Dubieus

Er is inmiddels een zee van tijd verstreken eer ik de knoop durf door te hakken. Maak ik een goede keuze of had ik het beter bij het oude moeten laten? Het laatste lijkt het meest logisch maar voelt in mijn beleving als een beetje braver willen overkomen dan ik eigenlijk qua karakter ben. Hoewel ik tot op heden nog nooit erop ben aangesproken of afgerekend (zover ik het weet), vind ik zelf, dat ik best iets over mij en mijn achtergrond met de lezer mag delen. Wat ik bedoel? Mijn voornaam en mijn schrijversnaam, die ook mijn échte namen zijn, moge u als uitgangspunt dienen bij het lezen van mijn verhaal.

Op 9 juni 2005 stuurde ik mijn eerste inzending met de titel ‘Casimir’ in. Ik koos voor de mogelijkheid, om als auteursnaam mijn eigen voornaam en achternaam te gebruiken. Natuurlijk was ik, door mij kwetsbaar op te stellen, meteen huiverig en voorbereid op mogelijk negatieve reacties of weinig belangstelling. Duitse namen wekten toen, zeer begrijpelijk, veel directer herinneringen en negatieve gevoelens jegens personen op dan heden, hetgeen niet wil zeggen, dat dit gebeurt doordat slachtoffers van die verschrikkelijke oorlog, naarmate de tijd verstrijkt, leed én gemis minder erg of droevig ervaren. Mensen die hun liefsten kwijtraakten ervaren het gemis in mijn empathisch gevoel nog iedere dag. Ik schaam mij nog iedere keer tijdens een confrontatie met slachtoffers en nabestaanden voor het gegeven, dat ik geboren en getogen ben in een land dat overal zoveel leed heeft berokkend. Het feit, dat ik pas tien jaar oud was toen de oorlog was beëindigd en nauwelijks besefte wat er speelde zie ik zelf niet als een verzachtende omstandigheid. Het feit, dat ik nu al meer dan drie keer langer in Nederland woon dan ooit in mijn land van geboorte doet daar niets van af. Het heeft mij wel geholpen de gevoelens van de Nederlanders beter te begrijpen, want, hoe pijnlijk dan ook, ben ik gesprekken over dit onderwerp nooit uit de weg gegaan.

Gaarne spreek ik hierbij mijn dank aan de lezers van deze site uit die mij, nooit en te nimmer, hebben aangesproken of ook maar gezinspeeld hebben op mij afkomst. Zelf ben ik blij, dat het mij nochtans is gelukt om een correct en aanvaardbaar Nederlands te leren, dat op de site qua spelling en zinsbouw niet negatief wordt beoordeeld (wellicht enkele germanisten daargelaten). Met mijn accent ging het toch wat moeizamer. Het duurde maar liefst tien jaar voordat men mijn typisch Mofs accent niet meer als zodanig herkende. Toen een heer mij eens vroeg of ik misschien uit Indonesië kwam, had ik hem uit blijheid wel spontaan willen zoenen, ware het niet, dat het toen wél vragen had opgeroepen. Z.K.H. Prins Bernhard zaliger was ik gelukkig al de baas wat de uitspraak betreft. Toch is het een rare gewaarwording dat de controle over mijn uitspraak op momenten van hevige schrik totaal zoek is; dan is mij al een Duitse lelijke krachtterm ontsnapt voordat ik aan denken toekom.

Weet u waarop ik het meest trots ben? Natuurlijk niet, domme opening van deze alinea. Tijdens het vergaren van uittreksels en papieren, nodig voor mijn aanvraag tot naturalisatie, is het mij gelukt om zwart op wit de bevestiging te hebben verkregen, dat mijn wortels gedeeltelijk in Nederland liggen. Ter bescherming van de privacy noem ik uiteraard geen namen. Het bleek, dat mijn grootvader een Nederlander was, geboren te Gendt in Gelderland. Bij de geboorte van mijn biologische moeder is mijn Duitse oma in het kraambed overleden. Mijn moeder is meteen ter adoptie afgestaan maar heeft tot aan haar trouwdatum de Nederlandse nationaliteit behouden. Zij mocht haar nieuwe adoptienaam niet aan haar Nederlandse achternaam toevoegen.
- Hopelijk heeft mijn goedbedoelde oprechtheid u niet gestoord of gekrenkt. Voor mij was het nemen van deze drempel emotioneel én een opluchting..

Ik dank een zeer gewaardeerde schrijver op deze site voor zijn stimulerende mailcontact dat tot deze inzending heeft geleid. Excuus aan Bjarne voor het overschrijven van zijn vorige inzending in deze rubriek. Dít is een zuiver autobiografische bijdrage, terwijl welhaast alle andere inzendingen van mijn hand altijd wel enkele elementen bevatten.

Context: Jarenlange onzekerheid

Schrijver: Günter Schulz, 6 augustus 2024

agschulzziggo.nl

onzekerheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.6 met 13 stemmen 143