Alle inzendingen over afscheid

Hij staat er alle seizoenen op elk moment van de dag lijkt het wel. Voor het parkje, bij het bankje en de bloemenbak. Een norse, bonkige oude man in een korte grijze regenjas. Zijn fiets, een oude zwarte Fongers, model Donner, aan de hand. Soms gaat hij even zitten, startklaar, op de hoek . Met zijn achterwerk op het voorste stukje van het zitgedeelte…

Mij is het de eerste keer overkomen dat ik van een goede makker, een vriend, zo intens afscheid heb genomen bij het schrijven van een afscheidsbrief terwijl de plechtigheid (rond de asurn) plaatsvond. Totaal gefocust op het gebeuren zette ik mij aan de schrijftafel en was dan in innige gedachte (bijna in trance) bij hem en zijn familie. Toegegeven,…

Hoe heeft het zover kunnen komen? wil de webmaster van Hyves weten. Mijn voornemen om het zwetsnetwerk voorgoed de rug toe te keren, is ‘een triest moment’. Ik ga mijn sociale leven een klap toedienen die wel eens fataal zou kunnen uitpakken, is de waarschuwing. Die gok neem ik. Met een druk op ‘delete’, verlaat ik de bijenkorf. Welbeschouwd moet…

Morgen heb ik geen enkele verplichting, want vandaag heb ik gedaan wat er van mij verwacht werd. Pasta met vlees/groentezooi, ik ontving mijn broertjes aan den dis, jongste dochter ook, ik mag seks met haar hebben volgens de wet, zij is de vrucht van mijn ex en een zonderlinge noorderling, inmiddels opgezadeld met een gezin, dit overigens terzijde.…

Op ziekenbezoek Als ik alleen naar het revalidatiecentrum ga, loop ik wel eens uit bij het andere bezoek. Dat hier meer ouderen met hersenbeschadigingen verpleegd worden, kan ik wel zien aan hoe ze me op de gang passeren. Of komt het door het inrichtingsklimaat, dat uitdrukkingsloze? Zelfs de verplegenden lijkt het niet op te vallen als een…

Bij ‘we moeten praten’ voelde ik het al aankomen, bij ‘ik wil het zelf ook niet, maar het is beter’ wist ik het zeker. Dagen heb ik uitgesteld, weken, misschien wel maanden. Wanneer jij wou praten had ik geen tijd, was niet in de stemming, er was altijd wel iets. Totdat je me zei dat je het zo niet meer kon dat je het me nu zou gaan vertellen, hoe dan…

Als grote dingen gebeuren, zijn ze meteen gewoon. De hemel scheurt niet open omdat Rob is ingestort. De zon blijft schijnen, het regent toevallig, maar oké, hij gaat sterven en houdt droge voeten in zijn kist. Rob is in zijn laatste stadium, zeggen kenners. We doen gewoon tijdens het bezoek. Ik zit naast zijn bed en reik iets te drinken aan. Of we…

Elke keer lukt het me weer niet om de stapels ongelezen kranten weg te doen. En een mooi tijdschrift wegdoen is nog lastiger, laat staan een boek. Ik weet natuurlijk dat het moet en ik doe het ook wel. Maar ik moet er altijd weer bewust moeite voor doen. Waarom is dat toch? Ik krijg er ook iets voor terug: een opgeruimd huis en een opgeruimd gevoel.…

Der Tod ist gross. Wir sind die Seinen. Lachenden Munds. Wenn wir uns mitten im Leben meinen, Wagt er es zu weinen, Mitten in uns. R. M. Rilke Rob, Pim en ik zijn oude studievrienden. We zijn elkaar blijven zien. We zeilen bij matige wind, en wandelen soms lang. Wij willen graag mooi oud worden, liefst zonder potjes en pilletjes, laat staan…

Vandaag naar de dierenarts gegaan, dochterslief gingen mee, begaan met zijn lot. De een wilde lijden besparen, de ander zag tevredenheid in zijn marge van bestaan. En ik, ik wist het gewoon niet, moet ik hem een spuitje laten geven, snorrend gaf de behandeltafel mij ongelijk. Hij ligt nu weer op dat plekje onder de kast, zelf gekozen, met uitzicht op…

Ik reis op gevleugelde wolken, gevuld met heel veel liefde. En gedachten, die mij volgen naar waar geen tijd is. Ik was anders, toch was ik speciaal! Nu rust ik op dit bed van liefde. En zie omlaag, naar waar deze liefde groeit. Blauwe luchtbalonnen brengen het naar mij. Ik zweef naar een heerlijk oord vol prachtige bloemen, Geschonken…

Daar ligt ie dan, gekoeld als z'n favoriete drankje, ik heb hem nog een dag. Gewassen, netjes geschoren, gemakkelijke kleding en ouwe schoenen want, "dat zit zo lekker". Morgen geef ik hem terug aan de zandgronden van zijn geboortestad, zullen wormen en ander ongedierte tot op zijn bot gaan, maar dat was hij al gewend. En ik zal moeten wennen…

Ik kan weer ademen. Het is voorbij, sinds een uur of 24. Ik ben verlost. Bevrijd. Van het wurgende gemis, dat me in zijn greep hield, me het zicht ontnam, dat vasthield aan iets wat al zolang geleden voorbij is gegaan. Het ziekelijke gevoel van in-compleet zijn maakte me tot een idioot, verzuipend in zelfmedelijden. Misschien had je me nog langs…

We wisten het toch. We wisten dat hij het niet lang meer zou maken, onze vriend. De laatste weken kwamen we meerdere keren per dag eventjes bij hem kijken. Ik zelfs, die nooit een 'loper' was geweest. "Hoe gaat het met je? Wil je iets drinken, zal ik een mandarijntje voor je pellen?" Hangend in zijn oude leunstoel stond hij ons immer goedgemutst…

‘Moeder is dood’... Hij zet een voet op de keukenstoel en begint zijn veter te strikken. Een traan valt precies op het ene uiteinde van de veter die hij in zijn hand houdt. Ik hoor het mijn vader nog zeggen. 'Moeder is dood'. Ik voel de schrik en de onwerkelijkheid van de situatie opnieuw, nu ik er aan terugdenk. ‘De dag waarop je moeder sterft’ zingt…

“Wist je dat? Wist je dat, toen je hem die pil gaf, dat hij nooit meer wakker zou worden?” Nee, dat wist ik niet. Dat hij ernstig ziek was, dat wist ik. En dat hij dood zou gaan, die jonge sterke man, dat wist ik ook. Maar dat hij toen niet meer wakker zou worden, nee dat wist ik niet. “Ik had zo graag nog afscheid van hem willen nemen, als ik het…

De ene broer rookte op tijd en stoned een joint, dronk wel eens een glas, braakte soms een nacht. De tweede broer niet. Hij was een universitair, kwam er altijd netjes voor, leefde drugloos, clean. Nadat de tweede broer slaagde voor een stressy universitair examen, verbrak zijn vriendin hun relatie. De tweede broer reed zijn nette, zeer verzorgde…

Daar zit ze. Overdag in de rolstoel. En daar ligt ze. ’s Nachts in haar bed. Soms zit ze ook overdag in haar rolstoel naast haar bed. De verpleging heeft haar daar naar toe gereden omdat ze de andere bewoners in de woonkamer onrustig maakt. Volgens de afdelingsarts gaat haar toestand achteruit. Ze is weliswaar blind en ze hoort steeds minder, maar…

Vaak denk ik eraan dat ik liever dood wil zijn dan in leven te blijven Vaak denk ik, wat doe ik hier nog Ik val alleen maar mensen lastig en helpen dat doe ik wel Ik help ze van de wal in de sloot Missen zal niemand me, ik bedoel niemand geeft om me Vriendinnen heb ik niet Nee nou nu lieg ik!! Een supervriendin (Merel) die is er altijd…

De tijd is gekomen, de hoogste tijd om te gaan Want ik kan toch niet langer meer op de ze wereld blijven staan Elke avond ik bed, hopend mijn ogen te sluiten voor eeuwig Elke avond weer die krassen in mijn polsen, hopend dood te bloeden Ik kan zo niet meer door gaan Niet nog een nacht met een ochtend vol teleurstelling Het is niet altijd…

Wel eens een mozaïek van bekende omvang, vorm en stukjes tot in details na vele jaren weer eens teruggezien? Zelfs als je weet dat het, na een grondige restauratie, met behoud van vorm en veel oude stukjes een totaal andere uitstraling heeft gekregen, is het weerzien ervan ronduit teleurstellend. Het voelt alsof er een schakel uit een ketting is zoekgeraakt…

Ik lig hier met een onbestemd verdrietig gevoel en heb net als jij moeten leren glimlachen terwijl mijn hart huilt. Je kunt dit echter niet altijd laten zien want hoe begripsvol onze omgeving ook mag zijn, ze zullen het nooit helemaal kunnen begrijpen omdat ze het zelf niet ervaren. Misschien zullen ook wij hen niet altijd even goed kunnen begrijpen…

We zullen je met een glimlach herinneren op vele momenten van de dag, 's morgens bij het smeren van een biscuitje, 's middags een biscuitje bij de koffie én om 6 uur als iemand nieuwsgierig vraagt wat we vanavond eten, want dan is het antwoord “husse met je neus ertussen”. Ja zelfs 's avonds laat wanneer ik melig “tuit-tuit lala” ga roepen, ook…

Ik probeer me te concentreren op de krant die opengeslagen voor me ligt, maar mijn gedachten dwalen af. Buiten is de herfst nu echt begonnen. De laatste bladeren vallen van de bijna kale bomen. Zachtjes tikt de regen tegen het raam. Op straat schuilen mensen onder hun felgekleurde paraplus, vaak met het gezicht naar beneden. Het is druk vandaag in het…

Het is stil in huis, na 17 jaar gaf Moortje het op, ze stierf op mijn schoot. Ik heb haar begraven in mijn voortuin, wil even geen huisdier meer. Een paar dagen later, nationale dierenasieldag, zo zielig al die katten in kooien. "Alleen even kijken", dacht ik, maar ik smolt bij de aanblik van een jonge witte kater, een kitten nog. Wierp mij door…

Maaike voelde zich al een poosje erg slecht. Ze sneed in zichzelf en wenste zichzelf vaak dood. Maaike kreeg er therapie voor en soms hielp dat dan ook even. Maar vaak zodra ze weer thuis was, kwam het gevoel weer terug en begon ze zichzelf te verwonden om de gedachten aan dood even kwijt te kunnen zijn. Maaike had al vele afscheidsbrieven geschreven…

Ik wilde al lang niet meer dat ze ging. Ik wilde dat ze bleef. De hele nacht. Ik had het willen fluisteren in haar oor. Ik had het van mijn balkon willen schreeuwen. Ik deed het allemaal niet. Ik verborg mijn verlangen. Ze had duidelijk gezegd al dat ze niet zou blijven slapen. Wij waren niet meer 'dat soort' vrienden. Alsof we ooit vrienden waren…

Ik moet bekennen dat ik wist dat het waarschijnlijk onze laatste nacht zou worden. De hele wereld leek samen te spannen om het aan me duidelijk te maken. Die nachtelijke mist die er ineens was, maar ook die ritmische zinnen die je maakte. Het deed me denken aan een dramatisch einde. Een einde waarbij je geen vrienden kunt zijn. Volgens mij heb ik…

Ik houd van openheid, kunnen zeggen en schrijven wat er in mij omgaat, desnoods met een sneer of een schouderophalen naar het wereldgebeuren. Mij overkwam het volgende: Trijntje stuurde mij een mail waarin ze dringend verzocht mijn woorden terug te nemen van mijn stukje 'Mannen bestaan niet', want anders zou ze de redactie verzoeken al haar inzendingen…

Jij weet dat niet, wat allemaal gebeurt met en rond mij. Dat komt omdat jij in de wereld van Daar bent, niet in de wereld van Hier. Daar is: Dood. Wat een vreemd woord met betrekking tot jou! Het hoort niet, het bestaat niet! Daarom zal ik je even bijpraten; ik zie jou enkel in mijn gedachten, in mijn dromen, maar dat is niet genoeg, dat begrijp…