Mijn verhaal
Jaren geleden - en dan praat ik over het jaar februari 1991 - is door ongelukkige omstandigheden mij het recht ontzegd om mijn 3 dochters op te voeden.
Om die reden kwamen zij in pleeggezinnen terecht, met daarbij het advies om de eerste jaren geen contact meer met mij te hebben.
Ik moet heel eerlijk zijn dat ik dat nooit goed heb kunnen verwerken.
Mijn Moeder troostte mij met het feit dat als ze ouder worden ze toch wel contact met mij op zouden nemen.
Vette troost: ze waren nog maar 5, 4 en 2 jaar oud, dat zou dan nog 15 jaar duren.
Maar goed of kwaad, deze jaren gingen voorbij, ik stuurde braaf een kaartje naar hun verjaardag en dat was het.
Tot op een gegeven moment ik kaartjes terug begon te krijgen van de jongste van de drie. Makkelijk was het niet; ik wist niet wat ik moest zeggen, ik wist eigenlijk niets van mijn eigen kinderen.
Maar ondanks alles stuurden we elkaar vaker een kaartje.
En Nicky, zo is haar naam, ging ook nog met familie van mij toe en daar was ik blij mee; zo hoorde ik ook hoe het met haar ging en dat ging heel goed. (klein beetje jaloers was ik wel).
Toen kreeg ik van een goede vriend een oude computer; hij zei: als je weer contact met je kinderen wilt, moet je op hun manier communiceren en dat is via msn.
Zo kwamen voorzichtig de eerste e-mails en omdat Nicky al eens op visite bij mijn zusje en haar man was geweest hebben wij met elkaar een afspraak gemaakt om eens bij mij op visite te komen.
Doodeng was het zowel voor Nicky als voor mij. Als ondersteuning was mijn zusje en haar man en Mevouw Kruis erbij.
Ik moet zeggen: het is het beste wat mij is overkomen. Nu hebben Nicky en ik een heel leuke, eerlijke relatie.
Het was in het begin niet makkelijk en ondanks dat wij eigenlijk niets van elkaar afwisten is er nu een heel goed contact tussen ons.
We msn-en, schrijven elkaar eens of we telefoneren en binnenkort komt ze met haar vriend een keer op visite. En ik moet heel eerlijk zijn: ze brengt veel vreugde in mijn hart en ik ben gelukkig en blij. Ik voel mij ondanks de lange periode van gemis, toch weer moeder.
Stiekem hoop ik dat het met de 2 anderen ook zo mag gaan.
Maar het geluk dat ik nu heb kan niemand mij meer afnemen.
Met dank aan Nicky en haar pleegouders die ons hier in steunden.
telfort.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: emoties
kinderen
637
Geef je reactie op deze inzending: