Alle inzendingen over afscheid

Der Tod ist gross. Wir sind die Seinen. Lachenden Munds. Wenn wir uns mitten im Leben meinen, Wagt er es zu weinen, Mitten in uns. R. M. Rilke Rob, Pim en ik zijn oude studievrienden. We zijn elkaar blijven zien. We zeilen bij matige wind, en wandelen soms lang. Wij willen graag mooi oud worden, liefst zonder potjes en pilletjes, laat staan…

Vandaag naar de dierenarts gegaan, dochterslief gingen mee, begaan met zijn lot. De een wilde lijden besparen, de ander zag tevredenheid in zijn marge van bestaan. En ik, ik wist het gewoon niet, moet ik hem een spuitje laten geven, snorrend gaf de behandeltafel mij ongelijk. Hij ligt nu weer op dat plekje onder de kast, zelf gekozen, met uitzicht op…

Ik reis op gevleugelde wolken, gevuld met heel veel liefde. En gedachten, die mij volgen naar waar geen tijd is. Ik was anders, toch was ik speciaal! Nu rust ik op dit bed van liefde. En zie omlaag, naar waar deze liefde groeit. Blauwe luchtbalonnen brengen het naar mij. Ik zweef naar een heerlijk oord vol prachtige bloemen, Geschonken…

Daar ligt ie dan, gekoeld als z'n favoriete drankje, ik heb hem nog een dag. Gewassen, netjes geschoren, gemakkelijke kleding en ouwe schoenen want, "dat zit zo lekker". Morgen geef ik hem terug aan de zandgronden van zijn geboortestad, zullen wormen en ander ongedierte tot op zijn bot gaan, maar dat was hij al gewend. En ik zal moeten wennen…

Ik kan weer ademen. Het is voorbij, sinds een uur of 24. Ik ben verlost. Bevrijd. Van het wurgende gemis, dat me in zijn greep hield, me het zicht ontnam, dat vasthield aan iets wat al zolang geleden voorbij is gegaan. Het ziekelijke gevoel van in-compleet zijn maakte me tot een idioot, verzuipend in zelfmedelijden. Misschien had je me nog langs…

We wisten het toch. We wisten dat hij het niet lang meer zou maken, onze vriend. De laatste weken kwamen we meerdere keren per dag eventjes bij hem kijken. Ik zelfs, die nooit een 'loper' was geweest. "Hoe gaat het met je? Wil je iets drinken, zal ik een mandarijntje voor je pellen?" Hangend in zijn oude leunstoel stond hij ons immer goedgemutst…

‘Moeder is dood’... Hij zet een voet op de keukenstoel en begint zijn veter te strikken. Een traan valt precies op het ene uiteinde van de veter die hij in zijn hand houdt. Ik hoor het mijn vader nog zeggen. 'Moeder is dood'. Ik voel de schrik en de onwerkelijkheid van de situatie opnieuw, nu ik er aan terugdenk. ‘De dag waarop je moeder sterft’ zingt…

“Wist je dat? Wist je dat, toen je hem die pil gaf, dat hij nooit meer wakker zou worden?” Nee, dat wist ik niet. Dat hij ernstig ziek was, dat wist ik. En dat hij dood zou gaan, die jonge sterke man, dat wist ik ook. Maar dat hij toen niet meer wakker zou worden, nee dat wist ik niet. “Ik had zo graag nog afscheid van hem willen nemen, als ik het…

De ene broer rookte op tijd en stoned een joint, dronk wel eens een glas, braakte soms een nacht. De tweede broer niet. Hij was een universitair, kwam er altijd netjes voor, leefde drugloos, clean. Nadat de tweede broer slaagde voor een stressy universitair examen, verbrak zijn vriendin hun relatie. De tweede broer reed zijn nette, zeer verzorgde…

Daar zit ze. Overdag in de rolstoel. En daar ligt ze. ’s Nachts in haar bed. Soms zit ze ook overdag in haar rolstoel naast haar bed. De verpleging heeft haar daar naar toe gereden omdat ze de andere bewoners in de woonkamer onrustig maakt. Volgens de afdelingsarts gaat haar toestand achteruit. Ze is weliswaar blind en ze hoort steeds minder, maar…

Vaak denk ik eraan dat ik liever dood wil zijn dan in leven te blijven Vaak denk ik, wat doe ik hier nog Ik val alleen maar mensen lastig en helpen dat doe ik wel Ik help ze van de wal in de sloot Missen zal niemand me, ik bedoel niemand geeft om me Vriendinnen heb ik niet Nee nou nu lieg ik!! Een supervriendin (Merel) die is er altijd…

De tijd is gekomen, de hoogste tijd om te gaan Want ik kan toch niet langer meer op de ze wereld blijven staan Elke avond ik bed, hopend mijn ogen te sluiten voor eeuwig Elke avond weer die krassen in mijn polsen, hopend dood te bloeden Ik kan zo niet meer door gaan Niet nog een nacht met een ochtend vol teleurstelling Het is niet altijd…

Wel eens een mozaïek van bekende omvang, vorm en stukjes tot in details na vele jaren weer eens teruggezien? Zelfs als je weet dat het, na een grondige restauratie, met behoud van vorm en veel oude stukjes een totaal andere uitstraling heeft gekregen, is het weerzien ervan ronduit teleurstellend. Het voelt alsof er een schakel uit een ketting is zoekgeraakt…

Ik lig hier met een onbestemd verdrietig gevoel en heb net als jij moeten leren glimlachen terwijl mijn hart huilt. Je kunt dit echter niet altijd laten zien want hoe begripsvol onze omgeving ook mag zijn, ze zullen het nooit helemaal kunnen begrijpen omdat ze het zelf niet ervaren. Misschien zullen ook wij hen niet altijd even goed kunnen begrijpen…

We zullen je met een glimlach herinneren op vele momenten van de dag, 's morgens bij het smeren van een biscuitje, 's middags een biscuitje bij de koffie én om 6 uur als iemand nieuwsgierig vraagt wat we vanavond eten, want dan is het antwoord “husse met je neus ertussen”. Ja zelfs 's avonds laat wanneer ik melig “tuit-tuit lala” ga roepen, ook…

Ik probeer me te concentreren op de krant die opengeslagen voor me ligt, maar mijn gedachten dwalen af. Buiten is de herfst nu echt begonnen. De laatste bladeren vallen van de bijna kale bomen. Zachtjes tikt de regen tegen het raam. Op straat schuilen mensen onder hun felgekleurde paraplus, vaak met het gezicht naar beneden. Het is druk vandaag in het…

Het is stil in huis, na 17 jaar gaf Moortje het op, ze stierf op mijn schoot. Ik heb haar begraven in mijn voortuin, wil even geen huisdier meer. Een paar dagen later, nationale dierenasieldag, zo zielig al die katten in kooien. "Alleen even kijken", dacht ik, maar ik smolt bij de aanblik van een jonge witte kater, een kitten nog. Wierp mij door…

Maaike voelde zich al een poosje erg slecht. Ze sneed in zichzelf en wenste zichzelf vaak dood. Maaike kreeg er therapie voor en soms hielp dat dan ook even. Maar vaak zodra ze weer thuis was, kwam het gevoel weer terug en begon ze zichzelf te verwonden om de gedachten aan dood even kwijt te kunnen zijn. Maaike had al vele afscheidsbrieven geschreven…

Ik wilde al lang niet meer dat ze ging. Ik wilde dat ze bleef. De hele nacht. Ik had het willen fluisteren in haar oor. Ik had het van mijn balkon willen schreeuwen. Ik deed het allemaal niet. Ik verborg mijn verlangen. Ze had duidelijk gezegd al dat ze niet zou blijven slapen. Wij waren niet meer 'dat soort' vrienden. Alsof we ooit vrienden waren…

Ik moet bekennen dat ik wist dat het waarschijnlijk onze laatste nacht zou worden. De hele wereld leek samen te spannen om het aan me duidelijk te maken. Die nachtelijke mist die er ineens was, maar ook die ritmische zinnen die je maakte. Het deed me denken aan een dramatisch einde. Een einde waarbij je geen vrienden kunt zijn. Volgens mij heb ik…

Ik houd van openheid, kunnen zeggen en schrijven wat er in mij omgaat, desnoods met een sneer of een schouderophalen naar het wereldgebeuren. Mij overkwam het volgende: Trijntje stuurde mij een mail waarin ze dringend verzocht mijn woorden terug te nemen van mijn stukje 'Mannen bestaan niet', want anders zou ze de redactie verzoeken al haar inzendingen…

Jij weet dat niet, wat allemaal gebeurt met en rond mij. Dat komt omdat jij in de wereld van Daar bent, niet in de wereld van Hier. Daar is: Dood. Wat een vreemd woord met betrekking tot jou! Het hoort niet, het bestaat niet! Daarom zal ik je even bijpraten; ik zie jou enkel in mijn gedachten, in mijn dromen, maar dat is niet genoeg, dat begrijp…

Ze was 17 en volgede een leuke opleiding. Alles ging goed tot aan kerst. Er knapte iets in haar waardoor ze zichzelf ging krassen. Alleen het bleef niet bij krassen, door al die pijn die ze had ging het krassen over in snijden. Haar lerares merkte dat er iets was en vroeg dat ook. Het meisje ontkende altijd, totdat ze niet meer kon.…

En daar sta je dan, met je armen over elkaar heen. Je kijkt me fel aan. Strak ook. Je ogen blijven me aanstaren. Een andere richting lijkt onmogelijk, niet gepast. Langzaam kom je dichterbij. Totdat je voor me staat. Je blijft me fel aan kijken. Strak. Onverwoestbaar. Je beweegt je zelf niet. Je blijft me aanstaren. Ik open mijn mond, en zeg slecht…

Te lang was ik er niet geweest sinds mijn vader overleed. Uiteenlopende redenen vormden de breuk met het ouderlijk huis. Inmiddels heb ik een eigen leven opgebouwd, gescheiden, weekend-vader, vriendenkring, stappenplan, kortstondige relaties. Uiteindelijk vrede met mezelf, bewijs mezelf een dienst, lig soms schaterlachend in de goot. En dan krijg…

In de eeuwen der eeuwen… besluit de Priester zijn gebed en hij zwaait met een kwast over de kist. In de eeuwen der eeuwen! God mag weten waarom zulke gebeden steevast worden afgesloten met zinnen als deze. Er lijkt geen logica in te zitten. Laat staan dat iemand mij kan uitleggen wat je je daar bij zou moeten voorstellen. Het is winderig op het…

Van der Waardsteker zit achter zijn bureau. Even weg uit het feestgewoel. Dat het feest ter ere van hem wordt gegeven, deert hem niet. Niemand die hem zal missen. Mijmerend kijkt hij door het openstaande raam naar buiten. Eind september en nog 23 graden, dat is wel eens anders geweest, denkt hij. Wiegend op een zwoel briesje wuiven de gordijnen hem…

Het was alsof de aarde bewoog onder mijn voeten. In slechts een fractie van een seconde lag ik languit. Gevallen, waardoor? Denk dat het kwam, doordat ik dacht dat ik jou zag bij het vallen van de avond. De lucht was helder en mijn innerlijk een grote chaos. Ik zag je overal, bij de bakker, op de kermis en zelfs in de discotheek. De dood is iets…

Zij zat voor het raam en staarde met lege ogen naar buiten. Af en toe kwam er iemand langs die even hallo zei of om haar mond die nog een tikje scheef stond af te vegen. Mary liet het zich gedwee welgevallen. Hoe lang ze hier al was wist ze niet; haar geheugen liet haar in de steek sinds die dag dat ze viel in de badkamer, weer wakker had ze zichzelf…

Ik sta bij de foto van mijn opa en steek een kaars aan. Rillingen glijden over mijn rug en ik krijg kippenvel. Ziek van verdriet neem ik plaats op de bank in de kerk. Schuin tegen over mij staat zijn kist. Mijn ogen zijn er al de hele avond op gevestigd en het kwelt mij. Zou opa, opa nog zijn? Ik spreek mijzelf een geruststellend woord toe en sta…