Alle inzendingen over emoties

Toch bleef het gevoel: we laten het kaarsje toch niet langzaam doven? Ik wil vlammen die je warm houden in de koude maanden. Ik wil de vlammen die het gezicht van de ander constant in een ander perspectief laat zien. IK WIL DE VLAMMEN VAN PASSIE! Maar die mooie vlammen met hun verlichting en knusse warmte brengen tegelijkertijd ook onverdraagbare…

Mijn man is work-aholic. Als ik dat zeg wordt ie kwaad. Nou is ie hovenier en sinds 3 jaar eigen baas. In het najaar is er heel veel snoeiwerk, dan zit zijn auto stampvol! Voor 50 eoro kan je dat wegbrengen, maar hij verdient dat liever zelf, dus staat ie drie dagen te knippen. Om zoveel mogelijk in de groene bak te krijgen knipt ie het in centimeters…

‘Wat.. Hoe’, meer weet ik niet uit te brengen. De laatste oneffenheden op het lakwerk zijn gisteren door de spuiter bijgewerkt, ik ben net in de langste autowasstraat van de stad geweest, daarna drie keer in sprakeloze bewondering om mijn druipende aanwinst gelopen en heb met de afstandsbediening de centrale deurvergrendeling onophoudelijk aan en…

Een kille winderige herfstavond ver na achten. De bel. In de hal voor de deur van ons appartement staat de buurman van boven. Kabouter Plop zoals mevrouw Trawant hem noemt. Maar dan wel een heel enge kabouter, ‘n gnoom. Een meter 65 achterdocht met een ringbaardje en fonkelende lichtblauwe priemoogjes achter reflecterende brillenglazen. Zijn Piggelmee…

Papa waarom oordeel je zo gauw, je toont geen liefde noch berouw.…

Een mens is geneigd om het plezier op korte termijn te stellen boven plezier op de langere termijn. In de jaren zestig deed Walter Mischel een experiment met vierjarigen. Zij werden twintig minuten alleen gelaten met een schuimpje. Als ze het schuimpje niet op zouden eten, dan kregen ze nog meer schuimpjes. Voor een vierjarige is dat natuurlijk…

Op iemands uitvaart is een grafrede gebruikelijk. Lovende woorden rollen uit de monden van de nabestaanden en vrienden over wijlen Jan of Marie. Erg jammer dat de opgebaarde die woorden niet kan horen, denk je dan. Het zit diep in onze cultuur. Waardering spreken we niet uit want dat spreekt vanzelf. Kritiek mag wel, maar een complimentje ho maar.…

The stars aren’t diamonds and the moon’s not blue There’s no gold at the end of the rainbow There’s no dream to hold on to, without you The only thing that’s real Is this lonely road tonight... (Steven Allen Davis) KRIJGSMACHT; datum als postmerk... Aan soldaat milicien Eric Vandenwyngaerden, las hij die ochtend in de zomer van ‘78…

Jammergenoeg heb ik het idee dat mensen met gevoel steeds minder als normaal worden beschouwd. Zeker als dat nog eens eens versterkt wordt door iets wat veel emoties naar voren brengt. Emoties kunnen je flink in de problemen brengen in deze tijd. Zelf ben ik een zeer emotioneel persoon waarmee ik al heel mijn leven problemen heb. Vooral omdat de…

Het was een mooie zomer, de zomer van 1945. Tot het einde van het jaar zouden de bevrijdingsfeesten in de grote steden, uitbundig gevierd worden. Zelf verbleef ik de eerste vijf maanden van dat jaar op een middelgrote boerderij in de zuidoost hoek van Drenthe. Spoedig was ik thuis op de boerderij. Daar waren de koeien: Bertha, Mien, Wil, naar een…

Vaag herinner ik mij het verblijf daar op de boerderij van boer Gijsen. Het was een gemengd bedrijf, gelegen aan het Stieltjeskanaal. Naast de boerderij was een zogenaamde zijtak, een wat minder brede rivier dan het kanaal, die druk gebruikt werd door de turfschepen om her achteruit gelegen veengebied te bereiken. Om de weg langs het kanaal te kunnen…

Wat schrok ik toen ze me die zondagmiddag belde. Ze klonk zo anders dan anders. Was er iets met de kinderen? Of met Bas? Nee, daar was alles goed mee, zei ze, maar ze moest me nodig spreken. En toen ze binnenkwam wist ik het. Onzeker en verward heeft ze mij van ons verteld. Sprakeloos heb ik naar haar geluisterd, haar vastgehouden en getroost. Afwezig…

"Wie verre reizen doet kan veel verhalen" luidt een gezegde. Wie, net als mijn echtgenote en ik, korte reizen maakt, doet eigenlijk niet zoveel spectaculaire indrukken op, die voor derden boeiend of interessant zouden kunnen zijn. Wél kan men een belevenis hebben, naar aanleiding waarvan men toch de behoefte heeft om dit met derden te willen delen…

Gisteren was onverwachts een bijzondere dag voor mij. Ik opende mijn post op mijn computer en ineens stond daar een brief van een voor mij onbekend persoon. Nieuwsgierig zoals ik ben opende ik meteen deze brief geschreven in doc. Terwijl ik de brief begin te lezen begint mijn mond steeds verder open te zakken door de lieve en leuke dingen die er…

Een tijdje geleden las ik in NRC Handelsblad dat je verslaafd kunt raken aan verdriet. De meeste mensen wennen uiteindelijk aan het verlies van een dierbare. Sommige mensen houden vast aan een verlangen naar de dierbare en blijven dagdromen over de tijd dat die persoon er nog was. Het blijkt dat daarbij delen van de hersenen worden geactiveerd die…

Balancerend op het randje van de werkelijkheid, blies ze al haar onzekerheden de afgrond in. Als gemene zwarte eksterveren dwaalden al haar ongrijpbare verlangens en onbeantwoorde vragen de diepte in. Ze deed geen poging ze na te kijken, of - traditiegetrouw - uit te zwaaien, want ze wist hoe gevaarlijk ze daar stond. Onrustig deinde ze mee op een slinkse…

Het is klaar. Na de zomer zal Woemi naar een andere afdeling gaan. Ze heeft een voldoende gekregen. Waarom weet ze zelf ook niet. De helft van de tijd is ze in de grote afdelingskeuken te vinden. Bij haar grote liefde, het paddenjong. De andere helft van de tijd zit ze in de huiskamer, roept Mammarouchi uit bed, zorgt ervoor dat Paul niet idioot…

Soms zijn het rare dagen, de ene dag gaat voorbij met een lach, de andere met een traan. Vandaag is het weemoed wat ik voel, een niet direct te omschrijven gevoel van verdriet en gelatenheid. Ik probeer uit te vinden waar het vandaan komt. Ik vermoed dat het komt van de gedachte dat ik iets verkeerds heb gedaan. Ik kreeg een leuk contact op een…

Hoe noem je je boek als je beste vriendin is vermoord? Nataschja van der Stelt koos voor ‘Verdriet zonder tranen’: emoties en Putten gaan nou eenmaal niet samen. Zij kon niet huilen na de dood van Christel Ambrosius. Om de gebeurtenis toch een plekje te geven, besloot ze een boek te schrijven. Volgens de uitgever is het nu al een 'megaseller' en wordt…

Verdriet, boosheid, teleurstelling, dat is wat ik voel. Een gezin, dat zoveel van mij eist. Een kind, dat heel veel extra aandacht nodig heeft; kan er zelf niks aan doen, is een stoornis, maar slurpt mijn energie uit me weg. Een ander kind dat hier onder lijdt, weliswaar in stilte, maar ik doorzie het. Een slecht huwelijk, elke keer weer ruzie…

Vandaag was het de dag, de dag waar ze zo lang op had gewacht. Nooit geweten dat het toch nog zo snel zou gaan. En nu, nu was het zo ver. Nu vond ze het dood eng. Was ze er wel klaar voor, ze voelde de koude rillingen over haar rug lopen. Ze snapte eigenlijk niet echt, waar ze nu zo bang voor was. Klopt, ze was 51 jaar; klopt, ze had een ander leven…

De minister-president en zijn vazallen vonden het wel meevallen, de gemiddelde allochtoon vond het zelfs gewoon. Vliegtuigen in gebouwen, besneden en gestenigde vrouwen, ongelovigen de keel afgesneden en de herenliefde knalhard van de hoogste etage. Thee drinken is een optie, voorbijgaand aan een profeet die geilt op een meisje van negen jaar. Ik…

Afgelopen zondag is een tante van mij op drieënnegentig jarige leeftijd, toch nog tamelijk onverwacht overleden. Zij overleed, naar wat ik van een neef vernam, heel vredig en in het bijzijn van haar kinderen in een Rotterdams ziekenhuis waar zij was opgenomen, omdat haar nieren niet meer functioneerden, of misschien beter gezegd, omdat voor lichaam…

We hebben allemaal onze zwakke punten. Het mijne is boeken. En dan is een boekenbeurs een onweerstaanbaar iets. Zo nu en dan organiseert het Centraal Boekhuis een boekenfestijn, zoals ze het zelf noemen. Dan verkopen ze hun restanten en lichtbeschadigde boeken met korting. Eén keer per jaar is dat circus in Rotterdam. Een hal vol boeken. Lang…

Van een vrouw als jij is er geen tweede. Jij met je bruine ogen, je zwarte kroeshaar, je lijf van soepel, atletisch vlees. Je onstuimige manier van vrijen en stoeien, je manier van uitrekken 's ochtends vroeg. Je eigenzinnige karakter. Je was met zo weinig tevreden en als je tevreden was, dan maakte je dat op de jou bekende manier ontegensprekelijk…

Jaren geleden - en dan praat ik over het jaar februari 1991 - is door ongelukkige omstandigheden mij het recht ontzegd om mijn 3 dochters op te voeden. Om die reden kwamen zij in pleeggezinnen terecht, met daarbij het advies om de eerste jaren geen contact meer met mij te hebben. Ik moet heel eerlijk zijn dat ik dat nooit goed heb kunnen verwerken…

Ik sluit de deur achter me dicht, met een doffe klap valt hij in het slot. Mijn adem stokt, mij hart bonst. Het is in de namiddag, de klok wijst even over half vier. Het begint al te schemeren. Het zou niet lang meer duren, of de lantaarnpalen zouden aanfloepen. Dan zouden deze mijn silhouet op de muur tekenen, als een wazig spookfiguur. Ik liet…

Vandaag werd ik op de proef gesteld. Heel erg. Met een kind met het syndroom van Asperger word je eigenlijk altijd op de proef gesteld, maar vandaag was het wel érg flink aanpoten. Nou sta ik bekend als iemand met veel geduld. Heel veel geduld. Maar vandaag.....! Ik kijk nu terug op deze dag en kom ineens tot de conclusie dat geduld onlosmakelijk…

“Na Mutter, wer ist das denn?” vroeg vader met een beetje opgeschroefde blijheid in zijn iets te harde stem. Ik hurkte op dat moment voor een kleine, magere vrouw. Zij zat wat ineengedoken in de voor haar postuur te groot lijkende makkelijke stoel. Zodra ik in haar gelaat keek, schrok ik enorm. Een dikke laag kippenvel kroop over mijn hele nog jonge…

ik zag deze avond DWHN, Driek zat aan maar de pointe strandde in gebral van heertje hazenlip, de humor overschreeuwde zichzelf..... poezenkind krabde de bank, voor- en achterkant, dus er moest iets liggen, de moeite waard, zij daagde mij uit er een stokske voor dan wel achter te steken, je weet maar nooit..... ik druk op een knop, raoul en jan…