Alle inzendingen over individu

We zaten samen op de achterbank van een deeltaxi die ons vervoerde vanaf de paviljoens van een inrichting voor zwakbegaafden waar ik mijn broer had bezocht. Mijn broer was opgetogen geweest om de Donald-Duck-boekjes en om de chocolade die ik hem gebracht had. Mevrouw naast me in de taxi wierp blikken in mijn richting waarmee ze klaarblijkelijk wenste…

Dat “het zeggen wat je denkt” niet voor iedereen was weggelegd realiseerden zich veel mensen niet. Bjarne kon niet altijd zeggen wat hij dacht, soms wist hij niet wat hij erover denken moest. Met de liefdesenergie die hij aan zijn spontane verliefdheid had overgehouden had hij een klein handzaam gedicht geschreven. Hij gaf het de koosnaam “Liefdespret…

Ik was voor niets naar Oisterwijk geweest. Mijn nieuwe wandelvriendin, die ik had leren kennen via een advertentie, had ik er niet getroffen. Op de heenweg striemden regen en hagel de voorruit van de auto van de Deeltaxi. Geen weer voor een wandeling. De ruitenwissers waren druk in de weer. De regen had ons verrast, zoals zomerregen soms doet.…

De C.-straat vormt een krocht, een langwerpige, trieste, uitzichtloze trechter, omzoomd door bouwvallige huizen. Helemaal aan het eind hiervan bevindt zich het huis van F., mijn manisch-depressieve vriendin. Hier legde ik vaak mijn bezoeken aan haar af. Met haar lange, lenige, elegante, beringde vingers draaide ze gewoonlijk de ene sigaret na de andere…

Het was niet helemaal duidelijk of Violette werkelijk met een blonde Russische spion te maken had. Ze vertelde een ontroerend verhaal, het kon werkelijkheid zijn, maar het kon ook een intrigerend personage uit haar nieuwe misdaadverhaal zijn. Ze wist er enthousiast over vertellen. Bjarne had er echter geen oren naar om lang te luisteren. Hij zocht…

“Spiegeltje spiegeltje aan de wand, wie is de knapste dromer van het land”. Bjarne moest glimlachen om het liedje dat zijn vriendin Astrid vrolijk zong. Het was een verlegen glimlach vol met innerlijke droomgeheimen, die Bjarne liever voor zichzelf hield. In het verleden had Astrid dikwijls commentaar gehad op de nieuwe geaardheid van Bjarne, maar tegenwoordig…

Een korte herfststorm hield de gemoederen even bezig, maar toen de wind was gaan liggen werd de stemming beter. Bjarne keek uit het raam en hij zag een oude tafel bij het vuilnisophaalpunt staan. Een geschikte tafel voor de zolder waar zijn werkplek was. De geestelijke bagage door Emma meegegeven en de talloze romantische dromen ten spijt, Bjarne…

We waren de "heksenkring" bestaande uit vuurrode vliegenzwammen onoplettend en achteloos gepasseerd, toen we op onze schreden terugkeerden. We zagen opeens de prachtige paddenstoelen in een cirkel staan, die aan mijn doorgaans zeer zwijgzame wandelgenote de woorden "práchtig!", "práchtig!" - die voor haar welhaast tot een hoogst persoonlijk cliché…

Het was in de aprilmaand van 2022 dat Bjarne door middel van eenvoudige tederheid een aantal vergeten dichters weer tot leven bracht met nieuwe schrijfsels als onderdeel van de tijdelijkheid in de multiculturele woonwijk in Amsterdam. Zorgen over de stijgende energieprijzen, problemen met de stoelgang, de geluiden van de renovatie van het pand naast…

De decembermaand van 2021 begon voor Bjarne met het lezen van een hartenkreet op een website waar schrijvers teksten konden laten plaatsen. “Je wilt het niet kenbaar maken, de bewondering voor haar gedichten. Omdat de gedichten zoveel betekenen en ze niet van complimenten hield. En nu ze dood is lijken de woorden nog helderder en geplaatst, alsof…

Vanaf mijn zitplaats bij de bushalte aan het station waar ik altijd plaatsneem en waar ik vaak eindeloos wacht op lijn zeven die me naar Oud Noord zal brengen sloeg ik eens gade hoe twee heren (mogelijk vader en zoon of twee gebroeders) elkaar omhelsden, kennelijk niet ter begroeting maar om afscheid te nemen. Voorzichtig gespte de jongere man een…

Er is inmiddels een zee van tijd verstreken eer ik de knoop durf door te hakken. Maak ik een goede keuze of had ik het beter bij het oude moeten laten? Het laatste lijkt het meest logisch maar voelt in mijn beleving als een beetje braver willen overkomen dan ik eigenlijk qua karakter ben. Hoewel ik tot op heden nog nooit erop ben aangesproken of afgerekend…

Zes weken vóór ik de wereld die ik lief kreeg voor de eerste keer begroette en voordat de wereld mij verwelkomde, namelijk op de zevenentwintigste juni negentiendrieënvijftig, schonk mijn dierbare moeder mij het leven. Ik ben dus een zomerkind en de dertiende augustus is mijn eigenlijke geboortedag. Maar misschien voel ik mij beter bij de vaak…

“We moeten die beesten allemaal afknallen, het zijn roofdieren, kille moordenaars!” sprak Anita argeloos in het buurthuis, waar Bjarne die ochtend koffie dronk, omdat zijn koffiezetapparaat het had begeven. Het was een luide stem. Anita fluisterde nooit. En Bjarne schrok van de toon van haar woorden. Nog voordat hij er over na kon denken, hoorde Bjarne…

De groengrijze, diepliggende, onpeilbare ogen van mijn zeer zwakbegaafde broer weerspiegelen of vormen de neerslag; de uiting van een ondoorgrondelijk en mij voorgoed mysterieus en onbekend blijvende geestestoestand. Te midden van zijn uiterst gemankeerde lotgenoten verblijft hij in zijn plaatsvervangend thuis dat nooit een thuis voor hem zal worden…

Meneer stond tezamen met het danteske groepje, dat iedere morgen bijeenkomt alsof dit een morele verplichting zou betreffen, voor de glazen deur van de supermarkt, waarop op anonieme wijze een onpersoonlijk "welkom" staat vermeld. Meneer droeg een krans van grijze lokken rond een tonsuur. Hij leek me een senior, verwend door een langdurige, voorspoedige…

Komt een man bij de autodealer en vraagt hem: ‘Beste man, ik zit met een probleem. Deze Suzuki Alto, die ik een half jaar geleden bij u heb gekocht, bevalt op zich best wel goed, maar hij is een beetje klein; misschien net iets te klein voor waar ik hem voor gebruik. Ik wil hem tegen een grotere auto inleveren.’ ‘Dat kan', zegt de dealer. ‘Dan staat…

Die ongewone energie, alsof er een wilde hengst over het heuvellandschap galoppeerde, die bruisende vreugde alsof de rivieren opnieuw tot leven kwamen. De plotselinge confrontatie van een argeloze toeschouwer bij een onweerstaanbaar kunstwerk. Bjarne lag te dromen, alsof er toch een plek voor hem was in deze contactloze coronamaatschappij. Ooit…

Het bovenstaande zou het ultieme credo kunnen zijn van de existentialisten. Namelijk, dat het bestaan voorafgaat aan de essentie. Ik ben het daar wel mee eens. Water wordt pas thee als je er thee aan toevoegt. Niks ten nadele van water natuurlijk. Als mens moet je soms naar die essentie op zoek. Bijvoorbeeld wanneer je niet meer gelukkig bent met…

Het was bij de bushalte aan de Schouwburgring. Mevrouw droeg een wijnrode "tulband" om het hoofd en zij aarzelde niet een jongeman aan te spreken die een sigaret tussen de lippen geklemd hield. Gezien ons beider longziekte, waarover wij te spreken kwamen, lagen de gevaren van de tabak ook voor ons op de loer, maar wij hadden nooit een sigaret aangeraakt…

Het gezicht ven meneer was omlijst door een forse, weelderige, zwarte baard. Hij droeg een enkellang gewaad, mogelijk op grond van een godsdienstige overtuiging waarvan de voorschriften, details en finesses mij ontgaan. Bij een vestiging van de in Nederland algemeen bekende supermarkt is in de schappen "voor elk wat wils¨ te vinden. Vol belangstelling…

Tijdens het ophalen van herinneringen raak ik de laatste tijd zo af en toe het spoor bijster. Mijn herinnering aan een gebeurtenis, waarbij ook mijn echtgenote aanwezig was, staat vaak haaks op die van haar. Helaas heeft zij achteraf dikwijls het gelijk aan haar kant.…

“Ergens in de buurt van het Amsterdamse Vondelpark staat een grote, witte villa met grijze torentjes. In die riante villa is een grote werkkamer waar verstandelijk gehandicapten, van een moderne, flexibele kunststof, onder leiding van een feministe, een namaak mammoet aan het maken zijn. Zij doen dit om de geschiedenis te herhalen. Er is een oproep…

Terwijl sommigen van zijn vrienden het 'jezelf zijn' tot een religieuze gebeurtenis hadden verheven, bleef Bjarne gewoon zichzelf met al zijn gebreken en onhandigheden. Het voorjaar kwam met nieuwe kleuren, wanneer hij de was had gedaan en het verkeerde wasmiddel had gebruikt. Overal waren er van die aandoenlijke verschijnselen die aan nieuw leven deden…

Hij leek me nog jong. Zwart, achterovergekamd haar, eveneens zwarte leren jas en vanzelfsprekend een mobiele telefoon, die aangaf dat de bus waarop we stonden te wachten bij de bushalte op de Korvelseweg, snel zou arriveren. Er was dus nog even tijd om hem te vragen of hij student was. Nu ik zeventig ben lijken alle jongeren mij overtuigend, stralend…

“Maar je vliegt wel helemaal naar Afrika om daar de berg-gorilla's in het wild te zien, oog in oog met de camera!” klonk een hese stem verwijtend in de nacht. “Ik eet het hele jaar plantaardig voedsel en ik gebruik ecologische schoonmaakmiddelen”, was het magere verweer van een zelfbewuste stem. “Terwijl je met een dure auto naar je werk rijdt”,…

Heeft de geachte lezer mij ooit écht horen klagen óver en óp deze site? Het hierna volgende is dan ook niet meer (maar ook niet minder) dan een plotseling in mij opwellende gemoedstemming die veel weg heeft van bij jezelf zeuren over iets dat niet prettig aanvoelt en het best valt onder te brengen onder het begrip teleurstelling. Ik ben me er terdege…

Subtitel: Ostracisme Samen sta en voel je je sterker en bovendien verbonden. Als je daarentegen niet wordt uitgenodigd voor een feestje, niet mee mag doen met spelletjes (op het schoolplein) en vervolgens eveneens van groepsactiviteiten wordt uitgesloten, hoor je er niet bij. Buitensluiten is niet iets wat alleen kinderen doen, want ook onder volwassenen…

Toen ik terugkeerde van Zwembad "Stappegoor" was lijn zeven overladen met passagiers. Men bood de mevrouw in de rode regenjas een zitplaats aan maar ze gaf aan het wel te redden. Als inwoonster van Den Bosch verbaasde ze zich over de wegwerkzaamheden en toen we ons Tilburgse kerkhof aan de Bredaseweg passeerden viel haar kennelijk het contrast op…

Bij de halte van lijn 1 aan het station sprak een jongedame me aan. Ze vroeg of ik het koud had. Inderdaad was de temperatuur in dit vroege voorjaar nog niet hoog gestegen en zelf droeg de dame blote voeten met keurig gelakte nageltjes in slippers. "Hebt u gaan andere schoenen?" vroeg ik haar, maar onduidelijk bleef mij waarom zij de kou wenste te…