis op de bank zit te gamen, wachtend tot Miep opgewekt hijgend met de boodschappen binnenvalt.
Het is denk ik de nieuwe spruitjesgeur, de burgerlijkheid anno 2019, de traditionele rolverdeling, maar dan net even eigentijds, die er uit opwalmt.
We hebben twee of misschien wel drie feministische golven in dit land over ons heen gehad en dit is het trieste resultaat. In een poging om een progressief beeld van een actieve vrouw van nu neer te zetten, die zowel op haar werk als thuis optimaal functioneert, slaat Albert Heijn, in deze poging tot humor, de plank natuurlijk weer totaal mis. Gelijkwaardigheid was de opzet van iedere emancipatiebeweging in de laatste decennia. En nu zien we de oude clichés in onze ‘ altijd leuk’ samenleving weer in een nieuwe vorm opdoemen. In een tijd waarin onderzoek uitwijst dat de bijdrage van mannen aan huishouding en opvoeding nog steeds hopeloos achterblijft, zien we bij Albert Heijn de echtgenoot (of ‘partner’..) die als een derde kind met een bemoedigende glimlach moet worden aangespoord tot het bereiden van een kant en klaar maaltijd, waarbij er niets mis kan gaan maar waar hij even later wel weer de volledige credits voor opeist. ‘Kijk eens mama zonder handen!’
Terwijl zij drijfnat en wanhopig aan de rand van het voetbalveld staat om haar kroost aan te moedigen, vinden we haar in een volgend shot bij de vernevelde groenten opgewekt babbelend met een net zo welvarende en kittige klantmevrouw. Alle voorwaarden voor een uitslaande relatiecrisis zijn ruim voorhanden....

- Meneer Rutte
- Insgelijks
- Maar dat zeggen we toch pas aan het eind van ons gesprek?
- Gesprek?...

En weer veren we hoopvol van de bank. Een nieuw medicijn ontdekt tegen Alzheimer.
Het zou al op mensen getest zijn, met bemoedigende resultaten.
De eerste bummer volgde al snel. Alleen het verloop van de ziekte zou erdoor vertraagd kunnen worden maar dat moet ook nog afgewacht. In de loop van de komende weken wordt de euforie vervolgens in kleine stapjes de nek omgedraaid.
‘Te vroeg gejuicht rond Alzheimer’...

Chateau Meiland wint de Televizierring. Of liever jeugdherbergvader Martien, de olijke ontdekking uit ‘Ik Vertrek’, de springerige kasteel hupseflups, de Harm met het harpje anno 2019. Het volk smult van een graatmagere ADHD’er, wiens uitzinnige optreden in de gelijknamige kijkcijferhit verheven wordt tot het beste wat de vaderlandse TV te bieden heeft.
We hebben weer een Albert Mol, het gat tussen Geer en Goor is voor even opgevuld met een nieuwe attractie uit circus Gay, waar de rechtgeaarde heterofiele Hollandse huisvaders en moeders thuis op de bank zo dol op zijn. Niet om dagelijks om je heen te hebben natuurlijk, want de tolerantie gaat tot aan de voordeur. Maar als verzetje na een dag ploeteren moet kunnen, toch?
Martien Meiland is een product van zijn tijd. Het schaamteloze jezelf moeten zijn, de verbale bagger die in een hysterische stroom de mond mag verlaten, de korte lontjes, het ontbreken van iedere barrière tussen voelen en doen, tussen denken en zeggen. Elke associatie is het waard om uitgebraakt te worden en alles heet ‘authentiek’ te zijn. Martien is voor die volksziekte het ultieme amusement. Totdat ook hij weer, in talloze spinoffs is leeggeperst en uitgekotst, van Ranking the Stars tot allerlei lullige kwisjes en natuurlijk zijn reality soap. Daar kan hij nog een tijdje ‘wijnen wijnen wijnen’, zijn gilletjes slaken en rare bekken trekken.
En dan hebben we dat ook weer gehad. Daarna heeft hij gelukkig dat kasteel nog....