Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Vergeten bankje

Bij ‘we moeten praten’ voelde ik het al aankomen, bij ‘ik wil het zelf ook niet, maar het is beter’ wist ik het zeker. Dagen heb ik uitgesteld, weken, misschien wel maanden. Wanneer jij wou praten had ik geen tijd, was niet in de stemming, er was altijd wel iets. Totdat je me zei dat je het zo niet meer kon dat je het me nu zou gaan vertellen, hoe dan ook, een goed moment voor dit gesprek was er sowieso niet, we maakten een afspraak dat we er allebei die dag zouden zijn, jij en ik.

Het was een mooie dag, begin herfst. De bladeren aan de bomen veranderden al van kleur. Het was een prachtige plek, een vergeten bankje aan het water, met een grote mooie boom.
We kwamen er vaker, gewoon om even bij te kletsen of een goed gesprek te voeren.
Allebei wisten we dat het deze keer anders zou zijn, niks een gezellig praatje of een goed gesprek, dit was het gesprek dat alles zou veranderen.
Het liefst was ik toen opgestaan en weggelopen, dan had ik nog kunnen doen alsof, alsof er niks aan de hand is, alsof het gesprek dat nu ging komen nooit had plaats gevonden.

Je vertelde me dat je me niet meer kon zien. Dat we het geweldig hadden gehad samen maar dat je elke keer die gedachte in je achterhoofd had en dat het je langzaam opbrak, en dat het je elke keer opnieuw zoveel pijn deed.
Je vertelde me dat je voor jezelf koos, en dat het nu zowel voor jou als voor mij verschrikkelijk was maar op langere termijn beter was voor mij en voor jou.

Ik wist dat je gelijk had, en ik begreep het ook maar ondanks dat deed het me pijn. Jij was degene die me de afgelopen maanden erdoorheen had gesleept, die naar mij luisterde, die mij liet schreeuwen, die mij liet uitrazen en als ik dan klaar was me in je armen hield en dan gewoon even niks zei.

Jij was ook degene met wie ik uren kon lachen, hele dagen kon doorbrengen zonder me maar een keer te vervelen en met wie ik elke vrijdagmiddag standaard naar de stad ging om weekend te vieren.

En ik wist dat dit eraan zat te komen, maar wilde het niet zien dus deed ik maar alsof er niks aan de hand was.

Je hebt me voor de laatste keer in je armen genomen en ik heb jou in gedachten honderd maal gevraagd of je me niet gewoon voor altijd vast kon houden.
Het begon te regenen, eerst heel rustig, en toen harder, steeds harder. De regen spoelde mijn tranen weg en jij zoende me op mijn voorhoofd, een laatste kus, een laatste aanraking en de laatste blik.

Je bent opgestaan
vertrokken
en hebt niet omgekeken.

Schrijver: Amy, 11 november 2007


Geplaatst in de categorie: afscheid

4.8 met 6 stemmen 1.951



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)