Alle inzendingen over emoties

Ze zeggen dat het geen pijn doet, maar ik weet het zo net nog niet. Ik heb er toch al een paar maandjes last van inmiddels. Het is dragelijk hoor, dat wel. Morfine is net niet nodig, maar toch… De laatste tien jaar zijn echt voorbij gevlogen. Ik weet dat ik niet heb stilgezeten al die tijd. Veel uitstapjes gemaakt, samen gaan wonen, getrouwd, twee…

De trap naar beneden, ik ging terug naar de kroeg waar ik hem tegenkwam. De leegte is overweldigend, eenzaam worstel ik mij door het publiek naar de bar om een glaasje wijn te bemachtigen. Sfeer proef ik, maar niet wat er ooit was. Morgen ga ik terug naar de plek waar ik hem heb achter gelaten, verwacht verwelkte bloemenpracht. Ik troost mezelf met…

Ik zie zijn lippen bewegen. Zijn grote ogen spreken kwaad, zijn houding dreigend, op scherp. Ik zie hem praten maar hoor hem niet. Hoe vaker ik moet vragen wat hij zegt, hoe banger ik word voor de gestalte, mij onbekend. Mijn doofheid slaat een grens die niet te passeren is. Irritatie tekent mijn lichaam, door hem vertaald naar een houding -communicatiefout…

Het was ongeveer vijf jaar geleden, dat een jonge toerist, Indo-Nederlander, journalist, een fijne jongen, enigszins nerveus aangelegd, zeer zachtzinnig trots zijn tropisch bloed, in Dresden, in de Opera, des morgens, een biljet nam voor een plaats op de eerste rij van de vierde rang, om de Walküre te horen. De vierde rang was destijds de rang, waar…

Twee weken geleden ging ik een workshop geven. Ik was met de trein en moest nog een stukje lopen om bij de locatie te komen. Het was het begin van de avond en mooi weer. De weg leidde door een parkje in een nieuwbouwwijk en het was er heerlijk rustig. Toen ik eenmaal gezien had waar ik moest zijn, had ik nog een kwartiertje over en ik ben even op…

Verschrikt liepen Eva en Peter de keuken in om Liesbeth bij te staan. Ze vonden haar lijkbleek met omhoog staande haren, leunend tegen het aanrecht aan en niet wetend wat haar zojuist overkwam. Beide handen omklemden de rand van het aanrecht zodat de vingerkootjes wit zagen. “Wat is er gebeurd, vroeg Eva. Ik weet het niet, maar het schijnt me toe…

Liesbeth en Eva hadden de afgelopen nacht in Liesbeth’s huis verbracht zonder dat er noemenswaardige gebeurtenissen waren voorgevallen. Het kon ook wel aan het weer gelegen hebben dat ze zo goed geslapen hadden. De wind stond hard en het had de hele nacht geregend, en als het dan weer eens donderde dan kropen ze tegen elkaar aan. Een van de dennentakken…

Deze opmerking hield natuurlijk geen steek, maar alleen de gedachte dat er over haar probleem gepraat werd zonder dat ze er zelf aan deel nemen kon, wrong. Ze zag aan het optrekken van Eva’s wenkbrauwen en de starre blik, dat ze wel degelijk op Eva’s ziel getrapt had. Nee, dit was een straatje te ver, dit kon ze niet maken. Eva die genoeg mensenkennis…

Eva had alles gevonden zoals Liesbeth het haar gezegd had maar vond toch dat het maar behelpen was, ja als je alle comfort gewend bent en dan een stapje terug zetten moet is dat een hele teleurstelling. Toen ze klaar was en aangekleed kwam Liesbeth naar beneden. Ze gaapte en zat met haar handen door de haren te strijken en zei iets wat Eva met de beste…

Met kloppend hart en de moed in de schoenen duwde Liesbeth de deurklink zachtjes en geruisloos naar beneden, hield even stil om dan met een harde duw de deur open te gooien. Eva die direct achter haar vriendin stond had haar handen tot vuisten gebald alsof ze in haar eentje de eventuele indringers te lijf wilde gaan. Beide vrouwen stonden met wijd open…

“Wat zullen we doen Liesbeth, gaan we naar mij thuis of wil je hier blijven slapen. Het is mij om hetzelfde waar ik slaap, hoor!” Liesbeth zat in gedachten over de krant gebogen zonder deze echt te lezen want daar was het kaarslicht niet sterk genoeg voor. Ze had ook geen gasvullingen meer voor de kampeerlamp die nu in de keuken als verloren hing.…

“Kom even hier zitten en bekijk samen met mij deze krant, want ik vermoed dat je dat nog niet gedaan hebt”. “Misschien zit hier wel de sleutel van dit bizarre verhaal, ik kan me anders geen logische reden bedenken”. Terwijl Eva dit zei, plaatste Liesbeth zich naast haar vriendin aan de tafel en keek zonder interesse naar dit stuk dagblad. Met haar…

Niet wetend wat eerst te doen gaapten de twee vrouwen door het venster en het was Eva die als eerste op de ruit klopte. Eva klopte nogmaals zonder dat binnen iemand naar hen keek, men deed juist alsof er niemand was. Eva’s gelaat verkleurde van asbleek naar woedend rood, en een sissend “tja”, ontglipte aan haar opeengeperste lippen, “ze doen juist…

Liesbeth had na 'n dag of twee de moed opgegeven en was naar de plaatselijke politiepost gestapt om daar aangifte te doen van het verdwijnen van haar geliefde. Ze werd lang ondervraagd maar men geloofde haar verhaal niet echt, en dat voelde ze ook aan. Men had haar aangeraden om de eerste tijd geen buitenlandse reizen aan te treden, dit vanwege het…

... Haar Franck was echter heel anders, ze voelde zich bij hem geborgen en in hun seksleven was ook alles oké. Hij maakte tijd voor alles, en kon zichzelf helemaal wegcijferen, dit gevoel had ze nooit bij Jens gehad. Ze betrad al fluitend het erf, van de verbolgenheid van vanmorgen was geen spoortje meer te bespeuren, deze wandeling had deugd gedaan…

De wind was iets sterker geworden maar van storm was er nog geen sprake, Liesbeth genoot van dit weer en liep dan ook met ferme passen in de richting van de haar zo vertrouwd geworden zee. Hier kon ze haar gedachten ordenen en weer klaarheid brengen in haar zo drukke bestaan. Hier liepen ze al vanaf ze hier woonden en aan het in orde brengen van hun…

Nu hij alleen was probeerde hij dat "ding" nog eens op te tillen, en het die plaats te geven die ze samen bedacht hadden, maar hij had tevens respect gekregen voor de manier waarop dit ding hem behandelde. Hij kreeg zo langzamerhand een hekel aan deze pendule. Hij begreep ook niet, waarom zij zo bezeten was om deze klok kost wat kost te willen kopen…

"Wat ga je doen" vroeg Franck verongelijkt "ik ben extra naar het dorp gereden om…ach laat ook maar". Hij wist uit ervaring dat als zij zo reageerde er toch geen land met haar te bezeilen viel. Zij ging terug naar boven om enkele minuten later weer onder te staan, nu gekleed in een blauw joggingpak met daarop een embleem van een boemerang. Tevens…

Midden in de nacht werd Liesbeth gewekt door een geluid dat ze niet thuis brengen kon, ze stootte Franck aan maar deze reageerde niet. "Franck, hoor je dat niet of wil je het niet horen, luister dan toch, wat zou dat daaronder kunnen zijn". Weer porde ze in zijn rug en riep nu met een gedempte maar beslissende stem: "Hé, Franck, word eens wakker…

Het was al aan het donkeren toen ze het stadje verlieten, de straten waren nat en de lichten van het tegen verkeer hinderde hen bij hun rit. Tijdens het rijden deed de motor staccatoachtige afrembewegingen maken juist alsof deze de hik had. "Wat is er aan de hand" vroeg Liesbeth. "Heb je wel getankt, zit er wel genoeg brandstof in, wanneer heb je…

Ze liepen hand in hand te kuieren door de straten van dit kleine stadje op zoek naar iets dat in hun pas verworven huisje paste. Ze liepen van het ene naar het andere curiositeitenwinkeltje op zoek naar, ja wat eigenlijk? Het moest origineel zijn en een verleden hebben, zeg maar een verhaal kunnen vertellen. Ze waren zojuist uit een winkeltje al…

Boos is ze, zeg maar gerust woedend. De tante van Woemi. Op mij. Uitroeptekens en een groot lettertype onderstrepen haar boosheid, bewijzen haar gelijk. Ik heb het gewaagd om een van mijn verhalen aan de webmaster van een historische site aan te bieden. De schok is groot nu ze dat ontdekt heeft. ‘Niemand zit te wachten op jouw verzinsels’ briest ze…

Het naar huilbui neigende vrouwtje begon zachtjes tegen mij aan te tranen. Weet u zei ze, er is altijd wel iets dat stoelt op verdriet, dan krijg ik het te kwaad en komen als vanzelf de waterlanders. Heeft u al eens geprobeerd de zonnige kant van het leven te zien, vroeg ik quasi pedagogisch. Natuurlijk, zei het vrouwtje met lichte toorn in haar…

De wijze oude vrouwelijke sjamaan van de Siouxstam nam de in de kracht van zijn leven zijnde indiaan Dreaming Bear mee naar een afgelegen plek aan de rand van de oceaan op een hoge klif. Ze hadden ver gewandeld, langs bergen, de prairie, de rivier, de kustlijn, en steeds ging de zon vroeger op naarmate het zomer werd. Dreaming Bear had de hel gezien…

"Ik droom van een nieuwe auto", zegt hij. "De allermooiste auto die ik kan bedenken. Dat is mijn wens, mijn allerliefste wens." "Doe het dan", zegt zij. "Doe het, droom niet alleen, koop die auto." Maar hij twijfelt, wikt en weegt. Die nieuwe auto is duur in aanschaf en onderhoud. Duur in gebruik en reparaties. "Later doe ik het", zegt…

Daar sta je dan, 21 jaar oud. Voor vele jonge lezers onder jullie lijkt het Utopia, daar waar Tegenslag niet gekend is. Het Land waar Regen slechts een betekenisloos woord is en waar Haat uit de straten verbannen wordt. Ik ben net die grens van 21 jaren overschreden mensen en ik moet zeggen, Utopia is niet meer wat het geweest is... Eenentwintig…

De tranen stroomden over haar gezicht. Wat er precies aan de hand was wist ze zelf niet. Het gebeurde toen ze een hard brekend geluid hoorde op de plavuizen van de kamervloer. Ze ging gauw kijken en zag tot haar verbijstering een mooie blauwachtige vaas aan diggelen op de grond. Ze had hem gisteren vanuit Den Haag meegebracht, waar ze was om haar…

Debora was een ingewikkelde meid met een slecht verleden. Ze had het maar zwaar te verduren met haar famillie. Werd vaak gepest door haar zus en broer. Dat was niet altijd even leuk! Maar toch hield ze vol en propte alles in zich op. Vaak voelde ze zich rot, alsof ze er alleen voor stond op de wereld. Niemand die haar kon helpen of om haar gaf. Zo…

Haar ogen dwalen af. Op straat fietst een meisje voorbij. Anna zit op de bank bij het raam. Op haar schoot ligt de Volkskrant. Drie dagen oud, ongelezen. De klok aan de muur slaat zes keer. Uit gewoonte loopt Anna naar de keuken. Honger heeft ze niet. Een paar overgebleven eieren slaat ze los in de pan. In een bord legt ze wat oud brood. Het laatste…

Het interesseert me momenteel werkelijk geen zier, dat de rest van de wereld zich druk lijkt te maken om de ophanging van Saddam of hoeveel vuurwerkslachtoffers er dit jaar weer zijn gevallen. Vriendinnen in crisis moeten nog een weekje wachten op troostende woorden en advies en Sonja Bakker heb ik even achter slot en grendel gezet. Het is Wendy-time…