De zomer van 1996

De zomer van het jaar 1996 begon met een deceptie. Bjarne Gosse kon niet meedoen met de kunstmarkt. Niet omdat zijn werk van onvoldoende kwaliteit was, maar simpelweg omdat andere kunstenaars zich eerder hadden ingeschreven voor een plek op de markt. Er waren zoveel inzendingen dat er een keuze gemaakt moest worden. En het was zelfs zo dat er voor de komende jaren ook geen nieuwe kunstenaars meer werden uitgenodigd. De markt leek verzadigd, er werden veel meer creatieve werken gemaakt dan verkocht. Bjarne moest een ander plan verzinnen om zijn werken te exposeren en proberen te verkopen.

Journalist Joop van Teil stuurde een bericht over iemand die belangstelling had, maar die kwam op de afspraak niet opdagen. Bjarne deed een werk cadeau aan een bevriende dichter in ruil voor een gedichtenbundel met wat grove taalfouten. Kennelijk zagen ook professionele dichters wel eens iets over het hoofd. Het was lachwekkend, maar er bestond een mogelijkheid dat het expres was gedaan.

Joshua Eenoog gaf een solovoorstelling op een sinaasappelkist in het Vondelpark, Bjarne keerde halverwege de voorstelling verveeld terug naar huis. Joshua was een chaoot en hij dacht te vaak over zichzelf dat hij geniaal was. Het kon soms komisch zijn totdat Bjarne er genoeg van had gezien.
Er zat niets anders op voor Bjarne dan weer huiswaarts te keren. Onderweg kwam hij Peter tegen, een vage kennis waarmee hij ooit koffie had gedronken. Hij vroeg naar de gezondheid van Bjarne. Alles gaat goed, had Bjarne hem verzekerd. Peter was een slimme man. Hij huurde een kamer in de Staatsliedenbuurt in het huis van een man waarmee Bjarne ooit bevriend was. Kees de Vries had zeven katten en een oude herdershond, en nu dus een huurder voor een van de kamers van zijn huis. “Het gaat het met Kees?” had Bjarne gevraagd aan Peter, maar Peter zei dat hij haast had en ging er snel weer vandoor, ook terug naar huis, net zoals Bjarne.

In huis wachtte Bjarne opnieuw een telefoongesprek met zijn bezorgde moeder. Moeder Gosse was niet bezorgd vanwege Bjarne, ze wilde alleen maar haar verhaal kwijt. Een minutenlange monoloog vol geestelijke armoede en lichamelijke ellende. Och wat werd ze gegijzeld door de zorgen over haar jongste zoon Tom, die het hele gezin probeerde te manipuleren met zijn schizofrene wanen.

De zomer van 1996 eindigde zoals die begonnen was, met een deceptie. Opnieuw had het Amsterdamse dievengilde het op de prachtige herenfiets van Bjarne gemunt. Alleen zijn achterwiel vond hij terug, want daar zat het slot mee aan het rek vast. Dit was dus de zoveelste keer, aan alleen een achterwiel had hij niets.

Een nieuwe buurman op de tweede verdieping van het pand waar Bjarne woonde zorgde voor onaangename overlast door een neurotische tik, die vreemde geluiden veroorzaakte. Hij neuriede dwangmatig allerlei monotone melodieën. Zo hard en ziek dat het door de muren klonk.

Emma stuurde een vertederende prentenkaart met de afbeelding van een jonge fluitist.
Om de tekst op de achterkant moest Bjarne flauwtjes lachen. Ze was haar streken nog niet verleerd.

Een zonnige zomerdag bracht nieuwe dromen over een vervlogen verleden, vol van romantiek en zoet geluk. Bjarne kocht een fles witte wijn bij de buurtwinkel en hij schreef een drietal gedichten over het zwoele leven in de grote stad.

zomer fiets deceptie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 6 stemmen 98