Alle inzendingen over ziekte

‘Je ziet er moe uit,’ zei de gitaarbouwer tegen zijn zus. ‘Zal ik morgen terugkomen?’ Zus knikte met grote angstige ogen. Ze zag er inderdaad moe uit. Mager, wat zeg ik, broodmager. Ingevallen wangen, piekhaar, lag ze op haar bed in het grote lege huis. Het stinkende bed in het grote lege huis. “Ja,’ zei ze hees, ‘morgen.’ “Hoe laat zal ik komen?…

Een grijs, stenen beeld van de Christusfiguur in het gezelschap van een discipel bewaakt of beschermt de tuin, gelegen aan de Korvelseweg van de nabijlegen psychiatrische kliniek alsof het een symbool zou moeten zijn van het immense leed dat hier zonder twijfel aan de orde is. In de kille, kale en uitgestrekte gangen, kamers en ruimten van deze voorziening…

De onherbergzame heilloze oorden die de "Geestelijke Gezondheidszorg" voor haar slachtoffers en gedupeerden reserveert, konden nooit een thuis voor haar vormen; integendeel. De geestesziekte joeg haar op en verjoeg haar uit alle comfortabele, geruststellende en weldadige regionen van de zogenoemde "normale wereld". Kortom de heilzame en geluk verschaffende…

Op het computerscherm had zich altijd al, sinds lange jaren, de kronkelende lijn vertoond die was als een brutale, buitensporige rivier die telkens verkoos buiten haar oevers te treden, gekenmerkt door de instortingen en oplevingen die de gemene ziekte die men "astma" noemt mij dicteerde. Het was niet schrikbarend druk geweest op de röntgenafdeling…

“Verstikkende empathie knijpt de kelen dicht van lotgenoten. Ze hebben de leugen verspreid met hun praatcultuur vol medelijden.” Een boze Bjarne Gosse probeerde zijn frustraties te verwoorden. Tijdens zijn korte verblijf in een instelling voor geestelijke gezondheidszorg had hij vooral geleerd dat hij geduld moest hebben. Het contact met de zogenoemde…

Ik ben op deze kamer ondergebracht, bij de longlijders. Twee grote, kleurige plastic ballonnen, gedecoreerd met grappige en lieflijke kindergezichtjes hangen boven het bed van de man wiens longen zijn aangetast. Hij sleept rond met een merkwaardig, onhandig kastje met oplichtende lampjes dat hem meer last dan gemak bezorgt. In de avond komen zijn vrienden…

En zo ligt daar iedere acht weken dat witte kokervormige "instrument" klaar, die injectiespuit die als een worm in het hout gedreven zal worden in mijn kwetsbare, witte maar willige bovenarm. Duizenden Euro's worden zelfs besteed aan mij, aan het nietige, onderworpen, onderdanige schepsel dat ik ben. Ik ben "vaste klant" op de afdeling dagbehandeling…

Een 'self-fulfilling prophecy' ofwel een zichzelf vervullende voorspelling luidt bij veel mensen als volgt: is het einde nabij? Leef je anders als je weet dat/wanneer het einde komt? Leef je anders als het einde in zicht is? Het, in elk geval mijn volmondig antwoord is zonder enige twijfel 'JA'! Sinds 2015 weet ik dat ik dankzij de ziekte Polycythemia…

Precies 7 maanden geleden was Lieke Marsman de Zomergast in het NPO 2-programma Zomergasten met Janine Abbring die de betreffende Zomergast uitgebreid interviewt. Zomergasten van zondag 30 augustus 2022: 'Mensen merken soms op dat ik de afgelopen jaren uitgesprokener ben, bozer lijk, zowel op social media als in mijn werk om daaraan toe te voegen…

We schreven november 2021. De benauwdheid en de hoest hadden veel terrein gewonnen. Ik was er zeer gelukkig mee dat de verplegers in de groen-gele kledij gekomen waren en ik bedankte hen uitvoerig. In een slordige nachtjapon, haast ontkleed, zat ik op de bank toen ze razendsnel het zuurstofmasker op mijn gezicht legden. Nog nooit was ik in een ambulance…

Een zwart "elektrisch voertuig" kwam me in de vroege morgen halen en het bracht me naar het Twee Steden Ziekenhuis. Rond het tijdstip van zeven uur in de morgen is het nog rustig in de centrale ontvangsthal maar enkele verpleegkundigen en artsen treden al aan voor hun werkzaamheden. Men kan op dit tijdstip zijn blikken nog altijd werpen op een nachtelijke…

Het is nu een jaar geleden dat de snelle, helgele auto die ik verwelkomd had mij is komen halen. Ik had staan wankelen op mijn benen en koude rillingen hadden mij bevangen. Gelukkigerwijs hadden de verplegers het zuurstofmasker meegebracht dat ze razendsnel op mijn gezicht hadden geplaatst. Nooit eerder had ik mij op de brancard in de snelle gele auto…

Nogal wat mensen, vooral jongere mensen, beschermen zichzelf en hun omgeving onvoldoende door zich niet te laten inenten tegen covid. Het lijkt erop dat er nogal wat mensen zijn in Nederland die 'ik-ik-ik denken en de (oudere) anderen kunnen wat mij betreft meer of minder stikken'.…

Mevrouw is hypergevoelig geraakt voor de hoe dan ook zwakke geluiden die haar enerveren en doen opschrikken. De geluiden van een overvliegend vliegtuig of de onbestemde en ondefinieerbare geluiden die in het gebouw waarin zij is ondergebracht, weerklinken. De verwarring neemt toe en ze vroeg me een strook los te knippen uit een bontgekleurde lap die…

Ik ben opnieuw verschenen voor de man die mijn redding en toekomstverwachting zou moeten betekenen; de longarts. Zijn eerste pertinente uitspraak was: "Ik moet u in mijn vingers krijgen" (zou hij werkelijk mijn oude Rubensiaanse lichaam willen omhelzen?). "De foto is goed", beweerde hij, tactisch en gevoelig, snel na het onderzoek en wonderlijk…

Mevrouw droeg twee fragiele, lieflijke armbandjes, samengesteld uit kleurige kraaltjes. Haar echtgenoot had ze voor haar van kinderen aan de deur gekocht. Ze was toch nog naar de knutselgroep gekomen, op een wat later tijdstip, hoewel ze "in de startblokken" stond voor onderzoek naar de meest gevreesde ziekte die men reeds bij haar vermoedde. Een…

Mevrouw is nog altijd van plan te gaan reizen en te gaan wandelen in het Heidepark en ze ontvouwt enthousiast de kleurige plattegrond van het park. Het zal er niet meer van komen. Verdwaasd en versuft zit ze aan de tafel in haar nieuwe onderkomen, een kleine kamer met alleen het hoogstnoodzakelijke. Ze is de regie kwijt; "Alzheimer" nam het roer over…

Subtitel: de Gleuf III, tevens slot. Dit is het laatste deel in een serie van drie, 3 dus, betreffende de Gleuf. Zeker heb ik de gleuf als synoniem van brievenbus beschreven en dus behandeld, daar ik van professie postbesteller ben, waarover ik inmiddels redelijk uitgebreid mijn licht heb doen schijnen. Deze gleuven laat ik nu rusten, daar zij…

Ik noemde haar steeds heel familiair "Ans". Hoe ik erop kon vertrouwen dat ik overgestapt was op deze "aanspreektitel", die toch wellicht aan haar zozeer eclatante status en verdiensten als lerares Engels geen recht zou doen en deze wellicht zou aantasten, bleef me lange tijd onduidelijk. Maar ook toen de "Alzheimer" haar overviel, deed deze onheilspellende…

Het was een drukke bedoening bij Café-Restaurant "Anvers" aan de Oude Markt in Tilburg op een dag waarop de hitte zegevierde. Jonge meiden en jonge mannen, in het zwart gekleed, liepen bedrijvig af en aan, balancerend met het dienblad op de handen. De vriendin die ik hier zal ontmoeten, mijn geliefde ex-collega met het gehavende gezicht, moet vandaag…

Er zat een plekje, een klein bruin plekje op m’n voorhoofd en normaal denk je - als je zo’n plekje ziet - ach: het is maar een klein plekje dus laat zitten! Maar, op een goed moment besluit dat plekje open te springen en dat is dan een vervelend plekje, omdat je op moet letten dat er geen bloed of ander vocht over je gezicht loopt. Zo’n plekje dus,…

De merkwaardige maar zeer kunstzinnig verantwoorde foto's van Afrikaanse jongemannen met lendendoeken om die bezig zijn een vuur aan te leggen; de foto's die de wand sieren in het Twee Steden Ziekenhuis hebben al vaak de aandacht en verwondering van de wachtende patiënten getrokken. Moet men aannemen dat een van de verpleegkundigen het verre continent…

Haar fantasie slaat haar vleugels uit nu de dodelijke en gruwelijke ziekte die men de naam "Alzheimer" heeft toebedeeld het terrein van haar geest verder en verder verovert. In haar armzalige kamer, waarin zij alleen beschikt over het hoogstnoodzakelijke, keek zij nog naar het programma over bijen en de enge grenzen van haar miserabele omstandigheden…

Het bosgebied in Hilversum nabij Revalidatiecentrum "Heideheuvel" is zeker de moeite waard en het kan zich ontsluiten voor de aandachtige blikken en voetstappen van de wandelaar. Een romantisch aandoend huisje dat spreekt tot de verbeelding bekroont de hoofdingang van "Heideheuvel" - kennelijk een paradijs voor longlijders dat mij aantrekt en afstoot…

Ik strompel door een bosgebied met een grote, mooie bos bloemen in mijn hand.... Hier en daar fladdert een sneeuwwit vlindertje tussen het geboomte en in de verte maar toch dichtbij hoor ik het geluid van het razende verkeer op de Bredaseweg. Ik ben op weg naar locatie "Boshuis" van "De Wever", organisatie voor ouderenzorg en zal aldaar spoedig…

De longziekte rukt op als een leger te velde....Haar oefenterrein is mijn lichaam. In het ziekenhuis vlakbij staat de indrukwekkende machine opgesteld waaraan ik "mijn laatste adem moet uitblazen" (u gelieve dit niet te letterlijk te nemen!). De longarts staat aan mijn zijde. Meer of andere medicijnen schijnen vereist te zijn. Het is juni. De stralende…

Er is een mooie, nieuwe vleugel aangebouwd aan ons Twee Steden Ziekenhuis. De ruimte is van binnen als een "tempel van de medische wetenschap" en vele slachtoffers en gedupeerden wachten hier op een consult met het chagrijn, de neerslachtigheid en de wanhoop die van mijlen ver af te lezen zijn van hun gezichten... En zo vielen mijn blikken bij…

Ik was mijn trage gang gegaan; langs het tankstation en langs het voormalige restaurant, op weg naar het Behandelcentrum en was een merkwaardig stukje Natuur gepasseerd; een open plek te midden van de stadse omgeving, gelardeerd met groen waar onverwacht boomstammen lagen opgestapeld. In de foyer van Behandelcentrum "De Hazelaar" kan men een kop…

Een merkwaardig soort "verpleeghuis" bevindt zich vlakbij de drukke Ringbaan West aan de Eijgenraamstraat; vlakbij de drukke Ringbaan waar het onverschillige verkeer zich achteloos en roekeloos aaneenrijgt en voortspoedt in grote onwetendheid over wat zich afspeelt achter de schermen aan de Eijgenraamstraat. Men roemt op Internet de grote verdiensten…

Kijk, dat niemand ons vertellen kon wat er moest gebeuren om al die nare virusjes te lijf te gaan, dat snap ik wel. Dat ook niemand precies wist dat een epidemie ineens een pandemie zou worden, begrijp ik ook wel een beetje en volgzaam als ik ben, liet ik me dus braaf prikken, jawel! Prik nummer 1 was geen toffe procedure, want we zijn hier allebei…